Η καταστροφή ως εργαλείο

του Κώστα Καναβούρη
από την Αυγή της Κυριακής 

Δεν ξέρω ποια σκοτεινά μυαλά συνέλαβαν αυτό το τερατώδες σχέδιο εξόντωσης της ύπαρξης, το οποίο βρίσκεται σε εξέλιξη όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και όπου αλλού παρουσιάζεται ή τεχνηέντως δημιουργείται η ευκαιρία. Δεν ξέρω πώς έπεισαν και με ποιους τρόπους τα ενεργούμενα που υλοποιούν αυτό το τερατώδες σχέδιο, που δεν αποτελεί κάποιο παραληρηματικό αποκύημα θεωριών συνωμοσίας, αλλά είναι πασιφανές ότι υπάρχει. Δεν ξέρω σε ποια κέρδη (και ποιοι) ελπίζουν πέραν των χρηματικών, μέσα σε έναν κόσμο τον οποίο θα έχουν εξαθλιώσει ψυχικά, νοητικά και σωματικά, αφού τα κέρδη τους δεν θα έχουν κάποιο νόημα (αν υποθέσουμε ότι η επιδίωξη του χρηματικού κέρδους ως μοναδικού νοήματος της ζωής έχει κάποια υπόσταση).

Δεν ξέρω πόσους τόνους διαστροφής μπορεί να εμπεριέχει αυτή η ολοκληρωτική (με την έννοια του φασισμού που επανήλθε και η γη τρέμει) επιχείρηση ανασκολοπισμού της ανθρώπινης φύσης. Εκείνο που ξέρω και που ξέρει ο κάθε νοήμων άνθρωπος είναι πως πράγματι αυτό το τερατώδες σχέδιο εξόντωσης υφίσταται. Και θα πρέπει βάσιμα να υποθέσουμε από τις εξαιρετικά αποχρώσες ενδείξεις ότι πραγματοποιείται με την πλήρη και ενσυνείδητη σύμπραξη των ενεργουμένων που ανέλαβαν το καθήκον της υλοποίησής του. 

Γιατί δεν είναι δυνατόν πράγματα τα οποία αντιλαμβάνεται η κοινή, η απλή λογική, να θεωρούνται εκτός πραγματικότητας και να ενεργοποιείται ένας τεράστιος θεωρητικός και χειραγωγικός μηχανισμός προκειμένου, όχι απλώς να πειστούμε περί του αντιθέτου, αλλά στην κυριολεξία να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε, με ό,τι χείριστο μπορεί να σημαίνει αυτό. 

Δεν είναι δυνατόν να αιτιολογείται ως απαραίτητη κάθε περιστολή έως στραγγαλισμού του γνωστικού αντικειμένου που λέγεται ελευθερία και του γνωστικού υποκειμένου που λέγεται δημοκρατία και η μετατροπή τους σε χυδαίο λεκτικό σχήμα άνευ περιεχομένου. 

Δεν είναι δυνατόν το ζητούμενο να είναι η ανεπανόρθωτη καταστροφή προκειμένου να επιτευχθεί η σωτηρία. Για ποια σωτηρία μάς μιλάνε; Για ποια καταστροφική σωτηρία (και μάλιστα οικειοθελώς) σωτηρολογική δουλεία; 

Όταν υπάρχει απονοηματοδότηση όλων των εννοιών που συνέχουν την κοινωνία και συνθέτουν το πρόσωπο του καθενός, τότε ο κόσμος παύει να υπάρχει. Διότι παύει να παράγει προϊόντα ελευθερίας και το μοναδικό του προϊόν είναι η παραγωγή φόβου. Ενός φόβου αναίτιου, ανερμήνευτου και, το χειρότερο, απαθούς, δηλαδή μοιραίου, χωρίς κανένας πάθος διερεύνησης και, επομένως, ανατροπής του.

Αυτό ακριβώς επιδιώκεται από την πλήρη εκτροπή του νοήματος της οικονομίας, όπου το νόημα του οικονομείν δεν έχει απλώς διαταραχθεί, αλλά έχει εξαφανιστεί έτσι ώστε η λέξη οικονομία να είναι ένα κέλυφος ήχου, το οποίο δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Κι αν χρησιμοποιείται, είναι επειδή η ανθρωπότητα έχει ακόμα αποθέματα μνήμης, αποτέλεσμα της μεγαλειώδους και απίστευτα κοπιαστικής προσπάθειάς της προς τη γνώση και άρα προς την ελευθερία, έτσι ώστε να μπορεί να συνεννοείται, δηλαδή να εννοεί τα ίδια πράγματα. 

Όμως αυτό το κοινώς νοείν που στερεώνει την κοινωνία και την προβιβάζει σε δημοκρατία είναι που καταρρέει μπροστά στα μάτια μας. Αυτός είναι ο στόχος όλων των πολύπλοκων και ακατανόητων οικονομικών όρων, γελοίων επεξηγήσεων και η καλλιέργεια επιμέρους φόβων. 

Δηλαδή η καταστροφή κάθε είδους εργασιακής κατάκτησης, η καταστροφή της δημόσιας δωρεάν Παιδείας με όλες τις προσχηματικές αιτιάσεις, η ιδιωτικοποίηση των πάντων (όπου και η έννοια του ιδιωτικού έχει χάσει το νόημά της), η καταστροφή κάθε είδους συλλογικότητας, ακόμα και της συλλογικότητας της ίδιας της δημοκρατίας και η αντικατάστασή της με έναν τρομακτικό κερματισμό ατομικών επιβιώσεων (;), όλα τούτα και πολλά περισσότερα, δεν είναι ο στόχος. 

Είναι κάτι ακόμα φρικωδέστερο: είναι η χρήση τους ως εργαλείων για την πλήρη και άνευ όρων παράδοση στον φόβο. Σαν να ξυπνάμε όλοι μαζί κάποιο πρωί και να θεωρούμε ότι το χτες δεν υπήρξε ποτέ. Τερατώδες; Ναι, τερατώδες.

Και σ' αυτό το τερατώδες είναι που πρέπει να αντισταθούμε. Σ' αυτό το τερατώδες αντιστεκόμαστε όταν αγωνιζόμαστε για παιδεία, εργασία ή εναντίον του Μνημονίου.  

Αντιστεκόμαστε στα εμβρυουλκά της φρίκης που η συστημική προσπάθεια θέλει να εγκαταστήσει πάνω από τα κεφάλια όλων και μέσα στα σπλάχνα του καθενός.  

"Τα σπλάχνα και η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν" έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός σ' έναν από τους ακριβέστερους και γι' αυτό μεγαλειώδους ομορφιάς στίχους του.  

Αυτό ακριβώς επιδιώκεται σήμερα. Η νεκρική ησυχία των σπλάχνων, ώστε να πάψει να υφίσταται η συνείδηση της ομορφιάς του κόσμου. Και η αντικατάστασή της από ένα ά-σχημο, ανερμήνευτο φοβικό γεγονός.  

Και ακριβώς επειδή η συνείδηση της ομορφιάς, η συνείδηση ότι αξίζει να ζεις είναι ανίκητη, έχει εξαπολυθεί όλη αυτή η απίστευτα βάρβαρη επιχείρηση καθολικής λοβοτομής πάντων και πασών.

Δεν ξέρω κατά πόσον ισχύει το ελπιδοφόρο αξίωμα πως η ίδια μας η ομορφιά θα μας σώσει. Εκείνο που ξέρω όμως είναι πως, αν το ξεχάσουμε, τότε έχουμε ανοίξει την Κερκόπορτα για να μπούνε στην πόλη οι φοβεροί χειρούργοι (και όχι χειρουργοί) με τα νυστέρια της λοβοτομής.

από theovaf1