Χυδαία Δημοκρατία

(πηγή)

του Κώστα Καναβούρη

από την Αυγή της Κυριακής 

Αν η εκτελεστική εξουσία έχει πλήρως υποκύψει στη δύναμη της οικονομίας των ισχυρών, αν αυτό που ονομάζουμε εκτελεστική εξουσία είναι μια θεσμική δουλεία (με τη συνακόλουθη διάχυση του εκτρώματος σε ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό), στους παράγοντες της αγοράς, εθνικούς ή υπερεθνικούς, τότε η εκτελεστική εξουσία είναι μια επονείδιστη (ηθικά) και επιβλαβής (πολιτικά) εξουσία. Αν η νομοθετική εξουσία δεν υφίσταται έχοντας πλήρως υποταγεί στην εκτελεστική τοιαύτη, τότε η νομοθετική εξουσία είναι μια επονείδιστη και επιβλαβής εξουσία. Ωστόσο, όμως, το ξέρουμε αυτό όλοι, κάτι παράγει. Και το προϊόν της επονείδιστης και επιβλαβούς νομοθετικής εξουσίας είναι οι νόμοι. Κατ' εντολήν της επονείδιστης και επιβλαβούς εκτελεστικής εξουσίας.

Με τη σειρά της τώρα έρχεται η τρίτη εξουσία ανυπερθέτως ανεξάρτητη, η δικαστική εξουσία, για να απονείμει δίκαιο, να δράσει δηλαδή με απελευθερωτικούς κανονιστικούς όρους ώστε οι πολίτες να αισθάνονται και να είναι (προσοχή: να αισθάνονται "ψυχικά" και να είναι "λογικά") ασφαλείς καθολικώς. Να είναι ελεύθεροι να πράξουν τα πάντα, εφ' όσον φυσικά δεν βλάπτουν. Συμβαίνει αυτό; Όχι. Διότι η δικαστική εξουσία δεν απονέμει δικαιοσύνη. Απλώς σε κάθε περίπτωση αναζητά τη νομική αλήθεια. Αναζητά δηλαδή εν τοις πράγμασι την επονείδιστη εφαρμογή επονείδιστων νόμων (κατά σύνολον κατευθύνσεως φυσικά, όχι κατά περίπτωση) που προέρχονται από μια επονείδιστη εξουσία, εξαϋλωμένη ήδη μέσα στους κόλπους μιας άλλης που δεν είναι απλώς υπέρτερη, αλλά επιδιώκει και επιβάλλει να είναι υπέρτερη, καταργώντας εν ψυχρώ και πέρα από κάθε κανόνα και τρόπο κοινής καθολικά συνεννόησης την ισότητα και την ανεξαρτησία των εξουσιών. Μια διαδικασία, επομένως, που εκτρέπει απολύτως το νόημα και την έννοια της εξουσίας και την υποβιβάζει από διαφωτιστική κανονιστική συνεννόηση σε ιερατική μεταφυσική επιβολής. Επονείδιστο και επιβλαβές. Συνεπώς η λεγόμενη ανεξάρτητη και ισότιμη δικαστική εξουσία δεν είναι τίποτε άλλο από μια επονείδιστη και επιβλαβή διαδικαστική κατάσταση διαχείρισης της χυδαιότητας που ονομάζεται δημοκρατία.

Δύο ακραία παραδείγματα: Από τη μια το νομικό πλαίσιο που με τον υπέρτατο Νόμο, το Σύνταγμα, περιτριγυρίζει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Διά του νόμου λοιπόν, διά του αποτελέσματος δηλαδή μιας επονείδιστης και επιβλαβούς σημαιοστολισμένης ακύρωσης των εννοιών (και των αιματοβαμμένων αγώνων του διαρκώς θυσιαζόμενου άπειρου υλικού της ιστορίας), ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ένα Συμβολικό Τίποτα. Δεν παρεμβαίνει, διότι αδυνατεί εκ του νόμου. Και το αποδέχεται. Αποδέχεται να είναι το σιωπηλό τοτέμ (που το λατρεύουν οι κόλακες και οι επιτήδειοι) μιας επονείδιστης ιερατικής επιβολής των διαστρεβλωμένων έως εξαϋλώσεως θεσμών. Εδώ όμως ας σκεφτούμε κάτι: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ΕΙΝΑΙ. Και είναι ο κάθε πολίτης. Επομένως κατά τραγική ειρωνεία αυτό το επονείδιστο και επιβλαβές σύστημα εξουσίας μας είναι ότι ο κάθε πολίτης, δηλαδή όλοι μας, είμαστε ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ. Δεν δικαιούμαστε να ομιλούμε, δεν δικαιούμαστε να παρεμβαίνουμε, δεν δικαιούμαστε να έχουμε άποψη. Διότι πάνω από μας υπάρχει ο ΝΟΜΟΣ. Υπάρχει το ΣΥΝΤΑΓΜΑ. Υπάρχει η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Και τι είναι όλα αυτά; Ανεξερεύνητο. Όλα αυτά είναι αυτά που λένε οι επονείδιστες και επιβλαβείς εξουσίες. Αμήν. Μνημόνιο. Νόμος. Υποταγή. Νόμος. Χρέος. Νόμος. Πληρωμή του χρέους. Νόμος. Παπανδρέου. Νόμος. Παμπούκης. Νόμος. Κατσέλη. Νόμος. Παπακωνσταντίνου. Νόμος. Συνταξιούχοι Βουλευτές. Νόμος. Νυν βουλευτές. Νόμος. Μητσοτάκης. Νόμος. Λαλιώτης. Νόμος. Εταιρείες, παραεταιρείες, κυκεώνας εισαγγελέων, δικηγόρων, ανακριτών, ερμηνευτών, ιεροφαντών. Νόμος. Απολύσεις. Νόμος. Κέρδη. Νόμος.

Όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα συναποτελούν τη μια πλευρά αυτής της επονείδιστης και επιβλαβούς διαδικαστικής κατάστασης της χυδαιότητας που ονομάζεται δημοκρατία. Και από την άλλη πλευρά: Νόμιμα ο τελευταίος χρήστης ηρωίνης μπορεί να πάει για χρόνια στη φυλακή. Γιατί δεν είναι ΕΜΕΙΣ. Νόμιμα ο κάθε μικροχρεώστης στο Δημόσιο μπορεί να πάει φυλακή γιατί είναι ΕΜΕΙΣ, μόνο που ΕΜΕΙΣ προς το παρόν τη γλυτώσαμε και άρα δεν μας ενδιαφέρει. Νόμιμα πάει στη φυλακή ο κάθε νεαρός αναρχικός με βαρύτατες νομικά καταγγελίες ή με βαρύτατες νομικά καλυμμένες ασφαλίτικες πράξεις, αλλά δεν είναι ΕΜΕΙΣ. Δεν είμαστε εμείς ο δικαστής που υποχρεωτικά πιστεύει αυτόν που νομικά και θεσμικά δέρνει, παρά τον φερόμενο έκνομο που τρώει το ξύλο, την ώρα που εξετάζουμε ποιος πήρε τα λεφτά από τη Siemens. Δεν είμαστε εμείς. Εμείς δεν είμαστε πουθενά.

Σε κανένα σκάνδαλο δεν εκπροσωπηθήκαμε ώστε να αποδοθούν οι ευθύνες. Σε καμιά μυστική συμφωνία με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν συμμετείχαμε. Σε κανένα νόμο παροχής υπηρεσιών στις τράπεζες δεν συναινέσαμε. Ούτε στο κλείσιμο των σχολείων. Ούτε στη βαρβαρότητα των νοσοκομείων. Ούτε στο ξεπούλημα της ζωής μας. Ούτε στη νόμιμη ανεργία. Ούτε στο νόμιμο κόψιμο των συντάξεων. 

Συνεπώς πού είναι η Δημοκρατία που μας εκπροσωπεί; Πού είναι ο Νόμος; Εκτός κι αν ο Νόμος είναι το δίκιο του Παμπούκη. Που είναι.