Σε όσους στέκουν απαίσια βουβοί σαν πεθαμένοι...

από theovaf1

από Roseta Books  

Ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός, άνθρωπος της αριστεράς, έστειλε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΤΥΠΟ του Σοφιανόπουλου του Αγροτικού Κόμματος (ήταν πάντα μέχρι τις μέρες μας συνεργαζόμενο με το ΚΚΕ – θα θυμάστε (?) τον Κώστα Νάση (πρόεδρος της ΠΑΝΠΕΙΡΩΤΙΚΗΣ) που ήταν υποψήφιος με το ΚΚΕ από την μεταπολίτευση και εντεύθεν) το ποίημα “Η ΔΙΑΘΗΚΗ ΜΟΥ” αλλά αυτός το δημοσίευσε “κουτσουρωμένο”, κόβοντας δηλαδή στίχους από το ποίημα που δεν του άρεσαν ή που νόμιζε ότι τον φωτογράφιζαν όπως π.χ. “τις εκκοκιστικές μηχανές της Μεσσηνίας που τις είχε παραγγείλει για το ρύζι” (από συνέντευξη του Κατσαρού στο Νίκο Λαγκαδινό).

Το μικρό κορίτσι

Το μικρό κορίτσι, σε ποίηση Ναζίμ Χικμέτ, μουσική Ζουλφί Λιβανελί, LP Nazım Türküsü (1978)

(στο βίντεο απαγγέλει ο Ναζίμ Χικμέτ και τραγουδάει η Τζόαν Μπαέζ)

από Kadirlac

«Η ξενιτεία και ο θάνατος αδέλφια λογούνται»

(πηγή)

του Παντελή Μπουκάλα

από την Καθημερινή 

Έμπειρη η δημοτική μούσα, εφοδιασμένη με τα πικρά αισθήματα που γέννησαν τα αλλεπάλληλα κύματα μετανάστευσης του ελληνικού πληθυσμού, εσωτερικής κατ’ αρχάς και κατόπιν προς την Ευρώπη, όταν άρχισε να καταρρέει η Βυζαντινή Αυτοκρατορία μπροστά στους επελαύνοντες Τούρκους, είχε τους λόγους της να καταλήξει στο συμπέρασμα που ακεραιώνεται στο τρίστιχο 

«η ξενιτιά, η φυλακή, η φτώχεια, η ορφάνια,  
τα τέσσερα ζυγιάστηκαν σ’ ένα βαρύ καντάρι,  
και πιο βαριά η ξενιτιά με τα πολλά φαρμάκια». 

Ύμνος του υπεύθυνου πολίτη

(πηγή)

του Νίκου Κουνενή 

από το Δρόμο της Αριστεράς

Υποσχέσεις σαν σου δίνουν
και τις σβήνουν στη στιγμή,
κάνε το κορόιδο
κι άφησέ το να συμβεί.

Τη ζωή σου όταν ρημάζουν
και τη βγάζουν στο σφυρί,
άραξε και ξέχασέ το,
κι άσ’ το να συμβεί.

Μάθε να ’σαι μετρημένος
και μη δίνεις αφορμή.
Η Ιστορία σε προστάζει:
άσ’ το να συμβεί.

Σκύψε το κεφάλι ώς τα πόδια,
κοίτα μην παρασυρθείς.
Άραξε και ξέχασέ το
κι άσ’ το να συμβεί.

"Κόμπος στο χτένι του νάρκισσου σκοταδιού"

του Alfred Kubin

"Χέρι, απλώσου 
στον διπλανό σου
αγκαλιασμένοι θηλιά
περάστε σαν ένα 
στον πύρινο κύκλο
και σφίξτε γερά
ωσότου οι δύο καρδιές
να πάλλονται 
σε ένα χτύπο 
Βρείτε έναν τρίτο 
και γίνετε κόμπος
βρείτε έναν τέταρτο 
και γίνετε κόμπος
βρείτε και άλλους 
και άλλους και άλλους 
...
ένας τεράστιος κόμπος 
στο χτένι
του νάρκισσου σκοταδιού"

Ιωακείμ Παπαχρόνης

Σώπα, μη μιλάς!

Σώπα, μη μιλάς! 

του Αζίν Νεσίν 

(από το blog De Siris) 

"Σώπα, μη μιλάς, 

είναι ντροπή, κόψ' τη φωνή σου,
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός!".

Τα πρώτα λόγια που άκουσα 

από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα μου λέγανε:
"σώπα!".

Στο σχολείο μού κρύψαν 

την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: 

"εσένα τι σε νοιάζει; Σώπα!"

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι 

που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ... σώπα!"

Ο δαίμων της πορνείας

του Θανάση Σκαμνάκη 

από το ΠΡΙΝ
 

Λέγαμε την άλλη φορά για την πορνεία στη δημόσια ζωή. Αλλά χρειάζονται εξηγήσεις. Και η αποκατάσταση κάποιων πραγμάτων.

Το επάγγελμα της πόρνης, σε αυτόν το γεωγραφικό χώρο, δεν ασκούνταν πάντα στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, όπως πιστοποιούν οι μαρτυρίες από την κλασική αρχαιότητα αλλά και τους κατοπινούς χρόνους. Και τα τελευταία χρόνια η λογοτεχνία, το τραγούδι, οι αλλαγές στη ζωή μας μάς επέτρεψαν να αντιμετωπίσουμε τις γυναίκες που ασκούν το επάγγελμα με μεγαλύτερο σεβασμό και με συμπάθεια. Έχω υπόψη μου το βιβλίο του Γιώργου Χρονά για την γυναίκα της Πάτρας ή το τραγούδι του Μάριου Τόκα σε στίχους Φίλιππου Γράψα για τα λαδάδικα και τις αξιοσέβαστες πόρνες τους, για τις οποίες μιλούν με τρυφερότητα όσοι έφηβοι εκείνου του καιρού αναζήτησαν εκεί την πρώτη τους αντρική εμπειρία. Κι ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έκανε μυθιστόρημα τις «πουτάνες της ζωής του».

Καλημέρα... απ' τον ήλιο τον Ηλιάτορα

Άκου κι εμάς...

Μανώλης Γλέζος: Της γενιάς σου άνθρωποι

Του Μανώλη Γλέζου (από την ΑΥΓΗ)

Ήταν την ώρα της περισυλλογής

τότες, που όλες οι μνήμες

στριφογυρνούν στις στενάχωρες θύρες του μυαλού

στις ωκεάνιες δίνες της συνείδησης.

Τότες ήρθες να με βρεις

να με ρωτήσεις: γιατί;

Ένα παιδί μικρό, μπροστά σ' ένα όπλο

ένα μικροπαίδι εβραιόπουλο,

να ρωτάει: γιατί;

"Χέζομαι και γράφω για τον Γιωργάκη"

Έστω και καθυστερημένα, ο πνευματικός κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΔΝΤ-ΕΕ για την σωτηρία της πατρίδος.

Διαπιστώνοντας πως την κρίση πραγματικά θα την πληρώσουν οι μη προνομιούχοι που την δημιούργησαν, θαυμάζοντας την πράσινη ανάπτυξη που ήδη γκρέμισε ένα ερείπιο, οι πνευματικοί ταγοί -επιτέλους!- άρχισαν να υμνούν τον μέγα Γεώργιο Ανδρέα Παπανδρέου.
Στο βίντεο (από Ράδιο αρβύλα 14/5/10),  οι Σπύρος Γραμμένος, Πάνος Μουζουράκης απαγγέλουν το ποίημα του Σπ. Γραμμένου "Χέζομαι και γράφω για τον Γιωργάκη" από την ποιητική συλλογή του, "Χέζομαι και γράφω".  Σύμφωνα με τις δηλώσεις του ίδιου του ποιητή, εμπνεύστηκε το ποίημα αυτό, όταν άκουσε έναν άνεργο να λέει στον Γιωργάκη: "θέλω να δώσω κι εγώ ένα μισθό για την πατρίδα!"

Στο εξαιρετικό αυτό δημιούργημα, πέρα από αυτή-καθεαυτή τη λογοτεχνική του αξία, υπάρχει και μία απολύτως λογική (όσο κι αυτές των ΕΕ & ΔΝΤ) πρόταση για την λύση του ασφαλιστικού, που ο Λοβέρδος θα μελετήσει μόλις τελειώσει τις φωτοτυπίες και το μοίρασμα του άρθρου του Καμπουράκη.

Πάντως, η αλλαγή τόνου και ύφους στον τελευταίο στίχο, ερευνάται ήδη από τον αυτοκράτορα Μιχαήλ και τους φίλους του, ως ύποπτη...

"Χέζομαι και γράφω για τον Γιωργάκη"

Δίνω, δίνω κι εγώ ένα μισθό, να σώσω αυτή τη χώρα

σου δίνω και το σύνθημα, "Γιωργάκη μας προχώρα"

Έχω ένα υπολογιστή, τηλέφωνο, κιθάρα

έχω και μία μηχανή, ψαλίδια, μια τσατσάρα

Αν είναι να γλυτώσουμε, γρήγορα από την κρίση 

αφού εγώ τα έφαγα, ας φάω το γαμήσι

να κάτσω εγώ στα τέσσερα, να έλθετε από πίσω 

κι άμα πονέσω, κράτα με, και θα το συνηθίσω

Ανέβασε το ΦιΠιΑ, βάλε έμμεσους φόρους

γάμα το ασφαλιστικό, και ψάξε κι άλλους πόρους:

στη σύνταξη να βγαίνουμε, μετά τον θάνατό μας 

κι όποιος θα ζήσει πιο πολύ, μετά τα εβδομήντα

να 'ναι με χρονοχρέωση: η ώρα ένα πενήντα!

Έβγα στην τηλεόραση και τρομοκράτησέ μας 

καν' τον φτωχό, φτωχότερο, Γιωργάκη τέλειωσέ μας!

Αν δεν πληρώσουμε εμείς, ποιός θα τα πληρώσει;

  Ο πλούσιος που μάτωσε για να μας ξελασπώσει;

Γιωργάκη, σε παρακαλώ πριν κλείσω αυτό το ποίημα

ορκίσου ρε γαμώτο μου, πως θα 'μαι εγώ το θύμα, 

πως άσπρη μέρα δεν θα δω, ανάσα δεν θα πάρω, 

πως δεν θα έχω χρήματα, να δώσω ούτε στο Χάρο!

Κι εσύ, που είσαι εκεί ψηλά, στο μέγαρο Μαξίμου

να είσαι πάντοτε καλά και πρόσεχε ψυχή μου!

Γιατί... ο Δεκέμβρης πέρασε, όμως, έρχεται κι άλλος

κι εκείνος θα 'ναι δύσκολος, κι ακόμη πιο μεγάλος..."

Έξι "πρέπει" για να μείνει όρθια η κοινωνία

Ψυχραιμία παιδιά 
Του Γιάννη Σχίζα (από την ΑΥΓΗ)

Τα πράγματα είναι σκούρα, η δε κυβέρνηση φαίνεται άτολμη -καραμανλικότερη της προηγηθείσας καραμανλικής... Στο νέο πολιτικό σκηνικό θα έπρεπε να έχουν κυρίαρχο λόγο αυτοί που μίλαγαν για τα λεηλατημένα ασφαλιστικά ταμεία κόντρα στους ψευδοθεωρητικούς περί της «βιολογικής» κρίσης του δυτικού ασφαλιστικού συστήματος. Αυτοί που επίμονα μιλούσαν για τη χρόνια υπερκατανάλωση, για την «κουλτούρα της απόρριψης», για την αποδυνάμωση του παραγωγικού ιστού της χώρας, για την τουριστική μονοκαλλιέργεια και γενικά για την άλωση της ελληνικής υπαίθρου από χρήσεις αεριτζήδικες, περιθωριακές όσον αφορά τα μεγάλα τεχνολογικά και γνωσιολογικά μέτωπα της εποχής... Θα έπρεπε να πέσουν τα ιδεολογικά τείχη μπροστά στους ολυμπιονίκες της διορατικότητας, που έβλεπαν τα εξωφρενικά κόστη της Ολυμπιάδας, που ορθώνονταν απέναντι στις εργολαβοκεντρικές λύσεις των μεγάλων έργων –της Γέφυρας Ρίου-Αντίρριου, της εκτροπής του Αχελώου, του αεροδρομίου των Σπάτων κλπ.
Όμως, η μετα-μεταπολίτευση δεν έχει έλθει ακόμη, οι διαχειριστές επιμένουν να μην το βουλώνουν, ο δημόσιος διάλογος κανοναρχείται από τους ίδιους και τους ίδιους. Και ο λαός αισθάνεται βαθιά ανησυχία από την παρατεταμένη περίοδο αστάθειας. Σχεδόν πανικό.