από την Κυριακάτικη Αυγή
Από συστάσεως της ριζοσπαστικής αριστεράς, κομμουνιστικής και μη, τη συνόδευε η κατηγορία του ταραχοποιού και η αντίστοιχη παιδαγωγική του νόμου και του αστυνόμου. Απεργίες, διαδηλώσεις, κινήματα ανυπακοής, όλα φορτώνονταν σε σχέδιο, δάκτυλο, υποκίνηση και η αριστερά ήταν ισοβίως κατηγορούμενη και μονίμως ένοχη για διασάλευση ή πρόθεση διασάλευσης της δημόσιας τάξης. Και για άλλα ακόμα χειρότερα. Με αποτέλεσμα οι ποινές να πηγαίνουν σύννεφο και να δοκιμάζει το «κόμμα της τάξης» στις πλάτες των αριστερών τη φαντασία του -από τις πατρικές συμβουλές μέχρι το ιδιώνυμο, από τις σώφρονες αναλύσεις μέχρι το ρετσινόλαδο κι από τις φιλικές προτροπές μέχρι τις εκτελέσεις για κατασκοπεία.
Το θέμα θα πείτε, ανήκει στην Ιστορία, ό,τι έγινε, έγινε. Λήθη και συμφιλίωση και σεβασμός στον πολιτικό αντίπαλο τώρα. Καλώς και κανείς δεν πρέπει να αφήνει το παρελθόν να βρικολακιάζει. Έλα όμως που το σύγχρονο «κόμμα της τάξης», σήμερα, τώρα που μιλάμε, με άκρως δημοκρατική βεβαίως φρασεολογία και άστα να πάνε σεβασμό στους κανόνες του δικαίου, δεν λέει να παραιτηθεί από τον εισαγγελικό του ρόλο όταν πρόκειται για την αριστερά;
Με αποτέλεσμα να βρικολακιάζουν εν έτει 2011 ιερεμιάδες περί αριστερού δακτύλου, ανοησίες περί αριστερής στρατηγικής της έντασης, αθλιότητες περί αριστερής παραβατικότητας και μπούρδες περί εμπρηστικής αριστεράς.
Φυσικά όλα αυτά εμφανίζονται παρακμασμένα, παραπατούν στο φως της πραγματικότητας, εκθέτουν, σε έναν ψυλλιασμένο κόσμο τουλάχιστον, τους παπουτσήδες και τους παπατζήδες που εξακολουθούν να περπατούν, να ντύνονται και να ξαφρίζουν ό,τι βρουν σε στυλ Μανιαδάκη. Όπως και τους λογογράφους, της ευταξίας, που διαπιστώνουν με θλίψη ότι η αριστερά δεν έβαλε μυαλό, ότι επιδιώκει την ένταση, ότι είναι σε αναντιστοιχία με το κοινό αίσθημα κι ότι δυναμιτίζει επικίνδυνα την κοινωνική συνοχή, για να μην αναφέρουμε ότι διαταράσσει και την ησυχία της σιωπηρής πλειοψηφίας που οι ίδιοι εκπροσωπούν. Κι ότι θα πληρώσει, πρέπει να πληρώσει με πολιτική εξαφάνιση -η αριστερά!- την επιμονή της στους εξτρεμισμούς.
Οι απόψεις δηλαδή του είδους, ανεξάρτητα από τον βαθμό επιτυχίας τους, αποδεικνύονται διαχρονικές, λίρα εκατό για κάθε εποχή. Θες επειδή τους λείπει η φαντασία, θες επειδή έχει πια στερέψει η δεξαμενή τους, θες επειδή τους δέρνει η τρυφηλότητα της χρόνιας εξουσίας, θες επειδή είναι δοκιμασμένο το πράγμα, στα ίδια και στα ίδια επιμένουν.
Η πολιτική μυθολογία τους έχει τους ίδιους παλιούς δράκους, τα ίδια παλιά βασιλόπουλα με ή χωρίς στολή, τις ίδιες αθώες κοκκινοσκουφίτσες και καταλήγει τελικώς στο ίδιο, ένα και μοναδικό, μυθικό συμπέρασμα: Ο οργανισμός της αριστεράς τραβάει τις φασαρίες και τρέφεται απ’ αυτές. Άρα τους τρώει η πλάτη τους για ξύλο τους αριστερούς. Το τελευταίο ενίοτε λέγεται και ενίοτε εννοείται.
Το ωραίο είναι ότι εξακολουθούν να λειτουργούν και οι ίδιοι παλιοί αυτοματισμοί: όσο αγριεύουν οι αντιδράσεις της κοινωνίας για τα μνημόνια και τα συναφή, τόσο αγριεύουν και οι τακτικοί πελάτες της τάξης. Όσο πιο επικίνδυνα για τις πολιτικές τους γίνονται τα κινήματα ανυπακοής και αντίστασης τόσο, λες και υπακούνε σε κάποιον αόρατο μαέστρο, ανεβαίνουν οι τόνοι για την επικίνδυνη αριστερά. Όσο ο κοσμάκης βογκάει κα αναζητά διεξόδους, τόσο γεμίζουμε επιγραφές του είδους Προσοχή Αριστερός Κίνδυνος. Με αποτέλεσμα να έχουν εκτροχιαστεί τον τελευταίο καιρό οι πιο ένθερμοι θιασώτες του «κόμματος της τάξης»: Θα σβήσετε από τον χάρτη με την πολιτική που ακολουθείτε, προειδοποιούν (και απειλούν...) την αριστερά.
Και αμ έπος αμ έργο, βάζουν το χεράκι τους, ή μάλλον το δαχτυλάκι τους, για την εκπλήρωση της προφητείας. Ο δεξιός τους δάχτυλος δείχνει και καταγγέλλει δάχτυλο της αριστεράς στη Νομική, δάχτυλο στην Κερατέα, δάχτυλο στα διόδια, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στις αντιπαραθέσεις του πεζοδρομίου, παντού όπου εκδηλώνεται η κοινωνική διαμαρτυρία και ανυπακοή. Ελλάς των δαχτύλων εν ολίγοις. Για να απομονωθεί η αριστερά από τα ρεύματα που την υδροδοτούν; Να πιεστεί ώστε οι εντός της διαφορές να γίνουν ακόμα βαθύτερες; Διαλέγετε και παίρνετε. Μην ξεχνάτε όμως και το παλιό όνειρο: Μια αριστερά φρόνιμη, πειθήνια, νομοταγής, με τα δυο πόδια σε ένα και κατά προτίμηση στενό παπούτσι. Όνειρο που -ο νοών νοείτω- θα μπορούσε να φέρει και τον τίτλο Ο Οργασμός του Πρετεντέρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου