Μια απεργία που μας αφορά όλους

(πηγή)

από την Αυγή

Η απεργία στα μέσα ενημέρωσης έχει κλαδική, αλλά και ευρύτερη κοινωνική - πολιτική σημασία. Τα όσα διαδραματίζονται εκεί αντικατοπτρίζουν όσα επαπειλούνται σε άλλους κοινωνικούς - οικονομικούς τομείς. Η παρούσα κρίση έδωσε τη χαριστική βολή σ' έναν τομέα που ποτέ δεν ήταν κερδοφόρος, αντλούσε όμως πόρους από παράπλευρες δραστηριότητες και τραπεζικά δάνεια, με βάση τον νόμο της διαπλοκής και της πολιτικής ανταπόδοσης.

Εκατοντάδες απολύσεις, υγιή Ταμεία που υπονομεύονται, εισοδήματα που συρρικνώνονται, επιχειρήσεις που απειλούνται, και μαζί μ' αυτές συχνά και ο πλουραλισμός, συνιστούν την εσωτερική εικόνα της κρίσης στον Τύπο. Η άλλη αφορά την κρίση αξιοπιστίας, καθώς το καταρρέον πολιτικό σύστημα συμπαρασύρει και τον μιντιακό πυλώνα του, που συχνά ακόμη και σήμερα λειτουργεί ως εμβρυουλκός της "μεταπολίτευσης του Μνημονίου".

Η απεργία που γίνεται αυτές τις μέρες έχει ως κεντρική διεκδίκηση να υπογραφεί Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, με μηδενικές αυξήσεις, αλλά κατοχυρωμένες τις θέσεις εργασίας. Οι ιδιοκτήτες έσπευσαν να ευθυγραμμιστούν με τους τραπεζίτες και να... αντιπροτείνουν μειώσεις των μισθών κατά 15%!

Προφανώς πρόκειται για την πρώτη συγκροτημένη επιχείρηση εσωτερικής υποτίμησης σ' έναν μεγάλο κλάδο. Η αποδόμηση των συλλογικών συμβάσεων παραμένει προτεραιότητα της τροϊκανής πολιτικής. Αν το πετύχουν στις τράπεζες και τα ΜΜΕ, τότε υπάρχει ισχυρό κακό προηγούμενο.

Ακόμη κι αν δεν κατορθώσουν να ξηλώσουν βίαια τις κατακτήσεις του μεταπολεμικού κοινωνικού κράτους, υπάρχει πάντοτε η μέθοδος της διάβρωσης. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που δημοσιεύονται σήμερα, ήδη συντελείται ο θάνατος της πλήρους απασχόλησης. Δίπλα στην ανεργία που θεριεύει, εξαφανίζονται οι προσλήψεις με πλήρη δικαιώματα και εκτοξεύεται η ευλύγιστη απασχόληση, ακόμη χειρότερα και η εκ περιτροπής.

Αυτά που συμβαίνουν στον άλλοτε προνομιούχο χώρο των μίντια σηματοδοτούν την κοινωνική ερήμωση της εποχής του Μνημονίου, που με το Σύμφωνο για το Ευρώ καθίσταται σχεδόν ισόβιο και πανευρωπαϊκό. Γι' αυτό ο αγώνας των δημοσιογράφων και των άλλων εργαζομένων στα μέσα ενημέρωσης αφορά ολόκληρη την κοινωνία, που μουδιασμένη βλέπει το τέλος της εργασίας να επέρχεται. Όχι ως δυνατότητα απελευθέρωσης, αλλά ως φάντασμα μιας χειρότερης ζωής.

Όπως συμβαίνει σ' αυτές τις περιπτώσεις, οι ανισότητες μεγαλώνουν, κάποιοι χτίζουν καριέρες και κάποιοι, οι πολλοί, αναζητούν τη δύναμη της συλλογικότητας. Απ' αυτή την άποψη η κινητοποίηση στα μέσα ενημέρωσης καταδεικνύει μια δύναμη που υπάρχει, αρκεί να ξεπεράσουμε δισταγμούς, φόβους και αμηχανίες.