 |
| (πηγή) |
του Κωστή Γιούργου
πηγή: Η Αυγή της Κυριακής
"Μα όποιος τους νόμους τιμά της χώρας του
και την ορκόδετη των θεών δίκη,
δοξάζει την πόλη του,
.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.
Από το facebook, σχόλιο του Χάρη Γολέμη, διευθυντή του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς, για το άρθρο του Γουσέτη:
Από το facebook και την σελίδα του Νικηφόρου Σταματάκη:
κι είναι χαμός της εκείνος,
που ξεδρομίζει απ' την ίσια τη στράτα
χάρη στο θράσος του.
Ο θεός να μη δώσει ποτέ
κάτω απ' την ίδια τη στέγη να κάθεται
ή να μου είναι ένας τέτοιος ομόγνωμος"
Σοφοκλής, "Αντιγόνη"
μτφρ. Ιωάννης Γρυπάρης
Η πατρίδα που, με κόπους και βάσανα πολλά, χτίστηκε με ψηφίδες και ογκόλιθους παρμένους από τους τραγικούς ποιητές, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη, του Αισχύλου, από τον Όμηρο, τον Ηρόδοτο, τον Θουκυδίδη, θρυμματίζεται μπροστά στα μάτια μας.
Η Ελλάδα που μας έμαθαν να αγαπούμε φτωχοντυμένοι δάσκαλοι μέσα σε κρύες σχολικές αίθουσες τα παγωμένα, τα έντρομα μετεμφυλιακά χρόνια, βαστώντας στο ένα χέρι τον Ρήγα Βελεστινλή και στο άλλο τον Αδαμάντιο Κοραή, γονατίζει, πέφτει.
Πού είναι ο Κωστής Παλαμάς, ο Σεφέρης, ο Ελύτης; Που ο Ρίτσος, ο Κατσαρός, ο Καρούζος, που ο Νίκος Σβορώνος κι ο Φίλιππος Ηλιού; Πού είναι ο ποιητής τώρα που τον χρειάζεται ο τόπος, ο λαός όσο ποτέ; Πού ο λόγιος, ο ιστορικός, ο επιστήμονας, που ο επώνυμος και κοινωνικής ευθύνης και προσφοράς να σταθεί και να στηρίξει την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό που δοκιμάζονται οικτρά;
Αργεί απελπιστικά η φωνή που θα σηκωθεί να σκεπάσει την ενορχηστρωμένη κακοφωνία που έχουν εξαπολύσει κατεναντίον μας κανάλια, ραδιόφωνα, εφημερίδες.
Τώρα ακούγεται η φωνή των εθελόδουλων, συναγωνίζονται ο προσκυνημένος με το λακέ ποιος θα μας φτύσει πιο καλά στα μούτρα, ποιος καλύτερα θα διαστρέψει, θα αποσιωπήσει, θα υπερπροβάλει, θα συκοφαντήσει, θα στρέψει τον ένα μας ενάντια στον άλλο, ποιος θα φορτώσει καλύτερα με πλαστές ενοχές και διλήμματα τη συνείδηση των αδαών και των ευάλωτων. Και βλέπεις εκεί "υπηρέτες" του καθήκοντος της ενημέρωσης, αστέρες τηλεοπτικούς και βιρτουόζους της πένας να έρπουν μέσα στα ίδια τους τα φτύσματα, στα εξεμέσματα της ανερυθρίαστης ψευδολογίας τους, στα απεκρίμματα της εθελοδουλείας τους, να σιρίζουν;; την περιφρόνησή τους για τους πληβείους που τους χαλάνε τη βολή με τις διαμαρτυρίες τους, να φτύνουν το ερπετό φαρμάκι τους στον λόγο και στον αντίλογο.
Στην ενδέκατη σελίδα της "Καθημερινής" φύλλο της Τετάρτης 27 Ιουλίου, προχθές ο σχολιογράφος της έγκριτης εφημερίδας, η οποία υπήρξε, πάλαι ποτέ, κάστρο και καύχημα του ελληνόφρονος συντηρητισμού, ο λιβελογράφος, λοιπόν κύριος Γουσέτης Διονύσης, καταπιάστηκε με ένα κείμενο που δημοσιοποίησαν προ ημερών σαράντα ένας αντιστασιακοί ανάμεσά τους και ο υποφαινόμενος. Για την ακρίβεια, καταπιάστηκε όχι με το κείμενο καθ' εαυτό που τον κεντρικό του πυρήνα προσπερνά ως μη όφειλε με δυο λέξεις, αλλά με την προβολή των προσωπικών του εμμονών.
Ο αναγνώστης μπορεί αν θέλει να αναζητήσει τη δήλωση εκείνη των αντιστασιακών, σε κάποιες εφημερίδες, όχι όλες στις οποίες δημοσιεύθηκε δύο ή τρεις μέρες πριν από την επέτειο της πτώσης της απριλιανής δικτατορίας στις 23 Ιουλίου 1974. Θα πληροφορηθεί ο αναγνώστης ότι οι υπογράφοντες το κείμενο εκείνο, μακράν του να θεωρούν, όπως τους καταλογίζει ο κυρ Γουσέτης, ότι εκφράζουν όλους τους αντιστασιακούς, γνωστοποίησαν την άρνησή τους να παρευρεθούν ή να εκπροσωπηθούν -στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε- στην καθιερωμένη "προεδρική δεξίωση της 24ης Ιουλίου για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας". Ειρήσθω εν παρόδω, η εφημερίδα στην οποία αρθρογραφεί ο κυρ Γουσέτης αν και όσο γνωρίζω, έλαβε γνώση εγκαίρως, δεν δημοσίευσε το κείμενο των σαράντα ενός, οπότε οι αναγνώστες της δεν είχαν την ευκαιρία μιας σύγκρισης. Έτσι ο κυρ. Γουσέτης είχε όλο το ελεύθερο να αλωνίσει κατά το δοκούν. Και το έπραξε με το ύφος το οποίο τον έχει καθιερώσει ως δημοσιογραφική μοναδικότητα από την εποχή ακόμη, χρόνια τώρα, που αρθρογραφούσε στην "Αυγή" περιβεβλημένος την αίγλη των ιδεών της ανανεωτικής αριστεράς - όπως υποθέτω αντιλαμβάνεται την ανανεωτική αριστερά ο ίδιος.
Καταλογίζει, λοιπόν, ο εν λόγω κύριος Διονύσης Γουσέτης στους υπογράφοντες σαράντα έναν αντιστασιακούς τα παρακάτω ουκ ολίγα:
Πρώτα-πρώτα τους στολίζει με τη ρετσινιά ότι τους περισσότερους τους γνωρίζει μέσα από την πολιτική τους συμπόρευση, προσθέτοντας -προς ψόγο ή προς έπαινο, ποιος ξέρει;- ότι μερικούς τους εκτιμά κιόλας. Χαίρω ο υποφαινόμενος, και, όσο μπορώ να ξέρω, όλοι οι υπογράφοντες για τον ίδιο λόγο, που δεν συμπορεύτηκα ποτέ και πουθενά με την κατά Γουσέτη εκδοχή των ιδεών της ανανεωτικής αριστεράς, κι επίσης χαίρω που δεν χαίρω της εκτιμήσεώς του.
Εν συνεχεία μάς πιάνει όλους μαζί από το σβέρκο, σαν ατακτήσαντα σχολιαρόπαιδα και μας τσουβαλιάζει, επειδή έτσι τον βολεύει το ξετύλιγμα των πολιτικών εμμονών και της εμπάθειάς του, συλλήβδην και αδιακρίτως, στον ΣΥΡΙΖΑ, αφού πρώτα μας τραβάει ένα μπερντάκι που, κατά τη γνώμη του, παραβιάσαμε τη σεμνότητα η οποία, πάντα κατά τη γνώμη του, πρέπει να διακρίνει τους γνήσιους αντιστασιακούς, επειδή λέει είχαμε το θράσος να αναφερθούμε στα τοτινά δεινά που μας δίνουν σήμερα το δικαίωμα, την υποχρέωση, καλύτερα, να μιλούμε για την εγκαθίδρυση "οικονομικής δικτατορίας" στη χώρα μας.
Ακολούθως δε, και εγκαλεί ο κύριος αυτός ότι, τάχα, δεν εναντιωθήκαμε, λέει, στην "επερχόμενη οικονομική δικτατορία" την οποία καταγγέλλουμε σήμερα, αλλά, ανευθύνως, λέει, "συμμετείχαμε στο διακομματικό πλιάτσικο πάνω στα δανεικά". Εδώ ο οχετός ξεπερνά το όριο που ακόμη και ο λίβελος είθισται να σέβεται και εξακοντίζει τα λύματά του προσωπικά στην υπόληψη του καθενός από τους σαράντα έναν, ανοίγοντας έτσι ένα σοβαρό ζήτημα προσβολής και συκοφαντικής δυσφήμησης διά του Τύπου. Αλλά έχουμε καιρό γι' αυτό μπροστά μας.
Και καταλήγει ο έγκριτος σχολιογράφος εξαπολύοντας νέους μύδρους κατά του ΣΥΡΙΖΑ, τσουβαλιάζοντας τους πάντες με τα πάντα αδιακρίτως, για να βολέψει τη ρηχή επιχειρηματολογία του, ασελγώντας ξανά πάνω στο ήδη κακοποιημένο από τον ίδιο σώμα της αλήθειας και της ευπρέπειας, για τις οποίες τόσο κόπτεται. Με κορύφωση ένα θρασύ και απειλητικό: "Αγαπητοί φίλοι, καλό είναι όταν μιλάμε δημόσια να μην προκαλούμε".
Προκαλέσαμε, λοιπόν, τον κύριο Γουσέτη! Οποία απογοήτευσις! Κι εμείς που είχαμε ελπίσει ότι μπορεί να προκαλέσουμε, ας πούμε, μιαν απάντηση στη δήλωσή μας εκ μέρους του Προέδρου της Δημοκρατίας, στη δεξίωση του οποίου αρνηθήκαμε να παραστούμε, αυτοπροσώπως ή δι' αντιπροσώπων. Που ίσως περιμέναμε ότι θα προκαλούσαμε την υποτυπώδη ανταπόκριση των κυβερνητικών τηλεδικτύων, που όμως δεν είχαν τη στοιχειώδη δημοκρατική ευαισθησία να κάνουν και την ελάχιστη αναφορά στη δήλωσή μας.
Πρέπει κανείς να κατέβει πολύ χαμηλά για να φτάσει στο ύψος του πυγμαίου ηθικού αναστήματος ορισμένων προκειμένου να χαραμίσει δυο κουβέντες μαζί τους. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να χωριστεί η ήρα από το στάρι. Τώρα ο λόγος του τραγικού ποιητή δεν μονιάζει την πόλη, δείχνει τη γραμμή της αντιπαράθεσης.
"Ενώ γραμμένοι νόμοι όταν υπάρχουν
Η πατρίδα που, με κόπους και βάσανα πολλά, χτίστηκε με ψηφίδες και ογκόλιθους παρμένους από τους τραγικούς ποιητές, του Σοφοκλή, του Ευριπίδη, του Αισχύλου, από τον Όμηρο, τον Ηρόδοτο, τον Θουκυδίδη, θρυμματίζεται μπροστά στα μάτια μας.
Η Ελλάδα που μας έμαθαν να αγαπούμε φτωχοντυμένοι δάσκαλοι μέσα σε κρύες σχολικές αίθουσες τα παγωμένα, τα έντρομα μετεμφυλιακά χρόνια, βαστώντας στο ένα χέρι τον Ρήγα Βελεστινλή και στο άλλο τον Αδαμάντιο Κοραή, γονατίζει, πέφτει.
Πού είναι ο Κωστής Παλαμάς, ο Σεφέρης, ο Ελύτης; Που ο Ρίτσος, ο Κατσαρός, ο Καρούζος, που ο Νίκος Σβορώνος κι ο Φίλιππος Ηλιού; Πού είναι ο ποιητής τώρα που τον χρειάζεται ο τόπος, ο λαός όσο ποτέ; Πού ο λόγιος, ο ιστορικός, ο επιστήμονας, που ο επώνυμος και κοινωνικής ευθύνης και προσφοράς να σταθεί και να στηρίξει την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό που δοκιμάζονται οικτρά;
Αργεί απελπιστικά η φωνή που θα σηκωθεί να σκεπάσει την ενορχηστρωμένη κακοφωνία που έχουν εξαπολύσει κατεναντίον μας κανάλια, ραδιόφωνα, εφημερίδες.
Τώρα ακούγεται η φωνή των εθελόδουλων, συναγωνίζονται ο προσκυνημένος με το λακέ ποιος θα μας φτύσει πιο καλά στα μούτρα, ποιος καλύτερα θα διαστρέψει, θα αποσιωπήσει, θα υπερπροβάλει, θα συκοφαντήσει, θα στρέψει τον ένα μας ενάντια στον άλλο, ποιος θα φορτώσει καλύτερα με πλαστές ενοχές και διλήμματα τη συνείδηση των αδαών και των ευάλωτων. Και βλέπεις εκεί "υπηρέτες" του καθήκοντος της ενημέρωσης, αστέρες τηλεοπτικούς και βιρτουόζους της πένας να έρπουν μέσα στα ίδια τους τα φτύσματα, στα εξεμέσματα της ανερυθρίαστης ψευδολογίας τους, στα απεκρίμματα της εθελοδουλείας τους, να σιρίζουν;; την περιφρόνησή τους για τους πληβείους που τους χαλάνε τη βολή με τις διαμαρτυρίες τους, να φτύνουν το ερπετό φαρμάκι τους στον λόγο και στον αντίλογο.
Στην ενδέκατη σελίδα της "Καθημερινής" φύλλο της Τετάρτης 27 Ιουλίου, προχθές ο σχολιογράφος της έγκριτης εφημερίδας, η οποία υπήρξε, πάλαι ποτέ, κάστρο και καύχημα του ελληνόφρονος συντηρητισμού, ο λιβελογράφος, λοιπόν κύριος Γουσέτης Διονύσης, καταπιάστηκε με ένα κείμενο που δημοσιοποίησαν προ ημερών σαράντα ένας αντιστασιακοί ανάμεσά τους και ο υποφαινόμενος. Για την ακρίβεια, καταπιάστηκε όχι με το κείμενο καθ' εαυτό που τον κεντρικό του πυρήνα προσπερνά ως μη όφειλε με δυο λέξεις, αλλά με την προβολή των προσωπικών του εμμονών.
Ο αναγνώστης μπορεί αν θέλει να αναζητήσει τη δήλωση εκείνη των αντιστασιακών, σε κάποιες εφημερίδες, όχι όλες στις οποίες δημοσιεύθηκε δύο ή τρεις μέρες πριν από την επέτειο της πτώσης της απριλιανής δικτατορίας στις 23 Ιουλίου 1974. Θα πληροφορηθεί ο αναγνώστης ότι οι υπογράφοντες το κείμενο εκείνο, μακράν του να θεωρούν, όπως τους καταλογίζει ο κυρ Γουσέτης, ότι εκφράζουν όλους τους αντιστασιακούς, γνωστοποίησαν την άρνησή τους να παρευρεθούν ή να εκπροσωπηθούν -στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε- στην καθιερωμένη "προεδρική δεξίωση της 24ης Ιουλίου για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας". Ειρήσθω εν παρόδω, η εφημερίδα στην οποία αρθρογραφεί ο κυρ Γουσέτης αν και όσο γνωρίζω, έλαβε γνώση εγκαίρως, δεν δημοσίευσε το κείμενο των σαράντα ενός, οπότε οι αναγνώστες της δεν είχαν την ευκαιρία μιας σύγκρισης. Έτσι ο κυρ. Γουσέτης είχε όλο το ελεύθερο να αλωνίσει κατά το δοκούν. Και το έπραξε με το ύφος το οποίο τον έχει καθιερώσει ως δημοσιογραφική μοναδικότητα από την εποχή ακόμη, χρόνια τώρα, που αρθρογραφούσε στην "Αυγή" περιβεβλημένος την αίγλη των ιδεών της ανανεωτικής αριστεράς - όπως υποθέτω αντιλαμβάνεται την ανανεωτική αριστερά ο ίδιος.
Καταλογίζει, λοιπόν, ο εν λόγω κύριος Διονύσης Γουσέτης στους υπογράφοντες σαράντα έναν αντιστασιακούς τα παρακάτω ουκ ολίγα:
Πρώτα-πρώτα τους στολίζει με τη ρετσινιά ότι τους περισσότερους τους γνωρίζει μέσα από την πολιτική τους συμπόρευση, προσθέτοντας -προς ψόγο ή προς έπαινο, ποιος ξέρει;- ότι μερικούς τους εκτιμά κιόλας. Χαίρω ο υποφαινόμενος, και, όσο μπορώ να ξέρω, όλοι οι υπογράφοντες για τον ίδιο λόγο, που δεν συμπορεύτηκα ποτέ και πουθενά με την κατά Γουσέτη εκδοχή των ιδεών της ανανεωτικής αριστεράς, κι επίσης χαίρω που δεν χαίρω της εκτιμήσεώς του.
Εν συνεχεία μάς πιάνει όλους μαζί από το σβέρκο, σαν ατακτήσαντα σχολιαρόπαιδα και μας τσουβαλιάζει, επειδή έτσι τον βολεύει το ξετύλιγμα των πολιτικών εμμονών και της εμπάθειάς του, συλλήβδην και αδιακρίτως, στον ΣΥΡΙΖΑ, αφού πρώτα μας τραβάει ένα μπερντάκι που, κατά τη γνώμη του, παραβιάσαμε τη σεμνότητα η οποία, πάντα κατά τη γνώμη του, πρέπει να διακρίνει τους γνήσιους αντιστασιακούς, επειδή λέει είχαμε το θράσος να αναφερθούμε στα τοτινά δεινά που μας δίνουν σήμερα το δικαίωμα, την υποχρέωση, καλύτερα, να μιλούμε για την εγκαθίδρυση "οικονομικής δικτατορίας" στη χώρα μας.
Ακολούθως δε, και εγκαλεί ο κύριος αυτός ότι, τάχα, δεν εναντιωθήκαμε, λέει, στην "επερχόμενη οικονομική δικτατορία" την οποία καταγγέλλουμε σήμερα, αλλά, ανευθύνως, λέει, "συμμετείχαμε στο διακομματικό πλιάτσικο πάνω στα δανεικά". Εδώ ο οχετός ξεπερνά το όριο που ακόμη και ο λίβελος είθισται να σέβεται και εξακοντίζει τα λύματά του προσωπικά στην υπόληψη του καθενός από τους σαράντα έναν, ανοίγοντας έτσι ένα σοβαρό ζήτημα προσβολής και συκοφαντικής δυσφήμησης διά του Τύπου. Αλλά έχουμε καιρό γι' αυτό μπροστά μας.
Και καταλήγει ο έγκριτος σχολιογράφος εξαπολύοντας νέους μύδρους κατά του ΣΥΡΙΖΑ, τσουβαλιάζοντας τους πάντες με τα πάντα αδιακρίτως, για να βολέψει τη ρηχή επιχειρηματολογία του, ασελγώντας ξανά πάνω στο ήδη κακοποιημένο από τον ίδιο σώμα της αλήθειας και της ευπρέπειας, για τις οποίες τόσο κόπτεται. Με κορύφωση ένα θρασύ και απειλητικό: "Αγαπητοί φίλοι, καλό είναι όταν μιλάμε δημόσια να μην προκαλούμε".
Προκαλέσαμε, λοιπόν, τον κύριο Γουσέτη! Οποία απογοήτευσις! Κι εμείς που είχαμε ελπίσει ότι μπορεί να προκαλέσουμε, ας πούμε, μιαν απάντηση στη δήλωσή μας εκ μέρους του Προέδρου της Δημοκρατίας, στη δεξίωση του οποίου αρνηθήκαμε να παραστούμε, αυτοπροσώπως ή δι' αντιπροσώπων. Που ίσως περιμέναμε ότι θα προκαλούσαμε την υποτυπώδη ανταπόκριση των κυβερνητικών τηλεδικτύων, που όμως δεν είχαν τη στοιχειώδη δημοκρατική ευαισθησία να κάνουν και την ελάχιστη αναφορά στη δήλωσή μας.
Πρέπει κανείς να κατέβει πολύ χαμηλά για να φτάσει στο ύψος του πυγμαίου ηθικού αναστήματος ορισμένων προκειμένου να χαραμίσει δυο κουβέντες μαζί τους. Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να χωριστεί η ήρα από το στάρι. Τώρα ο λόγος του τραγικού ποιητή δεν μονιάζει την πόλη, δείχνει τη γραμμή της αντιπαράθεσης.
"Ενώ γραμμένοι νόμοι όταν υπάρχουν
δικαιώματα ίσα έχουν φτωχοί και πλούσιοι.
Μπορεί ο φτωχός τον πλούσιο, αν τον προσβάλει,
να του απαντήσει με τον ίδιο τρόπο
τρανούς νικά ο μικρός αν έχει δίκιο.
Τη λευτεριά ένας λόγος φανερώνει:
'Ποιος για την πόλη ωφέλιμη έχει γνώμη
και θέλει να τη φέρει εδώ στη μέση;'.
Και λεύτερα ο καθείς μιλά ή σωπαίνει...".
Ευριπίδης, "Ικέτισσες"
μτφρ. Θρασύβουλος Σταύρου
Με την ελπίδα, την πεποίθηση, ότι μετέφερα κάτι από τα αισθήματα και τις σκέψεις των φίλτατων συναγωνιστών ΚΩΣΤΗΣ ΓΙΟΥΡΓΟΣ του Εμμανουήλ και της Όλγας γεννηθείς την 7η Μαρτίου 1946 εν Νεαπόλει Λασιθίου Κρήτης. Έγγαμος, και γράμματα γνωρίζω.
Με την ελπίδα, την πεποίθηση, ότι μετέφερα κάτι από τα αισθήματα και τις σκέψεις των φίλτατων συναγωνιστών ΚΩΣΤΗΣ ΓΙΟΥΡΓΟΣ του Εμμανουήλ και της Όλγας γεννηθείς την 7η Μαρτίου 1946 εν Νεαπόλει Λασιθίου Κρήτης. Έγγαμος, και γράμματα γνωρίζω.
.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.
Από το facebook, σχόλιο του Χάρη Γολέμη, διευθυντή του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς, για το άρθρο του Γουσέτη:
"Θλίβομαι για την κατάντια. Τραυλίζει ο Διονύσης κάτι για ΣΥΡΙΖΑ, δείχνοντας ότι την έχει τη μύγα περισσότερο και από τους πασόκους. Αν είχε, όμως, ψίχουλα ψυχραιμίας, με το κυάλι θα εύρισκε "συριζαίους" της κοπής που αυτός εννοεί στους υπογράφοντες, εκτός αν με τον όρο εννοεί όλους εκείνους τους αντιστασιακούς που ανήκαν στον χώρο της ανανεωτικής κομμουνιστικής αριστεράς, όπως για παράδειγμα οι Θανάσης Αθανασίου και Νικηφόρος Σταματάκης, μέλη και οι δύο της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ. Ντροπή και πάλι ντροπή!"
.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.
Από το facebook και την σελίδα του Νικηφόρου Σταματάκη:
"Μια διευκρίνιση, νομίζω, είναι απαραίτητη μετά τον σάλο που προκάλεσε, σε ορισμένους κύκλους, η δήλωσή μας ότι δεν συμμετέχουμε στη γιορτή για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Δεν κάναμε τίποτα περισσότερο απ’ ό,τι κάνουμε στην πράξη τα τελευταία τριάντα χρόνια:
Δεν θέλουμε να συμμετέχουμε σε πανηγύρια για μια «Δημοκρατία» για την οποία έχουμε χιλιάδες λόγους να ντρεπόμαστε και δεν έχουμε κανέναν λόγο να πανηγυρίζουμε μαζί με εκείνους που είναι υπεύθυνοι για την κατάντια του τόπου μας.
Αυτό που ονειρευτήκαμε δεν ήταν η «Δημοκρατία» της διαφθοράς και τη διαπλοκής, των προνομιούχων και των συντεχνιών, η «Δημοκρατία» της κρατικοδίαιτης οικονομικής ολιγαρχίας και των πραιτοριανών της, η «Δημοκρατία» που ουσιαστικά κατάργησε τη λαϊκή κυριαρχία υποτάσσοντας όλο το πολιτικό σύστημα στους εθνικούς εργολάβους και εθνικούς προμηθευτές και στους βαρόνους των ΜΜΕ, η «Δημοκρατία» που υποθήκευσε –από καθαρή κομματική ιδιοτέλεια των κομμάτων εξουσίας ή από ηλιθιότητα της «Αριστεράς»– την ίδια τη χώρα και το μέλλον των επόμενων γενεών.
Αυτός είναι ο λόγος που δεν συμμετείχαμε ποτέ σε τέτοιες εκδηλώσεις, και που δεν δεχτήκαμε ποτέ αντιστασιακές συντάξεις, δάνεια, άδειες για περίπτερα, ούτε καν την περγαμηνή του αντιστασιακού που με περισσό θράσος μοίραζε σε αντιστασιακούς και «αντιστασιακούς» ο Κουτσόγιωργας, χωρίς να θεωρούμε ποτέ ότι κάναμε κάποια σπουδαία πολιτική πράξη με τη στάση μας αυτή. Και βέβαια ουδέποτε επικρίναμε, ούτε δημόσια, αλλά ούτε καν ιδιωτικά, την αντίθετη επιλογή άλλων συγκρατούμενων και φίλων μας.
Θανάσης Αθανασίου, Αντώνης Μαργαρίτης, Νικηφόρος Σταματάκης"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου