Στην εποχή των σπηλαίων

(πηγή)

του Θανάση Καρτερού
από την Αυγή

Έχει στο σύστημά μας η οικονομία αισθήματα, ευαισθησίες, πολιτιστικά χαρακτηριστικά; Όχι θα απαντούσαν οι πιο πολλοί χωρίς δεύτερη σκέψη. Η οικονομία είναι ανάλγητοι αριθμοί, ζημιές και κέρδη, εργατικό κόστος και τζίρος, πωλήσεις και αγορές. Είναι το πεδίο της κοινωνίας στο οποίο βασιλεύει ο νόμος του ισχυρότερου, στο οποίο ο νικητής τα παίρνει όλα και ο χαμένος τα χάνει όλα. Κάπως έτσι.

Κι όμως, αν το καλοσκεφτεί κανείς, όλη η προσπάθεια των λεγόμενων κατώτερων στρωμάτων από τις απαρχές της οργανωμένης κοινωνίας είναι να εισάγουν κάποιο πολιτισμό στην οικονομία. Να περιορίσουν την απληστία των εχόντων, να τους εξαναγκάσουν να μοιράζονται κάποια από τα κέρδη τους με όσους τα παράγουν. Να αποσπάσουν δικαιώματα, να επιβάλουν ένα λιγότερο εχθρικό προς αυτούς κράτος, να διασφαλίσουν ότι δεν θα πεθαίνουν σαν αδέσποτα όταν δεν μπορούν -ή δεν τους θέλουν- πια να εργαστούν.

Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια μέσα στη θεοποιημένη αγριότητα το καπιταλισμού. Και πέτυχαν πολλά οι άνθρωποι της δουλειάς με τους αγώνες, ακόμα και τις θυσίες τους. Με το φάντασμα του κομμουνισμού να πλανιέται πάνω από τις άρχουσες τάξεις. Με τα κομμουνιστικά κόμματα, τη σοσιαλδημοκρατία, τα ισχυρά συνδικάτα, τα όπλα της απεργίας και της διαδήλωσης. Μπορεί να μην έγιναν κοινωνικοί εταίροι, όπως τους κολακεύουν, αλλά πάντως κατάφεραν να μην θεωρούνται κατώτεροι και φτηνότεροι από τις μηχανές.

Ε, όλα μα όλα αυτά, που χρειάστηκαν δεκαετίες για να κατακτηθούν και να κατοχυρωθούν στη χώρα μας, τα παίρνει τώρα πίσω η ιερή συμμαχία Παπανδρέου-Τρόικας. Τα διαλύει, τα κατεδαφίζει και μας γυρίζει πίσω στην εποχή της πρωταρχικής βαρβαρότητας. Ό,τι έμεινε όρθιο από το Μνημόνιο 1 σαρώνεται με το Μνημόνιο 2 -και δεν βρίσκει λόγια κανείς να περιγράψει τον αγοραίο κυνισμό, τη βαθιά περιφρόνηση προς τους ανίσχυρους, την απροσχημάτιστη απληστία που μας γυρίζουν στην εποχή των καπιταλιστικών σπηλαίων.

Το θέμα δεν είναι πια θέμα λιτότητας, θέμα πατρίδας, θέμα θυσιών, θέμα υποχωρήσεων. Είναι θέμα ζωής και θανάτου -κυριολεκτικά. Γιατί πάμε ντουγρού σε μια κοινωνία ανθρωποφαγίας -οι αδύναμοι θα πεθαίνουν από το κρύο, την πείνα, την έλλειψη περίθαλψης, την απόγνωση. Και το χειρότερο είναι ότι αν δεν αντισταθούμε στο αδιανόητο, θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας…