Μελαγχολικά αισιόδοξο

από τον Δρόμο της Αριστεράς

Μου αρέσει ιδιαίτερα ένα από τα τελευταία ποιήματα του Γιώργου Σεφέρη. Πρόκειται για μια λαϊκή ιστορία που έμαθε ο Σεφέρης σε μια επίσκεψη στο Κάβο-Γάτα, στο Ακρωτήρι της Κύπρου, το νοτιότερο σημείο της Ευρώπης.

Σήμερα το Κάβο-Γάτα ανήκει στη βρετανική βάση - κτήση όπως συμβαίνει και με την περιοχή της Δεκέλειας. Η Βρετανία ακόμα κατέχει περίπου το 8% της συνολικής έκτασης της Κύπρου. 

Ο Σεφέρης γράφει το ποίημα λίγο καιρό πριν κάνει την «δήλωσή του» ενάντια στην δικτατορία και όταν προβληματίζεται ότι «δεν μας παίρνει να χάσουμε μια ολόκληρη γενιά». Πεθαίνει δύο χρόνια μετά. Η κηδεία του μετατρέπεται σε αντιδικτατορική διαδήλωση. Σε λίγο ξεκινούν οι πρώτες φοιτητικές κινητοποιήσεις. Το 1973 το Πολυτεχνείο, το 1974 η μεταπολίτευση. Ένας μεγάλος ριζοσπαστισμός φυσά στην χώρα. Δεν χάθηκε μια ολόκληρη γενιά. Δεν γίνεται, όσο δηλητήριο και να υπάρχει… όση αλήθεια κι αν έχει η φράση του ποιητή «το κακό που απορροφάται υποσυνείδητα, αν μπορώ να το θέσω έτσι…».

Ρ. Ρ.

Ο αριστούχος

Γιάννης Ψυχοπαίδης, "Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια", 1967, από την ενότητα "Πατριδογνωσία"

Διήγημα του Γιώργου Κ. Μπουγελέκα

από τα Ενθέματα 

της Κυριακάτικης Αυγής

--Κύριε Λυκειάρχα, μπορείτε να έλθετε στο γραφείο μου;

--Κατεβαίνω, κύριε Δημόπουλε, απάντησε εκείνος και έκλεισε το τηλέφωνο.

Μάζεψε τις σημειώσεις του για τα στατιστικά δελτία του Υπουργείου, έσβησε το τρίτο τσιγάρο του δεύτερου πακέτου της ημέρας --απομεσήμερο βλέπεις--, κατέβηκε τις σκάλες και οδηγήθηκε στο γραφείο του ιδιοκτήτη του σχολείου.