 |
| (πηγή) |
από την Αυγή
Οι Έλληνες στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι αγχωμένοι, λυπημένοι και κυρίως εξοργισμένοι από τη σημερινή κατάσταση, σύμφωνα με την τελευταία ενδιαφέρουσα δημοσκόπηση της Public Issue. Είναι και πολύ μπερδεμένοι όμως - απόδειξη ότι θεωρούν το Μνημόνιο μονόδρομο με την ίδια περίπου πλειοψηφία που το απορρίπτουν. Σε μια κλίμακα πάντως από το 1, που σημαίνει ότι δεν αισθάνονται καμιά ανάγκη να διαμαρτυρηθούν, μέχρι το 10, που σημαίνει ότι αισθάνονται μεγάλη ανάγκη να διαμαρτυρηθούν, το 83% τοποθετείται πάνω από το 7 και το 47% στο 10!
Αισθάνονται λοιπόν την ανάγκη να διαμαρτυρηθούν - αλλά δεν διαμαρτύρονται αρκετά. Η ανάγκη μένει ανάγκη και η πλειοψηφία παραμένει στον καναπέ, στην κατάθλιψη ή στην γκρίνια του καφενείου, αντί να συμμετάσχει στις απεργίες, τις διαδηλώσεις, στις ειρηνικές κινητοποιήσεις γενικώς, με τις οποίες ειρήσθω εν παρόδω συμφωνεί. Πάνω από 60% όσων ρωτήθηκαν δεν έχουν συμμετάσχει σε καμιά κινητοποίηση τον τελευταίο χρόνο. Προβλέπουν ένταση των αντιδράσεων, κοινωνική έκρηξη, επιδείνωση της κατάστασης, αλλά κάθονται στο σπίτι τους.
Το γιατί δεν είναι φυσικά απλό να φωτιστεί και να εξηγηθεί και ασφαλώς η αποχή από τους αγώνες δεν έχει μόνο μια αιτία. Υπάρχει όμως μια τουλάχιστον αιτία, που απεικονίζεται πολύ χαρακτηριστικά σε όλες τις δημοσκοπήσεις - και σ' αυτή: Η μαύρη τρύπα εμπιστοσύνης που διαπερνά όλη την κοινωνία. Οι Έλληνες δεν εμπιστεύονται καλά-καλά ούτε τον εαυτό τους - μόνο 54% εμπιστεύεται «τον λαό, τους πολίτες». Από κει και πέρα το χάος. 42% εμπιστεύονται τα κοινωνικά κινήματα, 13% τα ΜΜΕ, 12% τα σωματεία και τα συνδικάτα, 11% τη Βουλή, 6% τις κυβερνήσεις και μόνο 5% τα κόμματα.
Αν χωράει από τη σύντομη αυτή παράθεση στοιχείων ένα συμπέρασμα, είναι ότι δύσκολα βγαίνει ένα συμπέρασμα. Κι ακόμα δυσκολότερα ένα αισιόδοξο -κατά τα ειωθότα- συμπέρασμα. Η εξίσωση Οργή = Αγώνες = Αποτελέσματα έχει σχετική αξία σε συνθήκες που οι σταθερές της αντίστασης - κόμματα, σωματεία, κοινωνικές οργανώσεις- μάλλον ως μέρος του προβλήματος παρά ως εργαλεία για τη λύση του γίνονται αντιληπτά από την κοινή γνώμη. Και που η αυτοπεποίθηση των πολιτών εμφανίζεται υπονομευμένη από αντιφάσεις, φοβίες και χρόνιες απογοητεύσεις.
Συνεπώς; Συνεπώς και αυτή η δημοσκόπηση φωτογραφίζει δυσκολίες και δυνατότητες. Και δείχνει ότι χωρίς επίμονους κηπουρούς και πολλή δουλειά, σοδειά της προκοπής γιοκ...
Οι Έλληνες στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι αγχωμένοι, λυπημένοι και κυρίως εξοργισμένοι από τη σημερινή κατάσταση, σύμφωνα με την τελευταία ενδιαφέρουσα δημοσκόπηση της Public Issue. Είναι και πολύ μπερδεμένοι όμως - απόδειξη ότι θεωρούν το Μνημόνιο μονόδρομο με την ίδια περίπου πλειοψηφία που το απορρίπτουν. Σε μια κλίμακα πάντως από το 1, που σημαίνει ότι δεν αισθάνονται καμιά ανάγκη να διαμαρτυρηθούν, μέχρι το 10, που σημαίνει ότι αισθάνονται μεγάλη ανάγκη να διαμαρτυρηθούν, το 83% τοποθετείται πάνω από το 7 και το 47% στο 10!
Αισθάνονται λοιπόν την ανάγκη να διαμαρτυρηθούν - αλλά δεν διαμαρτύρονται αρκετά. Η ανάγκη μένει ανάγκη και η πλειοψηφία παραμένει στον καναπέ, στην κατάθλιψη ή στην γκρίνια του καφενείου, αντί να συμμετάσχει στις απεργίες, τις διαδηλώσεις, στις ειρηνικές κινητοποιήσεις γενικώς, με τις οποίες ειρήσθω εν παρόδω συμφωνεί. Πάνω από 60% όσων ρωτήθηκαν δεν έχουν συμμετάσχει σε καμιά κινητοποίηση τον τελευταίο χρόνο. Προβλέπουν ένταση των αντιδράσεων, κοινωνική έκρηξη, επιδείνωση της κατάστασης, αλλά κάθονται στο σπίτι τους.
Το γιατί δεν είναι φυσικά απλό να φωτιστεί και να εξηγηθεί και ασφαλώς η αποχή από τους αγώνες δεν έχει μόνο μια αιτία. Υπάρχει όμως μια τουλάχιστον αιτία, που απεικονίζεται πολύ χαρακτηριστικά σε όλες τις δημοσκοπήσεις - και σ' αυτή: Η μαύρη τρύπα εμπιστοσύνης που διαπερνά όλη την κοινωνία. Οι Έλληνες δεν εμπιστεύονται καλά-καλά ούτε τον εαυτό τους - μόνο 54% εμπιστεύεται «τον λαό, τους πολίτες». Από κει και πέρα το χάος. 42% εμπιστεύονται τα κοινωνικά κινήματα, 13% τα ΜΜΕ, 12% τα σωματεία και τα συνδικάτα, 11% τη Βουλή, 6% τις κυβερνήσεις και μόνο 5% τα κόμματα.
Αν χωράει από τη σύντομη αυτή παράθεση στοιχείων ένα συμπέρασμα, είναι ότι δύσκολα βγαίνει ένα συμπέρασμα. Κι ακόμα δυσκολότερα ένα αισιόδοξο -κατά τα ειωθότα- συμπέρασμα. Η εξίσωση Οργή = Αγώνες = Αποτελέσματα έχει σχετική αξία σε συνθήκες που οι σταθερές της αντίστασης - κόμματα, σωματεία, κοινωνικές οργανώσεις- μάλλον ως μέρος του προβλήματος παρά ως εργαλεία για τη λύση του γίνονται αντιληπτά από την κοινή γνώμη. Και που η αυτοπεποίθηση των πολιτών εμφανίζεται υπονομευμένη από αντιφάσεις, φοβίες και χρόνιες απογοητεύσεις.
Συνεπώς; Συνεπώς και αυτή η δημοσκόπηση φωτογραφίζει δυσκολίες και δυνατότητες. Και δείχνει ότι χωρίς επίμονους κηπουρούς και πολλή δουλειά, σοδειά της προκοπής γιοκ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου