Επανεκκίνηση ή χάος...

σκίτσο του Carlos Latuff από το Δρόμο της Αριστεράς

του Δημήτρη Χρήστου

από την Αυγή

Συνολικά η Ευρωζώνη, με ευθύνη των μεγάλων δυνάμεων, παραβίασε συστηματικά τα δύο (βασικά), από τα πέντε συνολικά κριτήρια του Συμφώνου Σταθερότητας του Μάαστριχτ για το κοινό νόμισμα. Επέτρεψαν το μαγείρεμα στο κριτήριο του ελλείμματος (όριο το 3%) και ανέχτηκαν την ερμηνεία για τις χώρες που δεν τηρούσαν το όριο του χρέους (60%) πως δηλαδή, αν το χρέος ακόμα και πολύ πάνω από το 60% είχε συνεχή μείωση, αυτό μπορούσε να γίνει αποδεκτό. Η ζωή έδειξε πως, πλην πέντε κρατών από τα 17 που είναι πλέον στο ευρώ, όλοι οι άλλοι παραβιάζουν τη συνθήκη του χρέους, που ποτέ δεν ήταν για κανέναν παραβάτη καθοδικό, και, μεταξύ αυτών, όλες οι μεγάλες χώρες με τη Γαλλία να έχει φτάσει το 82,50% και τη Γερμανία το 76,70%.

ΣΤΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ του Δουβλίνου το 1996 ο Ζακ Σιράκ πέτυχε έναν συμβιβασμό: σε περίπτωση που μια χώρα δεν σεβόταν τα κριτήρια του Συμφώνου Σταθερότητας θα ήταν ευθύνη των υπολοίπων κυβερνήσεων να της επιβάλλουν πρόστιμο. Ο Χέλμουτ Κολ, μάλιστα, ήθελε τα πρόστιμα να είναι αυτόματα. Τι συνέβη; Μέχρι σήμερα, καμία χώρα δεν έχει τιμωρηθεί! Ο Γουίλεμ Μπουίτερ, ανώτατο οικονομικό στέλεχος της Citigroup και πρώην μέλος της Τράπεζας της Αγγλίας, είχε πει για τη συμφωνία του Δουβλίνου: «είναι αναποτελεσματική, γιατί από τη μία δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι υπήρχαν δεσμευτικοί μηχανισμοί που θα άλλαζαν τη δημοσιονομική συμπεριφορά των κρατών - μελών, ενώ στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν».

ΣΗΜΕΡΑ η Ευρώπη και ειδικότερα οι πιο αδύνατες οικονομίες της, πληρώνουν την παραβίαση σχεδόν όλων των κανόνων επιβραβεύοντας τον παραβάτη δανειστή και καταστρέφονταν τον παραβάτη δανειζόμενο. Εδώ που βρίσκονται τα πράγματα οι Ευρωπαίοι είναι πλέον υποχρεωμένοι, αν θέλουν το πείραμα της ενωμένης Ευρώπης και του κοινού νομίσματος να πετύχει και κυρίως να ενώσει τους λαούς που μετέχουν αυτής της άτυπης ομοσπονδίας, να πάρoυν θέση. Και θέση δεν είναι να κόψουν τον λαιμό τους οι Έλληνες, οι Ιρλανδοί και οι Πορτογάλοι, όπως λέει ο κ. Τρισέ και η κ. Μέρκελ.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ που θα έπρεπε να κάνει ένας ηγέτης στη δύσκολη θέση που βρίσκεται η χώρα του είναι να απαιτήσει από όλα τα μέλη της Ένωσης να αναλάβουν τις ευθύνες τους για τη συστηματική παραβίαση του Συμφώνου Σταθερότητας και να καθορίσουν βιώσιμους τρόπους επανόδου της Ευρωζώνης στη σταθερότητα. Αν κάποιος δεν μπορεί να αντέξει αυτές τις συνθήκες, ας βγει. Δεν χρειάζεται όμως να του βουτήξουν οι άλλοι όλη την περιουσία του και να υποδουλώσουν ολόκληρο τον λαό ως οικονομικοί κατακτητές, επειδή έτυχε να βρουν πολιτικούς πρόθυμους να υπηρετήσουν τα σχέδια και τα συμφέροντα τους.

ΕΔΩ που φτάσαμε η Ε.Ε χρειάζεται επανεκκίνηση. Όλα τα χρέη πάνω από τον όρο του Μάαστριχτ (60% του ΑΕΠ) να αναληφθούν από την Κεντρική Τράπεζα, η οποία, εκτός από τον χαμηλότοκο δανεισμό των μελών, πρέπει να αναλάβει τη χρηματοδότηση αναπτυξιακών πρωτοβουλιών στις χώρες που πρέπει να καλύψουν το χαμένο έδαφος. Ή πάμε με ταχύτερους ρυθμούς σε ομοσπονδιακού χαρακτήρα λύσεις, ή διαφορετικά σερνόμαστε μέχρι αυτή, η χωρίς κανόνες ένωση, διαλυθεί.

"Η ΕΛΛΑΔΑ δεν μπορεί να σωθεί μόνο με την αναδιάρθρωση του χρέους της. Δεν πρέπει να αποσυνδεθεί από τις αγορές κεφαλαίων", είπε τη Δευτέρα σε συνέντευξή του στην Μπιλντ ο κ. Μίκαελ Ντίκμαν, διευθύνων σύμβουλος της Allianz, προσθέτοντας: "Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο εκβιομηχάνισης για την Ελλάδα, έναν τύπο του σχεδίου Μάρσαλ. Εργατικό δυναμικό και παραγωγή της Ευρώπης πρέπει να μετατοπισθούν στη χώρα". Καταλάβατε; Εμείς και οι συνάδελφοι του κ. Δασκαλόπουλου, δεν είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε αναπτυξιακή δυναμική και θα μας την κάνουν οι πλούσιοι Ευρωπαίοι με δικά τους στελέχη. Και θα το κάνουν και θα τους πούμε και ευχαριστώ, όσο οι εγχώριες δυνάμεις δεν αντιλαμβάνονται με πραγματικά πατριωτικούς όρους τις ευθύνες τους απέναντι στον τόπο και τους Έλληνες πολίτες.