 |
| του AntistaChef |
του Θανάση Καρτερού
από την Αυγή
Τα πρώτα του φιλιά στις φιλήσυχες γειτονιές του κέντρου της πρωτεύουσας αναπολεί γνωστός δημοσιογράφος. Θρηνεί επί των ερειπίων των ανέφελων εφηβικών του χρόνων, γιατί οι φωλιές του έρωτα έχουν γίνει τώρα άντρα δολοφόνων. Και αναφωνεί με πικρή οργή, ότι μας πήραν την Αθήνα!
Ιδού η εικόνα όπως τη βλέπουν τα μετεφηβικά του μάτια: «Τώρα, το κέντρο της πόλης έχει καταληφθεί από απροσδιόριστες φυλές, οι οποίες ανεξαρτήτως προέλευσης, χρώµατος και θρησκείας έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: το έγκληµα. Γι’ αυτούς, η ζωή είναι φτηνή – ξεκινώντας από τη δική τους».
Είδατε τι παθαίνει η μνήμη όταν λιώνει σαν βούτυρο κάτω από τη μαρμελάδα εφηβικών ερώτων; Αλήθεια, τα χρόνια που ο αισθαντικός αναπολεί, δεν ήταν φυλακές και ξερονήσια γεμάτα αθώους; Δεν αλώνιζαν τα μαντρόσκυλα της ασφάλειας; Δεν χυνόταν αθώο αίμα στους ασφαλείς δρόμους -όπου ο ίδιος γευόταν τα πρώτα του φιλιά- και άνθιζαν τα βασανιστήρια μαζί με τη φαιδρά πορτοκαλέα; Δεν γνώριζαν τον έρωτα των μπάτσων οι έφηβοι πριν γνωρίσουν τα ερωτικά σκιρτήματα;
Δεν γέμιζε η πρωτεύουσα από πλήθη που έφταναν από κάθε γωνιά της Ελλάδας κυνηγημένα από τη φτώχεια και τον φόβο; Δεν μόλυναν αυτοί πρώτοι την αγνότητα της πόλης και δεν ωρύονταν οι γκάγκαροι ότι τους πήραν την Αθήνα οι ξυπόλητοι, οι εθνικώς ύποπτοι, οι χωριάτες, οι έτοιμοι για κάθε έγκλημα; Ή δεν άδειαζε η χώρα από τις απροσδιόριστες φυλές που έπαιρναν τους δρόμους της ξενιτιάς;
Δεν βλέπει όλη την παλιά εικόνα ο δημοσιογράφος μας - βλέπει τα φιλιά αλλά όχι τις φόλες. Κι αν αυτό δικαιολογείται, γιατί ο έρωτας ως γνωστόν τυφλώνει, δεν δικαιολογείται να λέει ότι «η πόλη δεν θα είχε ποτέ καταληφθεί, αν η κοινωνία είχε ξεκαθαρίσει ότι… η ανοχή έχει όρια». Γιατί η κοινωνία του που θρηνεί ότι μας πήραν την Αθήνα, και όρια θέτει σκοτώνοντας αθώους επειδή είναι μελαψοί, και σε πογκρόμ επιδίδεται, και στις καλές πράξεις θα επιμένει, όσο αυτός και άλλοι όπως αυτός επιμένουν στα καλά λόγια.
Φυσικά το έγκλημα είναι έγκλημα - ακόμα στυγερότερο όταν ένας οικογενειάρχης σφάζεται για μια βιντεοκάμερα. Τι ακριβώς όμως είναι να γλιστράει κανείς πάνω στο άδικο αίμα για να κηρύξει πόλεμο εναντίον των απροσδιορίστων φυλών που «μας πήραν την Αθήνα»;
Ιδού η εικόνα όπως τη βλέπουν τα μετεφηβικά του μάτια: «Τώρα, το κέντρο της πόλης έχει καταληφθεί από απροσδιόριστες φυλές, οι οποίες ανεξαρτήτως προέλευσης, χρώµατος και θρησκείας έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: το έγκληµα. Γι’ αυτούς, η ζωή είναι φτηνή – ξεκινώντας από τη δική τους».
Είδατε τι παθαίνει η μνήμη όταν λιώνει σαν βούτυρο κάτω από τη μαρμελάδα εφηβικών ερώτων; Αλήθεια, τα χρόνια που ο αισθαντικός αναπολεί, δεν ήταν φυλακές και ξερονήσια γεμάτα αθώους; Δεν αλώνιζαν τα μαντρόσκυλα της ασφάλειας; Δεν χυνόταν αθώο αίμα στους ασφαλείς δρόμους -όπου ο ίδιος γευόταν τα πρώτα του φιλιά- και άνθιζαν τα βασανιστήρια μαζί με τη φαιδρά πορτοκαλέα; Δεν γνώριζαν τον έρωτα των μπάτσων οι έφηβοι πριν γνωρίσουν τα ερωτικά σκιρτήματα;
Δεν γέμιζε η πρωτεύουσα από πλήθη που έφταναν από κάθε γωνιά της Ελλάδας κυνηγημένα από τη φτώχεια και τον φόβο; Δεν μόλυναν αυτοί πρώτοι την αγνότητα της πόλης και δεν ωρύονταν οι γκάγκαροι ότι τους πήραν την Αθήνα οι ξυπόλητοι, οι εθνικώς ύποπτοι, οι χωριάτες, οι έτοιμοι για κάθε έγκλημα; Ή δεν άδειαζε η χώρα από τις απροσδιόριστες φυλές που έπαιρναν τους δρόμους της ξενιτιάς;
Δεν βλέπει όλη την παλιά εικόνα ο δημοσιογράφος μας - βλέπει τα φιλιά αλλά όχι τις φόλες. Κι αν αυτό δικαιολογείται, γιατί ο έρωτας ως γνωστόν τυφλώνει, δεν δικαιολογείται να λέει ότι «η πόλη δεν θα είχε ποτέ καταληφθεί, αν η κοινωνία είχε ξεκαθαρίσει ότι… η ανοχή έχει όρια». Γιατί η κοινωνία του που θρηνεί ότι μας πήραν την Αθήνα, και όρια θέτει σκοτώνοντας αθώους επειδή είναι μελαψοί, και σε πογκρόμ επιδίδεται, και στις καλές πράξεις θα επιμένει, όσο αυτός και άλλοι όπως αυτός επιμένουν στα καλά λόγια.
Φυσικά το έγκλημα είναι έγκλημα - ακόμα στυγερότερο όταν ένας οικογενειάρχης σφάζεται για μια βιντεοκάμερα. Τι ακριβώς όμως είναι να γλιστράει κανείς πάνω στο άδικο αίμα για να κηρύξει πόλεμο εναντίον των απροσδιορίστων φυλών που «μας πήραν την Αθήνα»;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου