Γινόμαστε είλωτες, χάνουμε την ελευθερία μας

Dave Cutler (πηγή)

συνέντευξη του Κώστα Βεργόπουλου 

στον Μιχάλη Σιάχο

πηγή: Δρόμος της Αριστεράς 

Για επιστροφή στην πριν το Σόλωνα εποχή με την ανάπτυξη της νέας ειλωτείας κάνει λόγο -μιλώντας στο Δρόμο- ο Kώστας Βεργόπουλος, καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Paris VIII, τονίζοντας ότι η τελευταία απόφαση της Συνόδου Κορυδής δεν αντιμετωπίζει το ζήτημα του χρέους, το οποίο δεν μετριάζεται, αλλά οξύνεται ακόμη περισσότερο. Επίσης, χαρακτηρίζει την κρίση παγκόσμιο και συστημικό φαινόμενο, υπογραμμίζοντας ότι «το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σήμερα σε αποδόμηση». Αναφερόμενος στο Κίνημα των Πλατειών σημειώνει ότι «είναι το μόνο στοιχείο ελπίδας, υγείας, συνεπούς αντίδρασης της κοινωνίας», επισημαίνοντας ότι «η Ελλάδα, σήμερα, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του παγκόσμιου μετώπου ενάντια στη θλιβερή κατάσταση της χρηματοπιστωτικής κατοχής». 

- Πώς εκτιμάτε την τελευταία απόφαση του Συμβουλίου Κορυφής, που αφορά την Ελλάδα; Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση επέστρεψαν (πανηγυρίζοντας για άλλη μια φορά) ως «νικητές». Εσείς πώς «διαβάζετε» αυτή την απόφαση; 

- Με αυτή την απόφαση η Ελλάδα αφενός μεν απομονώθηκε από τις ομοιοπαθείς χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, αφετέρου, δε, δεν θεσπίστηκε ευρωπαϊκός μηχανισμός διάσωσης των προβληματικών χωρών της Ευρωζώνης. Έπειτα, με την ίδια απόφαση προστίθενται νέα δάνεια για την αποπληρωμή των παλιών, ώστε το συνολικό Χρέος να συσσωρεύεται, ενώ ταυτόχρονα το εθνικό εισόδημα συρρικνώνεται. Συνεπώς, το πρόβλημα φερεγγυότητας του ελληνικού Χρέους δεν μετριάζεται, αλλά οξύνεται ακόμη περισσότερο, παρά τις θυσίες των μισθωτών.  

Η Αθήνα μυρίζει μπαρούτι!

(πηγή)

Η Αθήνα αποπνέει θάνατο. Χιλιάδες μαγαζιά κλειστά, με κιτρινισμένους απλήρωτους λογαριασμούς κάτω από τις πόρτες, σκόνη και παρατημένα ράφια, άδεια. Ζωές που πέρασαν. 

Δεκάδες μελαμψοί νεαροί με καροτσάκια, άχρηστα πλέον στα σουπερμάρκετ αφού κανένας δεν τα χρησιμοποιεί για τα λιγοστά του ψώνια, μαζεύουν τα παλιοσίδερα μιας κοινωνίας που σκουριάζει ραγδαία. Η μόνη ανακύκλωση που επιβιώνει στην πόλη. 

Στον ηλεκτρικό, στους δρόμους και στις καφετέριες, λιγόστεψαν τα παιδάκια που πουλάνε λουλούδια και πολλαπλασιάστηκαν οι ζωντανοί νεκροί που για μια μικρή βοήθεια δηλώνουν ότι μόλις αποφυλακίστηκαν, ότι είναι στην απεξάρτηση ή ότι είναι φορείς του aids.  

Στην Ακαδημίας, τη Χαριλάου Τρικούπη, την Μπουμπουλίνας, την Ιπποκράτους, τη Βασιλίσσης Σοφίας, στα πιο κεντρικά σημεία, αργόμισθοι μπάτσοι με ασπίδες αντί για γλάστρες.

Επιστρέφουμε στο τέλος του 19ου αιώνα...

(πηγή)

συνέντευξη του Κώστα Βεργόπουλου 

στον Λουκά Γερμανό

για την Free Sunday

Σε μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη ο διανοούμενος και καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας Κώστας Βεργόπουλος εξηγεί πως σήμερα η Ελλάδα είναι το πειραματόζωο της Ευρώπης, ενώ υπογραμμίζει πως το μνημόνιο δεν αποτελεί μονόδρομο. «Η Αριστερά είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης», τονίζει με νόημα ο κ. Βεργόπουλος, ενώ δεν διστάζει να στηλιτεύσει το σύστημα του άκρατου καταναλωτισμού και την παγκοσμιοποίηση.

- Με βάση τις ραγδαίες οικονομικές εξελίξεις που βιώνουμε, πιστεύετε πως σήμερα το καπιταλιστικό σύστημα αναζητά τρόπους εσωτερικής επιβίωσης;

- Ο καπιταλισμός αντιμετωπίζει οξύ έλλειμμα ορατότητας για το ίδιο το άμεσο μέλλον του. Η τρέχουσα κρίση απορρέει από την επικαιροποίηση στο παρόν των δυσμενών προοπτικών του για το μέλλον. Στην ιστορία, ο καπιταλισμός ήταν ένα σύστημα φυγής προς τα εμπρός μέσω του άκρατου παραλογισμού και καταναλωτισμού. Σήμερα, όμως, αυτά έχουν τελειώσει. Αντί για φυγή προς τα εμπρός, πραγματοποιείται φυγή προς τα πίσω. Τόσο ο παραγωγισμός όσο και ο καταναλωτισμός διαβάλλονται και αναζητείται σωτηρία με το εικονικό χρήμα, τα παράγωγα και τα στοιχήματα με ασφαλιστικά συμβόλαια, ακόμα και με τα πιο στοιχειώδη, όπως η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια.

Για το χρέος ή για τη ζωή;

(πηγή)

του Κώστα Βεργόπουλου

από την Ελευθεροτυπία

Οσο η Ελλάδα «διασώζεται» από τους Ευρωπαίους εταίρους της, η πιστοληπτική ικανότητά της καταποντίζεται. Ηδη έφτασε στην κατηγορία «πάτος» (CCC). Με την επικείμενη πρόσθετη «διάσωση», αναμένεται ακόμη πιο κάτω: στην κατηγορία «κάτω από τον πάτο» (D).

Ποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι οι «διασώσεις», με τους όρους που επιβάλλονται, καθηλώνουν τον οφειλέτη σε οικονομική ασφυξία, ώστε η χρεοκοπία του να αποβαίνει απλό ζήτημα χρόνου; Χωρίς «διάσωση», η οφειλέτρια χώρα χρεοκοπεί, αλλά με «διάσωση» επίσης χρεοκοπεί. Στην πρώτη περίπτωση, το «πιστωτικό γεγονός» επέρχεται πάραυτα, στη δεύτερη προβάλλει απειλητικό και αναπόφευκτο σε βάθος χρόνου. Ακόμη και η απλή επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής κηρύσσεται από τους αξιολογικούς οίκους και τις αγορές ως «πιστωτικό γεγονός» ισοδύναμο χρεοκοπίας. Είτε με επιμήκυνση είτε χωρίς αυτήν, η χρεοκοπία προεξοφλείται ως δεδομένη, καθ' όσον η ίδια η επιμήκυνση κηρύσσεται χρεοκοπία. Από το καταθλιπτικό και φανερό για όλους αδιέξοδο, ο καθείς αντλεί τα συμπεράσματά του.

Ο πόλεμος της ολιγαρχίας του χρήµατος με όπλο το χρέος

(πηγή)

του Ρούσσου Βρανά 

από ΤΑ ΝΕΑ  

Αλλο PIGS και άλλο BELL. Συγκρίνοντας την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ελλάδα και την Ισπανία (PIGS) µε τη Βουλγαρία, την Εσθονία, τη Λετονία και τη Λιθουανία (BELL), που συµµορφώθηκαν πιο πειθαρχικά από τις άλλες χώρες στις υποδείξεις της λιτότητας, η ευρωπαϊκή ηγεσία χαιρετίζει το γεγονός ότι απέφυγαν τη χρεοκοπία. Και τις υποδεικνύει ως υπόδειγµα επιτυχίας. Οµως ο οικονοµολόγος Πολ Κρούγκµαν έχει άλλη άποψη για την επιτυχία: «Η πραγµατική οικονοµία τους δέχτηκε τεράστια πλήγµατα (συρρίκνωση 20% κατά µέσο όρο, µέσα σε τρία χρόνια). Η εσωτερική υποτίµηση (µείωση της τιµής της εργασίας) άφησε πίσω της µια έρηµο».

Η αλήθεια δύσκολα λέγεται από εκείνους που νιώθουν µια βαθιά περιφρόνηση για τον λαό και που ζουν µε τη βεβαιότητα πως, επειδή τάχα ο λαός έχει χαµηλή νοηµοσύνη και ασθενή µνήµη, θα µπορούν πάντα να τον ξεγελούν.

Η ώρα να φεύγουν

σκίτσο του Στάθη από την Ελευθεροτυπία

του Κώστα Βεργόπουλου

από την Ελευθεροτυπία (3/6)

Πραγματική δημοκρατία τώρα! Οι πλατείες γεμίζουν στην Ελλάδα, όπως στην Ισπανία, αλλά επίσης σε όλο και περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Η γενίκευση της λιτότητος στην Ευρώπη εισπράττεται παντού ως έλλειμμα δημοκρατίας και ελευθερίας.

Ωστόσο, υπάρχει άραγε παρόμοιο έλλειμμα στη χώρα μας, 37 χρόνια μετά την ανατροπή της στρατιωτικής δικτατορίας και τη μεταπολίτευση του 1974; Εάν τόσο πολλοί αισθάνονται ότι δεν ακούγονται σε ζητήματα που τους αφορούν άμεσα, τότε το πρόβλημα δεν είναι φανταστικό, αλλά υπαρκτό.

Η δημοκρατία δεν είναι αυτάρεσκη: οφείλει ακόμη να πείθει τους πολίτες ότι είναι αληθινή και δίκαιη. Εάν οι μη ακουόμενοι προέρχονται από όλα τα στρώματα της κοινωνίας, τότε ενέχεται για ιδιοτελή αυτισμό όχι μόνον το πολιτικό σύστημα, αλλά επίσης το οικονομικό και το κοινωνικό. Εάν υπάρχει έλλειμμα ελευθερίας και δημοκρατίας, δεν καταθέτουν γι΄ αυτό οι άρχοντες, οι άνθρωποι της εξουσίας, κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, ούτε οι επικοινωνιολόγοι τους, αλλά οι αρχόμενοι, η κοινωνία, ο λαός.

Αφανισμός

σκίτσο του Πέτρου Τ. Τσιολάκη

του Θανάση Καρτερού

από την Αυγή

Το ψαλίδι και το μαχαίρι αναδεικνύονται βασικά εργαλεία της οικονομικής πολιτικής κυβέρνησης και τρόικας τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα. Και παρά το γεγονός ότι επανειλημμένα ο ψεύτης πρωθυπουργός και ο ψεύτης υπουργός του επί των οικονομικών έχουν υποσχεθεί και δεσμευτεί ότι δεν θα υπάρξουν άλλες περικοπές μισθών, συντάξεων, κοινωνικών επιδομάτων κ.λπ., πάλι στο ψαλίδι και στο μαχαίρι καταφεύγουν για το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμά τους.

Είναι αδύνατο και να συλλάβει κανείς αυτό που περιμένει τη ρημαγμένη ελληνική κοινωνία το ερχόμενο χρονικό διάστημα. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που έχει χαρακτηριστικά κοινωνικής γενοκτονίας και που στρέφεται αποκλειστικά και πάλι εναντίον εκείνων που έχουν τη μικρότερη οικονομική δύναμη και την ακόμα μικρότερη δυνατότητα να κρυφτούν από τα μαχαίρια και τα ψαλίδια: των μισθωτών και των συνταξιούχων, τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα.

Η φαρσοτραγωδία

σκίτσο του Πέτρου Τ. Τσιολάκη

του Κώστα Βεργόπουλου

από την Ελευθεροτυπία

Η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους εξελίσσεται σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο ψυχόδραμα. Η διεθνής κερδοσκοπία παίζει ρόλο σε αυτό, όμως το ίδιο το ζήτημα ανακύπτει αφ' εαυτού, τόσο στο πεδίο της οικονομικής πολιτικής όσο και της οικονομικής θεωρίας.

Μέσα σε ορυμαγδό, ενοχοποιούνται για νοσηρό ενδιαφέρον όσοι στοιχηματίζουν στην ελληνική πτώχευση, όμως ενοχοποιούνται επίσης οι πιστωτές που εμπιστεύθηκαν τη φερεγγυότητα του Ελληνικού Δημοσίου. Δεινό το σημερινό ακριβό χρήμα, αλλά δεινότερο το φθηνό, που μέχρι πρόσφατα με «κακοήθεια» μας παραχωρούσαν οι αγορές, προκειμένου να μας παγιδεύσουν στη σημερινή χρεοκοπία.

Kάποιοι αντιστέκονται στη λιτότητα

του AntistaChef

Χρέος, το νέο κοινωνικό ζήτημα

σκίτσο του Carlos Latuff από το Δρόμο της Αριστεράς

του Κώστα Βεργόπουλου

από την Αυγή 

πηγή: Υou Pay Your Crisis

Θα μπορούσαμε να δούμε το λεγόμενο ελληνικό χρέος από κοινωνική σκοπιά. Στη χώρα μας, τα ποσοστά κέρδους των επιχειρήσεων παραμένουν από τα υψηλότερα στην Ευρώπη, όπως επίσης το αυτό ισχύει για τα οφέλη της παραγωγικότητας της εργασίας. Εν τούτοις, οι βελτιώσεις της παραγωγικότητος περιέρχονται καθ’ ολοκληρία στο κεφάλαιο, ενώ οι εργαζόμενοι αποκλείονται από αυτές. Με τον πληθωρισμό της πρόσφατης 10ετίας, είχε επιχειρηθεί περαιτέρω συμπίεση του εργασιακού κόστους, όμως αυτό δεν είχε γίνει δυνατό, αφού οι πραγματικοί μισθοί έμειναν στάσιμοι και δεν υπεχώρησαν. Σήμερα, με πρόσχημα το χρέος και την ανάκτηση ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, εξαπολύεται νέα επίθεση του κεφαλαίου εναντίον της εργασίας. Πρόκειται για το φαινόμενο της νέας χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας, που ανδρώθηκε κυρίως από την πρόσφατη εποχή του αυτο-ανακηρυγμένου «εκσυγχρονισμού» και που σήμερα επιδιώκει την διαγραφή ακόμη και κάθε έννοιας κοινωνικού χρέους.

Το αδιέξοδο και τα εγχώρια συμφέροντα

σκίτσο του Γιάννη Ιωάννου

του Νίκου Κοτζιά

από την Ελευθεροτυπία  

Πολλοί αναρωτιούνται για ποιο λόγο η κυβέρνηση και η τρόικα, μεγάλη μερίδα των μέσων ενημέρωσης και αναλυτές επιμένουν σε μια πολιτική που εξαρχής, ως επίμονα αποδεικνύω, δεν βγάζει από την κρίση, αλλά αντίθετα βυθίζει τη χώρα ακόμα περισσότερο.

Ανεξάρτητα από το αν καταλαβαίνουν, εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα. Το ερώτημα είναι αν αυτά είναι «μόνο» οι ισχυροί της Ε.Ε. και οι διεθνείς τοκογλύφοι ή μήπως, όπως υποστηρίζω, εξυπηρετούνται και εσωτερικές δυνάμεις; Και τι έχουν να κερδίσουν αυτές οι τελευταίες, όταν παραδίδουν όλα τα πιο πάνω στους ξένους εταίρους τους;

Στόχος τους η αναδιανομή του πλούτου

(πηγή)

συνέντευξη του Γιάννη Μηλιού

στον Δημήτρη Χρήστου 

από την Αυγή

Η πολιτική της κυβέρνησης έχει νόημα λέει ο Γιάννης Μηλιός μιλώντας στην ΑΥΓΗ. Πρόκειται για μια στοχευμένη ταξική πολιτική η οποία έχει πλέον σαφή ευρωπαϊκή διάταση. Το «Σύμφωνο για το Ευρώ» δεν είναι παρά ένα ευρωπαϊκό Μνημόνιο χωρίς ημερομηνία λήξης, που σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. επιδιώκει να αποδομήσει τις κατακτήσεις των εργαζομένων και τις αντίστοιχες δομές του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους, όπως αυτό διαμορφώθηκε μέσα από τους κοινωνικούς αγώνες δεκαετιών. 

- Συμπληρώνεται ένας χρόνος από τότε που στο Καστελόριζο ο πρωθυπουργός ενημέρωσε τον ελληνικό λαό την ανάγκη προσφυγής στον μηχανισμό δανεισμού της τρόικας για τη σωτηρία της χώρας. Σήμερα σχεδόν όλοι ομολογούν την αποτυχία. Και όμως η κυβέρνηση επιμένει σε αυτήν την καταστροφική πολιτική. Γιατί; 

- Η πολιτική του Μνημονίου μπορεί να αποτυγχάνει ως προς τους διακηρυγμένους στόχους της αναφορικά με τον ρυθμό μείωσης του δημόσιου ελλείμματος, το ύψος των εσόδων κ.ο.κ., πετυχαίνει όμως μέχρι σήμερα τον πραγματικό στόχο της, που είναι η αναδιανομή πλούτου και εξουσίας προς όφελος του κεφαλαίου, η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και η οικονομική και κοινωνική αποδυνάμωση της εργασίας. Από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, ποτέ άλλοτε δεν επιχειρήθηκε ένα τέτοιο πρόγραμμα ανατροπής των κοινωνικών ισορροπιών και αναδιάρθρωσης των κοινωνικών δομών που να συρρικνώνει τον μισθό, τη σύνταξη, το λαϊκό εισόδημα, να εξαλείφει την κοινωνική προστασία, να ενισχύει το διευθυντικό δικαίωμα, να καταργεί τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, να εξαγγέλλει την άμεση ιδιωτικοποίηση της όποιας δημόσιας περιουσίας κ.λπ.

Χίλια ωχ κι ένα αχ...

σκίτσο του Πέτρου Τ. Τσιολάκη

του Θανάση Καρτερού
από την Αυγή 

Η διυπουργική υπό τον Παπανδρέου ανακοίνωσε χθες ότι ο υπουργός Οικονομικών θα παρουσιάσει το νέο πακέτο για την οικονομία -σε συσκευασία ειδικού νομοσχεδίου- στις 15 Απριλίου. Ανακοίνωσε επίσης και τι θα περιέχει αυτό το νέο πακέτο: το μεσοπρόθεσμο δημοσιονομικό σχέδιο μέχρι το 2015 (ωχ!), το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων (πάλι ωχ) και τις δημοσιονομικές «διορθώσεις» ύψους 1,7 δισ. ευρώ (τρίτο ωχ), για το τρέχον έτος.

Νοσηρή φαντασία στην εξουσία

του Lubomir Kotrha από north-vs-south

του Κώστα Βεργόπουλου

από την Ελευθεροτυπία

Εάν κάτι διακρίνει την Ευρώπη από άλλες περιοχές, αυτό είναι η αντιφατικότητα μηνυμάτων και η βραδύτητα αποφάσεων. Σύρεται από τα γεγονότα, παρά τα προλαβαίνει. Κάθε απόφαση κορυφής ανταποκρίνεται κατά σύστημα σε προηγούμενη ξεπερασμένη συγκυρία. Κάθε καθυστέρηση αποφάσεων περιπλέκει τα προβλήματα, αυξάνοντας το κόστος διαχείρισής τους.

Το ζήτημα του δημόσιου χρέους των χωρών-μελών θα έπρεπε να έχει επιλυθεί προ 13ετίας, με το Σύμφωνο Σταθερότητας (1998). Δεν νοείται νομισματική ομοσπονδία χωρίς αυτόματους μηχανισμούς στήριξης των ομόσπονδων μελών της. Έτσι διασφαλίζουν οι ΗΠΑ, Καναδάς, Γερμανία την εσωτερική νομισματοπιστωτική σταθερότητά τους.

Πάλι τυφλοί; Πάλι στον όλεθρο;

Barbara Morgan, Protest 1940 (πηγή)

του Ρούσσου Βρανά 

από Τα Νέα

Αν η λιτότητα ήταν ένα φάρμακο για όλους, θα την κατάπιναν ευχαρίστως. Επειδή όμως χορηγείται μόνο στους φτωχούς και κάνει καλό μόνο στους πλούσιους, γι' αυτό επιβάλλεται πάντα με το μαστίγιο. Και μάλιστα προληπτικά, όπως αποφασίστηκε στην πρόσφατη ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής. Η Ιστορία όμως έχει δείξει πως η λιτότητα δεν είναι φάρμακο αλλά φαρμάκι. Σχεδόν πάντα καταλήγει στα χειρότερα: οικονομική καταστροφή, βία και καταστολή.

Το παράδειγμα της Γερμανίας του καγκελάριου Μπρούνινγκ είναι χαρακτηριστικό. Το 1930, η ύφεση εξαπλωνόταν στον κόσμο. Εξωθούμενος από τους Γερμανούς μεγαλοβιομήχανους, ο Μπρούνινγκ πίστεψε πως η χώρα του θα σωζόταν μόνο με ένα σκληρό νόμισμα και με μηδενικά ελλείμματα μέσω περικοπών των μισθών και των συντάξεων.

Χωρίς αλλαγή πορείας δεν αποφεύγεται το παγόβουνο

σκίτσο του Oliver Schopf

του Γιάννη Βαρουφάκη 

από την Κυριακάτικη Αυγή (20/3/11)

Το θέμα δεν είναι "τι πήραμε" στην πρόσφατη Σύνοδο της ευρωζώνης. Τόσο οι "θριαμβευτές" της Συνόδου, που επέστρεψαν επιμένοντας να μας πείσουν ότι "πήραν" όσο ζήτησαν, όσο και οι κριτικά ιστάμενοι, που τους επιτέθηκαν ότι αυτά που "πήραν" δεν ήταν αρκετά, βρίσκονται εκτός θέματος.

Ποιο είναι το θέμα; Τι πήρε η Ευρώπη; Τι πήραν οι λαοί της, ελλειμματικοί και πλεονασματικοί; Αυτό είναι το θέμα-ερώτημα που πρέπει να μας απασχολεί. Δεν αμφισβητώ ότι η έννοια της διαπραγμάτευσης έχει τη σημασία της εντός της Ε.Ε. Το πρώτο εξάμηνο του 2010 δεν διαπραγματευτήκαμε και, έτσι, μας προέκυψε η δανειακή συμφωνία του Μαΐου (μετά Μνημονίου) που βύθισε ολόκληρη την Ευρώπη πιο βαθιά στην κρίση. Εννιά μήνες αργότερα, μετά από την επέκταση της κρίσης παντού, και τώρα που υποτίθεται ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα κατέληγαν σε μια συνολική λύση της κρίσης (λύση-πακέτο την ονόμασε ο πρωθυπουργός), η διαπραγμάτευση, το δούναι και λαβείν, είναι πραγματικά εκτός θέματος. Είμαστε στο ίδιο πλοίο και ταξιδεύουμε προς το ίδιο παγόβουνο. Το να τσακωνόμαστε για το τι πήρε ο ένας και τι ο άλλος, για το ποιος θα μείνει στο κατάστρωμα και ποιος θα κατέβει στις μηχανές, όλα αυτά είναι ανοησίες. Το θέμα είναι η αλλαγή πορείας, η συλλογική απόφαση να αποφύγουμε το παγόβουνο.

Ευρώ-αυτοϋπονόμευση

σκίτσο Mohammad Sabaaneh από Cartoon Movement

του Κώστα Βεργόπουλου

από την 

Κυριακάτικη Αυγή

20/3/11 

Με τη δογματική εμμονή του νεοφιλελευθερισμού, η Ευρώπη έφθασε στο πιο ακραίο, αυτοκαταστροφικό και αυτοεξευτελιστικό σημείο: είναι μοναδική νομισματική περιοχή του κόσμου στην οποία τα ιδιωτικά χρέη έναντι των τραπεζών εξασφαλίζονται και αποζημιώνονται, ενώ τα δημόσια χρέη παραπέμπονται σε διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές, με ορίζοντα την αναδιάρθρωση και το κούρεμα. Οι αγορές και οι τράπεζες ενθαρρύνονται να αγοράζουν ιδιωτικά ομόλογα, αλλά όχι κρατικά, εφ’ όσον τα δεύτερα παραμένουν σε κάθε περίπτωση λιγότερο ασφαλή από ό,τι τα πρώτα. Τα κράτη, αφού τους αφαιρέθηκε κάθε αρμοδιότητα κυριαρχίας (όπως η έκδοση χρήματος, ο δανεισμός από την κεντρική τράπεζα), παραδίδονται ανυπεράσπιστα στις αγορές ως ιδιώτες δεύτερης κατηγορίας.

Στόχος, η εξαγορά περιουσιακών στοιχείων

σκίτσο Γιάννη Ιωάννου από το Έθνος

Οι αιτίες που μας έφεραν ως εδώ και κυρίως «τι πρέπει να κάνουμε;» είναι το αντικείμενο έρευνας της Κρυσταλίας Πατούλη - ερωτήματα στα οποία δίνουν τη δική τους απάντηση γνωστές προσωπικότητες της τέχνης και των γραμμάτων. Σήμερα, δημοσιεύουμε τις απαντήσεις του καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστημίου του Παρισιού Κώστα Βεργόπουλου.
πηγή: tvxs

Δεν πιστεύω ότι στην Ελλάδα συμβαίνει κάτι το πολύ ιδιαίτερο με το δημόσιο χρέος, δεδομένου ότι το ίδιο πρόβλημα που έχει η Ελλάδα το έχουν οι περισσότερες χώρες στην ευρωζώνη. Για να μην πω ότι το έχει και η ευρωζώνη ολόκληρη ή σχεδόν ολόκληρη. Γιατί ακόμη και στη Γερμανία υπάρχει. Η υπερχρέωση αποτελεί γενικότερο φαινόμενο. Μ’ αυτό τον τρόπο θέλω να αποκλείσω δύο σημεία στα οποία έχει ατυχώς επικεντρωθεί η κοινή γνώμη στη χώρα μας. Αλλά και λόγο χειραγώγησης, η οποία γίνεται για αντιπερισπασμό εκ των άνω, ώστε να μη βλέπουμε το πραγματικό πρόβλημα.

Πρώτα από όλα προβάλλεται ότι στη χώρα μας έχουμε διεφθαρμένο και σπάταλο κράτος. Διεφθαρμένο κράτος αλλά και διεφθαρμένη κοινωνία.

Επιμονή σε αποτυχημένη συνταγή!

(πηγή)

Η ΕΕ μπροστά στην κρίση  

της Μαριλένας Κοππά*

από το Έθνος

Δεν είναι σίγουρο εάν το «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας», που αυτήν τη στιγμή διαπραγματευόμαστε, έχει σχέση με την ανταγωνιστικότητα. Επίσης, δεν είναι σίγουρο ότι η Ε.Ε. έχει την ικανότητα να αξιολογεί τις πολιτικές της, όπως επιμελώς απαιτεί από κάθε κράτος-μέλος. Τελικά, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι υπάρχει σήμερα χώρος για μια «στρατηγική» ανάπτυξης. Η στρατηγική της Λισσαβώνας, που αρχικά ήταν σοσιαλδημοκρατικής έμπνευσης, κατέληξε σε αποτυχία. Όταν οι Ευρωπαίοι το 2000 υιοθετούσαν το όραμα να οικοδομήσουν σε μία δεκαετία «την πιο ανταγωνιστική και δυναμική οικονομία της γνώσης έως το 2010», υιοθέτησαν επίσης μια σειρά συγκεκριμένων δεικτών αξιολόγησης. Αλλά κανένας από αυτούς τους «δείκτες» δεν ευδοκίμησε.

Οι άρρητες επιδιώξεις του γερμανικού σχεδίου

σκίτσο του Στάθη (πηγή)

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

από την Καθημερινή

Οι λεονταρισμοί της ελληνικής κυβέρνησης με την τρόικα παραπέμπουν στον ήρωα του Μπρεχτ, ο οποίος, αν και έχει βουτηχτεί μέχρι τον λαιμό στο βούρκο, πασχίζει να κρατήσει τη χωρίστρα του στη θέση της. Είναι πασιφανές ότι η διαφωνία δεν αφορούσε την ουσία του ζητήματος, αλλά αποκλειστικά το ποιος όφειλε να ανακοινώσει την προαποφασισμένη εκποίηση -κατ’ ευφημισμόν «αξιοποίηση» - της κτηματικής περιουσίας του Δημοσίου σήμερα, του ορυκτού πλούτου και των ενεργειακών πηγών της χώρας αύριο.