της Κάκης Μπαλή
από την Αυγή (27/4) Στην Ουκρανία και τη Λευκορωσία, στη «γειτονιά» του Τσέρνομπιλ, μεγάλωνε εκείνον τον Απρίλη του 1986 μια γενιά που -όπως τα μικρά παιδιά σχεδόν παντού στον κόσμο- πίστευε ακόμα και στα παραμύθια. Στη γενιά αυτή ανήκει η Ναντέζα Λάτσκο. Τότε ήταν έντεκα χρόνων και ζούσε με την οικογένειά της στο Γκομέλ, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Λευκορωσίας, 120 χιλιόμετρα μακριά από το Τσέρνομπιλ. Είκοσι πέντε χρόνια μετά την καταστροφή, όπως ονομάζουν το πυρηνικό δυστύχημα στην περιοχή, είκοσι πέντε χρόνια πριν γεννηθούν τα παιδιά που θα κουβαλούν ακόμα στο γονίδιό τους την καταστροφή, η Ναντέζα μιλάει για το δικό της τέλος της αθωότητας.
“Μέχρι τις 26 Απριλίου του 1986”, λέει, “πίστευα ακόμα στα παραμύθια. Στον ήρωα Ιβάν, τον γιο του τσάρου, που με την εξυπνάδα του κατάφερε να κάνει σύμμαχό του την κακιά μάγισσα Μπάμπα - Γιάγκα και χάρη στις δυνάμεις της να νικήσει τον άρχοντα του Κακού και να σώσει τα παιδιά. Μετά 'συνέβη' το Τσέρνομπιλ και κανείς σωτήρας δεν εμφανίστηκε.