 |
| από skitso |
Σύμφωνα με τις αποφάσεις της συνόδου κορυφής, διασφαλίστηκε η δανειοδότηση της χώρας μας από την Ε.Ε. και από το ΔΝΤ, καθώς και μια μικρή μείωση του δημόσιου χρέους χάρη στη συμμετοχή των ιδιωτών, την επιμήκυνση της εξόφλησής του και τη μείωση του επιτοκίου. Διασφαλίστηκε, επίσης, η παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με εγγύηση του Μηχανισμού Στήριξης.
Ολα, όμως, τα παραπάνω δεν δόθηκαν ως δωρεάν βοήθεια στη χώρα μας. Δόθηκαν με βάση τα ανταλλάγματα που περιλαμβάνονται στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, τον εφαρμοστικό νόμο και τους νόμους που θα ψηφιστούν στη συνέχεια, καθώς και το νέο Μνημόνιο που θα αναγκαστεί να υπογράψει η χώρα μας. Τι σημαίνουν, όμως, όλα αυτά για τον ελληνικό λαό;
Την απάντηση στο ερώτημα αυτό δίνουν τα γνωστά αποτελέσματα της μέχρι σήμερα εφαρμογής των μέτρων που προβλέπονταν στο Μνημόνιο Ι, δηλαδή: περικοπή μισθών και συντάξεων, αύξηση της άμεσης και, περισσότερο, της έμμεσης φορολογίας, με συνέπεια δραστική μείωση της αγοραστικής δύναμης των μειωμένων εισοδημάτων, κατακόρυφη μείωση του τζίρου των επιχειρήσεων, με κλείσιμο μεγάλου αριθμού αυτών, διπλασιασμό της ύφεσης και αύξηση της ανεργίας κατά 320.000. Το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και ο εφαρμοστικός νόμος, καθώς και οι νόμοι που θα ακολουθήσουν και ασφαλώς και το νέο Μνημόνιο ΙΙ, εκτός από τη συνέχιση των παραπάνω, θα έχουν αποτέλεσμα να χάσει η Ελλάδα τις απομένουσες κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις και τα «φιλέτα» της δημόσιας περιουσίας.
Παρά, όμως, τις πρωτοφανείς αυτές θυσίες του ελληνικού λαού, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε από 127,1% το 2009 στο 142,8% το 2010 και αναμένεται να εκτιναχθεί στο 156,4% το 2011. Η αναμενόμενη μικρή μείωσή του από τις αποφάσεις της συνόδου κορυφής πολύ απέχει από το «κούρεμά» του κατά 50%, δηλαδή κατά 78 εκατοστιαίες μονάδες, όπως πρότειναν οι διευθυντές των 5 μεγαλύτερων οικονομικών ινστιτούτων της Γερμανίας.
Τα προσδοκώμενα οφέλη για την Ελλάδα από τις αποφάσεις της συνόδου κορυφής, που προαναφέρθηκαν, στηρίζονται στην υπόθεση ότι οι προβλέψεις του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος για μείωση του δημόσιου ελλείμματος και για κάποια ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας θα υλοποιηθούν κατά γράμμα. Οπως, όμως, απέδειξε η εμπειρία της εφαρμογής του Μνημονίου Ι, οι προβλέψεις αυτές μπορεί να μην πραγματοποιηθούν και να αποδειχθούν ασκήσεις επί χάρτου. Στην περίπτωση αυτή ο βραχνάς του χρέους θα επανέλθει δριμύτερος.
Το κύριο, όμως, ερώτημα είναι: Δεν υπάρχουν άραγε όρια στην αντοχή του ελληνικού λαού στην πρέσα των μέτρων των Μνημονίων; Η απάντηση είναι ότι ήδη πλησιάζουμε επικίνδυνα τα όρια αυτά και δεν αποκλείεται τον Σεπτέμβριο να ξεσπάσουν απεργίες και να γεμίσουν και πάλι οι πλατείες από χιλιάδες εξουθενωμένους από τα μέτρα πολίτες. Τα έλαβαν αυτά υπόψη τους η κυβέρνηση και οι ηγέτες της Ε.Ε. στη σύνοδο κορυφής;
Ο ελληνικός λαός έχει πάψει προ πολλού να πιστεύει στα λόγια των κυβερνώντων. Γνωρίζει πολύ καλά ότι ο βασικός στόχος των αποφάσεων στις οποίες κατέληξε η σύνοδος δεν ήταν η (για κάποιο διάστημα) «διάσωση» της Ελλάδας, αλλά η εξόφληση των ποσών που μας δανείζει η τρόικα και, κυρίως, η διάσωση της ευρωζώνης, προκειμένου να απομυζούν τα οφέλη από αυτήν οι ισχυρές οικονομικά χώρες. Απόδειξη η ακόλουθη, αμέσως μετά τη λήξη της συνόδου, δήλωση της κυρίας Μέρκελ: «Για τη Γερμανία το ευρώ και η Ε.Ε. είναι το θεμέλιο της ευημερίας και της ειρήνης που απολαμβάνουμε. Είναι ιστορικό καθήκον μας να στηρίξουμε το ευρώ. Επενδύουμε στην ευημερία της χώρας μας και του λαού μας».
Με τη δήλωσή της αυτή η κυρία Μέρκελ εννοούσε ότι, με τις αποφάσεις που πήρε η σύνοδος κορυφής, η χώρα της θα συνεχίσει να αποσπά τη μερίδα του λέοντος από τα κέρδη που προκύπτουν από τη λειτουργία της ευρωζώνης, δεδομένου ότι η Γερμανία τη 10ετία 2001-2010 σε σχέση με την 20ετία 1981-2000 τριπλασίασε το πλεόνασμά της στο ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών ως ποσοστό του ΑΕΠ. Το πλεόνασμα αυτό έφτασε τη 10ετία 2001-2010 στο αστρονομικό ποσό των 1.155 δισ. ευρώ! Ποσό πέντε φορές μεγαλύτερο από το ετήσιο ΑΕΠ της χώρας μας (βλέπε σχετικό άρθρο μας στην «Ελευθεροτυπία», 2.3.2011).
Ολα, όμως, τα παραπάνω δεν δόθηκαν ως δωρεάν βοήθεια στη χώρα μας. Δόθηκαν με βάση τα ανταλλάγματα που περιλαμβάνονται στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, τον εφαρμοστικό νόμο και τους νόμους που θα ψηφιστούν στη συνέχεια, καθώς και το νέο Μνημόνιο που θα αναγκαστεί να υπογράψει η χώρα μας. Τι σημαίνουν, όμως, όλα αυτά για τον ελληνικό λαό;
Την απάντηση στο ερώτημα αυτό δίνουν τα γνωστά αποτελέσματα της μέχρι σήμερα εφαρμογής των μέτρων που προβλέπονταν στο Μνημόνιο Ι, δηλαδή: περικοπή μισθών και συντάξεων, αύξηση της άμεσης και, περισσότερο, της έμμεσης φορολογίας, με συνέπεια δραστική μείωση της αγοραστικής δύναμης των μειωμένων εισοδημάτων, κατακόρυφη μείωση του τζίρου των επιχειρήσεων, με κλείσιμο μεγάλου αριθμού αυτών, διπλασιασμό της ύφεσης και αύξηση της ανεργίας κατά 320.000. Το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και ο εφαρμοστικός νόμος, καθώς και οι νόμοι που θα ακολουθήσουν και ασφαλώς και το νέο Μνημόνιο ΙΙ, εκτός από τη συνέχιση των παραπάνω, θα έχουν αποτέλεσμα να χάσει η Ελλάδα τις απομένουσες κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις και τα «φιλέτα» της δημόσιας περιουσίας.
Παρά, όμως, τις πρωτοφανείς αυτές θυσίες του ελληνικού λαού, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε από 127,1% το 2009 στο 142,8% το 2010 και αναμένεται να εκτιναχθεί στο 156,4% το 2011. Η αναμενόμενη μικρή μείωσή του από τις αποφάσεις της συνόδου κορυφής πολύ απέχει από το «κούρεμά» του κατά 50%, δηλαδή κατά 78 εκατοστιαίες μονάδες, όπως πρότειναν οι διευθυντές των 5 μεγαλύτερων οικονομικών ινστιτούτων της Γερμανίας.
Τα προσδοκώμενα οφέλη για την Ελλάδα από τις αποφάσεις της συνόδου κορυφής, που προαναφέρθηκαν, στηρίζονται στην υπόθεση ότι οι προβλέψεις του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος για μείωση του δημόσιου ελλείμματος και για κάποια ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας θα υλοποιηθούν κατά γράμμα. Οπως, όμως, απέδειξε η εμπειρία της εφαρμογής του Μνημονίου Ι, οι προβλέψεις αυτές μπορεί να μην πραγματοποιηθούν και να αποδειχθούν ασκήσεις επί χάρτου. Στην περίπτωση αυτή ο βραχνάς του χρέους θα επανέλθει δριμύτερος.
Το κύριο, όμως, ερώτημα είναι: Δεν υπάρχουν άραγε όρια στην αντοχή του ελληνικού λαού στην πρέσα των μέτρων των Μνημονίων; Η απάντηση είναι ότι ήδη πλησιάζουμε επικίνδυνα τα όρια αυτά και δεν αποκλείεται τον Σεπτέμβριο να ξεσπάσουν απεργίες και να γεμίσουν και πάλι οι πλατείες από χιλιάδες εξουθενωμένους από τα μέτρα πολίτες. Τα έλαβαν αυτά υπόψη τους η κυβέρνηση και οι ηγέτες της Ε.Ε. στη σύνοδο κορυφής;
Ο ελληνικός λαός έχει πάψει προ πολλού να πιστεύει στα λόγια των κυβερνώντων. Γνωρίζει πολύ καλά ότι ο βασικός στόχος των αποφάσεων στις οποίες κατέληξε η σύνοδος δεν ήταν η (για κάποιο διάστημα) «διάσωση» της Ελλάδας, αλλά η εξόφληση των ποσών που μας δανείζει η τρόικα και, κυρίως, η διάσωση της ευρωζώνης, προκειμένου να απομυζούν τα οφέλη από αυτήν οι ισχυρές οικονομικά χώρες. Απόδειξη η ακόλουθη, αμέσως μετά τη λήξη της συνόδου, δήλωση της κυρίας Μέρκελ: «Για τη Γερμανία το ευρώ και η Ε.Ε. είναι το θεμέλιο της ευημερίας και της ειρήνης που απολαμβάνουμε. Είναι ιστορικό καθήκον μας να στηρίξουμε το ευρώ. Επενδύουμε στην ευημερία της χώρας μας και του λαού μας».
Με τη δήλωσή της αυτή η κυρία Μέρκελ εννοούσε ότι, με τις αποφάσεις που πήρε η σύνοδος κορυφής, η χώρα της θα συνεχίσει να αποσπά τη μερίδα του λέοντος από τα κέρδη που προκύπτουν από τη λειτουργία της ευρωζώνης, δεδομένου ότι η Γερμανία τη 10ετία 2001-2010 σε σχέση με την 20ετία 1981-2000 τριπλασίασε το πλεόνασμά της στο ισοζύγιο αγαθών και υπηρεσιών ως ποσοστό του ΑΕΠ. Το πλεόνασμα αυτό έφτασε τη 10ετία 2001-2010 στο αστρονομικό ποσό των 1.155 δισ. ευρώ! Ποσό πέντε φορές μεγαλύτερο από το ετήσιο ΑΕΠ της χώρας μας (βλέπε σχετικό άρθρο μας στην «Ελευθεροτυπία», 2.3.2011).
- Ο Μανόλης Γ. Δρεττάκης είναι πρώην: αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου