Η υποδούλωση στον 21ο αιώνα...

(πηγή)

του Δημήτρη Χρήστου
από την Κυριακάτικη Αυγή

Στις 15 Σεπτεμβρίου του 2008, με την επίσημη χρεωκοπία της αμερικάνικης επενδυτικής Τράπεζας Liehman Brothers ξεκίνησε ο κύκλος της κατεδάφισης της μεγαλύτερης κερδοσκοπικής πυραμίδας που είχε στηθεί παγκοσμίως, με τις πρώτες αλυσιδωτές αντιδράσεις να αφορούν, κυρίως τα δύο μεγάλα χρηματοπιστωτικά κέντρα, τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο.  

Όμως ο πυρετός της απληστίας είχε απλωθεί σε εκατοντάδες πιστωτικά - επενδυτικά ιδρύματα σε όλο τον κόσμο, μηδέ εξαιρουμένων και παραδοσιακών σοβαρών πυλώνων του διεθνούς τραπεζικού συστήματος όπως για παράδειγμα ήταν η περίφημη ελβετική τράπεζα UBS. Τότε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους κατάφερε με ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα (σχέδιο Πόλσον) ενισχύσεων ύψους 1,8 τρισεκατομμυρίων δολαρίων, να συγκρατήσει το ντόμινο των καταρρεύσεων στο τραπεζικό σύστημα και τις μεγάλες φίρμες της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας που ήδη βρίσκονταν σε διαδικασία παρακμής. Τα δάνεια με δεσμεύσεις μετοχών, εξέπληξαν τους Αμερικανούς και σε πολλές περιπτώσεις χαρακτηρίστηκαν από αφελείς νεοφιλελεύθερους, ως σοσιαλμανία του προέδρου Μπους! Και όμως ήταν πολύ απλό. Κρατικοποιούμε τις ζημιές ιδιωτικοποιούμε τα κέρδη.

ΟΙ ΤΡΙΓΜΟΙ που ακολούθησαν στην Ευρώπη παρέσυραν τις πολιτικές ηγεσίες των ισχυρών οικονομικά χωρών να... σφυρίξουν τη λήξη του “καπιταλισμού καζίνο”. Και τι δεν είχε πει ο Νικολά Σαρκοζί, όταν ανακοίνωσε ένα γενναίο σχέδιο χρηματοδότησης των μεγάλων γαλλικών επιχειρήσεων, ώστε να απορροφήσουν με επιτυχία τους κραδασμούς. Μέχρι και για το τέλος των off shore εταιρειών είχε μιλήσει τότε ο Γάλλος πρόεδρος. Κύλησε νερό στο αυλάκι, τα πράγματα ηρέμησαν κάπως, αλλά η κρίση που αναπτυσσόταν, πρώτα στο διεθνές εμπόριο και στη συνέχεια στις υπερχρεωμένες οικονομίες πολλών χωρών, κυρίως της Ευρώπης, δεν άφησαν αδιάφορους τους δημιουργούς αυτής της κρίσης, που είδαν νέες μεγάλες ευκαιρίες να ξεπροβάλλουν. Παράλληλα ξύπνησε και ο γερμανικός ηγεμονισμός, έτοιμος να πάρει μια μεγάλη ρεβάνς, αθόρυβα, αναίμακτα και αποτελεσματικά. Ελέγχοντας τα χρέη των χωρών, ελέγχεις τις ίδιες τις χώρες, χωρίς απώλειες και κόστος. Κέρδος 600 εκατ. ευρώ τον χρόνο θα βγάλει η Γερμανία από το πακέτο διάσωσης της Ελλάδας, σύμφωνα με δηλώσεις του επικεφαλής του ευρωπαϊκού fund για τη διάσωση των οικονομιών, Klaus Regling. Μιλάμε για τους τόκους και το κεφάλαιο εγγυημένο, αφού έχουμε δεσμεύσει όλα τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας, όσα έχει σήμερα και όσα πρόκειται να αποκτήσει στο μέλλον!

ΕΙΝΑΙ φανερό πως το κυρίαρχο σύστημα στην Ευρώπη, με τη γερμανική ηγεσία σε θέση μηχανοδηγού, δεν πιέζεται για να βοηθήσει. Τώρα βιάζεται αυτό και θέλει να... βοηθήσει με το ζόρι. Για να σωθεί το ευρώ, είναι η επίσημη δικαιολογία. Στην πραγματικότητα επιχειρείται μια σαρωτική επανατοποθέτηση όλων, στους νέους ρόλους που το κεφάλαιο σχεδιάζει. Τώρα μιλάμε για την Ευρωζώνη των δύο ταχυτήτων με σχέσεις ισόβιας οικονομικής εξάρτησης στα όρια της υποδούλωσης όπως στην ελληνική περίπτωση. Η Ευρώπη των λαών, ακούγεται πλέον σαν μια αφελής ανάμνηση, αφού αν πετύχει η υποταγή, η διαχείριση θα ομαλοποιηθεί. Έτσι ελπίζουν και μέχρι στιγμής σε πολιτικό επίπεδο, έχουν συντριπτική υπεροχή καθώς η σοσιαλδημοκρατία, με ελάχιστες εξαιρέσεις, έχει αποδεχτεί τη συμμετοχή της στον συγκεκριμένο σχεδιασμό. Οι ζώνες εξουσιών διευρύνονται, σε όλα τα επίπεδα. Το ΝΑΤΟ σχεδιάζει πολυδάπανα αντιπυραυλικά συστήματα και νέους επιχειρησιακούς κανόνες, παρότι ορατοί εχθροί που να δικαιολογούν πυραυλικές ασπίδες παντού, δεν υφίστανται!

Η ΕΠΙΘΕΣΗ της καπιταλιστικής κυριαρχίας μετά την πτώση των σοσιαλιστικών σκιάχτρων, καθυστέρησε αλλά δεν εγκαταλείφθηκε και τώρα εκδηλώνεται δυναμικά και θρασύτατα. Η μαζική αποχαύνωση που προηγήθηκε και συνεχίζεται μέσα από τον έλεγχο και τον καθορισμό της ψυχαγωγίας, της μόρφωσης και του πολιτισμού, έχει προλειάνει το έδαφος και αριστερά, ως αντίπαλο δέος, δεν υπάρχει.  

Τέλειωσε το παιχνίδι λοιπόν; Δεν υπάρχει καμία ελπίδα; Μπορεί έτσι να φαίνεται αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ένα νήμα να ξηλωθεί, κανείς δεν ξέρει τι θα απομείνει από το ευρωπουλόβερ. Αν η Ιρλανδία αντισταθεί, αν η Ελλάδα που δέχεται την σκληρότερη επίθεση που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί, εκραγεί από την αγριότητα με την οποία της συμπεριφέρονται, αδιαφορώντας για την πραγματική αξία και σημασία της στον ευρωπαϊκό χώρο, κανείς δεν ξέρει τη δυναμική των πραγμάτων.

ΣΗΜΕΡΑ αυτό μοιάζει, σε ό,τι αφορά εμάς, περισσότερο σαν επιθυμία και λιγότερο σαν αντικειμενική προϋπόθεση. Κοινωνικές δυνάμεις που είναι έτοιμες να αντιδράσουν, ασφαλώς υπάρχουν. Στην Ιρλανδία τουλάχιστον αυτό είναι φανερό. Εδώ όμως τα πράγματα είναι ακόμα θολά. Δεν υπάρχουν πάντως πολιτικές δυνάμεις ώριμες ενωμένες και ικανές να εμπνεύσουν και να ηγηθούν.

Όσο για τον εκσυγχρονισμό που επαγγέλλονται οι εγχώριοι τεχνοκράτες, επιχειρηματίες και διαπλεκόμενοι μιντιάδες, αυτός αφορά την Ελλάδα ως μια σεμνή και ταπεινή Μολδαβία. Η Ελλάδα, ως τόπος πλουσιοπάροχα προικισμένος από τη φύση με τεράστια και ανεκτίμητα κεφάλαια πολιτισμού, δεν υπάρχει στο μυαλό τους.

d.xristou@avgi.gr