Ένας χρόνος μνημόνιο... Καλή ανάσταση της λογικής

Κλείνει σήμερα ένας χρόνος από την ημέρα που με φόντο το Καστελόριζο ο ΓΑΠ ανακοίνωνε την προσφυγή της χώρας στο μηχανισμό, αποφεύγοντας επιμελώς την οποιανδήποτε αναφορά στο ΔΝΤ. Μετά από ένα 12μηνο αφαίρεσης δικαιωμάτων και κατακτήσεων του κόσμου της εργασίας, ο ΓΑΠ πέρασε από την υπόσχεση του ασφαλούς ταξιδιού με τα "χαρτογραφημένα νερά" που θα έληγε το 2013, στον "οδικό χάρτη" ενός εφιαλτικού ταξιδιού δίχως τέλος. 

Για την θλιβερή επέτειο, δεν έχω τίποτα παραπάνω να πω από όσα έγραψα πέρυσι τέτοια μέρα: Όλοι μαζί;

Όσο για την "μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης", θα ξαναευχηθώ ό,τι και πριν ένα χρόνο, μεταφέροντας το τέλος της ανάρτησης Καλή ανάσταση της Λογικής!

"...Η θάλασσα πάντως που δεν ξέρει από θρησκείες, ουδόλως ενδιαφέρεται για το αν θα έχει εντός της ψάρια ή μέδουσες, κοράλια ή φύκια. Το ίδιο και η γη... Μόνο εμάς αφορά το αν θα υπάρχουν και άνθρωποι, μηλιές, ελέφαντες & τσαλαπετεινοί και όχι μόνο έντομα, βακτήρια και βρύα... Σε κανέναν δεν θα λείψουμε και κανείς εξω/υπερ/γήινος παράγοντας δεν υπάρχει που να ψάχνει λύσεις στα προβλήματά μας.

Οι βασανιστικά αργοί (για τον ανθρώπινο χρόνο) μηχανισμοί προσαρμογής και ισορροπίας του γήινου οικοσυστήματος, δεν μπορούν πια να αντεπεξέλθουν στην ταχύτατα αναπτυσσόμενη ανθρώπινη παρέμβαση. Κάθε χρόνος, κάθε μήνας, κάθε ώρα που περνάει και το ανθρώπινο είδος συνεχίζει να παραβιάζει τις περιβαλλοντικές ισορροπίες, μας φέρνει πιο κοντά στο σημείο μηδέν. Το σημείο δηλαδή που οι αλλαγές στο οικοσύστημα θα είναι μη αναστρέψιμες. Το σημείο που ο πλανήτης, ο κόσμος μας, θα πάψει να υπάρχει όπως τον γνώρισε το είδος μας. Με χιλιάδες υπό εξαφάνιση είδη που θα αδυνατούν να προσαρμοστούν στις ραγδαίες κλιματικές και περιβαλλοντικές αλλαγές και, ανάμεσα σε αυτά κι εμάς τους ίδιους.

«Κατακυριεύσαμε την γην». Εντάξει.

Αλλά τα παιδιά μας τι νερό θα έχουν να πιούν; Τι αέρα να αναπνέουν; Τι τροφές να τρώνε όταν, ό,τι μας έθρεψε χιλιάδες χρόνια, θα μολυνθεί, μειωθεί, εξαφανισθεί; Η απειλή δεν είναι απλώς μπροστά μας, είναι ήδη παρούσα και απαιτεί αλλαγή τρόπου ζωής, αλλαγή συνηθειών, αλλαγή νοοτροπίας αλλά και αλλαγή ηθικής. Κι από αυτή την άποψη η οικονομική κρίση έχει το καλό της ανάσχεσης της καταναλωτικής πανδημίας... αλλά χρειάζεται αλλαγή πραγματική, μόνιμη και όχι "ευκαιριακή". Όπως είχε πει προ 15ετίας και η Νίκη Γουλανδρή (χμμμ, μπερδεύομαι πάλι... μπορεί να το είχε πει η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ):

"Είμαστε όλοι σε ένα τρένο που πηγαίνει στο γκρεμό και το ξέρουμε. Το θέμα δεν είναι να κόψουμε ταχύτητα, το θέμα είναι να κατέβουμε από το τρένο!"
 

Καλή ανάσταση λοιπόν. Καλή αναγέννηση. Καλή ανάσταση της Λογικής, καλή αναγέννηση της Νόησης.

Γύρω μας η Άνοιξη το παλεύει ακόμα. Μια δρασκελιά να κάνεις έξω από το τσιμέντο και το κάλεσμά της στη ζωή θα σε μαγέψει με χρώματα, αρώματα κι ελπίδα. Αρκεί ένα νοητικό ξεμπλοκάρισμα και η αποδοχή -επιτέλους- ότι δεν είμαστε η κορωνίδα, αλλά ένα κομμάτι της ζωής, της φύσης, ενός συνόλου δηλαδή που γεννήθηκε και εξελικτικά προσαρμόστηκε σε συγκεκριμένες συνθήκες. Ειδάλλως, η συνεχής ασέβειά μας προς το σύνολο, θα φέρει μέρες που η κινηματογραφική ατάκα του Matrix, (παρομοίαζε το ανθρώπινο είδος με τους ιούς που σταματούν να καταστρέφουν τον ξενιστή τους μόνο όταν αυτός πεθάνει), θα βρει την τραγική πραγμάτωσή της…"