"'Τα σπλάχνα και η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν' έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός σ' έναν από τους ακριβέστερους και γι' αυτό μεγαλειώδους ομορφιάς στίχους του.Αυτό ακριβώς επιδιώκεται σήμερα. Η νεκρική ησυχία των σπλάχνων, ώστε να πάψει να υφίσταται η συνείδηση της ομορφιάς του κόσμου. Και η αντικατάστασή της από ένα ά-σχημο, ανερμήνευτο φοβικό γεγονός.Και ακριβώς επειδή η συνείδηση της ομορφιάς, η συνείδηση ότι αξίζει να ζεις είναι ανίκητη, έχει εξαπολυθεί όλη αυτή η απίστευτα βάρβαρη επιχείρηση καθολικής λοβοτομής πάντων και πασών. Δεν ξέρω κατά πόσον ισχύει το ελπιδοφόρο αξίωμα πως η ίδια μας η ομορφιά θα μας σώσει. Εκείνο που ξέρω όμως είναι πως, αν το ξεχάσουμε, τότε έχουμε ανοίξει την Κερκόπορτα για να μπούνε στην πόλη οι φοβεροί χειρούργοι (και όχι χειρουργοί) με τα νυστέρια της λοβοτομής."
Διαβάζοντας και αναρτώντας πριν το υπέροχο κείμενο του Κώστα Καναβούρη μου ήρθαν δυο τραγούδια. Έβαλα πριν τον Θανάση Γκαϊφύλλια να τραγουδά το "Αντισταθείτε" του Μιχάλη Κατσαρού
Τώρα θέλω να το στολίσω με την ομορφιά του Χατζιδάκι, του Γκάτσου και της Ελενίτσας!
Ελένη Τσαλιγοπούλου - Έλα πάρε μου τη λύπη
στίχοι: Βασίλης Καρδής (ψευδώνυμο του Νίκου Γκάτσου)
μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
από τον δίσκο: Στην εποχή του ονείρου (1998)- Στη χούντα, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος έλεγε στο Μάνο Λοΐζο πως πρέπει να βρουν τρόπο να γράψουν πολιτικά τραγούδια για να τονωθεί το ηθικό του κόσμου. Κι ο Μάνος επέμενε πως κι ένα όμορφο ερωτικό τραγούδι, πολιτικό κι επαναστατικό είναι... Ή όχι;
