Καλή χρονιά να έχουμε κι όσοι προσκυνάνε "του διαβόλου το κιτάπι να τους βγει το μάτι!"

Έτυχε να με γεννήσεις
και ζωή να μου χαρίσεις
στο πιο δύσκολο καιρό,
μάνα πού ζω...
Το βαρκάκι που με φέρνει,
εμπατάρησε και γέρνει,
πες μου πού να κρατηθώ,
πού να σταθώ...

Η ελπίδα μας χαμένη
και η μοίρα μας γραμμένη,
στου διαβόλου το κιτάπι,
να του βγει το μάτι!

Ένα τέτοιο χαρακτήρα,
μάνα μου από ποιον τον πήρα,
σε ποιον έμοιασα να ξέρω
που υποφέρω...
Όλα γύρω με πειράζουν
και γρουσούζη με φωνάζουν,
με πληγώνει ό,τι δω,
μάνα πού ζω...

Η ελπίδα μας χαμένη
και η μοίρα μας γραμμένη,
στου διαβόλου το κιτάπι,
να του βγει το μάτι!

Το παιχνίδι τους στημένο,
για τα γούστα τους φτιαγμένο,
βόλτα φέρνει και γυρίζει
και μας ορίζει...
Παίρνω και αφήνω δρόμους
και με τους δικούς μου νόμους
κι ένα ξεχασμένο αστέρι
που έχω ταίρι....

Η ελπίδα μας χαμένη
και η μοίρα μας γραμμένη,
στου διαβόλου το κιτάπι,
να του βγει το μάτι!

.-.-.-.

στίχοι, μουσική, ερμηνεία: Βαγγέλης Κορακάκης
cd: Ο Βαγγέλης Κορακάκης στη Μαγιοπούλα (2007)
α' ηχογράφηση από τον Δημήτρη Μητροπάνο στον δίσκο "Του έρωτα και της φυγής" (1998) όπου όμως -για λόγους που ποτέ δεν κατάλαβα, είχε αφαιρεθεί το τρίτο -εξαιρετικό- κουπλέ.

Καλημέρα...

Νίκη Τσαϊρέλη - Νύχτα στο σπιτάκι μου ναρθείς
στίχοι, μουσική: Βαγγέλης Κορακάκης
από το cd: Εκεί που σβήνει ο άνεμος (1996)
ενορχήστρωση: Ηρακλής Βαβάτσικας

- Αν δεν κάνω λάθος πρέπει να είναι το μοναδικό καλαματιανό που έχει γράψει ο Β. Κορακάκης. 

Πωλείται...

Αν και το κακό ξεκίνησε πολύ πιο πίσω, οι καλόπιστοι τον έβγαλαν το 96, για να εκσυγχρονίσει το κράτος, αλλά αυτός το διέλυσε (και κατά ομολογία Παγ-Κάλου)...

Μετά, πάλι οι καλόπιστοι, βγάλανε τον επόμενο "καταλληλότερο" για να κάνει επανίδρυση του κράτους κι αυτός το αποτελείωσε...

Η οθόνη βουλιάζει, μα το πλήθος ασάλευτο...

Εγώ ήξερα από βιβλία, ταινίες και τραγούδια πως αποχαιρετάς την πατρίδα από το κατάστρωμα ενός πλοίου, το παράθυρο κάποιου , κάποιου αεροπλάνου... Έμαθα κι απ' τους φτωχοδιάβολους πως την αποχαιρτραίνουετάς και μέσα από ψυγεία, καμιόνια, σαπιοκάραβα, μονοπάτια ελπίδας και θανάτου μαζί...

Πως υπάρχει κι αποχαιρετισμός της πατρίδας από τον καναπέ δεν το ήξερα. Αλλά τον βλέπω παντού γύρω...Και δεν σβήνουν οι καναπεδάτοι στη γραμμή του ορίζοντα, η πατρίδα σβήνει, βουλιάζει στην οθόνη, μπροστά στο ασάλευτο πλήθος τους...

 To τραγούδι "Μάνα που ζω" είναι του Βαγγέλη Κορακάκη