Το τέλος..

πηγή

του Άγγελου Μανταδάκη

από την Αυγή 

Η Μαρία Δαμανάκη ξεκίνησε την πολιτική της σταδιοδρομία ως εκφωνήτρια του ραδιοφωνικού σταθμού των εξεγερμένων φοιτητών του Πολυτεχνείου ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών. Συμβόλισε με την παρουσία της την γενιά του αντιδικτατορικού κινήματος, τη γενιά της μεταπολίτευσης όπως πολιτογραφήθηκε στη συνέχεια. Ήταν η γενιά που διαδέχτηκε εκείνη του 114 και των Λαμπράκηδων.

Για ορισμένους που το υποστηρίζουν με ιδιαίτερη εμμονή, η γενιά της μεταπολίτευσης ήταν η απαξίωση του νεολαιίστικου αντιδικτατορικού αγώνα από τα ίδια του τα στελέχη. Τροφοδότησε με στελέχη τους μηχανισμούς εξουσίας, τις πολιτικές ηγεσίες, το οικονομικό κατεστημένο, τα μίντια. Αντάλλαξε με ακριβό τίμημα τις αντιδικτατορικές περγαμηνές.

Δεν θεωρώ ότι απηχεί όλη την αλήθεια μια τέτοια εκτίμηση. Για τη Μαρία Δαμανάκη όμως υπήρξε ένα είδος θρύλου που με τον τρόπο του τον συντήρησε και τον αξιοποίησε το ΚΚΕ στη μεταπολιτευτική περίοδο. Η φωνή της εκφωνήτριας με τον ηρωικό συμβολισμό, η φυσιογνωμία του νέου κοριτσιού που βρέθηκε στις επάλξεις του αντιδικτατορικού αγώνα, η εμφάνιση μιας νέας γενιάς στελεχών που έδινε την ελπίδα ότι θα αναπλήρωνε μια κουρασμένη και πολλαπλά ηττημένη ηγεσία, συνέβαλαν ώστε η Μ. Δαμανάκη να εκτοξευτεί πολύ γρήγορα στα πιο υψηλά επίπεδα της πολιτικής σκηνής.
Τιμημένη όσο λίγα ή ελάχιστα στελέχη αυτής της γενιάς, με όλα σχεδόν τα αξιώματα -βουλευτίνα επί δεκαετίες, πρόεδρος του ΣΥΝ, αντιπρόεδρος της Βουλής, υποψήφια Δήμαρχος Αθηναίων - απεχώρησε από τον πολιτικό χώρο που την καταξίωσε εν μια νυκτί, αφήνοντας να εννοηθεί ότι κάτι ακόμα της χρωστούσε η αριστερά…

Η Μ. Δαμανάκη διέβη τον Ρουβίκωνα παραμονές εκλογών του 2004 για να βρεθεί στην άλλη όχθη όπου το αριστερό παρελθόν μπορούσε ευκολότερα να μεταφραστεί σε εξουσία. Έτσι που να δικαιολογείται από την πλευρά της και εκείνο το άκομψο «εμείς στο ΠΑΣΟΚ..» που φρόντιζε να επαναλαμβάνει τρις την ημέρα προκαλώντας ακόμη και τους λογικούς οπαδούς του ΠΑΣΟΚ…

Η επιλογή της από τον κ. Γ.Α.Π. στη θέση της επιτρόπου της Ελλάδας στην Ε.Ε., την απομάκρυνε ούτως ή άλλως από το εσωτερικό πολιτικό γίγνεσθαι. Της έδωσε βέβαια και την δυνατότητα να κρατιέται μακριά από τις κακοτοπιές στον έναν χρόνο του δράματος της χώρας. Η Μαρία Δαμανάκη όμως δεν θα άντεχε για πολύ να βλέπει με τα κιάλια την πολιτική ζωή.

Και την περασμένη Τετάρτη με την πρωτοφανή δήλωσή της, επιχείρησε να επανέλθει. Προσφέροντας προηγουμένως τις υπηρεσίες της και τον θεσμικό της ρόλο στις σκοπιμότητες της τρόικας και της κυβέρνησης του κ. Γ.Α.Π.

Αδιαφορώντας αν έτσι μετατρέπεται σε αβανταδόρο των κερδοσκοπικών συμφερόντων που καραδοκούν.

Συνειδητά ή από λάθος εκτίμηση, είναι αδιάφορο. Μετά τη δήλωσή της η Μ.Δ. δεν μπορεί να σταθεί ως επίτροπος στην Κομισιόν. Το πολιτικό της κύρος είναι ανεπιστρεπτί τραυματισμένο εντός και εκτός. Ουσιαστικά υπέγραψε το τέλος της πολιτικής της σταδιοδρομίας.

Τέλος άδοξο. Κρίμα!