Πωλείται η Πελοπόννησος;

σκίτσο του Στάθη από την Ελευθεροτυπία

του Θανάση Καρτερού

από την Αυγή 

Υπάρχουν ρεπορτάζ που ο ρόλος τους υπερβαίνει την απλή δημοσιογραφική απόδοση της πραγματικότητας. Και αγγίζει τα όρια της ιστορίας -υπό την έννοια ότι επηρεάζουν τις εξελίξεις με τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις τους. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν αυτά αναφέρονται σε δραματικές στιγμές για την πατρίδα, για την Ευρώπη, ακόμα και για τον κόσμο ολόκληρο θα μπορούσαμε να πούμε.

Ένα τέτοιο ρεπορτάζ, που μας έκανε υπερήφανους ως Έλληνες για τον τσαγανό του πρωθυπουργού μας, είχαμε την ευτυχία να διαβάσουμε στο Βήμα της Κυριακής. Το οποίο υπό τον τίτλο «Γ. Παπανδρέου: τι θέλετε, να πουλήσω την Πελοπόννησο;» και με υπότιτλο «το δράμα του πρωθυπουργού και οι εκκλήσεις του στους εταίρους για διάσωση» δίνει επιτέλους την πραγματική εικόνα της μάχης του Δαυίδ Παπανδρέου εναντίον των Γολιάθ Ευρωπαίων.

Περιγράφει με σπάνια ενάργεια το υποδειγματικό αυτό κείμενο πώς ο πρωθυπουργός «ίδρωνε και ξεΐδρωνε» (άκου πράγματα!!) γιατί όσα προτείνονταν στη διάσκεψη κορυφής δεν έλυναν το πρόβλημα της χώρας, και «το κυριότερο δεν προσέφεραν ισχυρό επιχείρημα στην ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει με αποφασιστικότητα το έργο της στην Αθήνα». Να έχει δηλαδή κάτι να πει κόβοντας μισθούς, συντάξεις και λοιπά με το Μεσοπρόθεσμο και τα Μνημόνια.

Μαθαίνουμε επίσης τη σχεδόν ηρωική αντίδρασή του στην επιφυλακτικότητα των εταίρων, όταν δήλωσε, ότι «εγώ δεν μπαίνω στο αεροπλάνο και δεν γυρίζω στην Αθήνα με άδεια χέρια». Στάση που μας θύμισε τον πρόεδρο των ταξιτζήδων, ο οποίος περίπου τα ίδια δηλώνει στον Ραγκούση -εμείς δεν μπαίνουμε στα ταξί και δεν γυρίζουμε στα σπίτια μας με άδεια χέρια.

Το πιο δραματικό όμως, αυτό που δίνει διαστάσεις ιστορικές σε μια δημοσιογραφική ιστορία, είναι η κραυγή αγωνίας του Παπανδρέου: Τι θέλετε να κάνω για να πεισθείτε; Μήπως να βάλω ενέχυρο τα νησιά μας ή να πουλήσουμε την Πελοπόννησο; Κραυγή που γκρέμισε τα τείχη της ευρωπαϊκής Ιεριχούς και σύμφωνα με το ρεπορτάζ από το σημείο εκείνο οι τσιφούτηδες άνοιξαν επιτέλους το πουγκί τους.

Δηλαδή, επιτέλους έλαμψε η αλήθεια: Δεν πολεμά ο Παπανδρέου σαν ήρωας, αλλά οι ήρωες σαν Παπανδρέου. Και διαβάζοντας τη δραματική περιγραφή σου 'ρχεται να φωνάξεις: Έναν σ’ έχουμε. Αν είναι να τραβάς τόσα και να κλαίει η έγκυρη δημοσιογραφία, δεν πουλάς καλύτερα την Πελοπόννησο μεγάλε;;;