Πόλεμος κατά των φτωχών

Dario Castillejos, Imparcial de Oaxaca, (πηγή)

του Μιχάλη Τρίκκα 
από την Αυγή

Δεν είναι μόνο η ταυτόχρονη εμπλοκή της χώρας του σε τρεις πολέμους (πρωτοφανές κατόρθωμα για έναν κάτοχο Νόμπελ Ειρήνης), οι διαρκείς υποχωρήσεις προς τις τράπεζες και τους χρηματιστές της Ουόλ Στρητ, η διατήρηση του Γκουαντάναμο και πολλών άλλων εμβληματικών μέτρων της κυβέρνησης Μπους, όπως οι φοροαπαλλαγές των πλουσίων, εκείνες που σήμερα εκθέτουν ανεπανόρθωτα τον Μπάρακ Ομπάμα.

Αν μη τι άλλο, θα περίμενε κανείς από τον πρώτο μαύρο πρόεδρο στην ιστορία των ΗΠΑ να ξεφύγει από τα όρια της πολιτικής ορθότητας και να προχωρήσει σε κάποιες βαθιές τομές σε ό,τι αφορά την αντιμετώπιση των μειονοτήτων, σε μια μετωπική σύγκρουση με τον θεσμοθετημένο ρατσισμό. Κι όμως: "Ο αριθμός των Αφρο-αμερικανών που βρίσκονται σήμερα φυλακισμένοι, ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους ή υπό δικαστική επιτήρηση ξεπερνά τον αντίστοιχο αριθμό των μαύρων σκλάβων πριν τον αμερικανικό εμφύλιο".

Την ανατριχιαστική αποκάλυψη έκανε την προηγούμενη εβδομάδα η, επίσης Αφρο-αμερικανή, καθηγήτρια Νομικής στο Πανεπιστήμιο του Οχάιο, Μισέλ Αλεξάντερ, κατά την παρουσίαση του βιβλίου της “Μαζική κάθειρξη στα χρόνια της αχρωματοψίας”. Η ερευνήτρια υπογραμμίζει ένα διπλό παράδοξο. Η ραγδαία αύξηση των μαύρων κρατουμένων σημειώνεται σε μια περίοδο που η εγκληματικότητα έχει υποχωρήσει, ενώ, με βάση αρκετές έρευνες, οι μαύροι δεν πουλούν ή κάνουν χρήση ναρκωτικών σε μεγαλύτερο ποσοστό από ό,τι οι λευκοί.

“Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της αύξησης οφείλεται στον Πόλεμο κατά των Ναρκωτικών, πόλεμο που διεξάγεται σχεδόν αποκλειστικά εναντίον των φτωχών, έγχρωμων κοινοτήτων” σημειώνει η Αλεξάντερ αναφέροντας ενδεικτικά ότι οι τέσσερις στους πέντε νεαρούς κατοίκους των γκέτο θα βρεθούν αντιμέτωποι με την αμερικανική δικαιοσύνη σε κάποιο σημείο της ζωής τους. Δεν θα έχουν καλή νομική εκπροσώπηση και θα αντιμετωπιστούν με προκατάληψη από ένα βαθιά ταξικό δικαστικό σύστημα.

Θα φυλακιστούν και θα σπρωχτούν στο περιθώριο. Χάνουν το δικαίωμα ψήφου, αποκλείονται από κοινοτικά προγράμματα επιδότησης σπουδών ή ενοικίου και, φυσικά, βρίσκουν κλειστές τις πόρτες των περισσότερων εργοδοτών. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Αλεξάντερ, το 70% από αυτούς καταλήγει ξανά σε κάποιο σωφρονιστικό ίδρυμα μέσα στα επόμενα δύο χρόνια.

Τι μπορεί να γίνει για να αλλάξει αυτή η κατάσταση; Η Αμερικανίδα καθηγήτρια δεν είναι ιδιαίτερα αισιόδοξη, καθώς γνωρίζει ότι οι υπέρμαχοι της αλλαγής έχουν να αντιμετωπίσουν έναν πανίσχυρο αντίπαλο: το ίδιο το σωφρονιστικό σύστημα των ΗΠΑ, που έχει πραγματικά γιγαντωθεί τα τελευταία 30 χρόνια. Μια ριζική μεταρρύθμιση του συστήματος θα οδηγούσε στην κατάργηση ενός εκατομμυρίου θέσεων εργασίας, σημειώνει ενδεικτικά.

Είναι κάτι σαν το διαβόητο “στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα”, που επιδιώκει να διασφαλίζει τη συμμετοχή των ΗΠΑ σε πολέμους. Η αντίστοιχη βιομηχανία των φυλακών έχει κάθε συμφέρον να έχει τα κελιά της γεμάτα. Και είναι ασφυκτικά γεμάτα. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του βρετανικού King's College, περισσότεροι από 2.300.000 βρίσκονται σήμερα φυλακισμένοι στις ΗΠΑ, με μια αναλογία 756 κρατουμένων ανά 100.000 κατοίκους. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι η αναλογία στην Ρωσία είναι 626 ανά 100.000 και στην Κίνα 119 ανά 100.000.

Και το πιο ανησυχητικό είναι ότι η βιομηχανία των φυλακών ιδιωτικοποιείται σήμερα με ραγδαίους ρυθμούς. Περισσότερες από 18 αμερικανικές εταιρείες όπως η CCA και η Wackenhut διευθύνουν σήμερα τις δικές τους φυλακές εξασφαλίζοντας τεράστια κέρδη. Κέρδη που προκύπτουν όχι μόνο από τις ομοσπονδιακές επιδοτήσεις για κάθε τρόφιμο, αλλά και από την εκμετάλλευση της εργασίας των κρατουμένων, των σύγχρονων δηλαδή σκλάβων.