Όσο το χειρότερο, τόσο το καλύτερο;

(πηγή)

του Θανάση Καρτερού 

από την Αυγή της Κυριακής

ΦΑΝΗΚΕ καθαρά τις τελευταίες μέρες ότι τίποτε δεν στέκεται καλά στα πόδια του στη σημερινή Ελλάδα. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα επικρίνει δημοσίως την κυβέρνηση γιατί δεν έπιασε τους στόχους της και προβλέπει εκτίναξη του χρέους σε δυσθεώρητα ύψη. Κανείς δεν τολμά να διατυπώσει ούτε υπόνοια για δυνατότητα δανεισμού από τις αγορές έστω το 2012. Kαι οι μεγάλοι της Ευρώπης επαναλαμβάνουν καθημερινά ότι θα αποφασίσουν τον Ιούνη για μας χωρίς εμάς τους όρους με τους οποίους θα μας παράσχουν την αναγκαία «βοήθεια». Το βαρύ συνεπώς τίμημα που πλήρωσαν τον πρώτο χρόνο του Μνημονίου οι ασθενέστερες τάξεις θα το διαδεχτεί ένα ακόμα βαρύτερο στον δεύτερο χρόνο του Μνημονίου -πιθανότατα και ένα νέο επαχθέστερο Μνημόνιο.

ΑΥΤΑ στην οικονομία, όπου οι αριθμοί κοροϊδεύουν την επαναλαμβανόμενη αισιοδοξία του Γιώργου Παπανδρέου -κάτι σαν το χαμόγελο της αεροσυνοδού ενώ το αεροπλάνο ήδη πέφτει. Στην κοινωνία τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, γιατί εκεί οι αριθμοί μεταφράζονται σε ανθρώπινα δράματα, σε μικρές και μεγάλες τραγωδίες στα νοικοκυριά, στις τράπεζες, στις επιχειρήσεις, στα νοσοκομεία, στους δρόμους. Και στις ουρές του ταμείου ανεργίας βεβαίως. Η έκρηξη εγκληματικότητας, το άλυτο πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης, η ρατσιστική βία που το συνοδεύει, το ξεσάλωμα της αστυνομικής καταστολής που εξόργισε ακόμα και τον Παπουτσή, η μόλυνση οξύτατων πληγών από φασιστικά μικρόβια βεβαιούν του λόγου το ασφαλές. Όπου και να γυρίσει κανείς η σημερινή Ελλάδα τον πληγώνει -και τον τρομάζει.

 
ΚΑΙ δεν φαίνεται στον ορίζοντα κάποια ελπίδα -αυτή είναι η αλήθεια, όπως αυτή είναι και η αιτία της γενικής κατάθλιψης και του πανταχού παρόντος φόβου. Η κυρίαρχη πολιτική δεν αποδεικνύεται μόνο τραγικά ανίκανη να χαράξει δρόμους, να ξεφύγει από τα όρια μιας μπακαλικής παρελθόντων ετών, αλλά δεν είναι καν σε θέση να υπάρξει ως πολιτική, με τη σχετική τουλάχιστον αυτονομία που αυτό προϋποθέτει. Ασπόνδυλη μπροστά στις πιέσεις, πρόθυμη στην πειθαρχία και απρόθυμη για κάθε αντίσταση, επιχειρεί να εφαρμόσει εισαγόμενες συνταγές που τρομάζουν ακόμα και το μισό της προσωπικό. Και καταφεύγει στα νεκρά από καιρό μπουκέτα υποσχέσεων, φως στο βάθος του τούνελ, Ζάππειο 2 και άλλα παρόμοια, ενώ διακαής επιδίωξή της είναι να τη βαθμολογήσουν οι επιθεωρητές των αγορών με καλό βαθμό, μπας και… Μπας και τι όμως;

ΕΙΝΑΙ πια πολύ φανερό αυτό που αρκετοί από καιρό υποστηρίζουν: Η οικονομική κρίση και η καθημερινή αγριότητα των μέτρων διαπλέκονται με μια πρωτοφανή κοινωνική και πολιτική κρίση. Μυρίζουν αποσύνθεση ο αυτισμός των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων, ο δωσιλογισμός των κυρίαρχων τάξεων, ο κοινωνικός κυνισμός των κυρίαρχων συμφερόντων, που δεν δείχνουν να συναισθάνονται τι συμβαίνει στα βάθη της κοινωνίας, τι ποσότητες ενέργειας παράγονται εκεί, τι σημαίνουν οι απεργίες, οι κινητοποιήσεις, οι διαδηλώσεις, έστω κι αν με μια πρώτη ματιά δείχνουν αδύναμες μπροστά στη δύναμη της τρόικας και του φόβου.

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ λάθος στις συνθήκες αυτές θα ήταν βέβαια να συμπεράνει κανείς ότι βρισκόμαστε σε κάποιους είδους επαναστατική κατάσταση και να επικρατήσει η γνωστή από παλιά λογική -όσο το χειρότερο για την οικονομία, τα δικαιώματα, τις ελευθερίες, τόσο το καλύτερο για τις αναγκαίες ριζοσπαστικές αλλαγές. Ή η παλιά αυταπάτη ότι αν ο κόσμος υποφέρει και το σύστημα δεν μπορεί ούτε να τον εξαγοράσει, ούτε να τον χειραγωγήσει τότε θα στραφεί προς τις ρήξεις, προς την εξέγερση, προς τα αριστερά. Στην πραγματικότητα κρίσεις όπως η σημερινή μπορούν να οδηγήσουν σε καταστροφική οπισθοδρόμηση -αυτό έχει συμβεί πολλές φορές στην ιστορία. Αν δεν υπάρξει πολιτική ρήξη, οργανωμένη κοινωνική παρέμβαση, στρατηγική για το αύριο, και η κρίση αφεθεί να εξελιχθεί σε γενική αποσύνθεση, τότε τα πάντα μπορούν να συμβούν.

ΓΙ' ΑΥΤΟ στις συνθήκες αυτές έχει τεράστια, καθοριστική σημασία, η στρατηγική της αριστεράς. Ένα βήμα πίσω στη σκληρή ρητορική, δυο βήματα πίσω στις προγραμματικές διαφωνίες, για τρία βήματα προς την κατεύθυνση των συμμαχιών, είναι σίγουρα πιο χρήσιμα από την επαναστατική γυμναστική.  

Τέτοιες εποχές οτιδήποτε ενώνει τονώνει, αλλάζει συσχετισμούς, δίνει προοπτικές. Το μέτωπο κατά της πολιτικής του Μνημονίου, αλλά και κατά του φόβου έρχεται μ’ άλλα λόγια πριν από τυχόν διαφωνίες για το ευρώ, για το χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακόμα και για τον χαρακτήρα της επικείμενης επανάστασης…