Γράμμος, Βίτσι, Κερατέα

(πηγή)

από την Αυγή

Στις 13 Απριλίου στη Wall Street Journal δημοσιεύθηκε άρθρο του γνωστού δημοσιογράφου Τάκη Μίχα, με τίτλο "Athens Descends into Anarchy" ("Η Αθήνα βυθίζεται στην Αναρχία"). Το άρθρο το υπογράφει ως «γραμματέας Διεθνών Σχέσεων του κόμματος της Δημοκρατικής Συμμαχίας».

Το άρθρο είναι ένας χείμαρρος αντιαριστερών και αντικομμουνιστικών κινδυνολογιών και τερατολογιών, Πάγκαλος και Άδωνις μαζί, που διεκτραγωδεί την «ανομία» και τον «κομμουνιστικό κίνδυνο», ενώ ζητά την επιβολή του νόμου και της τάξης. Ο αναγνώστης της WSJ μαθαίνει πως οι σταλινικοί του ΚΚΕ και οι «αναρχοσταλινικοί» του ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος συναποτελείται από τις ομάδες Ρόζα, Οικοσοσιαλιστές και ΔΕΑ, αυτές μόνο τις συνιστώσες θεωρεί άξιες μνείας ο Τάκης Μίχας) «καταλαμβάνουν χωριά», παρενοχλούν πολίτες και καταστρέφουν δημόσια περιουσία ατιμωρητί, ενώ ο ακροαριστερός όχλος ("hard-left" - όρος που χρησιμοποιεί ο αρθρογράφος για να περιγράψει το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ) έκαψε εσκεμμένα τρεις εργαζόμενους της τράπεζας Marfin επειδή δεν απεργούσαν.

Η Αθήνα βυθίζεται στην Αναρχία / Τα διόδια (ή ο εφιάλτης του Καλάσνικοφ)

πηγή: Κανάλι   

Athens Descends Into Anarchy

“…Η χώρα είναι στο έλεος μαχητικών ακτιβιστών που καθοδηγούνται από διάφορες οργανώσεις της σκληρής αριστεράς. Οι πιο γνωστές από αυτές είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) και ο αναρχο-σταλινικός ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αποτελείται από τους Οικοσοσιαλιστές, την ομάδα «Ρόζα» της Ριζοσπαστικής Αριστεράς καθώς και την Διεθνιστική Εργατική Αριστερά (ΔΕΑ), για να αναφέρουμε μερικές. Οι οπαδοί τους, με πλήρη ατιμωρησία, παρενοχλούν τους πολίτες και καταστρέφουν δημόσια περιουσία, μέχρι που έχουν καταλάβει και ολόκληρα χωριά…”

Εθνικόφρονες φιλελεύθεροι και στην ούγια τυχοδιωκτισμός!

απο Το Γρέκι

του Σταύρου Παναγιωτίδη

από τις "Συναντήσεις"

στην Αυγή

Το μόνο θετικό που προέκυψε από την ιδρυτική φιέστα του κόμματος της κυρίας Μπακογιάννη είναι πως η δημοκρατία ως λέξη και ως αίτημα, ακόμη και κακοπαθημένη, συνεχίζει να προκαλεί μια συγκίνηση και να ορίζει ένα σκοπό, να έχει δηλαδή πολιτικό νόημα. Η “Δημοκρατική Συμμαχία” προστίθεται στη “Δημοκρατική Αριστερά” (ως προς τον τίτλο, δεν υπαινίσσομαι πολιτική ταύτιση) και στη Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη, όπως ονόμαζε ο Γιώργος Παπανδρέου το ΠΑΣΟΚ.

Τα «κινήματα» κλειστού χώρου

σκίτσο του Πάνου Ζάχαρη (δημοσιεύθηκε στο Ποντίκι, πηγή)

του Παντελή Μπουκάλα 
από την Καθημερινή

Οτι το Μνημόνιο, με την οικονομική και πολιτική βία του, θα λειτουργούσε σαν ιδεολογικός  εμβρυουλ-

κός, είχε επισημανθεί εξ αρχής. Τα όσα συνέβησαν σε άλλες χώρες που βρέθηκαν υπό την ασφυκτική «προστασία» του ΔΝΤ μάς προϊδέαζαν ότι το κομματικό σκηνικό δεν θα παρέμενε για πολύ το ίδιο. Στο εξάμηνο του Μνημονίου αυξήθηκαν οι ανεξάρτητοι βουλευτές, κλονίστηκαν τα κόμματα έως τα θεμέλιά τους, δημιουργήθηκαν νέα. Και πολλαπλασιάστηκαν βέβαια οι πιέσεις για «υπέρβαση της πολιτικής» με το τέχνασμα της συγκρότησης κυβέρνησης «εκ προσωπικοτήτων», η οποία θα αντλεί νομιμοποίηση όχι από τη λαϊκή ψήφο, που κρίνεται περιττή (και ύστερα αναρωτιόμαστε για τα ποσοστά της αποχής), αλλά από την αίγλη, που ως χειραγωγούμενο κοινωνικοπολιτικό σώμα θα αναγνωρίσουμε σε κάποιους αυτόκλητους ή ετεροπροσδιοριζόμενους «εκλεκτούς».