Με τα μάτια του Καντίρ

(πηγή)

του Θανάση Καρτερού

από την Αυγή της Κυριακής

ΓΙΑΤΙ αλήθεια το πρόβλημα στην Αθήνα περιγράφεται συστηματικά μόνο ως πρόβλημα της Αθήνας και των γηγενών και όχι ως πρόβλημα των εκατοντάδων χιλιάδων δυστυχισμένων που αδειάζουν τα απορριμματοφόρα του κόσμου μας στην Αθήνα; Γιατί όλα περιστρέφονται γύρω από τους δρόμους μας που έχουν αποκλειστεί από ρακένδυτους και όχι γύρω από τους ρακένδυτους που έχουν αποκλειστεί στους δρόμους μας; Ποια λογική, ποιος ανθρωπισμός, ποια ηθική, ποια ελληνοπρεπής πολιτική επιβάλλει να προβληματιζόμαστε για το πώς θα καθαρίσουμε τα κτήρια, τα πάρκα και τις πλατείες και θα ξανακάνουμε το κέντρο της πόλης βιώσιμο και όχι για το πώς θα καθαρίσουμε ένα κάποιο αύριο για τους απελπισμένους, και πώς θα κάνουμε τον βίο τους βιώσιμο -εδώ ή αλλού;

ΨΥΛΛΟΥΣ στ’ άχυρα ψάχνουμε, θα πείτε. Πιθανόν, αλλά από ποια άκρη πιάνουμε κάθε φορά το νήμα για να ξετυλίξουμε ένα πρόβλημα-κουβάρι, έχει τη σημασία του. Κι αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή μαζικά, απολυταρχικά, σχεδόν υστερικά ύστερα από το τελευταίο άγριο φονικό, είναι στην άκρη του νήματος να τοποθετούμε τους Έλληνες-θύματα, τους Έλληνες-ψηφοφόρους, τους Έλληνες-διαμαρτυρόμενους, που δικαίως διαμαρτύρονται. Αλλά αδίκως ρίχνουν το ανάθεμα στον άγνωστο μετανάστη και όχι στη γνωστή πολιτική που τον ξέβρασε εδώ και τον έστειλε στις γειτονιές της Αθήνας. Και τον κρατάει εκεί φυλακισμένο στη φτώχεια και στον αβίωτο βίο, εξωθώντας τον στην παρανομία και μετατρέποντας το κέντρο της πόλης σε ξερονήσι -για να αντιγράψουμε τον εν πολλοίς παρεξηγημένο όπως φαίνεται Διονύση Σαββόπουλο.

ΚΑΝΕΝΑΣ φυσικά δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την ιδέα και την κατάσταση να μην μπορεί να κυκλοφορήσει στην Αθήνα, ή με το χάλι στο οποίο παραδέρνουν αρκετές γειτονιές της. Αλλά πείτε στον Θεό σας, γιατί αυτή η κατάσταση αφορά μόνο εμάς; Δεν δοκιμάζονται από τις συμμορίες και τους κακοποιούς οι απροστάτευτοι μετανάστες εκατό φορές περισσότερο από τους έστω και στοιχειωδώς προστατευμένους Έλληνες; Δεν διατρέχει το σώμα της πρωτεύουσας ένα δίκτυο από μαφίες -κάθε έθνος και τη δική του- που εκμεταλλεύονται, στύβουν, διαφθείρουν, δολοφονούν, νοικιάζουν και πουλάνε, σε συνεργασία με Έλληνες του ιδίου φυράματος, τους ομοεθνείς τους μετανάστες; Δεν συσσωρεύονται οι φάκελοι με ανεξιχνίαστες δολοφονίες μελαψών που λαμβάνουν χώρα στην πρωτεύουσα και κανέναν δεν ενοχλούν; Υπάρχει περίπτωση να εξιχνιαστεί η δολοφονία του νεαρού μετανάστη που ακολούθησε τη δολοφονία του τραγικού Καντάρη; Να απελευθερωθούν τα χιλιάδες κορίτσια-σκλάβες που διατίθενται σε προσιτές τιμές στην εγχώρια πελατεία; Να ασχοληθεί κάποιος κάποτε σοβαρά με τους μετανάστες-θύματα που είναι απείρως περισσότεροι από τους μετανάστες-θύτες;

ΚΑΙ ΙΔΟΥ ένας κάποιος Καντίρ που αγανακτεί.  

Εγώ ξεκίνησα από το Αφγανιστάν αφού πούλησα ό,τι είχα και δεν είχα. Διέσχισα με τα πόδια τη μισή Ασία, 3.000 χιλιόμετρα, για να ξεφύγω από τους βομβαρδισμούς και τους Ταλιμπάν. Έδωσα όλα μου τα λεφτά σε Έλληνα δουλέμπορο να με πάει στην Ιταλία κι αυτός με πέταξε μαζί με εκατό άλλους σε μια παραλία της Ελλάδας. Δεν μπορώ να φύγω, όπως θέλω, δεν μ’ αφήνουν οι Έλληνες. Δουλεύω σπάνια σε σκληρούς Έλληνες εργοδότες για δεκαπέντε και είκοσι ευρώ τη μέρα, που κι αυτά μου τα τρώει ο Έλληνες ιδιοκτήτης ενός άθλιου διαμερίσματος στο οποίο μένουμε σαράντα άτομα. Και να που οι Έλληνες θεωρούν εμένα εγκληματία και αισθάνομαι ότι η ζωή μου απειλείται, ενώ εγώ δεν έχω πειράξει ή απειλήσει ποτέ κανέναν.

ΦΥΣΙΚΑ ο Καντίρ έχει άδικο όταν τα βάζει με τους Έλληνες γενικώς, αν και λιγότερο άδικο από τον Έλληνα που τα βάζει με τους ξένους, ή τους λαθρομετανάστες γενικώς. Το θέμα όμως είναι αν θα ασχοληθούμε μαζί του, ή θα μας απασχολεί μόνο ως πηγή ρύπανσης και άρα θα μας προβληματίζει πώς θα τον ξαποστείλουμε όσο πιο μακριά γίνεται, για να καθαρίσει η Αθήνα. Αν θα καταλάβουμε, αν θα κατανοήσουμε, ή πιο σωστά αν είμαστε πια σε θέση να κατανοήσουμε με όσα γίνονται εδώ και αλλού, ότι το θέμα μας δεν είναι θέμα δρόμων και πάρκων, ούτε και μόνο θέμα των δικών μας. Μια ματιά τουλάχιστον από τη σκοπιά «των άλλων» θα πρέπει να ρίχνουμε στα πράγματα, αν θέλουμε να βρούμε τις ισορροπίες που ανοίγουν ανθρώπινες διεξόδους...