Inside job

Το εξαιρετικό (και πολυβραβευμένο) ντοκυμαντέρ του Charles Ferguson με τίτλο «Inside Job» ξεσκεπάζει τους υπαίτιους της οικονομικής κρίσης που ξεκίνησε από την Αμερική το 2008, εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο και κρατάει τη χώρα μας ακόμη δέσμια των δανειστών μας... Στο ντοκυμαντέρ αυτό που περιλαμβάνει συνεντεύξεις πολιτικών, δημοσιογράφων και ισχυρών οικονομικών στελεχών, σκιαγραφείται η παρακμή του καπιταλιστικού συστήματος και η διαπλοκή των οικονομικών και πολιτικών παραγόντων.Το ντοκυμαντέρ αποκαλύπτει τους πραγματικούς υποκινητές της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και την απληστία της Γουόλ Στριτ και των golden boys της Goldman suchs.

Σκηνοθεσία: Charles Ferguson
Παραγωγή: Η.Π.Α
Έτος: 2010
Αφηγητής: Matt Damon

Επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος

(πηγή)

του Techie Chan

Είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο σε αυτό το πορτοκαλί μαγαζάκι να προσπαθούμε να κρατήσουμε τα μάτια στη μπίλια κι όχι στις ανακοινώσεις του κρουπιέρη, καθώς σήμερα όλοι έχουμε καταλάβει πως ο κρουπιέρης μπορεί να λέει μαύρο τη στιγμή που η μπίλια έχει καθίσει στο κόκκινο.

Στην τρίτη συνέχεια (πρώτο μέρος πώς να γίνετε πλούσιοι χωρίς χρήματα the greek way, 2ο Eat That) της σαπουνόπερας που ονομάζεται το τέλος του παιχνιδιού ή μαζί τα φάγαμε θα ασχοληθούμε με μία ακόμα τέτοιου είδους αντινομία. Βασικό μοτίβο της φιλελεύθερης προπαγάνδας από τη θάτσερ, μέχρι τον τελευταίο πρόεδρο επιμελητηρίου και υιό υπουργού της δικτατορίας είναι η σκληρή δουλειά. Σύμφωνα με το φιλελευθερισμό, για να προκόψεις χρειάζεται σκληρή δουλειά. Δεν είναι δυνατό σου λέει να βγαίνεις στη σύνταξη στα 50-55 σου, δεν γίνεται να έχεις υψηλούς μισθούς χωρίς ανάλογη “παραγωγικότητα”. Για να το θέσω στο πιο αφαιρετικό επίπεδο, το δόγμα λέει: “δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα”.

Σήμερα θα προσπαθήσω να δείξω πως αυτό το μαύρο ήταν στην ουσία κόκκινο. Πως παρότι η σκληρή δουλειά προπαγανδίζεται ως το μόνο μέσο για την επιβίωση και την επιτυχία, την ίδια στιγμή το ίδιο σύστημα έπαιρνε αποφάσεις προς ακριβώς την αντίθετη κατεύθυνση. Και πως η κοινωνία όχι μόνο αντιλήφθηκε αυτή την αντινομία, αλλά προσαρμόστηκε σε αυτή, αντέδρασε και δημιούργησε νέα πρότυπα. Τα οποία σήμερα οι φιλελεύθεροι μας τα δείχνουν ως απόδειξη πως το δόγμα τους είχε δίκιο.

Το «σπίτι» της λογικής σας είναι μπορντέλο.

Van Gogh Cuts His Ear at the Brothel in Arles. 1978. Guttuso Renato (1912-1987)

του Ρούσσου Βρανά 

από ΤΑ ΝΕΑ

Το «σπίτι» της λογικής σας είναι μπορντέλο. Καστοριάδης; Ισως. Ξεχνάμε με τα χρόνια τα λόγια, ακόμη και των φίλων. Η Ιστορία, όμως, κάθε τόσο επιστρέφει αμείλικτα για να μας τα θυμίζει.

Σε ένα τέτοιο «σπίτι» φαίνεται πως έχουν σπιτώσει τη λογική εκείνοι που διαφεντεύουν τις τύχες μας. Δυο-τρία χρόνια τώρα, από τότε που ξέσπασε η κρίση, προσπαθούν να μας την πουλήσουν ως «κοινή λογική». Ομως, μολονότι ως τέτοια θα την περίμενε κανείς εύκολη, με ορθάνοιχτα τα σκέλια, να δείχνει ανοχή σε κάθε είδους διαστροφές, δεν τους φτάνει αυτό. Την υποβάλλουν σε καθημερινούς αποτρόπαιους βιασμούς. 

Η αλεπού κι ο μπούφος

(πηγή)

πηγή: Radical Desire

Μια φορά και ένα καιρό, ήταν ένας μπούφος, εργατικός αλλά φτωχός, και αυτό το τελευταίο τό 'φερε βαρέως.

Μια μέρα, περνάει κάτω απ' το κλαδί του μια αλεπού. "Μπούφο", τού λέει, "τι γίνεται; Πώς πάει η ζωή;"

"Χάλια, κυρ αλεπού, χάλια, όλο δουλεύω και όλο χρωστάω και δεν έχω να θρέψω την γυναίκα μου και τα παιδιά μου όπως παλιά."

The plot thickens (και η σάλτσα δένει)

σκίτσο του Σπύρου Δερβενιώτη από το CartoonMovement

του Techie Chan

Υπάρχει μια μαγική στιγμή στη παρασκευή μαγιονέζας όπου διάφορα ζουμερά υλικά μπλέκονται μεταξύ τους και φτιάχνουν μια πηχτή σταθερή σάλτσα. Γι’ αυτό το μαγικό φαινόμενο οι μαμάδες έχουν προτείνει διάφορες εξηγήσεις. Πως πρέπει να φτύσεις τον κόρφο σου, πως το αυγό πρέπει να είναι αρσενικό και ζεστό, πως πρέπει να την χτυπάς οριζόντια κι όχι κάθετα. Όλα αυτά τα μαγικά έχουν ένα κοινό. Μπορεί να λειτουργήσουν καμιά φορά, αλλά συνήθως δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα. Διότι το μόνο που χρειάζεται μια μαγιονέζα για να φτιαχθεί είναι λεμόνι, λάδι και λεκιθίνη που δένει αυτά τα δύο αταίριαστα υλικά. Και πως το λάδι πρέπει να τρέχει σιγά σιγά μέσα στο λεμόνι την ώρα που χτυπάμε όλα τα υπόλοιπα.

Κάπως έτσι λοιπόν, από τότε που έσκασε η κρίση πριν από 3μιση χρόνια, οι διάφοροι μάγειροι προτείνουν γιατροσόφια. Που αποτυγχάνουν. Και το παγκόσμιο σύστημα ετοιμάζεται να μπει σε μια νέα νεροτσουλήθρα την ώρα που οι μάγειροι κάθονται πάνω από τις οικονομίες και επιμένουν στα ίδια αποτυχημένα τερτίπια. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της ιστορίας. Πως εμπεδώνεται στη συνείδηση των ψηφοφόρων ότι οι μάγοι που υποσχέθηκαν το τέλος της ιστορίας αποδείχθηκαν γυμνοί. Αλλά αυτό παίρνει χρόνο. Κανείς δεν περίμενε 150-200 χιλιάδες αθηναίων να γεμίζουν το Σύνταγμα σε κυλιόμενα ωράρια πριν από 6μήνες.

Που βαδίζουμε κύριοι; (Ο Μπαμπούλας των CDS)

(πηγή)

του Techie Chan 

Τι βαρετό. Ένα ακόμα τριγράμματο αρκτικόλεξο με το οποίο ασχολούμαστε σε αυτή την κρίση, αντί να ασχολούμαστε με την ίδια την κρίση. Γιατί να ασχοληθούμε λοιπόν? Διότι στον δημόσιο λόγο αυτά τα τριγράμματα αρκτικόλεξα χρησιμοποιούνται σχεδόν με την ίδια μαγική ισχύ που χρησιμοποιούνταν το τετραγράμματο όνομα του Θεού από τους εβραίους. Ως ένα μεγάλο και αδιόρατο ταμπού. 

Τα CDS ή ασφάλιστρα κινδύνου, είναι απλά κάτι διμερείς συμφωνίες μεταξύ εταιριών. Δεν είναι καθόλου διαφορετικά από ένα στοίχημα με περίπλοκους όρους. Στην ουσία ο Μήτσος βάζει με τη Μαρία ένα στοίχημα για το εάν θα σταματήσει να πληρώνει το στεγαστικό της (χρεοκοπήσει) η Χρύσα. Όσο δεν χρεοκοπεί η Χρύσα, ο Μήτσος πληρώνει στη Μαρία ένα ασφάλιστρο. Αν χρεοκοπήσει, η Μαρία καλείται να πληρώσει στον Μήτσο ένα ποσό. Τόσο απλό. 

Γιατί το ΔΝΤ και οι ΗΠΑ "παρακολουθούν με εξαιρετικό ενδιαφέρον" την πλατεία;

Το παρακάτω κείμενο του ΚΙΜΠΙ ήθελα να το βάλω εδώ και πολλές μέρες αλλά με τα γεγονότα το ξέχασα. Το θυμήθηκα πάλι διαβάζοντας το άρθρο της Wall Street Journal  αλλά και ακούγοντας τον ανταποκριτή του ΜΕGA Μιχάλη Ιγνατίου να λέει πως το ΔΝΤ και οι Αμερικάνοι παρακολουθούν με εξαιρετικό ενδιαφέρον, με εξαιρετικά μεγάλο ενδιαφέρον, όπως τόνισε με νόημα, τις συγκεντρώσεις των "αγανακτισμένων". Απάντηση στο γιατί η παγκόσμια υπερδύναμη δίνει τόση σημασία "στην πλατεία", δίνει το κείμενο: 

(πηγή)

Ελλάδα, η υπερδύναμη της κρίσης
του ΚΙΜΠΙ

Ο Άτλας, κατά την εκδοχή του Ησιόδου, ήταν γιος του Ιαπετού και της Κλυμένης, αδελφός του Προμηθέα, του Επιμηθέα και του Μενοίτιου. Στην Τιτανομαχία, ως γνωστόν, ο Άτλας έχασε και ο Δίας τον καταδίκασε να φέρει για πάντα στους ώμους του τον ουράνιο θόλο. Υποθέτουμε ότι για να έχει αυτή την ικανότητα θα ήταν τεράστιος, αλλά οπωσδήποτε ασήμαντος σε σχέση με το μέγεθος του ουράνιου θόλου. Άρα, ήταν κυρίως υπόθεση δύναμης -υπερδύναμης για την ακρίβεια- και όχι όγκου αυτό το επίτευγμα. Άλλωστε, ο πολύ μικρότερος το δέμας Ηρακλής, που τον φανταζόμαστε στις διαστάσεις κανονικού ανθρώπου, κατάφερε κι αυτός να σηκώσει για λίγο την ουράνια σφαίρα, μέχρι να πεταχτεί ο Άτλας να του φέρει τα χρυσά μήλα των Εσπερίδων.

Ο πόλεμος της ολιγαρχίας του χρήµατος με όπλο το χρέος

(πηγή)

του Ρούσσου Βρανά 

από ΤΑ ΝΕΑ  

Αλλο PIGS και άλλο BELL. Συγκρίνοντας την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ελλάδα και την Ισπανία (PIGS) µε τη Βουλγαρία, την Εσθονία, τη Λετονία και τη Λιθουανία (BELL), που συµµορφώθηκαν πιο πειθαρχικά από τις άλλες χώρες στις υποδείξεις της λιτότητας, η ευρωπαϊκή ηγεσία χαιρετίζει το γεγονός ότι απέφυγαν τη χρεοκοπία. Και τις υποδεικνύει ως υπόδειγµα επιτυχίας. Οµως ο οικονοµολόγος Πολ Κρούγκµαν έχει άλλη άποψη για την επιτυχία: «Η πραγµατική οικονοµία τους δέχτηκε τεράστια πλήγµατα (συρρίκνωση 20% κατά µέσο όρο, µέσα σε τρία χρόνια). Η εσωτερική υποτίµηση (µείωση της τιµής της εργασίας) άφησε πίσω της µια έρηµο».

Η αλήθεια δύσκολα λέγεται από εκείνους που νιώθουν µια βαθιά περιφρόνηση για τον λαό και που ζουν µε τη βεβαιότητα πως, επειδή τάχα ο λαός έχει χαµηλή νοηµοσύνη και ασθενή µνήµη, θα µπορούν πάντα να τον ξεγελούν.

Στημένη παρτίδα - Στην υγειά σας, κορόιδα Έλληνες!

σκίτσο του Στάθη από την Ελευθεροτυπία

του Δημήτρη Καζάκη

«Κάποιοι έχουν ποντά­ρει πολλά στην ελ­ληνική χρεοκοπία» φέρεται να δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου στη γαλλική «Liberation» (2.5). Και λέει όντως αλήθεια. Όχι, δεν παλαβώσαμε, απλώς, χωρίς να το θέλει, ο κ. υπουργός ομολογεί μια αλήθεια. Πράγματι, ισχυρά τρα­πεζικά και επιχειρηματικά συμφέρο­ντα της ημεδαπής και της αλλοδαπής έχουν επενδύσει στην ελληνική χρεο­κοπία. Μόνο που έχουν επενδύσει όχι στο να δουν άμεσα μια αναδιάρθρω­ση του ελληνικού χρέους ούτε στο να γίνει επίσημη πτώχευση όσο το δυνα­τόν γρηγορότερα.

Αντίθετα, επιδιώκουν με κάθε μέσο και τρόπο τη μεγαλύτερη δυνατή επιμήκυνση της τωρινής κατάστασης. Τα κέρδη τους δεν προέρχονται από τη μια κι έξω πτώχευση της Ελλάδας, αλ­λά από τη συνέχιση της τωρινής πορεί­ας όσο το δυνατόν περισσότερο.

Προσκύνα 3 φορές την ημέρα τον μαμωνά των χρηματαγορών

σκίτσο του Πάνου Ζάχαρη

από Τechie Chan

(προπαγάνδα). 

Η Eλλάδα κάνει ό,τι μπορεί για να επιστρέψει στις αγορές (εννοεί να ξαναδανειστεί από τις αγορές).

(απάντηση). Προσφιλής δήλωση του πρωθυπουργού και όλοι του υπουργικού συμβουλίου. Και παρά τις καλές τους προσπάθειες θα τους έλεγες (και πάλι) αποτυχημένους. Η Ελλάδα δεν θα βγει στις αγορές όπως προβλέπει το μνημόνιο το 2012 κι όποιος έχει όρεξη δέχομαι και στοιχήματα (καλυμμένα με CDS).

Αλλά δεν ξεκίνησα ολόκληρη ερώτηση για να χτυπήσω τον πεσμένο ρουφιάνο (βλ. 3η ερμηνεία). Το ότι ο ΓΑΠ είναι ρουφιάνος των τραπεζιτών νομίζω το έχετε ψυχανεμιστεί, αλλά θα το εξηγήσουμε και παρακάτω. Θα μου πουν οι Πασόκοι, βρε εδώ είναι ο Oμπάμιας, ο ΓΑΠ γιατί να μείνει πίσω; Και θα έχετε δίκιο αγαπητοί μου. Αν μη τι άλλο βρισκόμαστε στην κόψη της μόδας οι πρωθυπουργοί να ωφελούν όσο πιο ξεδιάντροπα μπορούν τις τράπεζες.

Στην εποχή της παρασιτικής ολιγαρχίας...

(πηγή)

του Ρούσσου Βρανά

από Τα Νέα
 

Ο δυτικός πολιτισµός ζει διαρκώς µε την ανάµνηση µιας ανεπανόρθωτης απώλειας, έχει πει ο φιλόσοφος ροζέ Πολ-Ντρουά. Σαν να του διαφεύγει διαρκώς µια αλλοτινή «µπελ επόκ». ∆εν είµαστε σίγουροι αν ζούµε σήµερα καλύτερα από τους παππούδες µας.

Οι παππούδες µας µεγάλωσαν στις αρχές του περασµένου αιώνα, σε έναν κόσµο που τον έσερναν κάρα και τον φώτιζαν κεριά. Στα πενήντα χρόνια που ακολούθησαν είδαν κι έζησαν µια πληµµυρίδα από εντυπωσιακές αλλαγές: ηλεκτρικό, αυτοκίνητο, τηλεόραση, ραδιόφωνο, αεροπλάνο, πενικιλίνη. Όµως, αυτό που άλλαξε πραγµατικά το πρόσωπο εκείνης της εποχής, ήταν το ότι όλες αυτές οι εφευρέσεις και ανακαλύψεις βιοµηχανοποιήθηκαν, λέει ένας άλλος φιλόσοφος, ο Γουίλ Χάτον. Και έδωσαν έτσι εκατοµµύρια δουλειές και πλούτο.

Στην ώρα της πολιτικής φλυαρούν οι οικονομολόγοι

(πηγή)

του Στέλιου Παππά

από τις "Συναντήσεις"
στην Αυγή

Αφορμή για το κείμενο που ακολουθεί είναι η φλυαρία των οικονομολόγων στην τελευταία περίοδο για ένα θέμα που κυρίως είναι πολιτικό. Εξηγούμαι αμέσως.

Ο καπιταλισμός δεν είναι απλά οικονομικό φαινόμενο. Από την εμφάνισή του εδράζεται μεν στην ιδιοποίηση του προϊόντος της εργασίας από την κεφαλαιοκρατική τάξη, όμως αναπαράγεται και εξελίσσεται διαχρονικά μέσα από ένα πολύμορφο πλέγμα θεσμών και κανόνων σε εθνικό και σε διεθνές επίπεδο που αναδεικνύουν σχέσεις κυριαρχίας, αντιθέσεις και συγκρούσεις -από τη μικρή επιχείρηση μέχρι το σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας, από τη γειτονιά ώς τα παγκόσμια πολιτισμικά ρεύματα, τα θρησκευτικά δόγματα και τα πολύμορφα πολιτικά συστήματα.

Διατροφικά σκάνδαλα και οικονομία

(πηγή)

από την Αυγή

Εφιαλτικές διαστάσεις προσλαμβάνει το νέο διατροφικό σκάνδαλο με τις διοξίνες. Οι καρκινογόνες αυτές ουσίες, ξεκινώντας από τις ζωοτροφές, έχουν μολύνει άγνωστο αριθμό κτηνοτροφικών μονάδων και χιλιάδες ζώα σφάζονται ανηλεώς προκειμένου να μην φτάσουν στα πιάτα μας.

Όταν παρατηρούνται αντίστοιχα κρούσματα στην Ελλάδα, σπεύδουμε να ενοχοποιήσουμε τη διαλυμένη και διεφθαρμένη δημόσια διοίκηση. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, μαθαίνουμε ότι οι προηγμένες χώρες δεν έχουν ιδέα τι ακριβώς περιείχαν 3.000 τόνοι ζωοοτροφών, ότι πολλές κτηνοτροφικές μονάδες και εργοστάσια δεν είναι καν καταγεγραμμένα και ότι τις ανεξέλεγκτες διοξίνες, 77 φορές πάνω από τα ανεκτά όρια, τις έχουν φάει ήδη οι Βρετανοί υπό μορφήν μαγιονέζας και Κύριος οίδε ποιοι άλλοι και σε ποια μορφή.

Η παραφροσύνη των ελίτ

(πηγή)

άρθρο στην γερμaνική εφημερίδα Die Tageszeitung

από την Αυγή

Εδώ και μήνες «οι αγορές» απαιτούν από χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία ή η Ιρλανδία επιτόκια μέχρι και 10% για να αγοράσουν τα ομόλογά τους. Η αριθμητική ανάπτυξη των οικονομιών αυτών των χωρών –άρα και τα φορολογικά τους έσοδα- είναι πολύ χαμηλότερη, οπότε οι αυξημένοι τόκοι ωθούν το κρατικό χρέος να αυξάνεται ταχύτερα από το ακαθάριστο εθνικό προϊόν.

Επιβεβλημένη υστερία λιτότητας

Συνεπώς μειώστε τις δημόσιες δαπάνες, είναι το αίτημα των ελίτ. Αυτό ακριβώς έκαναν οι κλυδωνιζόμενες χώρες με αποτέλεσμα να μειωθεί ακόμη περισσότερο ο ρυθμός ανάπτυξής τους και ν’ ανέβουν ακόμη περισσότερο τα επιτόκια. Με λίγα λόγια: το παιχνίδι μεταξύ υψηλότερων απαιτήσεων των αγορών και ανόητης αντιμετώπισης των συμπτωμάτων εκ μέρους της πολιτικής τα δημόσια οικονομικά αυτών των χωρών πάνε απ’ το κακό στο χειρότερο και οδηγούν κατ’ ευθείαν στη χρεωκοπία.

Καταρρέει ο Νότος της ΕΕ

(πηγή)

του Γιώργου Δελαστίκ

από το Έθνος

 

Κατέρρευσε λοιπόν και η Ιρλανδία, ο περιβόητος «κελτικός τίγρης» του πιο αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού, με τον οποίον εκστασιάζονταν επί δεκαπέντε και πλέον χρόνια οι αξιωματούχοι της ΕΕ και οι δεξιοί και σοσιαλνεοφιλελεύθεροι πολιτικοί που μας είχαν ζαλίσει προβάλλοντάς την ως αξιοθαύμαστο παράδειγμα προς μίμηση. «Ξοφλημένη» θεωρούν ήδη και την Πορτογαλία όλοι οι αναλυτές, εκτιμώντας ότι είναι ζήτημα ελάχιστων μηνών μέχρι να υποχρεωθεί και η δική της κυβέρνηση να προσφύγει εκούσα-άκουσα στον «μηχανισμό στήριξης» της ΕΕ. 

Η «ηθική» του χαρτοκλέφτη και οι εκλογές

(πηγή)

του Σταύρου Χριστακόπουλου

από το Ποντίκι (12/11)

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές, έναν μόλις χρόνο μετά τις βουλευτικές και την ανάληψη της διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ και τον Γ. Παπανδρέου, διεξάγονται υπό τις χειρότερες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες εδώ και δεκαετίες. Ο δεύτερος γύρος της ερχόμενης Κυριακής ειδικότερα θα γίνει υπό τη βαριά σκιά της επαπειλούμενης κατάρρευσης δύο ακόμη χωρών της Ευρωζώνης, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, οι οποίες βρίσκονται σε οριακή κατάσταση εξ αιτίας των υψηλότατων επιτοκίων δανεισμού που πλέον αντιμετωπίζουν.

Παγκόσμιος χρηματοπιστωτικός πόλεμος

(πηγή)

Πώς οι ΗΠΑ εξαπολύουν έναν νέο χρηματοπιστωτικό παγκόσμιο πόλεμο και πώς θα απαντήσουν οι άλλες χώρες

του Μάικλ Χάντσον* 

από τον ΔΡΟΜΟ (23/10)

Τι θα εμποδίσει τις τράπεζες των ΗΠΑ και τους πελάτες τους να δημιουργήσουν 1 τρισ., 10 τρισ. ή ακόμα και 50 τρισ. δολάρια μέσα από τα πληκτρολόγια των υπολογιστών τους, για να αγοράσουν όλα τα ομόλογα και μετοχές στον κόσμο, μαζί με όλη τη γη και τα άλλα περιουσιακά στοιχεία προς πώληση, με την ελπίδα να αποκομίσουν κεφαλαιακά κέρδη και να τσεπώσουν τη διαφορά των επιτοκίων (τα σπρεντς), χρησιμοποιώντας δανεικά με κόστος επιτοκίου μικρότερο από 1%;

Αυτό είναι το παιχνίδι που παίζεται σήμερα.

Παλιά κατέβαιναν τα τανκς. Σήμερα κατεβαίνουνε τα spreads

(πηγή)

του Γιώργου Κουτσούκου*  
από ΑΥΓΗ (19/9)

Ποιος ισχυρίζεται ότι οι καιροί δεν έχουν αλλάξει; Τη δεκαετία του '70, προκειμένου να «πειστεί» ο ελληνικός λαός, κατέβαιναν τα τανκς στους δρόμους, ώστε η χώρα να μην υπολείπεται των λατινοαμερικανικών «μπανανιών».

Σήμερα όμως η «οικονομική τεχνολογία» έχει δώσει άλλες δυνατότητες στους κυβερνώντες για να «πείθουν» τους απείθαρχους λαούς τους. Άλλωστε τα τανκς είναι ντεμοντέ (προς το παρόν τουλάχιστον, καθώς οι τάσεις της μόδας είναι συχνά απρόβλεπτες), καθώς όταν κατεβαίνουν στους δρόμους προκαλούν θόρυβο, τρόμο και γενικά καταστάσεις πολύ μπας κλας. Σε αντίθεση βέβαια με τα spread, τα οποία όταν κατεβαίνουν δημιουργούν χαρά και αγαλλίαση, ιδιαίτερα σε λαούς όπως ο ελληνικός, ο οποίος τα παρακολουθεί τους τελευταίους μήνες ν' ανεβαίνουν συνεχώς κι έχει πάθει ίλιγγο.

Καπιταλιστική κτηνωδία και οι Ερινύες ενός ρεπόρτερ...

από τη στήλη "Όσα θάφτηκαν"

τυμβωρυχεί ο Σωκράτης

από τον ΔΡΟΜΟ

Πριν από λίγα χρόνια, χωρίς λόγο και προφανή αιτία, οι τιμές βασικών γεωργικών προϊόντων άρχισαν ξαφνικά να αυξάνουν ραγδαία. Μέσα σε ένα χρόνο, η τιμή του σιταριού είχε αυξηθεί κατά 80%, το καλαμπόκι κατά 90%, ενώ η τιμή του ρυζιού ανέβηκε κατά 320%. Αποτέλεσμα, η πείνα για εκατομμύρια ανθρώπους των υποανάπτυκτων περιοχών του πλανήτη, η εξαθλίωση και ο θάνατος χιλιάδων ανθρώπων για τους οποίους τα προϊόντα αυτά ήταν η βασική τους τροφή, εφόσον κι αυτή την εξασφάλιζαν. Περίπου 200 εκατομμύρια άνθρωποι -κυρίως παιδιά- μη μπορώντας να αντέξουν οικονομικά την αγορά των τροφίμων βυθίσθηκαν σε υποσιτισμό ή ασιτία. Ακολούθησαν αναταραχές και εξεγέρσεις σε 30 χώρες, ενώ τουλάχιστον μία κυβέρνηση ανετράπη.

Tεκμηριωμένος ρεαλισμός ως αποκύημα φαντασίας

του Paul Krugman 

από no money no debt  

(The New York Times)

Οταν ήμουν νέος και αφελής, πίστευα ότι η υιοθέτηση θέσεων και απόψεων με βάση την προσεχτική διερεύνηση όλων των εναλλακτικών λύσεων, ήταν κάτι σημαντικό. Τώρα πια έμαθα το μάθημά μου. Οι πεποιθήσεις των Σοβαρών Ανθρώπων βασίζονται ως επί το πλείστον σε προκαταλήψεις και όχι στην ανάλυση των γεγονότων. Αυτές οι προκαταλήψεις υπόκεινται στις εκάστοτε μόδες, σε κοινούς τόπους που είναι του συρμού.

Εξ αυτής της διαπίστωσης ορμώμενος, έρχομαι στο θέμα της σημερινής στήλης. Τους τελευταίους μήνες εγώ και άλλοι παρακολουθούμε με έκπληξη και φρίκη να διαμορφώνεται στους κύκλους που χαράσσουν την οικονομική πολιτική ένα είδος συναίνεσης προκειμένου για την επιβολή δημοσιονομικής λιτότητας. Φαίνεται πλέον να αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι ο χρόνος είναι εύθετος για περικοπές δαπανών, έστω και εάν οι μεγάλες οικονομίες της υφηλίου παραμένουν βυθισμένες στην ύφεση.