Το βλέμμα του κυνηγημένου σπουργιτιού

(πηγή)

της Κατερίνας Α. Μπρέγιαννη

από την Αυγή (14/5)

- Κυνηγάνε όχι μόνο τους μαύρους, αλλά και τους μελαμψούς, λίγο το χρώμα σου να διαφέρει...

Αυτά ήταν τα λόγια μιας μετανάστριας που δούλευε σε φαστφουντάδικο στην Ομόνοια... Έντρομη κοίταζε γύρω της την επίθεση των Χρυσαυγιτών και των ματάδων που τους ακολουθούσαν στο κυνήγι κεφαλών, μεταναστών...

- Μπες μέσα και μη μιλάς, κοπέλα μου... θα σε ακούσουν... είναι κι άλλοι παρακάτω, ακούστηκε προστατευτική η φωνή της γυναίκας από το περίπτερο...

Το βλέμμα της απορίας και του τρόμου στα μάτια του νεαρού μετανάστη, που δεν καταλάβαινε ακριβώς γιατί πρέπει να τρέξει, αλλά τα μαχαίρια τον περικύκλωναν... Αυτό το βλέμμα θα ήθελα εξαιρετικά να αφιερώσω στην κυβέρνηση και στους δημοσιογράφους της, ως άμεσα υπεύθυνους για την προπαγάνδιση των φασιστικών ιδεών καθημερινά από τα ΜΜΕ. Στην κυβέρνηση που, ανήμπορη να προβεί σε οποιαδήποτε ενέργεια για το μεταναστευτικό, φορτώνει τις ευθύνες στους ίδιους τους μετανάστες αντιμετωπίζοντάς τους ως υπαίτιους της δεινής κατάστασής τους... Κατά τρόπο αντίστοιχο με την παράλογη επιχειρηματολογία ότι για τη βία στην οποία απρόκλητα επιδίδεται η ελληνική αστυνομία φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που διαμαρτύρεται, άρα την επιδιώκει!!!

Το βλέμμα του τρόμου το συνάντησα χθες στην Ομόνοια... Ήταν η πρώτη φορά που ήρθα αντιμέτωπη με κάτι τέτοιο και απόλυτα ανήμπορη να κάνω οτιδήποτε... Πώς να βοηθήσεις έναν άνθρωπο που τρέχει, όταν τον κυνηγούν ομάδες οπλισμένων βαρβάρων;

Σαφέστατα η αριστερά -και, για να ξεκαθαρίσω, αναφέρομαι στην αριστερά ως ολότητα, σε όλες τις πολιτικές εκφάνσεις που περιλαμβάνει αυτός ο χώρος- έχει τις ευθύνες της, αλλά όχι αυτές που προσπαθεί να της προσάψει η κυβέρνηση, με την τακτική «άμυνα διά της επιθέσεως». Οι Χρυσαυγίτες αλωνίζουν στις γειτονιές του κέντρου και έχουν πάρει τους κατοίκους με το μέρος τους... Αν όμως η αριστερά είχε προσεγγίσει τα προβλήματα των κατοίκων των περιοχών πιο ολιστικά, αν, για παράδειγμα, υπήρχαν πρωτοβουλίες γειτονιάς και κατοίκων που θα προωθούσαν την από κοινού αντιμετώπιση των σοβαρών προβλημάτων που δημιουργούνται από τη συσσώρευση των πάμφτωχων μεταναστών στο κέντρο, δεν θα υπήρχε χώρος για την ακροδεξιά προπαγάνδα. Αντί γι' αυτό, εθελοτυφλούμε απέναντι στα προβλήματα σαν να μην υπάρχουν. Ειλικρινά πιστεύουμε ότι με την τακτική της αποσιώπησης, ως διά μαγείας, τα προβλήματα θα εξαφανιστούν, ή είναι πολύ μεγάλα για τα μέτρα μας;

Οι κάτοικοι των περιοχών νιώθουν παρατημένοι -όπως άλλωστε και οι μετανάστες- στη μοίρα τους... Αν δεν ασχοληθεί η αριστερά μαζί τους, αν δεν σκύψει στα προβλήματα των συνοικιών να απαιτηθούν λύσεις αποδεκτές από όλους, τότε αφήνουμε τους μετανάστες, αλλά και τους κατοίκους, βορά στα χέρια των φασιστών... και σ' αυτό οι ευθύνες όλων μας είναι τεράστιες... Δεν αρκεί ο αντιρατσιστικός λόγος, που δυστυχώς εκπορεύεται μόνο και ως επί το πλείστον από την αριστερά, πρέπει ο λόγος αυτός να συνδεθεί με αντιρατσιστικές πράξεις αλληλεγγύης και ανθρωπισμού. Αυτή είναι η μόνη απάντηση στη φασιστική βία.

Οι Χρυσαυγίτες, ο φόβος από το παρελθόν, αυτοί που τους θεωρούσαμε ασήμαντους, απειλούν πλέον τις ζωές, όχι μόνο των μεταναστών, αλλά όλων όσοι δεν έχουν την κατάλληλη απόχρωση δέρματος... ΑΥΤΟ είναι το κριτήριο για μια μαχαιριά... και όποιος θεωρεί τον εαυτό του αρκετά «λευκό», ώστε δεν τον αφορά ο κίνδυνος, είναι πολύ γελασμένος, γιατί το φασιστικό μένος έχει να επιδείξει μια πλούσια αιματοβαμμένη ιστορία, που δεν έχει όρια... Σήμερα είναι οι μετανάστες και οι αναρχικοί, αύριο οι αριστεροί και οι εβραίοι, μεθαύριο οι γυναίκες και οι ομοφυλόφιλοι, εν τέλει, οι διαφωνούντες γενικώς...

Ο εφιάλτης ξαναγύρισε και η αριστερά καλείται να βρει τρόπους να τον αντιμετωπίσει, άμεσα και αποφασιστικά, χωρίς ωραιοποιήσεις και υπεκφυγές, για να μπορούμε να κοιτάμε στα μάτια τους συνανθρώπους μας και να μην αντικρίζουμε ανήμποροι και άπραγοι το βλέμμα του κυνηγημένου σπουργιτιού... αλλά το βλέμμα ενός ανθρώπου με αξιοπρέπεια και ελπίδα...