"Τα νέα μέτρα είναι στο τραπέζι"

‎"Τα νέα μέτρα είναι στο τραπέζι" είπε το ομιλόν ATM στην, μέσα στη μαύρη νύχτα, συνέντευξή του...

σκίτσο του Σπύρου Δερβενιώτη από το Cartoonmovement

Το atm είπε πως ανακτήσαμε την ανταγωνιστικότητά μας τα τελευταία δύο χρόνια και θα την... ανακτήσουμε κι άλλο με τα νέα μέτρα που είναι στο τραπέζι. Να το πούμε στο 1.000.000 ανέργους να χαρούν που θα βρούν άλλο ένα εκατομμύριο συναδέλφους προσεχώς... Έτοιμη και η νέα σημαία!

σκίτσο του Σπύρου Δερβενιώτη από το Cartoonmovement

στίχοι: Νίκος Γκάτσος / μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος / ερμηνεία: Νίκος Δημητράτος

Η γαλανόλευκη κυματίζει στην κατεχόμενη Ελλάδα

του Άρη Χατζηστεφάνου  

από The Press Project

Βάλτε τους διεφθαρμένους δημοσίους υπαλλήλους – αυτούς που λαδώνονται – να σταματήσουν τον Στόλο της Ελευθερίας. Αυτή ήταν, σε αδρές γραμμές, η «συμβουλή» που έδωσε στον πρωθυπουργό ένα από τα μεγαλύτερα εκδοτικά συγκροτήματα της χώρας, αναπαράγοντας ουσιαστικά τις εντολές που έστελνε το Τελ Αβίβ μέσα από διπλωματικά και δημοσιογραφικά κανάλια.

σκίτσο του Carlos Latuff

Και ο πρωθυπουργός υπάκουσε. Ο κρατικός μηχανισμός, για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, κινήθηκε με αξιοθαύμαστη αποτελεσματικότητα. Οι ίδιοι ελεγκτικοί μηχανισμοί, που επιτρέπουν σε μονοπύθμενα να τριγυρνούν σαν ωρολογιακές βόμβες για το περιβάλλον, εντόπισαν τεχνικές ελλείψεις στα σκάφη της ανθρωπιστικής αποστολής. Ο ίδιος υπουργός, που κάποτε λέρωνε το βιογραφικό του με την τραγωδία του Σάμινα, σήμερα ενοχλείται γιατί τα σωσίβια στα ελληνικά σκάφη δεν αναγράφουν σωστά το όνομα του πλοίου.

Νυν υπέρ πάντων πλατειών

(πηγή)

του Γιάννη Σχίζα

από Oikoniki 

Σ’ αυτό τον αγώνα δεν περισσεύει κανένας. Απ’ αυτό τον αγώνα και από αυτές τις πλατείες δεν μπορούμε να διώξουμε κανένα, εφόσον τηρεί τους στοιχειώδεις κανόνες δημοκρατικής συνεργασίας με κάθε άλλο.  

Αυτός ο αγώνας δεν πρέπει να χαθεί, γιατί αντίθετα με τις όποιες μεταφυσικές διαβεβαιώσεις για μια χώρα «που ποτέ δεν πεθαίνει», η Ελλάδα μπορεί και παραμπορεί να πεθάνει, όπως τόσες και τόσες ιστορικές συλλογικότητες που χάθηκαν: Όπως οι Φοίνικες, οι Σαρακηνοί, οι Χαλδαίοι, οι Χετταίοι…  

Στην κλίνη του Προκρούστη

σκίτσο του Στάθη από την Ελευθεροτυπία

του Ευτύχη Μπιτσάκη

από το Δρόμο της Αριστεράς (6/6)  

 

Η Ελλάδα οδηγείται στην καταστροφή. Δεν ξέρουμε ποια μορφή θα πάρει η αναπόφευκτη πλέον χρεοκοπία. Τι κάνουν, λοιπόν, οι ηγεσίες των δύο αστικών κομμάτων; Αντιμετωπίζουν την καταστροφή σαν φυσικό φαινόμενο για το οποίο κανείς δεν ευθύνεται και, όταν τύχει να μιλούν για ευθύνες, για όλα ένοχος είναι ο άλλος. Και πώς αντιδρούν στο «μονόδρομο» παρά τις φραστικές διαφορές τους; Εκποιώντας το συσσωρευμένο κοινωνικό πλούτο, δεχόμενοι τη μεμονωμένη εθνική ανεξαρτησία, δεχόμενοι, ως «κυβέρνηση», το ρόλο υπαλλήλων, των υπαλλήλων του ΔΝΤ.
 

Ήτανε όμως αναπόφευκτη η καταστροφή;
 

Είναι χαρακτηριστικό ότι κανείς «αρμόδιος» δεν τολμά να αναζητήσει τα αίτια της χρεοκοπίας. Κατά τον αξιότιμο αντιπρόεδρο της κυβέρνησης των γραικύλων, «όλοι μαζί τα φάγαμε»! Πρώτον, δεν «τα φάγαμε». Τα φάγατε. Και προπαντός: H χρεοκοπία είναι κυρίως προϊόν της ρεμούλας; 

«Η Ελλάδα σε πλειστηριασμό»!

σκίτσο του Στάθη από την Ελευθεροτυπία

του Γιώργου Δελαστίκ
από το Έθνος

Γροθιά στο στομάχι κάθε Έλληνα, που διατηρεί ακόμη υποτυπώδη ίχνη εθνικής αξιοπρέπειας, ήταν το χθεσινό φύλλο των "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς" του Λονδίνου. Η κρυάδα άρχιζε από το κεντρικό θέμα της πρώτης σελίδας, από τις πρώτες λέξεις της αρχής της ανάλυσης: "Οι Ευρωπαίοι ηγέτες διαπραγματεύονται μια συμφωνία που θα οδηγήσει σε πρωτοφανή εξωτερική επέμβαση στην ελληνική οικονομία, συμπεριλαμβανομένης της διεθνούς ανάμειξης στη συλλογή φόρων και την ιδιωτικοποίηση κρατικής περιουσίας σε αντάλλαγμα νέων δανείων διάσωσης για την Αθήνα", έγραφε η βρετανική εφημερίδα.

Ξένοι θα... μαζεύουν τους φόρους στη χώρα μας και ξένοι θα ξεπουλάνε την περιουσία του ελληνικού κράτους! Εφιαλτικό ακόμη και ως ιδέα, πόσω μάλλον ως πραγματικότητα.

Σα διακονιάρης στη στράτα

σκίτσο του Χρήστου Τολιάδη από το Έθνος

του Nίκου Γ. Ξυδάκη

από την Καθημερινή

Εκατόν ενενήντα χρόνια από την εθνεγερσία, πού βρίσκεται η Ελλάδα; Μεγάλη και ανεπτυγμένη είναι, τόσο που δεν θα μπορούσαν να τη φανταστούν οι παππούδες μας ή οι πατεράδες μας. Αλλά χρεοκοπημένη, ασπόνδυλη, χωρίς πνοή. Και με Ελληνες αμήχανους, σαστισμένους, διχασμένους, φοβισμένους και εξαγριωμένους μαζί. Σαν να ’χει χαθεί το μακρυγιαννικό «εμείς», το εξόχως πολιτικό και δυναμικό, και να ’χουν απομείνει μύρια «εγώ» τρομαγμένα, μόνα κι αδύναμα. Σαν να ’χει χαθεί οριστικά ο αντάρτης, ο κλέφτης, ο ελεύθερος καρμπονάρος, ο μαχητής της δημοκρατίας, και να ’χει επιπλεύσει μοναχά ο ραγιάς, ο προσκυνημένος, ο συμβιβασμένος και άπληστος, ο πλεονέκτης.

Ωστε αν επιζεί ένα διάζευγμα με νόημα για τους Ελληνες, με όλα τα βάρη του αναχρονισμού, από τον καιρό της Επανάστασης ώς σήμερα, αυτό δεν είναι το «φουστανέλα ή φράκο», αλλά το «αγωνιστής ή ραγιάς». Δεν έχει νόημα ο επιπόλαιος, ανιστόρητος χωρισμός σε δυτικόφρονες και ανατολικόφρονες, διότι είμαστε πολλών φωνών τραγούδια και διαρκώς περισσότερων. Αντιθέτως, στην ιστορική καμπή που βρισκόμαστε επείγει να αναστοχαστούμε τους εαυτούς μας ως μαχητές: Μπορούμε να αγωνιστούμε πάλι για ελευθερία και προκοπή; Η ελευθερία δεν κερδίζεται άπαξ· είναι διαρκώς ζητούμενη και πάντα ακριβή.

Προειδοποιήσεις ενός καρμπονάρου

George Grosz, "Eclipse of Sun" (πηγή)

του Παντελή Μπουκάλα

από την Καθημερινή 

«Ας είσαι καλά, Ευρώπη! που σε ορισμένες / στιγμές ντροπής, / μένεις άκαρδη, άπραγη σ’ αυτόν / τον αφανισμό των λαών» έγραφε με στηλιτευτική ειρωνεία το 1822 ο φιλέλληνας Γερμανός ποιητής Κάρολος Αουγκούστ Μέμπολν.

Από την πλευρά της, η ελληνική ποίηση τίμησε τον φιλελληνισμό («Γκαρδιακά χαροποιήθη / και του Βάσιγκτον η γη, / και τα σίδερα ενθυμήθη / που την έδεναν κι αυτή» έγραφε ο Σολωμός στον «Υμνο»), ήξερε όμως πως «δεν είν’ εύκολες οι θύρες / εάν η χρεία τες κουρταλεί». Οι θύρες των ηγεμόνων παραμένουν μανταλωμένες, ή ανοίγουν υπό τους όρους που θέτει η σκοπιμότητα, ακόμα κι όταν οι λαοί τους εκφράζουν ανιδιοτελές πάθος συμπαράστασης σε εξεγερμένα έθνη.

Οξύτατη καταθέτει την αντίθεσή του στο ενδεχόμενο να πέσει η Ελλάδα στην ανάγκη προστατών ο άλλος ποιητής του Αγώνα, ο Κάλβος, το 1826.

O ξακουστός και αγαπητός Θούριος του Ρήγα

του Claude Fauriel

Ελληνικά δημοτικά τραγούδια,  

μετάφραση-επιμέλεια Αλέξης Πολίτης, 

τόμ. Α΄, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 

Ηράκλειο 1999 

[α΄ γαλλική έκδ.: 1824-1825]

από την Αυγή 

Ελπίζω πως αρκετοί αναγνώστες μου θα εγκρίνουν το ότι πρόσθεσα στη συλλογή [Ελληνικά δημοτικά τραγούδια, Παρίσι 1824-1825] το επόμενο τραγούδι, ξακουστό κιόλας και αγαπητό στους Έλληνες, προτού ακόμα να γίνει ο πολεμικός ύμνος εναντίον των Τούρκων και να αποκτήσει έτσι σημασία ιστορική, ανεξάρτητη και πολύ μεγαλύτερη από την ποιητική του αξία.

Ο Ρήγας, ο συγγραφέας αυτού του ύμνου, ήταν από το Βελεστίνο της Θεσσαλίας. Πήρε φιλελεύθερη μόρφωση, και στην αρχή έγινε εκπαιδευτικός· δίδαξε αρχαία ελληνικά και γαλλικά στο Βουκουρέστι. Ήταν στην ορμή της νιότης, όταν ο θόρυβος της γαλλικής επανάστασης έφτασε στην Ελλάδα, και του έκανε τέτοια εντύπωση, ώστε καθόρισε την τύχη του. Γεννημένος με πολύ ζωηρή φαντασία, με πολύ εύκολο ενθουσιασμό, πήρε γρήγορα φωτιά με τις ιδέες για πατρίδα, δόξα, ελευθερία· και σε λίγο δεν είχε παρά ένα όνειρο, την ηθική και πολιτική αποκατάσταση της Ελλάδας, παρά μιαν έγνοια, να συντρέξει με όλες του τις δυνάμεις αυτήν την αποκατάσταση. Πολλοί από τους συμπατριώτες του ένιωθαν τα ίδια συναισθήματα· μερικοί από τους πιο γενναίους και τους πιο πλούσιους συνεννοήθηκαν μαζί του, και ανέλαβαν να βοηθήσουν με όλα τους τα μέσα τα πατριωτικά του σχέδια

Eνσαρκωτής των ιδεών, των ιδεωδών και των πόθων του καιρού και του τόπου του­

του Λέανδρου Βρανούση

"Ρήγας Βελεστινλής 1757-1798", 

Σύλλογος προς Διάδοσιν Ωφέλιμων Βιβλίων, 

Αθήνα 1963, σ. 137-140.

από την Αυγή  

Ο Ρήγας βρήκε ώριμη την εποχή του. Δούλεψε, βέβαια, μ’ όλες του τις δυνάμεις --και δεν υπήρξε ο μόνος-- για να «φωτίση» και ν’ αφυπνίση τους ραγιάδες, η ραγδαία όμως εξέλιξη των πραγμάτων τον προκατέλαβε μεσοστρατίς. Ο φωτισμός του Γένους, μακρόπνοο εθνεγερτικό σχέδιο, που θ’ απαιτούσε, φυσιολογικά, ν’ αναλωθούν στη διακονία του σειρές ολόκληρες γενεών, έπεφτε απροσδόκητα σε δεύτερη μοίρα και, προς στιγμήν παραμεριζόταν, για να επισπευσθή και να προηγηθή η ανάσταση του Γένους! «Δεν είναι πλέον καιρός διά βιβλία», γράφουν από παντού στο Ρήγα οι φίλοι του και «βρυχώνται ωσάν λιοντάρια»...

Η τροπή των καιρών σήμανε πια την ώρα των απελευθερωτικών αγώνων. Ο «ελευθερωτής των λαών», ο «καταλύτης των τυραννιών» βρίσκεται ήδη στα πρόθυρα της Ελλάδος: οι «αδελφοί» Γάλλοι, πρόμαχοι της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, πατούν ήδη στα χώματα της Πατρίδας, που, καθώς λένε και επαναλαμβάνουν, είναι και δική τους πατρίδα, πηγή των «φώτων» και κοιτίδα της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας... Ήταν ποτέ δυνατόν να μην ανάψη σύφλογη η ψυχή των υποδούλων σ’ ένα τέτοιο υποδαύλισμα; Τι φυσικώτερο απ’ το να κινητοποιηθούν όλα τ' ανήσυχα και ζωντανά στοιχεία του Έθνους; Η «ομογάλακτη αδελφή» μας, η Δημοκρατική Γαλλία, «φυσική σύμμαχος και βοηθός ολωνών των ελευθέρων λαών», όπως η ίδια διεκήρυσσε, έσπαζε τώρα τη βαρειά ταφόπετρα, που πλάκωνε στη μακραίωνη νάρκη της την ένδοξη Ελλάδα, και καλούσε στο πλευρό της «τους απογόνους των Θρασυβούλων, των Μιλτιαδών και των Θεμιστοκλέων». Μας καλούσε η φωνή των προγόνων: «dissoterrata nostra Libertà!»... Η ιστορική Μοίρα έκρουε πια τη θύρα της Ελλάδος. Ποιος θ’ αρνηθή να της ανοίξη ; Ή τώρα ή ποτέ!... […]

Η φάπα ως έκφραση πολιτικού ύφους

σκίτσο του Πάνου Μαραγκού (πηγή)

του Θανάση Καρτερού

από την  
Κυριακάτικη Αυγή  

 

Ο Ομπάμα πιάνει πατρικά από τον ώμο και συγχαίρει τον δικό μας: keep walking George. Ο Στρος Καν δεν διστάζει να πει δημοσίως πώς πρέπει να φέρεται η αντιπολίτευση στην Αθήνα, αλλά και πώς οι Έλληνες είναι απατεώνες και κλέφτες και συνεπώς δικαίως τους έριξαν στα σκατά -αλλιώς θα έπεφταν στην άβυσσο. Η κυρία Μέρκελ δοκιμάζει (ένα-δύο, ένα-δύο…) στο εξαντλημένο ελληνικό ακροατήριο τα κηρύγματα της αυστηρής κόρης του πάστορα, που προορίζονται για όλους τους Ευρωπαίους. Ο Σαρκοζί ξαποστέλνει τον δικό μας με άδεια χέρια, πάντα όμως με γαλατική ευγένεια που θυμίζει το γνωστό: Εγώ δεν είμαι ρατσιστής, αλλά… Και η τρόικα της Αθήνας συμπεριφέρεται στους ιθαγενείς χειρότερα από τον Άγγλο ύπατο αρμοστή των Ινδιών.

Περί αξίας

από την Εποχή

του Κώστα Καναβούρη

από την Κυριακάτικη Αυγή
 

Έχει πει ο Νίτσε: "Αυτός που αγοράζεται είναι μικρής αξίας". Είναι η μεγάλη και οδυνηρότατη αλήθεια την οποία βιώνουμε όλοι, είτε το θέλουμε είτε όχι. Είτε το αποδεχόμαστε είτε όχι. Ας θυμηθούμε και τον Κωνσταντίνο Θεοτόκη και τη μεγαλειώδη διαφορά που έθεσε μεταξύ τιμής και χρήματος. Αν, λοιπόν, σήμερα η Ελλάδα αγοράζεται από οποιονδήποτε μουστερή το θελήσει, από οποιονδήποτε τοκογλύφο το θελήσει, είναι επειδή η Ελλάδα είναι μικρής αξίας. Είναι επειδή δεν κατάφερε ποτέ να αυξήσει το εσωτερικό, το ζωτικό της κεφάλαιο, επειδή το σπαταλούσε προκειμένου να αυξήσει το εξωτερικό της χρέος. Η Ελλάδα είναι μικρής αξίας γιατί ανασκολόπησε κάθε τρυφερότητα και κάθε περηφάνεια που πήγε να δημιουργηθεί σ' αυτόν τον τόπο. Σπατάλησε ακόμα και τα ζωτικά της ψεύδη μετατρέποντάς τα σε αναντίρρητες αλήθειες.

Ανδρες γαρ πόλις

σκίτσο Ηλία Μακρή από την Καθημερινή

του Νίκου Γ. Ξυδάκη

από την Καθημερινή

Η απαίτηση της τρόικας για εκποίηση εθνικής περιουσίας ήταν ιταμή ως προς την εκφορά της. Αλλά αναμενόμενη και σύννομη ως προς την ουσία της. Η εκχώρηση περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού κράτους, προς κάλυψη του χρέους, προβλέπεται στο Μνημόνιο που εψήφισε η Βουλή τον περασμένο Μάιο. Αυτή και άλλες αναλόγως βαριές δεσμεύσεις έχουν ισχύ νόμου και περιέχονται έκτοτε σε όλες τις αναθεωρήσεις («επικαιροποιήσεις») του Μνημονίου, τις οποίες υπογράφει ο υπουργός Οικονομικών.

Και με τη βούλα της ΕΕ το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας

σκίτσο του Χρήστου Τλιάδη από το Διαδίχτυ

του Νότη Μαριά 

από την Κυριακάτικη Αυγή

Η απόπειρα της κυβέρνησης να προχωρήσει, σε συνεργασία με την τρόικα, στο ξεπούλημα δημόσιας ακίνητης περιουσίας προκειμένου δήθεν να μειώσει το δημόσιο χρέος κατέρρευσε από την πρώτη στιγμή, μετά τις έντονες αντιδράσεις της κοινής γνώμης και των κομμάτων της αριστεράς. Στη συνέχεια, κατέρρευσε και το επικοινωνιακό τρικ της κυβέρνησης, ότι στις προθέσεις της δεν ήταν το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, αλλά η δήθεν αξιοποίησή της.

Όπως είχαμε την ευκαιρία να αποκαλύψουμε από την πρώτη στιγμή (ΑNT1 14/2/2011, ALTER 15/2/2011), το ξεπούλημα της ακίνητης δημόσιας περιουσίας επιβάλλεται όχι μόνο από το Μνημόνιο, αλλά και από σχετική Απόφαση του Ecofin που εκδόθηκε στις 20/12/2010 και η οποία ενσωματώνει το Μνημόνιο.

Η Ελλάδα (δεν θα) ανήκει στους Έλληνες...

σκίτσο Γιάννη Ιωάννου από το Έθνος

του Δημήτρη Χρήστου

από την Κυριακάτικη Αυγή

Η έκθεση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας κ. Γ. Προβόπουλου και ειδικά το στοιχείο της αποανάπτυξης στην ελληνική οικονομία κατά -6,6% στο τέταρτο τρίμηνο του 2010 (αυξάνοντας την πρόβλεψη για -4,2% το 2010 σε -4,5%) προκάλεσε μεγάλη έκπληξη. Εξεπλάγησαν όμως όσοι δεν έχουν επαφή με την πραγματική οικονομία και την αγορά. Προσωπικά δεν μου έκανε την παραμικρή εντύπωση. Η αγορά βυθίζεται και η ψυχολογία σε όλα τα μήκη και πλάτη της επικράτειας είναι στο ναδίρ, καθώς το διαθέσιμο εισόδημα έχει μηδενιστεί και το τραπεζικό σύστημα παρά τους πακτωλούς των δισεκατομμυρίων που ενισχύεται, έχει σφραγίσει τις κάνουλες χρηματοδότησης στις επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά.

Έχουμε υπογράψει το ξεπούλημα

του Σατιρικού από το Ποντίκι

από το Ποντίκι

Σε επικοινωνιακές κορώνες εσωτερικής κατα­νάλωσης αποδίδουν Βρυξέλλες και Ουάσι­γκτον τις «αντιδράσεις» της κυβέρνησης για το ύψος των αποκρατικοποιήσεων. Υψηλά ιστάμε­νος αξιωματούχος του ΔΝΤ, που μετείχε στη διαδι­κασία και την υπογραφή της δανειακής σύμβασης της Ελλάδας με την τρόικα από την πρώτη στιγμή, αναφέρει ότι οι όροι είναι ξεκάθαροι ως προς την «αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας και πλου­τοπαραγωγικών πόρων.

Όταν η τρόικα μας καλεί να πουλήσουμε (χαρί­σουμε) τα πάντα - και μάλιστα επιχειρεί να προ-καταλάβει τον τρόπο και το αντικείμενο των πω­λήσεων προειδοποιώντας ακόμη και για τη διαφά­νεια στη διαδικασία του ξεπουλήματος - δεν το κάνει ως... σύμβουλος, αλλά ως αντισυμβαλλόμε­νος και δικαιούχος.

Άνευ όρων παράδοση

από AntistaChef

του Σταύρου Λυγερού

από την Καθημερινή

Η διαχείριση της δημόσιας περιουσίας είναι ένα διά παραλείψεως έγκλημα διαδοχικών κυβερνήσεων. Ακραίο παράδειγμα, τα ολυμπιακά ακίνητα. Ο ελληνικός λαός τα χρυσοπλήρωσε, αλλά όταν τα φώτα των Αγώνων έσβησαν η κυβέρνηση Καραμανλή τα άφησε να λεηλατηθούν και να ρημάξουν. Την ίδια εγκληματική στάση τήρησε και η κυβέρνηση Παπανδρέου. Το ζήτημα της δημόσιας περιουσίας εισέβαλε στη δημοσιότητα με τη γνωστή συνέντευξη της τρόικας. Το ύφος ανθυπάτου και η ωμότητα των τριών σοκάρισαν την κοινή γνώμη. Αποδείχθηκε, όμως, ότι όσα είπαν είχαν συμφωνηθεί με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου και είχαν την έγκριση του πρωθυπουργού. Και αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία.

Νήσοι (για πούλημα) ανοιχτά των Αζορών

από τον "Ναυτίλο"

του Στάθη

στην Ελευθεροτυπία

Είναι τραγικό όταν ο υπ' αριθμόν 1 πολίτης μιας χώρας συνιστά ταυτοχρόνως τον υπ' αριθμόν 1 δημόσιο κίνδυνο για αυτήν τη χώρα.

Μιλώ για τον Πρωθυπουργό.

Τον Γιώργο τον Β' Παπανδρέου τον Γ' -κυβερνά ήδη κοντά 16 μήνες και εξακολουθεί να κυβερνά χάριν του ονόματός του - ένας οποιοσδήποτε άλλος, ένας Σωτηρόπουλος φέρ' ειπείν, στη θέση του «θα είχε δαγκώσει το μαύρο χώμα», που έλεγε και ο Ομηρος.

Το όνομα των Παπανδρέου έχει γίνει κάτι σαν θανατερή καρικατούρα του Ελ Σιντ, και νεκρό νικάει, αλλά πλέον δεν φελάει -έχει γίνει κίνδυνος για την πατρίδα.

Τι είναι δίκαιο και τι άδικο;

του Δημήτρη Γεωργοπάλη από cartoonists.gr

του Δημήτρη Καζάκη

από το hellenic forum of professors and PhDs

πηγή: You Pay Your Crisis

Ορισμένοι ρωτούν, μα είναι σωστό και δίκαιο να μην πληρώσουμε τα δανεικά της χώρας; Δεν είναι παραβίαση των έννομων συμβατικών υποχρεώσεων του ελληνικού κράτους απέναντι σ’ εκείνους που το έχουν δανείσει; Δεν αποτελεί παραβίαση της έννοιας του κράτους δικαίου;

Καταρχάς σχετικά με την έννοια του δικαίου. Ο Αριστοτέλης έλεγε στα Πολιτικά (Βιβλίο Γ, 9,10-13) ότι 

«ίσον το δίκαιον είναι, και έστιν, αλλ’ ου πάσιν αλλά τοις ίσοις· και το άνισον δοκεί δίκαιον είναι, και γαρ έστιν, αλλ’ ου πάσιν αλλά τοις ανίσοις». 

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει ισοτιμία, ούτε ισότιμη σύμβαση, ανάμεσα σε άνισα μέρη. Ισότιμη σύμβαση υπάρχει μόνο απέναντι σε πραγματικά ίσους. Όπως εύστοχα σχολίαζε ο φημισμένος Γερμανός νομοδιδάσκαλος και οικονομολόγος του 19ου αιώνα Άντον Μένγκερ, «δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανισότητα από την ίση μεταχείριση ανίσων.»

Στο πιθάρι των Δαναΐδων

σκίτσο του Σπύρου Δερβενιώτη από Εκτός Καρέ

του Παντελή Μπουκάλα

από την Καθημερινή

Πάνω λοιπόν που ο πρωθυπουργός δήλωνε ότι «έχουμε πετύχει κατά 95% όσα προβλέπονταν» από το Μνημόνιο έρχεται η ιεροεξεταστική τριάς και αποσαφηνίζει ότι κανένας στόχος δεν επιτεύχθηκε και οι θυσίες χάθηκαν στον τετρημένο πίθο των Δαναΐδων· «αποτύχαμε», λένε, δηλαδή απέτυχαν αυτοί οι παντογνώστες, αφού έπρεπε να θέσουμε στόχο τη μείωση του χρέους, και όχι του ελλείμματος, άρα το εννεάμηνο της εξουθένωσης δεν απέφερε τίποτα το ουσιώδες. Πάνω που ο κ. Γιουνκέρ μοίραζε επαίνους στους Ελληνες, έρχονται οι τροϊκανοί και συνειδητοποιούμε ότι τα εγκώμια απέρρευσαν από μια στρατηγική γνωστή με την κωδική ονομασία «να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω λάδι».

Το τέλος της δημοκρατίας

από AntistaChef

του Ρούσσου Βρανά

από Τα Νέα

Ενα κράτος µόνο όταν δεν είναι κυρίαρχο δέχεται να υποκύπτει συνεχώς στις πιέσεις των δανειστών του χωρίς να προβάλλει την παραµικρή αντίσταση. Η απόφαση µιας κυβέρνησης να εκχωρήσει την κυριαρχία της χώρας της, υποθηκεύοντας τον εθνικό πλούτο στους δανειστές της και ενεχυριάζοντας στο διηνεκές τον λαό της για την αποπληρωµή των χρεών της, δεν είναι µια οικονοµική αλλά µια πολιτική απόφαση.

Οι ιστορικοί της οικονοµίας µάς βεβαιώνουν πως η οικονοµία ήταν πάντα άρρηκτα δεµένη µε την πολιτική. Και πως η πολιτική επηρεάζει την οικονοµία. Ωστόσο, σε περιόδους οικονοµικών κρίσεων σαν κι αυτή που ζούµε, οι κυβερνήσεις συχνά επιχειρούν να ξεχωρίσουν αυτά τα δυο – όπως περίπου ο Καρτέσιος είχε επιχειρήσει να ξεχωρίσει το σώµα από τον νου – προκειµένου να αποφύγουν το πολιτικό κόστος. Στον πραγµατικό κόσµο όµως, αυτό που καθορίζει ποιος θα σωθεί (οι τραπεζίτες) και ποιος θα χαθεί (ο κοσµάκης), ποιος θα µείνει στον αφρό (ο δανειστής) και ποιος θα πάει στον πάτο (ο οφειλέτης), ποιος θα ανταµειφθεί (ο φοροφυγάς) και ποιος θα κυνηγηθεί (ο φορολογούµενος), τι θα τη γλιτώσει (οι βίλες) και τι θα ξεπουληθεί (η κρατική περιουσία) είναι οι πολιτικές αποφάσεις. Στο ερώτηµα ποιος θα υποστεί τη ζηµιά από την κρίση, η απάντηση είναι πάντα πολιτική.