Τίποτα το σημαντικό...: Ντρέπεσαι καμιά φορά, υπουργέ;

Τετάρτη 27 Ιουλίου 2011

Ντρέπεσαι καμιά φορά, υπουργέ;

Ωδή σ’ ένα δρομέα μεσοπρόθεσμων αποστάσεων

του Νίκου Κουνενή

πηγή: Δρόμος της Αριστεράς

Θυμάσαι, υπουργέ; Ήταν μεταπολίτευση κι εσύ έλιωνες τα παπούτσια σου στις διαδηλώσεις, εισέπνεες και εξέπνεες χημικά, κατάγγελλες τη βιαιότητα του «κράτους της δεξιάς», υπερασπιζόσουνα το άσυλο, κραύγαζες ενθουσιωδώς το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», τσιτάριζες τον Μαρξ τον Ένγκελς και τον Χο Τσι Μινχ, απαιτούσες «Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Απελευθέρωση» και διαβεβαίωνες πως με τίποτα λιγότερο απ’ αυτά δεν θα μπορούσες ποτέ σου να βολευτείς.

Θυμάσαι, υπουργέ; Ήταν λίγα χρόνια αργότερα κι εσύ, πρόεδρος πια της ΕΦΕΕ, παρήλαυνες στην κεφαλή της πορείας του Πολυτεχνείου με τη ματοβαμμένη σημαία στο χέρι, ξημεροβραδιαζόσουν -έμμισθος, πλέον- στη Χαριλάου Τρικούπη και νέρωνες με συνεχώς αυξανόμενες δόσεις το κρασί σου, προκειμένου να προετοιμαστείς για τις πολλά υποσχόμενες ημέρες της «Αλλαγής».

Θυμάσαι υπουργέ; Ήταν δυο χρόνια πριν από την πρώτη νίκη του ΠΑΣΟΚ κι εσύ συνέπραττες στην κάθαρση του «κινήματος» απ’ ό,τι ριζοσπαστικό απειλούσε την προσαρμογή του στον πραγματισμό της επερχόμενης εξουσίας. Με ανέκρινες και μένα τότε, ως μέλος της αριστερής μας ομάδας, που εν τέλει -και ευτυχώς- «έθεσε εαυτόν εκτός κινήματος», στις 17 Νοέμβρη του 1980, μέρα δολοφονίας των Κουμή - Κανελλοπούλου, ένα χρόνο πριν από τις εκλογές του ’81. Ήταν φανερό από τότε πως το ανακριτικό υφάκι σου ταίριαζε μούρλια κι ας μην μπορούσε κανείς ακόμη να φανταστεί το σκοτεινό οφίκιο που θ’ αναλάμβανες, τριάντα ένα χρόνια αργότερα.

Θυμάσαι, υπουργέ; Συμπληρώθηκαν κιόλας τρεις δεκαετίες απόλαυσης των κομματικών και κρατικών αξιωμάτων που, κατά συρροήν, σου ανατέθηκαν -ενισχυμένων με όλα τα καλούδια που μπορεί να προσφέρει η ισόβια άσκηση της εξουσίας- κατά τη διάρκεια των οποίων πόζαρες πότε ως απλός βουλευτής, πότε ως υφυπουργός, πότε ως Ευρωπαίος επίτροπος, πότε ως υπουργός παντός καιρού και ηγέτης και εσχάτως ως επικεφαλής των ροπαλοφόρων και χημικοφόρων πραιτωριανών που ματοκυλάνε με περισσό ζήλο ό,τι συνεχίζει να ζει, να αναπνέει και να ονειρεύεται στη δύσμοιρη τούτη χώρα.

Το συνειδητοποιείς υπουργέ; Κανείς προκάτοχός σου από τη μεταπολίτευση και δώθε δεν πέτυχε τον απίστευτο άθλο σου της 29ης Ιουλίου, που αποτελεί το αδιαμφισβήτητο πανελλήνιο και πανευρωπαϊκό ρεκόρ άγριας χημικής και ροπαλοφόρας καταστολής. Ούτε ο Μπάλκος του απώτερου παρελθόντος, ούτε ο Πολύδωρας, ο Χρυσοχοΐδης και οι άλλοι του πρόσφατου. Υπήρξες πρωτοπόρος, κι αυτό αναγνωρίζεται ήδη από εκατοντάδες ανθρώπους με ανοιγμένα κεφάλια και θρυμματισμένα άκρα, από χιλιάδες ασφυκτιούντες απ’ τα «ληγμένα» σου, από εκατομμύρια κυνηγημένους, απελπισμένους και οργισμένους ανθρώπους σ’ ολόκληρη τη χώρα.

Το νιώθεις υπουργέ; Λίγες μέρες μετά το μακέλεμα του Συντάγματος και ακόμα λιγότερες μετά τη στάθμευση των δυο διμοιριών των ΜΑΤ έξω από το σπίτι σου για να προστατεύσουν τη γυναίκα και το παιδί σου, που κατά την κρίση σου κινδύνευαν, αναρίθμητοι γιοι και κόρες, πατεράδες και μανάδες απειλούνται καθημερινά από τους ένστολους παλικαράδες σου, χωρίς να δικαιούνται την παραμικρή προστασία, ασφάλεια και δικαιοσύνη.

Θυμάσαι, υπουργέ; Κάποτε έδινες πομπώδεις όρκους αφοσίωσης στο σοσιαλισμό, σήμερα απειλείς με κομματικά τάγματα εφόδου και εγχώριες νύχτες των κρυστάλλων. Κάποτε ρούφαγες κονσερβαρισμένη χημεία, σήμερα βάζεις τα έξαλλα όργανά σου να την ξεράσουν στα μούτρα και τα πνευμόνια του λαού. Κάποτε κραύγαζες για δημοκρατία, σήμερα συναγωνίζεσαι τον αντιπρόεδρό σου, τον εγγονό του δικτάτορα, σε σκοτεινές απειλές και φοβέρες.

Ντρέπεσαι καμιά φορά, υπουργέ; Ή έχεις εξορίσει διά παντός από τον ψυχισμό σου το ενοχλητικό αυτό συναίσθημα, απωθώντας το λυσσαλέα στα έγκατα της κόλασης του Κρότου και της Λάμψης;