Πουτάνα Κρίση!

(πηγή)

του Θανάση Καρτερού

από την Αυγή

Οι δημοσιογράφοι που αναζητούν τις πληγές της κοινωνίας έχουν τέτοιες μέρες δουλειές με φούντες. Δυστυχώς όμως οι ιστορίες τους μένουν στα επιφαινόμενα επιδιώκοντας να προκαλέσουν εύκολες συγκινήσεις, αφού μια - δυο φορές τον χρόνο αυτό δεν βλάφτει. Σε αντίθεση με τις αποκαλυπτικές δημοσιογραφικές ιστορίες που παραθέτουμε παρακάτω και οι οποίες εκτός της συγκίνησης επιτελούν και μια ορισμένη κοινωνική αποστολή, την οποία ελπίζουμε να εκτιμήσει ο μέσος αναγνώστης.

Η πενία πορνό κατεργάζεται...

(πηγή)

του Γιάννη Σχίζα
από την Αυγή

Σε ένα πρωινό κανάλι παρακολουθώ την απόπειρα δυστυχούς ψυχολόγου να πει την άποψή της σε κάποιο ζευγάρι τηλεπαρουσιαστών που δεν λένε να σταματήσουν τα σχόλια και να αφήσουν τη συνομιλήτριά τους να πει κάτι ακέραιο... Εν πάση περιπτώσει, κάποια στιγμή η καλεσμένη της εκπομπής τους ξεφεύγει και «σκοράρει»: «Οι 4 στους 5 Έλληνες πάσχουν από κάποια μορφή κατάθλιψης», καταφέρνει να πει στα γρήγορα η ψυχολόγος, αναφερόμενη στην παρούσα κατάσταση.

Άρχισαν οι επενδύσεις!

από active propagand@

"Τέσσερα εκατομμύρια ευρώ για τη δημιουργία υπερπολυτελούς οίκου ανοχής στη Λάρισα"

Ω ρε μια πράσινη ανάπτυξη! Και αποκεντρωμένη παρακαλώ!
 
Και εις ανώτερα!

...

Πληττ’ς; Π’λατ’ς…

του ΚΙΜΠΙ

από τον Δρόμο

Ρουμελιώτισσες «κονσοματρίς» κάθονται στο μπαρ, άδειο από πελατεία, ζεσταίνονται, βαριούνται και σιγοκουβεντιάζουν, με τη γνώριμη απέχθειά τους στα φωνήεντα, από την οποία προκύπτει ο γνωστός κανόνας: δεν υπάρχει λέξη με πάνω από ένα φωνήεν και μεγαλύτερη από μονοσύλλαβη. «Πλήττ’ς;» ρωτάει η μία. «Σσσς… π’λάτ’ς», την κόβει η άλλη. Να νοστάλγησαν τη θάλασσα; Όχι, τετριμμένα πράγματα λένε, της δουλειάς και της αναδουλειάς, η κρίση πλήττει και την «κονσομασιόν». 

Ο δαίμων της πορνείας

του Θανάση Σκαμνάκη 

από το ΠΡΙΝ
 

Λέγαμε την άλλη φορά για την πορνεία στη δημόσια ζωή. Αλλά χρειάζονται εξηγήσεις. Και η αποκατάσταση κάποιων πραγμάτων.

Το επάγγελμα της πόρνης, σε αυτόν το γεωγραφικό χώρο, δεν ασκούνταν πάντα στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής, όπως πιστοποιούν οι μαρτυρίες από την κλασική αρχαιότητα αλλά και τους κατοπινούς χρόνους. Και τα τελευταία χρόνια η λογοτεχνία, το τραγούδι, οι αλλαγές στη ζωή μας μάς επέτρεψαν να αντιμετωπίσουμε τις γυναίκες που ασκούν το επάγγελμα με μεγαλύτερο σεβασμό και με συμπάθεια. Έχω υπόψη μου το βιβλίο του Γιώργου Χρονά για την γυναίκα της Πάτρας ή το τραγούδι του Μάριου Τόκα σε στίχους Φίλιππου Γράψα για τα λαδάδικα και τις αξιοσέβαστες πόρνες τους, για τις οποίες μιλούν με τρυφερότητα όσοι έφηβοι εκείνου του καιρού αναζήτησαν εκεί την πρώτη τους αντρική εμπειρία. Κι ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έκανε μυθιστόρημα τις «πουτάνες της ζωής του».