Στο Σύνταγμα κάτι όμορφο γεννιέται

φωτογραφία Angel kkakmisa, Αφορμή, (πηγή)

του Στάθη Δρογώση 

από ΑΝΤΕΛΜΑ 

Αρχικά πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι στην πλατεία Συντάγματος υπάρχει ανοιχτή λαϊκή συνέλευση η οποία δεν εκπροσωπείται από κανένα, δηλαδή δεν έχει αιρετούς αντιπροσώπους. Οι παρακάτω σκέψεις είναι λοιπόν προσωπικές.

Όταν πριν 3 μέρες έγινε το κάλεσμα μέσω σελίδας κοινωνικής δικτύωσης να κατεβούμε όλοι στους δρόμους ομολογώ ότι ήμουν επιφυλακτικός. Με ανησυχούσε μήπως η διαμαρτυρία θα γινόταν μεταμοντέρνα και απολίτικη. Φοβήθηκα επίσης τα εθνικιστικά στοιχεία που μες στην αναμπουμπούλα χαίρονται. Μην ξεχνάμε τα γεγονότα των προηγουμένων ημερών και τα πογκρόμ κατά των μεταναστών που ακόμα συνεχίζονται στις γειτονιές με τη συνεργασία αστυνομίας και παρακρατικών συμμοριών. Τέλος φοβήθηκα μήπως αναλάβουν την "ηγεσία" διάφοροι "ατενίστας" και άλλες μεταμοντέρνες ΜΚΟ σε "-ιστας" και μας καλούν να μη πετάμε τα τσιγάρα κάτω και να βάφουμε τα πεζοδρόμια λες και η ασχήμια σε αυτή την πόλη είναι μόνο στα κτήρια και όχι στο σύστημα διοίκησής της...

Κι όμως ο κόσμος αποδείχτηκε πολύ πιο ώριμος. Δεν έμεινε απλά στα συνθήματα αποδοκιμασίας έξω από τη Βουλή. Από την πρώτη μέρα οργανώθηκε ανοιχτή λαϊκή συνέλευση.

Φτιάχτηκαν ομάδες εργασίας. Συλλογική κουζίνα και άλλα πολλά. Στη συνέλευση της Παρασκευής 3-4 χιλιάδες άνθρωποι κατάφεραν να συζητήσουν με ευγένεια και αλληλοκατανόηση χωρίς κανένα συντονισμό εξωτερικό. Και τελικά προέκυψε ένα κείμενο το οποίο εγκρίθηκε ομόφωνα.

Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι στην πλατεία Συντάγματος συνυπάρχουν συζητούν και συ-διαμορφώνουν κείμενα, άνθρωποι με τρομερά διαφορετικές αφετηρίες. Υπάρχουν φυσικά πολιτικοποιημένοι αριστεροί, αναρχικοί, αντεξουσιαστές αλλά και μη πολιτικοποιημένοι αγανακτισμένοι ψηφοφόροι παραδοσιακών κομμάτων. Υπάρχουν νέοι, φοιτητές, αλλά και πιο μεγάλοι ακόμα και παππούδες που βοηθούν και προτείνουν λύσεις. Υπάρχουν άνεργοι, επαγγελματίες, μπλόγκερς και άσχετοι με το διαδίκτυο. Η έκκληση που έγινε στην αρχή -στο να μην κάνουν οι διάφορες οργανώσεις, κόμματα το γνωστό παιχνίδι προσηλυτισμού- έγινε σχεδόν απολύτως σεβαστή.

Στη συνέλευση ο καθένας μιλάει για τον εαυτό του. Δεν εκπροσωπεί κανένα και όμως με ένα μαγικό τρόπο στο τέλος όλοι συμφωνούν με το κείμενό της!

Παράλληλα οργανώνονται δράσεις στις γειτονιές. Υπάρχουν ιδέες για επέκταση της διαμαρτυρίας. Πολλές απόψεις ακούγονται ουτοπικές σε πρώτη ανάγνωση. Αλλά και η ίδια η συνέλευση είναι κάτι σαν ουτοπία. Στο χώρο που διάφοροι χορηγοί σπόνσορες στήνουν κάθε μέρα το πανηγυράκι τους την Παρασκευή κάθονταν οκλαδόν χιλιάδες άνθρωποι και συζητούσαν με φόντο τη Βουλή απόψεις εναντίον του μνημονίου, εναντίον της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και για την ασχήμια της ζωής σε μια χώρα του ευρωπαϊκού νότου.

Αυτό που πραγματικά με ανατρίχιασε ήταν η ευκολία με την οποία οι περισσότεροι στο Σύνταγμα αρνούνται τους ρόλους που τους έχει δώσει η κοινωνία της αγοράς. Πίσω από το επάγγελμα, τη καταγωγή , τη κοινωνική τάξη το φύλο κρύβεται η ανθρωπιά μας. Στη Δύση έχουμε διδαχθεί από μικρά παιδιά να ζούμε όχι αληθινά αλλά σε ρόλους χρήσιμους για τη διαιώνιση της οικονομίας της αγοράς. Η οικονομία δεν ερμηνεύεται ως μια δραστηριότητα της κοινωνίας αλλά η ίδια η κοινωνία ορίζεται στη Δύση μόνο από οικονομικούς όρους. Οι νεοφιλελεύθεροι μιλούν για τις δοξασίες τους σα να είναι φυσικοί νόμοι.

Αυτό που κατάλαβα εγώ ακούγοντας τα παιδιά στο Σύνταγμα είναι ότι όλο και περισσότεροι δε θέλουμε να παίξουμε αυτό το μίζερο ρόλο στη ζωή μας. Το μνημόνιο φαντάζει πολύ πιο μικρός στόχος διαμαρτυρίας. Ο κόσμος είναι πιο μπροστά. Ούτως ή άλλως η Ελλάδα δεν ήταν σοσιαλιστικός παράδεισος πριν έρθει το ΔΝΤ.

Και κάτι άλλο για το "πατριωτικό" ζήτημα. Τα "παιδιά" από την ακροδεξιά προσπάθησαν να καπελώσουν κάποια στιγμή τις διαμαρτυρίες. Πρέπει επιτέλους να μάθουμε λίγη ιστορία. Οι απόγονοι των μαυραγορίτων, των ταγματασφαλίτων, των χίτων και των γερμανοτσολιάδων δεν μπορούν να μας το παίζουν πατριώτες. Οι εθνικιστές την κρίσιμη στιγμή της ελληνικής ιστορίας συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς. Οι αριστεροί κι οι δημοκράτες αντιστάθηκαν. Τα ίδια και στη χούντα. Κι εμείς εδώ γεννηθήκαμε και μεις έχουμε για πατρίδα την Ελλάδα και την πονάμε. Αλλά αδέρφια μας είναι όλοι οι εργάτες Έλληνες και ξένοι. Και θέλουμε δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια για όλους τους κατοίκους της χώρας. Όχι μόνο για τους ντόπιους. Δεν υπάρχει δικαιοσύνη αν εφαρμόζεται μόνο στους ντόπιους.

Και ένα σχόλιο για το ειρηνικό του πράγματος. Η εμπειρία μου λέει ότι την ευθύνη για το αν μια διαμαρτυρία καταλήξει σε βίαιες αντιδράσεις σχεδόν πάντα την έχει η αστυνομία. Για δικούς της λόγους μέχρι στιγμής δεν έχει ασκήσει βία. Προφανώς σε λίγες μέρες όταν τα κανάλια καταλάβουν ότι η διαμαρτυρία ΔΕΝ είναι απολίτικη οι αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα αλλά και στις άλλες πόλεις θα δεχτούν πιέσεις.

Η συνέλευσή τους θα αποφασίσει την αντίδρασή τους.

Μέχρι τότε περάστε κι εσείς που δεν έχετε περάσει ακόμα από το Σύνταγμα. Ακούστε συζητήστε συ-διαμορφώστε. Στο Σύνταγμα κάτι όμορφο γεννιέται.

Και κλείνω όπως άρχισα.

Πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι στην πλατεία Συντάγματος υπάρχει ανοιχτή λαϊκή συνέλευση η οποία δεν εκπροσωπείται από κανένα, δηλαδή δεν έχει αιρετούς αντιπροσώπους. Οι παραπάνω σκέψεις είναι λοιπόν προσωπικές.

φωτογραφία Angel kkakmisa, Αφορμή, (πηγή)