Το πλοίο είχε όνομα «Πατρίδα»

από somosdim

Βίκυ Μοσχολιού - Το πλοίο είχε όνομα «Πατρίδα»

στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης

μουσική: Γιάννης Σπανός 

από τον δίσκο: Η Βίκυ Μοσχολιού τραγουδά Σπανό (1977)

Το πλοίο είχε όνομα "Πατρίδα",
με ναύτες και στρατιώτες φεύγεις αύριο.
Αποσκευές σου μόνο μια σφραγίδα
και το φιλί που σου ’δωσα στο Λαύριο.

Για τα νησιά που πας και δεν γυρίζεις
απόβραδο σε πήρανε την Κυριακή
κι έμεινα μόνη μου να μουρμουρίζω
πως θα ’ν’ οι μέρες μου μια μαύρη φυλακή.

Πάρε μαζί σου μια φωτογραφία
και τ’ άσπρο που σιδέρωσα πουκάμισο.
Εγώ θα φύγω για την επαρχία
κι εσύ για της πατρίδας τον παράδεισο.


.-.-.-.-.-.-.

- Χθες το πρωί έβαλα σε κάποια ανάρτηση μια φράση του Μ. Λουντέμη από το "Οδός Αβύσσου, αριθμός 0". Δεν θυμάμαι αν διάβαζα αυτό, ή κάποιο άλλο από τα βιβλία του, όταν πρωτάκουσα στο ράδιο αυτό το υπέροχο τραγούδι στα 15-16 μου. Το είχα ξεχάσει πια, μπορεί και να είχα να το ακούσω από τότε... Μα μόλις έγραψα το όνομα Λουντέμης και μου ήρθαν στο νου οι εικόνες από τους τόπους εξορίας, όλη η μελωδία άρχισε να ξαναπαίζει στα αυτιά μου. 

Περίεργο πράγμα το τραγούδι. Λειτουργεί στη ζωή μας με τόσους και τόσους τρόπους -κι ένας από αυτούς και ως "αποθηκευτικό μέσο". Κάτι σαν σκληρός δίσκος που μαζί με τον στίχο, τη μελωδία και τη φωνή αποθηκεύεις και στιγμές, εικόνες, περιόδους της ζωής σου, χαρές, απογοητεύσεις, ελπίδες, διαψεύσεις, ένα χάδι, ένα βιβλίο, ένα φιλί, ένα αντίο, εκείνο το γλέντι ή το άλλο βράδυ το αφόρητο, μάτια, ματιές, ιστορίες κι όνειρα... Τι κι αν μείνει για χρόνια ένα ανάμεσα στα πολλά "εικονίδια της επιφάνειας εργασίας που δεν χρησιμοποιούνται";  Φτάνει ένα τυχαίο κλικ πάνω του για να ξανανοίξουν μπροστά σου όλα όσα κάποτε κράτησες σαν πολύτιμα, ή κι εκείνα που ήθελες να διαγράψεις μα το ξέχασες...  Σε πάει εκεί...