Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Όλη η χώρα μια ΣΤ' δημοτικού...

Καλοκαίρι του 74, τέλη Ιούλη ήτανε, μας φόρτωσε ο πατέρας στ' αμάξι και φύγαμε για την Ομόνοια. Παιδάκι εγώ, θυμάμαι ολοζώντανα τις εικόνες που έβλεπα μέσα από το Fiatάκι. Κόσμος να βγαίνει στους δρόμους, να φωνάζει, να πανηγυρίζει. Άλλοι φωνάζαν "κάτω η χούντα", άλλοι χορεύανε, άλλοι "ζήτω η δημοκρατία", άλλοι "ζήτω η λαοκρατία" κι αυτό το κατάλαβα καλύτερα, γιατί, σκέφτηκα, θέλουν κράτος του λαού, αλλά οι άλλοι με το κράτος του δήμου... Εγώ έναν Δήμο ήξερα κι αυτός ήταν φίλος του αδελφού μου! Είδα και κάτι πανό με ένα σήμα που δεν είχα ξαναδεί, ένα σφυρί κι ένα δρεπάνι, κι αυτοί που το κρατούσαν ήταν χαρούμενοι, και φωνάζαν για το τέλος της χούντας. Την λέξη "χούντα" την ήξερα! Την είχα ακούσει από τον πατέρα μου και από τον κυρ-Γιώργο Β. για τον -φοιτητή τότε- Πάνο Τ. που τον είχε σαπίσει στο ξύλο η χούντα. Την είχα ακούσει κι ήξερα πως ήταν κάτι πολύ κακό...

Άλλωστε πριν λίγους μήνες, τον Νοέμβρη του 73, μας την είχε πει κι ο δάσκαλος. Θυμάμαι που δακρυσμένος, έκλεισε την πόρτα της τάξης, για τον φόβο των ιουδαίων, και μας μίλησε για την χούντα. Μας είπε πως τα αδέλφια μας, κάτι πολύ ωραία αγόρια και κορίτσια λίγο μεγαλύτερα από εμάς, είχαν κλειστεί σε ένα κτήριο στην Αθήνα που το λέγανε Πολυτεχνείο, κι από εκεί μέσα καλούσαν τον κόσμο να ξεσηκωθεί κατά της χούντας για να έρθουν καλύτερες μέρες για την Ελλάδα... Αυτά καταλάβαμε πως μας είπε ο κύριος Δ. και βγήκε συγκινημένος από την τάξη γιατί δεν μπορούσε να κάνει μάθημα... Στην αρχή είμαστε σιωπηλοί, περισσότερο γιατί είδαμε τον δάσκαλο πρώτη φορά έτσι, παρά για αυτά που μας είπε, μα γρήγορα η χαρά που χάσαμε το μάθημα, σκέπασε τις άγουρες σκέψεις... Ώσπου κάποια στιγμή, ήρθε ένα παιδί από άλλη τάξη και μας έφερε Την είδηση: "Έρχονται πλοία των Αμερικάνων να σώσουν τους φοιτητές! Έρχονται οι Αμερικάνοι να σώσουν την Ελλάδα!"... Μας άκουσε όλη η πόλη τότε, φεύγανε σαν σαΐτες οι τσάντες και τα τετράδια στον αέρα, "ζήτω" και κραυγές χαράς!

Γυρνώντας στο σπίτι, η μάνα μου, που έκλαιγε ακούγοντας το ραδιόφωνο φοβούμενη πως είναι εκεί κι ο μεγάλος μου αδελφός, με έστειλε για κούρεμα! Πήγα στον κυρ-Αντώνη, έκατσα στη καρέκλα και του είπα φαρδιά-πλατιά την είδηση καμαρωτός-καμαρωτός που... ήξερα και δεν ήξερε: ¨Ερχονται οι Αμερικάνοι να σώσουν τους φοιτητές, να σώσουν την Ελλάδα, από την χούντα!" Τότε, δεν κατάλαβα γιατί ο κυρ-Αντώνης δεν χάρηκε, πολύ αργότερα έμαθα ότι ήταν θαυμαστής του Παπαδόπουλου και της Δέσποινας! Αλλά αυτό το "έρχονται οι αμερικάνοι να μας σώσουν" το έλεγα συνέχεια Πέμπτη και Παρασκευή... Το Σάββατο πια, με τη μάνα μου να κλαίει συνέχεια γιατί δεν ήξερε αν ήταν κι ο αδελφός μου ανάμεσα στους νεκρούς και τραυματίες, με την μεγαλύτερη μου αδελφή μου να μιλά με έναν φοιτητή θλιμένα στην άκρη της γειτονιάς κι εγώ να ακούω από δίπλα κρατώντας της το χέρι, κατάλαβα πως κάτι πήγαινε λάθος με την "είδηση".

Σήμερα, 36 χρόνια μετά, τίποτα δεν είναι το ίδιο. Εγώ δεν πάω πια ΣΤ' δημοτικού, οι φοιτητές δεν αντιστέκονται στην καταστροφή του μέλλοντός τους, οι γονείς δεν αντιστέκονται στην καταστροφή του μέλλοντος των παιδιών τους, και το ΔΝΤ και ο υπό δημιουργία ευρωπαϊκός "μηχανισμός" αναλαμβάνουν πράγματι από μεθαύριο την διακυβέρνηση της χώρας αφού κάθε τι θα περνά από την έγκρισή τους...

Υπάρχουν όμως και ομοιότητες... Ο μαθητής της άλλης τάξης που μας μετέφερε την ψεύτικη "είδηση" περί ερχομού των αμερικάνων για τη σωτηρία μας, υπάρχει ακόμα και κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Είναι ο πολιτευτής της υποδούλωσης, είναι ο δημοσιογράφος της παπαγαλίασης, είναι ένα ολόκληρο σύστημα αποβλάκωσης και εξουδετέρωσης κάθε αντίστασης στον μονόδρομο του "αισθάνομαι περισσότερο σοσιαλιστής από ό,τι πριν" ΓΑΠ και του επίσης σοσιαληστή Στρος Καν. Και βλέπω γύρω μου χιλιάδες παιδάκια της ΣΤ' δημοτικού να τους πιστεύουν κι ας είναι -υποτίθεται- ενήλικες κι όχι σπόρια όπως εμείς τότε!  
Όταν, τότε, 8 μήνες αργότερα μας πήρε ο πατέρας με το Fiatάκι για την Ομόνοια, είδα πολλούς να πανηγυρίζουν. Αλλά στο μεταξύ το ξεπούλημα και δράμα της Κύπρου είχε ολοκληρωθεί κι ακόμα τρέχει αυτή η πληγή..

Αν κάποια στιγμή στο μέλλον ξαναβγεί ο κόσμος στους δρόμους πανηγυρίζοντας για την πτώση της οικονομικής χούντας, αναρωτιέμαι τι απώλειες θα έχουμε να θρηνούμε σαν άτομα, σαν πολίτες, σαν κοινωνία και σαν χώρα...  

 .-.-.-.-.


---  Και μια παρατήρηση προς το νέον ΠΑΣΟΚ. Ευτυχώς που, λόγω των προβλημάτων στις αερομεταφορές που δημιούργησε η ενεργοποίηση του ηφαιστείου στην Ισλανδία, αναβλήθηκε για την Τετάρτη η άφιξη του ΔΝΤ. Βρε παιδιά, δεν μπορούσατε να το σκεφτείτε μόνοι σας; 21η του Απρίλη, την Τετάρτη έχουμε!... Τι, θέλατε να έχουμε δύο επετείους ντροπής κοντά-κοντά;  

11 σχόλια:

  1. Αφού το διάβασα... προσυπογράφω ανεπιφύλαχτα! Έτσι μπράβο! Μια απορία μόνον έχω! Γιατί ένα τέτοιο κείμενο δεν μπορεί να γραφτεί σε μια μεγάλη Αθηναϊκή (Δημοκρατική!!) εφημερίδα;;;!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα σου κι ευχαριστώ για το σχόλιο. Φαντάζομαι η ερώτησή σου είναι ρητορική...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Στης Χούντας τις παραλλαγές…., Ελλάς…., και σήμερα…., ως και ‘’χτες’’….!

    Στα χείλη σφαίρα το «Γιατί…!;»….!

    ….. Χρώμα χλωμό…., χλωμό νεκρού….,
    μπρος στο κατώφλι του χαμού….,
    μπολιάζει του τα χείλια….,
    όνειρα χίλια σπαρταρούν
    μες στην ψυχή του…., προκαλούν
    θανάτου ανατριχίλα….!

    Και γέρνει το κορμάκι του….,
    κλείνει και τα ματάκια του….,
    σκουπίζει και το πρόσωπο….,
    να μη φανούν τα δάκρυα του….!

    Γελόκλαυτος φεύγει απ’ τη Γη….,
    πεθαίνοντας….. για τη Ζωή….,
    με καρδιά τρυπημένη
    απ’ τις άδικες σφαίρες –τους…..
    και ψυχή απροσκύνητη
    στις φασίζουσες μέρες –τους….!

    Στερνά κοιτά στον ουρανό….,
    έχει το βλέμμα αδειανό….,
    το Θάνατο εμπρός του….,…..
    στα χείλη σφαίρα το «Γιατί…!;»….,
    γέρνει και ξεψυχά ‘’οικτρός’’,
    και πάλι, μοναχός του….!

    Στοπ στης ζωής τα ποσοστά….,
    μας τα χαρίζει…., ‘’Θεογιός’’….,
    να γίνει, κάποτε, η Γη
    της Λευτεριάς Βασίλειο….!
    ‘’Κρεμάται επί ξύλου’’, πια,
    το σώμα του Αγωνιστή….,
    μα η ψυχή του…., αγκαζέ
    με δυο αρχαγγέλων τις ψυχές….,
    πετάει για τον Ήλιο….!

    Σώμα σ’ οριζοντίωση….,
    όρθια ψυχή και κάθετη….,…..
    σιχτίρ, σατανοκάτθρωποι….,
    του Χάρου σεις εγκάθετοι….!.....

    Χίμαιρα κι η Ανάσταση….!

    ….. ‘’Μαύρη Σιωπή’’ σε τύλιξε
    και τεχνητά σκοτάδια….,
    άηχο το τραγούδι σου….,
    σβησμένη σου η σπιρτάδα….!

    Σε ήπιαν σαν παλιό κρασί
    της Γης οι μανδαρίνοι…..
    κι άδειο είν’, ‘’Επανάσταση’’
    του Ονείρου το λαγήνι….!

    Χίμαιρα κι η Ανάσταση….,
    σ’ αρνήθηκαν κι οι ‘’γιοι’’ σου…..
    και παίζουν στην ‘’Παράσταση’’….,
    χασκάζοντας μαζί σου….!.....

    Απέλπιδη πατρίδα μας….!

    ….. Υγρό κελί και σκοτεινό…..
    και….. ένα επί δύο….,
    προθάλαμος θανάτου….,…..
    δυο μέτρα απ’ τ’ απόσπασμα….,
    μια πιθαμή απ’ το Θάνατο….,
    κορίτσι μελλοθάνατο….!

    Ιδέα, ήθος κι ηθική….,
    κι αγώνας για το δίκιο….,
    άγνωστες λέξεις…., ξένες….,
    για τ’ αμετάκλητα χαμέρπια….,
    …..του Ήλιου σεις αγγέλοι μας….,
    φτιάξτε, πια, τέτοια, κι άλλα
    κορίτσια -- παλικάρια….!

    Ανάμεσα καρδιάς και νου…..
    παλμός της νιας τραντάζει….,
    πνοή αθανασίας….,…..
    στη Γη αγέρας φύσηξε….,
    απέλπιδη πατρίδα μας….,
    κορίτσι μας -- ελπίδα μας….!.....

    ….: Αλέξανδρος Ζήβας,
    URL : www.alexandros-zivas.gr
    ….: αποκαλυπτικές ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ όλων των αποκωδικοποιητέων…..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ. Για να 'μαι ειλικρινής, ποτέ δεν αναρωτήθηκα πως έβλεπαν εκείνες τις μέρες τα πράγματα οι μικρότεροι μου.
    Σ' ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. xωρις σχολιο.....!!!!!...θα συμφωνησω ομως με τον 2CH απολυτα στο γιατι του... Τετοια κειμενα και αλλα που εχω διαβασει στο Blog σου, θα επρεπε να διαβαζονται απο ολους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Αλέξανδρος Ζήβας...Ιδέα, ήθος κι ηθική,κι αγώνας για το δίκιο, άγνωστες λέξεις, ξένες,
    για τ’ αμετάκλητα χαμέρπια... (!)

    @manosgl Ευχαριστώ κι εγώ...

    @Ανώνυμο Καλύτερα δεν είναι εδώ, παρά εκεί που προεδρεύουν Σόμπολοι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Aγαπητέ Rhga,
    πολύ καλό! Εύχομαι να δημοσιευθεί και αλλού πχ σε καμιά εφημερίδα, και πού 'σαι; γράψε κι άλλα τέτοια: μετά από κάποια χρόνια να τα μαζέψεις και να βγουν στη σειρά "Μαρτυρίες" των ΑΣΚΙ (αρχεία σύγχρονης κοινωνικής ιστορίας). Δεν έχουμε ακόμα μαρτυρίες από νεώτερους ανθρώπους που έζησαν τη δικτατορία και τότε ήταν παιδιά (αλλά και όχι και τόσο μικρά παιδιά που να μην μπορούν να πουν διάφορα σοβαρά για την εποχή εκείνη). Έτσι τουλάχιστον νομίζω
    φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ευχαριστώ για τον καλό σου λόγο :) Όσο για την πρόταση... κάτσε να γεράσω και ΑΝ υπάρχει σύνταξη και δεν μας έχουνε με "Πι" στη δουλειά, τότε μπορεί...:) Βέβαια δεν ξέρω κι αν έχουν ενδιαφέρον μια και -όπως λέει όμορφα ο Πορτοκάλογλου- ανήκω στης "μεταπολίτευσης την καημένη γενιά" που "κάτω από τα μουστάκια τους ακούν οι παλιοί, έχουν βλέπεις πίσω τους την λάμψη του 60... καθάρισαν αυτοί..." αλλά "κι αν τίποτα η Ιστορία, δεν έδωσε σε 'μας, αυτό το τίποτα να εκφράσεις και να εκφραστείς, είναι η μόνη ευκαιρία..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ωραίο πολιτικό αφήγημα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. φέτος, στη μαύρη επέτειο προσπάθησα να αφηγηθώ με λίγα λόγια στα παιδιά, τι είχε συμβεί και πώς έληξε... Κάποια στιγμή ένα παιδί σήκωσε το χέρι του και με ρώτησε: κυρία, είσασταν κι εσείς εκεί; Και τότε με μιας, σαν φλασάκι, μου ήρθε η ιδέα στην επόμενη σχολική χρονιά να κάνω ένα πρότζεκτ με τα παιδιά: να καταγράψουμε μαρτυρίες συγγενών τους που ήταν τότε στην ίδια ηλικία με τα σημερινά παιδιά, όπου θα μας μιλήσουν σχετικά με την περίοδο της Χούντας: Πού ήσαν και τι θυμούνται να έκαναν οι ίδιοι και οι άνθρωποι του άμσεου περιβάλλοντός τους - όπως ακριβώς το κάνεις στην πολύτιμη αφήγησή σου, Ρήγα! Αν μου επιτρέψεις, θα ήθελα να χρησιμοποιήσω ΚΑΙ το δικό σου κείμενο, είναι πολύ δυνατό (ιστορικά ιδιαίτερα χρήσιμο, αφού συνδέεις τα ιστορικά εκείνα γεγονότα με το σήμερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή