 |
| σκίτσο του Χρήστου Τολιάδη από το Διαδίχτυ |
του Ρούσσου Βρανά
από Τα Νέα
Η ώρα της αλήθειας πλησιάζει. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι αντιλαµβάνονται πια πόσο ήταν απατηλή η νεοφιλελεύθερη υπόσχεση πως θα ζούσαν τόσο καλύτερα, όσο περισσότερο φορτώνονταν µε χρέη. Ο εφιάλτης των δανειστών είναι µήπως αυτοί οι άνθρωποι ξυπνήσουν από τον λήθαργό τους και απαιτήσουν από τις κυβερνήσεις τους να κάνουν ό,τι ακριβώς έκανε ο λαός της Αργεντινής, όταν είδε πως η λιτότητα του ∆ιεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου κατέστρεψε την οικονοµία της. ∆ιαγράφοντας µονοµερώς το 70% του εξωτερικού χρέους της, η χώρα ξανάγινε αξιόχρεη (µε πιθανότητα χρεοκοπίας µόλις32% σήµερα, έναντι 37% της Ιρλανδίας, 40% της Πορτογαλίας και 60% της Ελλάδας, σύµφωνα µε τους δείκτες CMA, και µε σπρεντ δανεισµού 550µονάδες βάσης, έναντι 1.128 της Ελλάδας).
Η εµπειρία από τις χώρες που ακολούθησαν τον δρόµο της Αργεντινής έδειξε πως η διαγραφή ενός σηµαντικού µέρους του χρέους µιας χώρας δεν κάνει την οικονοµία της λιγότερο αλλά περισσότερο αξιόπιστη, όπως διαπιστώνει ο Μάικλ Χάντσον, καθηγητής των οικονοµικών στο Πανεπιστήµιο του Μιζούρι.
Οσο για τον δικαστικό δρόµο που θα µπορούσαν να ακολουθήσουν οι δανειστές, υπάρχει µια βασική παραδοχή του διεθνούς δικαίου πως καµία κυρίαρχη χώρα δεν µπορεί να υποχρεωθεί να συνοµολογήσει την οικονοµική αυτοκτονία της, εξαναγκαζόµενη σε µέτρα λιτότητας που θα εξανδραποδίσουν τον λαό της. Τα κράτη είναι κυρίαρχα. Και όταν δεν το αντιλαµβάνονται αυτό οι κυβερνήσεις τους, το αντιλαµβάνονται οι λαοί τους. Γι’ αυτό ακριβώς ο ισλανδικός λαός αρνήθηκε πρόσφατα να περάσει την υπόλοιπη ζωή του ξεπληρώνοντας τα χρέη που είχε αναλάβει το τραπεζικό σύστηµα της χώρας του έναντι βρετανικών και ολλανδικών τραπεζών.
Ο µηχανισµός των χρεών είναι το κατ’ εξοχήν όπλο του οικονοµικού πολέµου που έχει εξαπολύσει το διεθνές χρηµατοπιστωτικό κεφάλαιο εναντίον των λαών. Κοστίζει φθηνότερα από τη στρατιωτική κατάκτηση, αλλά έχει παρόµοιο σκοπό: τον έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων και των βασικών υποδοµών µιας χώρας και τον καταναγκασµό του λαού της να καταβάλλει φόρο υποτέλειας εφ’ όρου ζωής. Η περιουσία της απαλλοτριώνεται και κατάσχεται. Ή τα έσοδα από αυτήν δεσµεύονται από τους δανειστές µε παρόµοιες συνέπειες: την οικονοµική ανέχεια και τη χρόνια ύφεση, µε αποτέλεσµα τη συντριβή του βιοτικού επιπέδου που το σύστηµα υποσχόταν στον λαό πριν από µία γενιά. Ολος αυτός ο µηχανισµός ονοµάζεται κατ’ ευφηµισµόν «µηχανισµός διάσωσης», σαν να είναι κάτι απαραίτητο για την επιβίωση της οικονοµίας και της εργασίας, ενώ δεν είναι παρά ένας µηχανισµός αφαίµαξης του πλούτου µιας χώρας από τους διεθνείς δανειστές της.
Η εµπειρία από τις χώρες που ακολούθησαν τον δρόµο της Αργεντινής έδειξε πως η διαγραφή ενός σηµαντικού µέρους του χρέους µιας χώρας δεν κάνει την οικονοµία της λιγότερο αλλά περισσότερο αξιόπιστη, όπως διαπιστώνει ο Μάικλ Χάντσον, καθηγητής των οικονοµικών στο Πανεπιστήµιο του Μιζούρι.
Οσο για τον δικαστικό δρόµο που θα µπορούσαν να ακολουθήσουν οι δανειστές, υπάρχει µια βασική παραδοχή του διεθνούς δικαίου πως καµία κυρίαρχη χώρα δεν µπορεί να υποχρεωθεί να συνοµολογήσει την οικονοµική αυτοκτονία της, εξαναγκαζόµενη σε µέτρα λιτότητας που θα εξανδραποδίσουν τον λαό της. Τα κράτη είναι κυρίαρχα. Και όταν δεν το αντιλαµβάνονται αυτό οι κυβερνήσεις τους, το αντιλαµβάνονται οι λαοί τους. Γι’ αυτό ακριβώς ο ισλανδικός λαός αρνήθηκε πρόσφατα να περάσει την υπόλοιπη ζωή του ξεπληρώνοντας τα χρέη που είχε αναλάβει το τραπεζικό σύστηµα της χώρας του έναντι βρετανικών και ολλανδικών τραπεζών.
Ο µηχανισµός των χρεών είναι το κατ’ εξοχήν όπλο του οικονοµικού πολέµου που έχει εξαπολύσει το διεθνές χρηµατοπιστωτικό κεφάλαιο εναντίον των λαών. Κοστίζει φθηνότερα από τη στρατιωτική κατάκτηση, αλλά έχει παρόµοιο σκοπό: τον έλεγχο των περιουσιακών στοιχείων και των βασικών υποδοµών µιας χώρας και τον καταναγκασµό του λαού της να καταβάλλει φόρο υποτέλειας εφ’ όρου ζωής. Η περιουσία της απαλλοτριώνεται και κατάσχεται. Ή τα έσοδα από αυτήν δεσµεύονται από τους δανειστές µε παρόµοιες συνέπειες: την οικονοµική ανέχεια και τη χρόνια ύφεση, µε αποτέλεσµα τη συντριβή του βιοτικού επιπέδου που το σύστηµα υποσχόταν στον λαό πριν από µία γενιά. Ολος αυτός ο µηχανισµός ονοµάζεται κατ’ ευφηµισµόν «µηχανισµός διάσωσης», σαν να είναι κάτι απαραίτητο για την επιβίωση της οικονοµίας και της εργασίας, ενώ δεν είναι παρά ένας µηχανισµός αφαίµαξης του πλούτου µιας χώρας από τους διεθνείς δανειστές της.
Τα ποντίκια εγκαταλείπουν πρώτα ένα πλοίο που βουλιάζει. Ούτε τώρα θα µείνουν πίσω. Σαν να τα ακούµε ήδη να υπερασπίζονται τον εαυτό τους, να κρύβονται πίσω από «τεχνικές λύσεις» που θεώρησαν επιβεβληµένες, να απαλλάσσουν εαυτούς από τις συνέπειες των ιδεολογικών επιλογών τους, προετοιµάζοντας τη διάσωσή τους για την επόµενη µέρα. Με πολλές ελπίδες, είναι αλήθεια, για όσο ακόµη ο λαός θα παραµένει σε ληθαργική κατάσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου