Inside job

Το εξαιρετικό (και πολυβραβευμένο) ντοκυμαντέρ του Charles Ferguson με τίτλο «Inside Job» ξεσκεπάζει τους υπαίτιους της οικονομικής κρίσης που ξεκίνησε από την Αμερική το 2008, εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο και κρατάει τη χώρα μας ακόμη δέσμια των δανειστών μας... Στο ντοκυμαντέρ αυτό που περιλαμβάνει συνεντεύξεις πολιτικών, δημοσιογράφων και ισχυρών οικονομικών στελεχών, σκιαγραφείται η παρακμή του καπιταλιστικού συστήματος και η διαπλοκή των οικονομικών και πολιτικών παραγόντων.Το ντοκυμαντέρ αποκαλύπτει τους πραγματικούς υποκινητές της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και την απληστία της Γουόλ Στριτ και των golden boys της Goldman suchs.

Σκηνοθεσία: Charles Ferguson
Παραγωγή: Η.Π.Α
Έτος: 2010
Αφηγητής: Matt Damon

Το σχέδιο σωτηρίας!

(πηγή)

Το κουδούνι

Το powerlineblog διοργάνωσε έναν διαγωνισμό με βραβείο 100.000 δολαρίων για οποιονδήποτε μπορέσει να παρουσιάσει με τον πιο αποτελεσματικό και δημιουργικό τρόπο την σημασία και το δράμα της οικονομικής κρίσης. Αυτό είναι το βίντεο που κέρδισε τον διαγωνισμό.

Βαβυλώνα, Ρώμη, Βρυξέλλες

"Ο (υπό κατάρρευση) Ναός της Ευρώπης", του Tjeerd Royaards (CartoonMovement)

του ΚΙΜΠΙ

Ο τρόπος που συμπεριφέρονται η Μέρκελ, ο Σαρκοζί κι όσοι τους ακολουθούν πιστά στην εγκαθίδρυση της σιδηράς αυτοκρατορίας της Πίστης (της τραπεζικής, φυσικά) στην Ευρώπη δεν είναι απλά καταστροφικός. Είναι και αυτοκαταστροφικός. Χαρακτηρίζεται από έλλειψη μιας στοιχειώδους αίσθησης της Ιστορίας. Παρ’ ότι ο αιώνας στον οποίο γεννήθηκαν και ξεκίνησαν την πολιτική τους καριέρα δίνει τα οδυνηρά παραδείγματα δύο παγκόσμιων πολέμων, με το διάλειμμα ενός ολέθριου κραχ και με παρονομαστή τον ίδιο: το χρέος.

Η Ιστορία προσφέρει, βέβαια, πολύ περισσότερα παραδείγματα ολέθριας ή σωτήριας διαχείρισης του δημόσιου ή ιδιωτικού χρέους. Από μια άποψη, ολόκληρη η Ιστορία της ανθρωπότητας μπορεί να διαβαστεί κι ακριβώς έτσι: σαν μια Ιστορία του χρέους, από τα προϊστορικά χρόνια μέχρι τις μέρες μας.

Για ποιον χτυπάει η καμπάνα;

Alberto Ruggieri (πηγή)

Μέσα σε μόλις δέκα ημέρες εξατμίστηκε η τεχνητή αισιοδοξία ότι οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής για το ελληνικό χρέος θα αποτελούσαν αποφασιστικό μήνυμα για να αναχαιτισθεί η βουλιμική δράση των αγορών.

Τώρα η μέγγενη των spreads σφίγγει γύρω από μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες, όπως η ιταλική και η ισπανική, ενώ η κρίση χτυπά την πόρτα του Βελγίου και τη Γαλλίας. Το «ελληνικό παράδοξο» αποδεικνύεται συστημικό πρόβλημα της Eυρωζώνης. Παρ’ όλα αυτά οι κυρίαρχες ευρωπαϊκές ελίτ ενεργοποιούνται κατόπιν εορτής, όταν η φωτιά σέρνεται από χώρα σε χώρα.

Επιλεκτική χρεοκρατία

σκίτσο του Χρήστου Τολιάδη από το Διαδίχτυ

του ΚΙΜΠΙ

Πόσο είπαμε ότι κρατάνε τα θαύματα στην Ελλάδα; Τρεις μέρες; Μπα, και πολύ λες. Ακόμα κι αυτός ο κανόνας έχει υποστεί αναδιάρθρωση, «κούρεμα». Οι πανηγυρισμοί των αγορών για την «ιστορική απόφαση» της Ευρωζώνης (σ.σ. αν η Ιστορία είχε βούληση θα τα είχε κάνει λαμπόγιαλο για την ευκολία με την οποία την επικαλούνται οι ανιστόρητοι) κράτησαν μόλις δύο 24ωρα. Από την προηγούμενη Δευτέρα έχουν επιστρέψει σ’ έναν σκεπτικισμό για τη βιωσιμότητα του νέου πακέτου διάσωσης της Ελλάδας, σε ζοφερές για την κρίση χρέους στην Ευρωζώνη εκτιμήσεις και σ’ έναν μπακαλίστικο υπολογισμό πιθανών κερδών και ζημιών που θα καταγράψουν οι περίφημοι «ιδιώτες», όπως κατ’ ευφημισμόν ονομάζονται οι τραπεζικοί Λεβιάθαν. Οι οίκοι αξιολόγησης τήρησαν με απόλυτη συνέπεια τις υποσχέσεις τους. Ανακοίνωσαν ήδη την υποβάθμιση της χώρας στο δυσοίωνο καθεστώς της «επιλεκτικής χρεοκοπίας», που ηχεί περίπου σαν τα οξύμωρα «ολίγον νεκρός» ή «ολίγον έγκυος».

Η δύναμη των χρηματαγορών, συρρίκνωση της δημοκρατίας

"Euro Titanic", Gianfranco Uber, Cartoon Movement

συνέντευξη του καθηγητή οικονομικών 
Ευκλείδη Τσακαλώτου
στον Παύλο Κλαυδιανό 
πηγή: Η Εποχή 

- Οι τράπεζες φαίνεται ότι τα πήγαν καλά από το πακέτο που συμφωνήθηκε μετά τη σύνοδο κορυφής, και θα πάρουν πιο ασφαλή ομόλογα και το κούρεμα δεν είναι και τόσο μεγάλο.

- Νομίζω ότι σε σχέση με τη λεγόμενη ιδιωτική συμμετοχή υπάρχουν αρκετές παρεξηγήσεις. Είναι αλήθεια ότι, από το 1980, οι χρηματοπιστωτικές κρίσεις αντιμετωπίσθηκαν με διάφορα πακέτα που είχαν στόχο τη διάσωση των μεγάλων τραπεζών αλλά που πουλήθηκαν ως διάσωση των χωρών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κρίση στις χώρες της Λατινικής Αμερικής τη δεκαετία του 80. Και όπως υπονοεί η ερώτηση, πάλι το μεγάλο άγχος των συμμετεχόντων στη σύνοδο ήταν οι τράπεζες. Το κούρεμα όντως δεν ήταν μεγάλο και οι τράπεζες μπορεί να ανασαίνουν κάπως καλύτερα.

Επιστρέφουμε στο τέλος του 19ου αιώνα...

(πηγή)

συνέντευξη του Κώστα Βεργόπουλου 

στον Λουκά Γερμανό

για την Free Sunday

Σε μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη ο διανοούμενος και καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας Κώστας Βεργόπουλος εξηγεί πως σήμερα η Ελλάδα είναι το πειραματόζωο της Ευρώπης, ενώ υπογραμμίζει πως το μνημόνιο δεν αποτελεί μονόδρομο. «Η Αριστερά είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης», τονίζει με νόημα ο κ. Βεργόπουλος, ενώ δεν διστάζει να στηλιτεύσει το σύστημα του άκρατου καταναλωτισμού και την παγκοσμιοποίηση.

- Με βάση τις ραγδαίες οικονομικές εξελίξεις που βιώνουμε, πιστεύετε πως σήμερα το καπιταλιστικό σύστημα αναζητά τρόπους εσωτερικής επιβίωσης;

- Ο καπιταλισμός αντιμετωπίζει οξύ έλλειμμα ορατότητας για το ίδιο το άμεσο μέλλον του. Η τρέχουσα κρίση απορρέει από την επικαιροποίηση στο παρόν των δυσμενών προοπτικών του για το μέλλον. Στην ιστορία, ο καπιταλισμός ήταν ένα σύστημα φυγής προς τα εμπρός μέσω του άκρατου παραλογισμού και καταναλωτισμού. Σήμερα, όμως, αυτά έχουν τελειώσει. Αντί για φυγή προς τα εμπρός, πραγματοποιείται φυγή προς τα πίσω. Τόσο ο παραγωγισμός όσο και ο καταναλωτισμός διαβάλλονται και αναζητείται σωτηρία με το εικονικό χρήμα, τα παράγωγα και τα στοιχήματα με ασφαλιστικά συμβόλαια, ακόμα και με τα πιο στοιχειώδη, όπως η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια.

Too little, too late

tyr Arcadio Esquivel, Cartoon Movement

του Γιάννη Βαρουφάκη

από Protagon  

Το βράδυ της Πέμπτης ανακοινώθηκε μια ευρωπαϊκή συμφωνία που, ουσιαστικά, αφορά την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης χρέους. Μια συμφωνία που, αν είχε συμφωνηθεί περί τον Φεβρουάριο του 2010, θα αποτελούσε θετική εξέλιξη για την Ελλάδα και θα είχε καθυστερήσει πραγματικά την επέκτασή της στην υπόλοιπη ευρωπαϊκή περιφέρεια.

Τώρα όμως είναι πολύ αργά. Η συμφωνία που ανακοινώθηκε, αν και περιέχει ένα σημαντικό βήμα (βλ. το άρθρο 8 παρακάτω), ήρθε πολύ αργά. Η Κρίση έχει εδώ και καιρό ξεφύγει από τα όρια του ελληνικού γίγνεσθαι, είναι συστημική και υπονομεύει όλη την ευρωζώνη. Με το έβδομο άρθρο της (βλ. παρακάτω) η χθεσινή συμφωνία εγγυάται την αποτυχία και αυτής της ευρωπαϊκής προσπάθειας να δαμαστεί το τέρας της Κρίσης που αποδομεί το ευρω-σύστημα εκ των έσω. Η απόφαση να επικεντρώσουν τα νέα μέτρα στην ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας, π.χ. αφήνοντας την Ιρλανδία στο χείλος της χρεοκοπίας και τις Ισπανία και Ιταλία στο έλεος των εταιρειών αξιολόγησης, ισοδυναμεί με δώρο ανεκτίμητης αξίας στους κερδοσκόπους.

Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες

Γράφει η Κουκίδα

στο Ποντίκι 

Χθες το βράδυ πανηγυρίσαμε την επίσημη ένταξη της χώρας σε επιλεκτική χρεοκοπία, αλλά όπως είπε ο Μπένι θα διαρκέσει πολύ λίγο γιατί η ευρωζώνη θα μας λούσει με νέο χρήμα. Όχι εμάς αλλά τις τράπεζες μήπως και κρυολογήσουν. Εμείς παραμένουμε σε καθεστώς σκληρής λιτότητας φόρων και ξανά φόρων για τα επόμενα 40 χρόνια. Ναι τα 7,5 χρόνια γίνανε ως δια μαγείας 40!!! Το λέει επισήμως το νέο σχέδιο. Οι πληροφορίες για το νέο δάνειο είναι καταιγιστικές και βεβαίως οι κυβερνητικοί κύκλοι το διαρρέουν ως ένα νέο μάννα εξ ουρανού. Όπως το περυσινό.

Ο διάβολος όμως κρύβεται πάντα στις λεπτομέρειες και έχουμε πολλές μέρες μπροστά μας να τα πούμε. Προς το παρόν ας χαρούμε την επιτυχία μας που για ακόμα μια φορά καταφέραμε να ξεγελάσουμε την ΕΕ.

Προς το παρόν επίσης ας κάνουμε γαργάρα ότι ο ΓΑΠ έδωσε και τις εμπράγματες εγγυήσεις που υποτίθεται ήταν κόκκινη γραμμή. Όχι μόνο στις κυβερνήσεις αλλά και στους ιδιώτες επενδυτές, προκειμένου να δεχθούν τη συμφωνία. Θα πάρουν και οι ξένες τράπεζες το κάτι τις τους από την κρατική περιουσία.

Οι εμπρηστές ως διασώστες;

του Vladimir Kazanevsky

Τώρα σε όλα τα δελτία "ειδήσεων" δύο έργα: "Το τέλειο έγκλημα" και "Έγκλημα χωρίς δολοφόνο"...

Δυστυχώς αυτά τα δύο θα τα βλέπουμε για χρόνια εκτός κι αν... καταλάβουμε ΟΛΟΙ το ρόλο του "δολοφόνου με το αγγελικό πρόσωπο" και σταματήσουμε να πηγαίνουμε χαζοχαρούμενοι ανά εκλογές στην "πρόσκληση σε γεύμα από ένα υποψήφιο δολοφόνο"

- Πριν λίγο η κυρία Νόρα Κατσέλη στο δελτίο "ειδήσεων" του ΜΕΓΑ μας διαβεβαίωνε όπως και τότε... 

Απόψε 2 ταινίες: "Το τέλειο έγκλημα" και "Έγκλημα χωρίς δολοφόνο"...

του Pavel Constantin

Αποφασίζουν για την τύχη μας

The (Crumbling) Temple of Europe, Tjeerd Royaards, CartoonMovement

του Γιώργου Δελαστίκ

από το Έθνος 

Την Πέμπτη θα γίνει λοιπόν η έκτακτη σύνοδος κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες, η οποία θα αποφασίσει τι ακριβώς λύση θα επιλέξει για το δημόσιο χρέος της Ελλάδας και επομένως δια του τρόπου αυτού θα καθορίσει το μέλλον της χώρας μας για πολλά χρόνια, πιθανότατα για δεκαετίες. Η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ έδωσε το πράσινο φως για τη σύγκληση της έκτακτης συνόδου κορυφής, σε αντίθεση με το απαγορευτικό σήμα που είχε εκπέμψει στην αρχική πρόταση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Χέρμαν βαν Ρομπέι, ο οποίος είχε ανακοινώσει τη σύγκλησή της για την Παρασκευή που πέρασε διαπράττοντας ταυτόχρονα το μοιραίο λάθος να την εξαγγείλει χωρίς να έχει πάρει προηγουμένως την άδεια του Βερολίνου, οπότε φυσικά η σύνοδος δεν πραγματοποιήθηκε!

The plot thickens (και η σάλτσα δένει)

σκίτσο του Σπύρου Δερβενιώτη από το CartoonMovement

του Techie Chan

Υπάρχει μια μαγική στιγμή στη παρασκευή μαγιονέζας όπου διάφορα ζουμερά υλικά μπλέκονται μεταξύ τους και φτιάχνουν μια πηχτή σταθερή σάλτσα. Γι’ αυτό το μαγικό φαινόμενο οι μαμάδες έχουν προτείνει διάφορες εξηγήσεις. Πως πρέπει να φτύσεις τον κόρφο σου, πως το αυγό πρέπει να είναι αρσενικό και ζεστό, πως πρέπει να την χτυπάς οριζόντια κι όχι κάθετα. Όλα αυτά τα μαγικά έχουν ένα κοινό. Μπορεί να λειτουργήσουν καμιά φορά, αλλά συνήθως δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα. Διότι το μόνο που χρειάζεται μια μαγιονέζα για να φτιαχθεί είναι λεμόνι, λάδι και λεκιθίνη που δένει αυτά τα δύο αταίριαστα υλικά. Και πως το λάδι πρέπει να τρέχει σιγά σιγά μέσα στο λεμόνι την ώρα που χτυπάμε όλα τα υπόλοιπα.

Κάπως έτσι λοιπόν, από τότε που έσκασε η κρίση πριν από 3μιση χρόνια, οι διάφοροι μάγειροι προτείνουν γιατροσόφια. Που αποτυγχάνουν. Και το παγκόσμιο σύστημα ετοιμάζεται να μπει σε μια νέα νεροτσουλήθρα την ώρα που οι μάγειροι κάθονται πάνω από τις οικονομίες και επιμένουν στα ίδια αποτυχημένα τερτίπια. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της ιστορίας. Πως εμπεδώνεται στη συνείδηση των ψηφοφόρων ότι οι μάγοι που υποσχέθηκαν το τέλος της ιστορίας αποδείχθηκαν γυμνοί. Αλλά αυτό παίρνει χρόνο. Κανείς δεν περίμενε 150-200 χιλιάδες αθηναίων να γεμίζουν το Σύνταγμα σε κυλιόμενα ωράρια πριν από 6μήνες.

Στην κλίνη του Προκρούστη

σκίτσο του Στάθη από την Ελευθεροτυπία

του Ευτύχη Μπιτσάκη

από το Δρόμο της Αριστεράς (6/6)  

 

Η Ελλάδα οδηγείται στην καταστροφή. Δεν ξέρουμε ποια μορφή θα πάρει η αναπόφευκτη πλέον χρεοκοπία. Τι κάνουν, λοιπόν, οι ηγεσίες των δύο αστικών κομμάτων; Αντιμετωπίζουν την καταστροφή σαν φυσικό φαινόμενο για το οποίο κανείς δεν ευθύνεται και, όταν τύχει να μιλούν για ευθύνες, για όλα ένοχος είναι ο άλλος. Και πώς αντιδρούν στο «μονόδρομο» παρά τις φραστικές διαφορές τους; Εκποιώντας το συσσωρευμένο κοινωνικό πλούτο, δεχόμενοι τη μεμονωμένη εθνική ανεξαρτησία, δεχόμενοι, ως «κυβέρνηση», το ρόλο υπαλλήλων, των υπαλλήλων του ΔΝΤ.
 

Ήτανε όμως αναπόφευκτη η καταστροφή;
 

Είναι χαρακτηριστικό ότι κανείς «αρμόδιος» δεν τολμά να αναζητήσει τα αίτια της χρεοκοπίας. Κατά τον αξιότιμο αντιπρόεδρο της κυβέρνησης των γραικύλων, «όλοι μαζί τα φάγαμε»! Πρώτον, δεν «τα φάγαμε». Τα φάγατε. Και προπαντός: H χρεοκοπία είναι κυρίως προϊόν της ρεμούλας; 

TEOTWAYKI

- Μετά από 13 μήνες ο Techie Chan έγραψε τη "συνέχεια" του επικού TEOTWAYKI. Ευκαιρία να θυμηθούμε ή να γνωρίσουμε το Νο1 πριν πάμε στο (εξίσου σύντομο :) ) σίκουελ. Καλή διασκέδαση! ...

(πηγή)

του Techie Chan
(7/4/2010, edit 16/9/2010)

Συζητάμε τη στάση πληρωμών και την έξοδο από ευρώ. Αρχικά θα δείξουμε πως έξοδος χωρίς στάση είναι αδύνατη, ενώ η στάση χωρίς έξοδο είναι πιθανή τεχνικά, σχετικά πιο απίθανη όμως πολιτικά. Στη συνέχεια θα δούμε το τι σημαίνει μία στάση πληρωμών και ταυτόχρονη φυγή από το ευρώ. O τίτλος σημαίνει The End Of The World As You Know It.

Nα διευκρινίσουμε εδώ κάτι που έχουν ρωτήσει κάποιοι. Πότε συμφέρει ένα κράτος να κηρύξει στάση πληρωμών;

Τα κέρδη λοιπόν μιας στάσης πληρωμών αυξάνονται 

• α) όσο αυξάνεται το μέγεθος του χρέους που αναδιαπραγματεύεται, και 
• β) όσο μικρότερα είναι τα πρωτογενή (δηλαδή τα ελλείμματα δίχως τοκοχρεολύσια) ελλείμματα μία κυβέρνησης σήμερα και στο μέλλον. 

Το α είναι αυτονόητο, το β έχει νόημα καθώς η στάση πληρωμών θα οδηγήσει σε αποκλεισμό από τις αγορές. Όσο μεγαλύτερη είναι η δυνατότητα του κράτους να έχει πλεονάσματα, τόσο μικρότερη είναι η ανάγκη του να βγει στη γύρα να δανειστεί. Άρα ένα κράτος με πρωτογενές πλεόνασμα τώρα και στο μέλλον εξασφαλίζει την επ’αόριστο ανεξαρτησία του απέναντι στις αγορές. Και φυσικά όσο μεγαλύτερη είναι η ανεξαρτησία, τόσο καλύτεροι θα είναι και οι όροι που θα δανειστεί από τις αγορές όταν αυτό συμβεί.

Μηδενίζοντας το κοντέρ

Janusz Kapusta (πηγή)

του ΚΙΜΠΙ

Πέφτουμε στο κενό χωρίς φρένο. Και είναι άγνωστο πότε θα πιάσουμε πάτο. Η πιο φαντεζί ένδειξη αυτής της εξέλιξης είναι οι δημόσιες ομολογίες ευρωκρατών, επιτηρητών, αναλυτών, κυβερνητικών ότι η συνταγή δεν βγαίνει. Ωστόσο, το ουσιαστικότερο σύμπτωμα είναι η προϊούσα κοινωνική αποσύνθεση, άκρως επικίνδυνη, που εκδηλώνεται όχι απαραίτητα στο κεντρικό σήμερα πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας, την κρίση χρέους, αλλά σε παρεμπίπτοντα πεδία. Ένας ειδεχθής φόνος, για παράδειγμα, στο παρηκμασμένο κέντρο της Αθήνας γίνεται αφορμή και πρόσχημα για να βγουν τα τρωκτικά στο φως, ανάγοντας σε κεντρική αντίθεση της κοινωνίας το δίπολο «Έλληνες- αλλοδαποί». Ένας φόνος ανυποψίαστου μετανάστη φέρει τη σφραγίδα της ρατσιστικής αντεκδίκησης. Στην Αθήνα, περνούν «μέρες και νύχτες των κρυστάλλων», με πρωτοφανές πογκρόμ των φασιστοειδών εις βάρος κάθε μετανάστη με σκουρόχρωμη επιδερμίδα. Μια απεργιακή διαδήλωση μετατρέπεται σε μάχη, με παρ’ ολίγον νεκρούς και σοβαρά τραυματίες. Αυτά τα διάχυτα συμπτώματα κοινωνικής απονομιμοποίησης έρχονται να συμπληρώσουν την ήδη καταγεγραμμένη απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος. Μια ακόμη δημοσκόπηση εμφανίζει τους πολίτες να συσσωρεύονται στον «κανένα» και στο «τίποτα». Σ’ αυτή την εξέλιξη, οι διαμεσολαβητές της «λαϊκής βούλησης» αντιδρούν με τον τρόπο που σάρκαζε ο Μπρεχτ: «Αφού ο λαός έχασε την εμπιστοσύνη του στους πολιτικούς, γιατί δεν τον διαλύουν για να εκλέξουν έναν άλλο;». Αυτό περίπου δεν εκφράζει η φιλολογία περί αναγκαστικής διακομματικής συναίνεσης που με τόση αγωνία ζητούν πλέον επίσημα οι επιτηρητές-δανειστές μας, ακόμη και μέσα στην ελληνική Βουλή;

Εδώ που φτάσαμε η λύση είναι μία: να μηδενίσουμε το κοντέρ. Έτσι κι αλλιώς, η κατάσταση είναι πολύ χειρότερη από την προ «μνημονιακής σωτηρίας» περίοδο. Και ο μηδενισμός του κοντέρ, δηλαδή η συζήτηση από το μηδέν όλων των εναλλακτικών λύσεων, με τα ρίσκα τους και τις αβεβαιότητές τους, είναι πράξη αυτοσυντήρησης και ευθύνης. Το ψεύδος του μονόδρομου έχει καταρρεύσει. Και στα μάτια της κοινωνίας και στις ομολογίες των επιτηρητών, «σωτήρων» και πιστωτών. Αυτοί αλληλοσπαράσσονται για τη συνταγή καταστροφής, αλλά ο πραγματικός κίνδυνος είναι να μετατρέψουν τον δικό τους αλληλοσπαραγμό σε δικό μας εμφύλιο.

Εργασιακή φλέβα χτυπάει πάλι η τρόικα

σκίτσο του Πάνου Μαραγκού από το Έθνος

Παρά τον δημοσιονομικό του εκτροχιασμό, το Mημόνιο παράγει νέα μέτρα μείωσης του εργατικού κόστους - Η αναδιάρθρωση χρέους παραμένει στο τραπέζι των αγορών με τη μορφή της επιμήκυνσης έναντι υποθήκευσης της χώρας.

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

από το Δρόμο της Αριστεράς  (8/5) 

Παρ' ότι οι αγορές εξακολουθούν να ψηφίζουν «δαγκωτό» το αναπόφευκτο της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, διατηρώντας το spread των δεκαετών ομολόγων στα οικεία πλέον επίπεδα των 1.270 μονάδων, η προσοχή της κυβέρνησης μέχρι το επόμενο Σαββατοκύριακο είναι αλλού στραμμένη. Στη διαπραγμάτευση με τους εκπροσώπους της τρόικας από την οποία θα κριθεί η εκταμίευση της 5ης δόσης του δανείου, ύψους 12 δισ. ευρώ. Το τεχνικό κλιμάκιο των εκπροσώπων της τρόικας ολοκληρώνει τους ελέγχους στο Γενικό Λογιστήριο και στα «ευαίσθητα» υπουργεία αυτό το Σαββατοκύριακο και από Δευτέρα αναλαμβάνουν την πολιτική πλέον διαπραγμάτευση με την κυβέρνηση οι κορυφαίοι επιτηρητές.

Τεχνοκράτες και πολιτική

(πηγή)

από την Αυγή

Καθώς ο "κανένας" αναδεικνύεται στις δημοσκοπήσεις ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός και τα δύο μεγάλα κόμματα βυθίζονται στη λαϊκή ανυποληψία, εμφανίζονται προτάσεις για κυβερνητικές λύσεις που ανταποκρίνονται, εκ πρώτης όψεως, σε "εξωπολιτικά" κριτήρια για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης.

Στην προχθεσινή δημοσκόπηση της GPO το 41,9% των ερωτηθέντων απαντά ότι πιο κατάλληλη κυβέρνηση είναι εκείνη από "πολιτικά πρόσωπα και τεχνοκράτες". Το ενδιαφέρον είναι ότι η λύση αυτή, που έρχεται πρώτη σε προτίμηση, καταγράφει ακόμη μεγαλύτερη αποδοχή στον χώρο της αριστεράς, καθώς την υποστηρίζει το 57% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και το 42,1% των ψηφοφόρων του ΚΚΕ. Επίσης την προκρίνει το 76% των ψηφοφόρων του ΛΑΟΣ. Οι ψηφοφόροι των μικρότερων κομμάτων απορρίπτουν τις κυβερνήσεις των κομμάτων του δικομματισμού, χωρίς, ωστόσο, να θεωρούν ότι μπορεί να υπάρξει άλλη λύση με καθοριστικό ρόλο των μικρότερων κομμάτων.

Αριστερή ευρωπαϊκή προοπτική ή εθνικοκαπιταλιστικά μορφώματα;

σκίτσο του Sherif Arafa από το CartoonMovement

του Κώστα Καλωνιάτη

από την Αυγή της Κυριακής

Η διεθνής οικονομική κρίση χειροτερεύει. Ο πληθωρισμός αυξάνει και μαζί του αυξάνουν και τα επιτόκια, απομακρύνοντας την ανάπτυξη στο απώτερο μέλλον. Στο μεταξύ τα δημόσια χρέη διογκώνονται και το κόστος αναχρηματοδότησής τους καθίσταται ολοένα πιο δυσχερές. Τα μέτρα λιτότητας και δημοσιονομικής προσαρμογής γενικεύονται στην Ευρώπη και αλλού. Βασικός αποδέκτης τους, το υποζύγιο της μισθωτής εργασίας. Τα εργατικά και κοινωνικά κινήματα αφυπνίζονται, οι κυβερνήσεις εξασθενούν όταν δεν παραπαίουν. 

Μέσα στη γενικότερη πολιτική ρευστότητα και κρίση, το σοσιαλδημοκρατικό και χριστιανοδημοκρατικό κέντρο φυλλορροεί παραχωρώντας χώρο στους πρασίνους, την αριστερά αλλά και ακροδεξιές ξενοφοβικές δυνάμεις. Η ευρωπαϊκή αριστερά προσανατολίζεται σε συνεργασίες και ενωτικά μέτωπα εντός και εκτός των συνόρων. Αυτά στο εξωτερικό καθώς εδώ, αντί ενωτικών διεργασιών, μάλλον κυριαρχούν οι φυγόκεντρες δυνάμεις. Με την πολιτική του Μνημονίου υπό συνεχή ανανέωση (λόγω παρεκκλίσεων) και προσωποποιημένη στην τρόικα, έναντι της οποίας η ελληνική κυβέρνηση δείχνει πλήρως υποταγμένη, η πηγή των ελληνικών δεινών τείνει από πολλούς να λάβει σχεδόν αποκλειστικά ευρωπαϊκό χρώμα. Ανοιχτά πλέον τίθεται το δίλημμα «πληρώνουμε ή δεν πληρώνουμε το χρέος» και «μέσα ή έξω από το ευρώ». Είναι, άραγε, τόσο απλά τα πράγματα ή μήπως η σύγχρονη πραγματικότητα απαιτεί πιο σύνθετες λύσεις;