234 χρόνια πίσω... και (τους αφήνουμε να) συνεχίζουν...

σκίτσο του Oliver Schopf (πηγή)

Με αφορμή ένα σχόλιο ότι δεν είναι και τόσο χάλια η κατάσταση, μάζεψα τα παρακάτω αφήνοντας να μιλήσουν οι έχοντες γνώση... Στην αρχή ο, μακαρίτης πια, George Carlin (που έλεγε όσα δεν τολμά ο δικός μας μίμος του) και παρακάτω δύο πυραμίδες: πρώτα η πασίγνωστη του καπιταλισμού το 1911 και μετά της κατανομής πλούτου και εισοδήματος στις ΗΠΑ σήμερα. Μην ξεγελιέστε με το ανάποδο των σχημάτων, ίδιες είναι πια. Απλά ή του 1911 σχηματοποιούσε συμβατικά την ταξική διαστρωμάτωση ενώ η τωρινή την κατανομή του πλούτου στις τάξεις. Αν φτιάχναμε την σύγχρονη πυραμίδα απεικονίζοντας την αναλογία εχόντων και μη, η ψαλίδα θα ήταν πολύ μεγαλύτερη από πριν 100 χρόνια... Για παράδειγμα, σύμφωνα με την έκθεση του ΟΗΕ που παρουσιάστηκε στη Μανίλα το 2002 

"το 1% των πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη διαθέτει αθροιστικά μεγαλύτερο εισόδημα από το φτωχότερο 57% του παγκόσμιου πληθυσμού. Το 10% των πλουσιότερων Αμερικανών έχει εισόδημα, που αντιστοιχεί στο 43% των φτωχότερων κατοίκων του πλανήτη. Με άλλα λόγια, 25 εκατομμύρια Αμερικανοί συγκεντρώνουν περισσότερο πλούτο από 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη." (πηγή: Ριζοσπάστης 28/7/2002)

Αλλά το 2002 φαντάζει πια σαν... καλό όνειρο μπροστά στον εφιάλτη που ξεκίνησε...

από dali13gr

Αφίσα αμερικάνικου συνδικάτου βιομηχανικών εργατών του 1911. Στη κορυφή το -απρόσωπο!- κεφάλαιο και κατά σειρά βασιλιάδες και πολιτικοί ("σας κυβερνάμε"), θρησκείες κι εκκλησίες ("σας κοροϊδεύουμε"), στρατός και σώματα ασφαλείας ("σας σκοτώνουμε"), αστοί ("τρώμε για σας"), εργάτες ("δουλεύουμε για όλους"), υποπρολετάριοι, μετανάστες, τρίτος κόσμος ("σας ταϊζουμε όλους").

100 χρόνια μετά:

"... Tο 2009, 45 εκατομμύρια Αμερικανοί ζούσαν στη φτώχεια και το ποσοστό φτώχειας των ΗΠΑ είναι το τρίτο χειρότερο μεταξύ όλων των αναπτυγμένων χωρών. Η συμμετοχή στα συσσίτια αυξήθηκε 20% φέτος και τον Ιούνιο συμμετείχαν σε αυτά 41 εκατομμύρια. Υπολογίζεται πως ο 1 στους 6 Αμερικανούς συντηρείται σήμερα με κάποιο κρατικό πρόγραμμα κατά της φτώχειας. Πάνω από 50 εκατομμύρια Αμερικανοί πολίτες έχουν ενταχθεί στο πρόγραμμα ιατρικής περίθαλψης των φτωχών (medicaire). Περίπου 10 εκατομμύρια δέχονται επιδόματα ανεργίας, 4 φορές περισσότεροι από το 2007. Η μία στις τρεις οικογένειες έχει ένα μέλος της που αναζητεί εργασία. Ένα στα πέντε παιδιά στις ΗΠΑ ζει σήμερα μέσα στη φτώχεια. Τέλος, η ψυχοπαθολογία της αμερικανικής κοινωνίας έχει σπάσει κάθε ρεκόρ: ο 1 στους 5 ενήλικους αμερικανούς δήλωσε πέρσι πως αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα και το 5% ανέφερε πολύ σοβαρά προβλήματα. Από το σύνολο των ψυχικά νοσούντων, το 62% δεν είχε καμία ιατρική βοήθεια. Κατά τα άλλα, η εγκληματικότητα είναι στα ύψη, 250 εκατομμύρια όπλα κυκλοφορούν στα χέρια των Αμερικανών, στις φυλακές κρατούνται 1,8 εκατομμύρια άτομα (άλλα 4 είναι ελεύθερα υπό όρους)..." (πηγή: άρθρο του Κώστα Καλλιωνάτη, οικονομολόγου, Αυγή 28/11/10)

Αυτά για όσους ξεχάσανε, ή θέλουν ακόμα να ξεχνάνε, πως η κοινωνική πρόοδος δεν είναι αυτονόητη ή... "κισμέτ", ούτε πάει με αυτόματο πιλότο και δεν πέφτει ως μάννα εξ ουρανού επειδή έτσι θα θέλαμε... Οι αηδίες του Κοέλιο και του ανιστόρητου Φουκογιάμα είναι... απλώς αηδίες.  

Αλλά εδώ, στα πειραματόζωα που λέγονται Έλληνες, η συμμορία τουΓΑΠ δεν αρκέστηκε στην οπισθοχώρηση τους ενός αιώνα: 

"... Η μεγάλη αλλαγή του 20ού αιώνα σε Ευρώπη και Αμερική ήταν η ενσωμάτωση αυτών των νέων πληθυσμών στην οργανωμένη πολιτικά κοινωνία, στην πολιτεία. Το «κοινωνικό» αναδύθηκε στον πολιτικό χώρο, απέκτησε τη μορφή της κοινωνικής πολιτικής που διευθετούσε σχέσεις ανάμεσα σε ισότιμα πολιτικά υποκείμενα. Οι άγριοι ανταγωνισμοί, οι καταστροφές μηχανών, οι εξεγέρσεις και οι απεργίες πολιτικοποιήθηκαν και θεσμοποιήθηκαν. Οι εργασιακές σχέσεις υποβλήθηκαν σε κανονισμούς. Ζητήματα όπως η βρεφική ηλικία, η αρρώστια, τα γηρατειά, έγιναν πρώτη φορά αντικείμενα δημοσίου ενδιαφέροντος. Οι μεγάλοι ευρωπαϊκοί πόλεμοι και ο φόβος επαναστάσεων έπαιξαν ρόλο καταλύτη στη δημιουργία του κράτους πρόνοιας και της ενσωμάτωσης των εργατικών στρωμάτων στις αστικές δημοκρατίες της Δυτικής Ευρώπης. Αυτές άλλωστε οι ενσωματωτικές διαδικασίες δημιούργησαν τις σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες, τον ευρωπαϊκό τύπο πολιτείας. 

Καρδιά του κοινωνικού συμβολαίου ήταν οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Η οικονομική δύναμη αντισταθμιζόταν από τη δύναμη της συλλογικότητας, δηλαδή από την πολιτική δύναμη. Τι παρατηρούμε τώρα, με πρωτοπορία την Ελλάδα; Την αντίστροφη διαδικασία. Την απορροή πληθυσμιακών ομάδων από την πολιτικά οργανωμένη κοινωνία, την απίσχνανση του «κοινωνικού» ως έννοιας και πολιτικής. Απίσχνανση σταδιακή. Πρώτα η αδυναμία ενσωμάτωσης των μεταναστών. Υστερα των νέων που μπήκαν στην αγορά εργασίας με έωλα ασφαλιστικά δικαιώματα, με ρυθμίσεις διαφορετικές από τις προηγούμενες γενιές. Συνολικά η αγορά εργασίας άρχισε να γλιστρά έξω από την έννοια της πολιτείας, παράγοντας εργαζομένους που δεν ήταν πολίτες. Τώρα, με τα καινούργια μέτρα, και επίσημα στην Ελλάδα, σπρώχνεται στον χώρο της χωρίς θεσμούς εργασιακής αγοράς η πλειοψηφία του πληθυσμού.

Αυτά είναι τεκτονικές μεταβολές. Η οικονομική κρίση ήλθε και κάποτε θα παρέλθει. Οι αλλαγές αυτές θα μείνουν γιατί εκφράζουν μια νέα αντίληψη κοινωνικής συμβίωσης. Η καταστροφή θεσμών που χρειάστηκε σχεδόν ενάμισης αιώνας θυσιών και προσπαθειών για να δημιουργηθούν είναι μέγα ζήτημα. Η διαδικασία της απορροής του κοινωνικού από το πολιτικό είναι κεντρικό ζήτημα για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Πρόκειται για την απίσχνανση του πολιτικού και για τη διαρροή του κοινωνικού έξω από τη σφαίρα της πολιτικής διαμεσολάβησης. Αλλά το κοινωνικό που δεν διαμεσολαβείται από το πολιτικό προοιωνίζεται σκοτεινές εξελίξεις." (πηγή: άρθρο του Αντώνη Λιάκου, καθηγητή Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, To Βήμα 12/12)

Αλλά οι σκοτεινές εξελίξεις είναι ήδη εδώ.  Άκουγα αυτό τον εσμό των απίθανων ΓΑΠ, Παπακωνσταντίνου, Κατσέλη, Λοβέρδου και το κακό συναπάντημα, να "επιχειρηματολογούν" υπέρ των επιχειρησιακών ή και ατομικών συμβάσεων για το "καλό των εργαζομένων" και απορούσα. Απορούσα όχι γιατί τα λένε, αλλά πως γίνεται και δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος της εργασίας, με τέτοια απίστευτα βίαιη οπισθοδρόμηση που του επιβάλουν (για το "καλό" του!!!) αυτά τα μοιραία ανθρωπάρια - μαριονέτες. 

Μεταφέρω αποσπάσματα από το άρθρο "Αναμνήσεις από τον 18ο αιώνα" του Γιάννη Κιμπουρόπουλου στο Αριστερό Ρεύμα (27/11 πηγή:  ΚΙΜΠΙ): 

"Ο ΟΗΕ δεν είναι βέβαια και ο πιο ευυπόληπτος διεθνής οργανισμός των καιρών μας. Το αντίθετο μάλιστα. (...) Όμως, καλώς ή κακώς, η διατήρησή του μέχρι τις μέρες μας συμπυκνώνει το επίπεδο διπλωματικού και κοινωνικού πολιτισμού που κατακτήθηκε έπειτα από τις οδυνηρές εμπειρίες των δύο παγκοσμίων πολέμων. (...)
Για λόγους ιστορικούς, λοιπόν, έχει ενδιαφέρον να θυμηθούμε πώς αντιμετωπίζει το δικαίωμα στην εργασία, στη δίκαιη αμοιβή και στο δικαίωμα της συνδικαλιστικής οργάνωσης ο ΟΗΕ και ο καταστατικός του χάρτης. Λέει η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, στο άρθρο 23: 

• 1. Καθένας έχει το δικαίωμα να εργάζεται και να επιλέγει το επάγγελμά του, να έχει δίκαιες και ικανοποιητικές συνθήκες εργασίας και να προστατεύεται από την ανεργία. 

• 2. Όλοι, χωρίς καμιά διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για ίση εργασία. 

• 3. Κάθε εργαζόμενος έχει δικαίωμα δίκαιης και ικανοποιητικής αμοιβής, που να εξασφαλίζει σε αυτόν και την οικογένειά του συνθήκες ζωής άξιες στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η αμοιβή της εργασίας, αν υπάρχει, πρέπει να συμπληρώνεται με άλλα μέσα κοινωνικής προστασίας. 

• 4. Καθένας έχει το δικαίωμα να ιδρύει μαζί με άλλους συνδικάτα και να συμμετέχει σε συνδικάτα για την προάσπιση των συμφερόντων του. 

Αυτό κατέστη από το 1948 ο καταστατικός χάρτης του κόσμου μας, συμπυκνώνοντας ιστορικά δεδομένα δύο και πλέον αιώνων, τουλάχιστον στις δυτικές κοινωνίες, που συγκλονίστηκαν από σκληρές ταξικές συγκρούσεις μέχρι να γίνει αποδεκτή από τις άρχουσες τάξεις η κοινωνική διαπραγμάτευση για τον μισθό και τους άλλους όρους εργασίας.

Το επισημαίνω αυτό (...) για να υπογραμμιστεί το πόσο μεγάλης έκτασης ιστορική ανατροπή συντελείται με την απορρύθμιση της αγοράς εργασίας που μεθοδεύεται συστηματικά σε όλη την Ευρώπη στο όνομα της κρίσης του χρέους. Αλλά και με την ουσιαστική κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων που απαίτησε ο ΣΕΒ και επέβαλε η τρόικα στην Ελλάδα (...) εκβιάζοντας με την τρίτη δόση του δανείου.
(...)
Θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς -αφελώς, βεβαίως- πού πάει το κατοχυρωμένο από τον νόμο, αλλά και από τη Διακήρυξη του ΟΗΕ, δικαίωμα στην ίση αμοιβή για ίση εργασία, κι αν ενδεχομένως θα μπορούσε να επικαλεστεί ακριβώς παραβίαση αυτού που η διεθνής κοινότητα θεωρούσε αυτονόητο το 1948 (...) αλλά στον ΟΗΕ θα βρει το δίκιο του όσο το έχει βρει η Κύπρος, η Παλαιστίνη κι άλλα θύματα της παγκόσμιας δικαιοσύνης. Προφανώς το ζήτημα των όρων αμοιβής και εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας θα κριθεί όχι στον ΟΗΕ, αλλά εκεί που κρινόταν πάντα: στη γραμμή παραγωγής και στον δρόμο. Έτσι όπως γίνεται από τον 18ο αιώνα και μετά.

Η ιστορική οπισθοδρόμηση είναι ασύλληπτη. Κι είναι επίσης οικονομικά ανεξήγητη. Ολόκληρη η κουλτούρα κοινωνικής διαπραγμάτευσης, που τελικά στήριξε αποτελεσματικά την μεταπολεμική καπιταλιστική ανάπτυξη και την τεράστια αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, κατεδαφίζεται εν ονόματι της θεωρίας του βίαιου αποπληθωρισμού των μισθών, της απότομης μείωσης της αμοιβής της εργασίας που υποτίθεται ότι θα επιφέρει επενδύσεις και ανάπτυξη. Κανείς, ωστόσο, από τους υποστηρικτές της θεωρίας αυτής δεν έχει μπει στον κόπο να εξηγήσει με αριθμούς τι ακριβώς θα επιφέρει στη «δημοσιονομική εξυγίανση» αυτή η απορύθμιση. Οι τροϊκανοί που περιφέρονται από υπουργείου εις υπουργείον, απαιτώντας κοστολογημένα μέτρα, πώς ακριβώς έχουν κοστολογήσει μια μαζική μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα κατά 10% ή 30%; Τι ακριβώς θα φέρει αυτό στα δημόσια έσοδα; Πόσα; Και πότε; Τι θα αντισταθμίσει τη μείωση της αγοραστικής δύναμης – άρα και της κατανάλωσης και των φορολογικών εσόδων; Αν βρείτε έστω και ένα τεκμηριωμένο στοιχείο που να αποδεικνύει το υποτιθέμενο όφελος, τρυπήστε μου τη μύτη!
 
Γι’ αυτό και δεν θέλει ιδιαίτερη σκέψη και πονηριά για να καταλάβει κανείς ότι οι περίφημες «διαρθρωτικές αλλαγές», με πεμπτουσία την εργασιακή απορρύθμιση, εμπεριέχουν ιδεοληψία, δογματισμό, κυνισμό, ακόμη και μια δόση κοινωνικού ρεβανσισμού. Η επιθυμία να συντριβούν η μισθωτή εργασία και τα λιγοστά (και πολιτικά ανάπηρα) όπλα της στη διαπραγμάτευση για τον μισθό, τα συνδικάτα, έχει πια πάρει τον χαρακτήρα μιας μεταφυσικής πίστης, μια φανατικής ιδεολογίας ανάλογης αυτών που επικρατούσαν στους αστούς του 18ου και 19ου αιώνα.

Ακόμη και ο πατέρας του οικονομικού φιλελευθερισμού, ο Άνταμ Σμιθ, που κάθε άλλο παρά ήταν υπέρμαχος της νομιμοποίησης των παράνομων στην εποχή του (τέλη του 18ου αιώνα) συνδικάτων, δεν είχε καμιά αμφιβολία για το ποιος ήταν το αδύναμο κι απροστάτευτο μέρος σ’ αυτή την κοινωνική διελκυστίνδα. Έγραφε στον «Πλούτο των Εθνών»: 

«Οι εργάτες επιθυμούν να λάβουν όσο το δυνατόν περισσότερα. Οι εργοδότες επιθυμούν να δώσουν όσο το δυνατόν λιγότερα. Οι πρώτοι επιθυμούν να ενωθούν προκειμένου να επιτύχουν μια αύξηση ων μισθών, οι δεύτεροι προκειμένου να επιτύχουν μια μείωσή της. Δεν είναι δύσκολο, ωστόσο, να διαβλέψουμε ποιο από τα δύο μέρη θα έχει, υπό φυσιολογικές συνθήκες, το πλεονέκτημα στη διαμάχη. Οι εργοδότες, λόγω του μικρότερου αριθμού τους, ενώνονται πιο εύκολα… Σε όλες τις διαμάχες οι εργοδότες μπορούν να αντέξουν επί ένα πολύ μακρύτερο διάστημα»(...)"

Το παραπάνω απόσπασμα, απο ένα βιβλίο αναφοράς για τους θιασώτες της ελεύθερης αγοράς, θα μπορούσε να θεωρηθεί από μια αντίστροφη σκοπιά και ως μια από τις πρώτες (γνωστές σε μένα) διατυπώσεις της ιδέας της προστασίας του αδύναμου μέρους, των εργαζομένων δηλαδή, απέναντι στους εργοδότες. Για να κατακτηθεί όμως αυτή, χρειάστηκαν χιλιάδες αγώνες, πόλεμοι, εξεγέρσεις, επαναστάσεις και ποταμοί αίματος. 

Και την περασμένη Τρίτη αυτά τα 156 μοιραία ανθρωπάρια-μαριονέτες, με την διαδικασία του κατεπείγοντως (για να μην προλάβει να πληροφορηθεί ο κόσμος το ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ και αντιδράσει) και λίγο πριν τις γιορτές (που ελπίζουν να ξεχαστεί!!!) μας γύρισαν 60 χρόνια πίσω νομοθετικά, αλλά πολύ πιο πίσω με τις αθλιότητες που έλεγαν από το βήμα της Βουλής, οι σοσιαλιστές του κώλου μη αναγνωρίζοντας ούτε καν αυτό που έγραφε ο πατέρας του νεοφιλελευθερισμού Άνταμ Σμιθ!!! 

Πότε εκδόθηκε ο "Πλούτος των Εθνών";  9 Μαρτίου 1776

Και αφήνουμε αυτόν τον τύπο, να λέει

από Το Γρέκι

 

Ως πότε;...

.-.-.-.-.

Περισσότερα: 

- «Σας μιλώ για τους προλετάριους: είναι το 98% της υφηλίου» του Εντοάρντο Σανγκουινέτι από την Εποχή

- Άνθρωποι κατά Τραπεζών του Michael Hudson (19/5) από Chomsky speaks Greek

- Λουτσιάνο Γκαλίνο: Ο νεοφιλελευθερισμός γέννησε την παγκόσμια κρίση, που είναι κρίση πολιτισμού
- Συνέντευξη του Έρικ Χομπσμπάουμ: Η παγκόσμια αταξία στις αρχές του 21ου αιώνα
- Από το blog Chomsky Speaks Greek άρθρο του Michael Hudson: Άνθρωποι κατά τραπεζών σε μετάφραση Δημήτρη Πράπα.
- Από το Ποντίκι, άρθρο του Δημήτρη Καζάκη: Η άνοδος ενός υπερκρατικού καρτέλ τραπεζών 
- Από το Δρόμο, άρθρο του του Γιάννη Κιμπουρόπουλου: Η «Διεθνής» της λιτότητας

- Από την ΑΥΓΗ, άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη: Το νέο κοινωνικό ζήτημα
- Από The New York Times (no money no debt) άρθρο του Paul Krugman: Tεκμηριωμένος ρεαλισμός ως αποκύημα φαντασίας

Από την Ελευθεροτυπία, συνέντευξη του Τζότζεφ Στίγκλιτς: Η απληστία, κινητήρια δύναμη της οικονομίας
- Από την Ελευθεροτυπία,  άρθρο του Κώστα Βεργόπουλου: Πάλι τυφλοί;
- Από την ΑΥΓΗ, άρθρο του Στάθη Στασινού: Η πτώση του υπαρκτού (νεο)φιλελευθερισμού
- Από την ΑΥΓΗ, άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη: Πνεύματα της Ευρώπης 
- Πως και γιατί φτάσαμε εδώ, του Δημήτρη Καζάκη: Οι βαθιές πολιτικές ρίζες της Ελληνικής χρεοκοπίας 
- Άρθρο από τον Δρόμο του James Petras: Ελληνική τραγική φάρσα η ιστορία μιας οικογένειας 
- Στο blog Mε Αφορμή το άρθρο  του Lee Sustar Διάσωση της Ελλάδας ή των τραπεζών; (μετάφραση από την εφημερίδα "Socialist Worker")   
- Συνέντευξη στο Athens Intl Radio του Max Keiser:  Θα σας πάρουν την «αγελάδα» και θα σας πουλάνε το γάλα της! 
- Από το ΠΡΙΝ, συνέντευξη του Ντέιβιντ Χάρβεϊ: Η διεθνής κρίση εξερράγη στην Ελλάδα 
- Ομιλία του Δημήτρη Καζάκη: Κράτος τεμαχισμένο, πολίτες νομάδες για το μεροκάματο
- Από την Ελευθεροτυπία ανάλυση από τον ΙΟ για την κατάργηση του ελληνικού κράτους: Tο νέο ελληνικό αντι-κράτος
- Άρθρο από το Hellenic Nexus του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου: Ελλάδα: πορεία αυτοκαταστροφής 
- Άρθρο από την Ελευθεροτυπία του Νίκου Κοτζιά: Η καρικατούρα της πολιτιστικής επανάστασης
- Άρθρο στο Stop Cartel του Δημήτρη Γιαννακόπουλου: Η στρατηγική της κρίσης στην Ελλάδα
- Βίντεο με τον καθηγητή θεσμών της ΕΕ, Νότη Μαριά: Η εθνική απειλή του μνημονίου!
- Άρθρο από την ΑΥΓΗ του καθηγητή θεσμών της ΕΕ, Νότη Μαριά: Η αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση Ελλάδας - κρατών Ευρωζώνης 
- Άρθρο από την Εποχή του Παύλου Κλαυδιανού: Το μνημόνιο δεν ήταν μια στιγμή
- Άρθρο από το Έθνος του Γιώργου Δελαστίκ: Το μνημόνιο είχε άλλους στόχους 

- Από την Ελευθεροτυπία άρθρο του Γιώργου Βότση: Έρμαιο στα χέρια των κερδοσκόπων η δημόσια κτήση  
- Συνέντευξη στην ΑΥΓΗ του Γιώργου Κασσιμάτη: Μνημόνιο: Ευθεία αμφισβήτηση του δημοκρατικού πολιτεύματος!
- Βίντεο με τον καθηγητή θεσμών της ΕΕ, Νότη Μαριά: Η κατάργηση της Ελληνικής Δημοκρατίας
- Από τα Επίκαιρα, άρθρο του Αντώνη Κούρτη: Στόχος του Μνημονίου, η ανάπηρη κοινωνία
- Με αφορμή το άρθρο "Καταστροφή της μεσαίας τάξης" του Γιάννη Βελίκη στα Νέα (15/5) μια ενδιαφέρουσα συζήτηση στην ιστοσελίδα του