Μεταπολίτευση

Φωτογράφος: idealkrush (πηγή)

του Άγγελου Μανταδάκη
από την Αυγή

Ξεκίνησε σαν μια αυθόρμητη διαμαρτυρία κατά τα πρότυπα των «indignados» της Ισπανίας. Σαν έκφραση αγανάκτησης για την επιδρομή ενάντια στο εισόδημα, την απασχόληση και τα κοινωνικά δικαιώματα. Κάποιοι προεξόφλησαν ότι θα ξεφουσκώσει γρήγορα. Κάποιοι άλλοι είπαν ότι δεν έχει σχέδιο ριζικών αλλαγών. Ο κ. Πάγκαλος το παραλλήλισε με τις διαδηλώσεις κατσαρόλας στη Χιλή το 1973, ξεχνώντας ότι αυτές ήταν κατευθυνόμενες από την CIA με στόχο την πτώση του Αλιέντε.

Συμπλήρωσε τις πρώτες δεκατρείς ημέρες αφήνοντας πίσω του προβλέψεις και φόβους. Την περασμένη Κυριακή 5 Ιουνίου έδειξε την απίστευτη δυναμική του καθώς αι γενεαί πάσαι συναντήθηκαν στο Σύνταγμα. Ένα ποτάμι που ξεκινάει μπροστά από το Κοινοβούλιο, διασχίζει μεγάλες και μικρές πόλεις και φτάνει μέχρι το ακριτικό Καρλόβασι, δεν διαδηλώνει μόνο κατά των Μνημονίων. Ζητάει την απαλλαγή του τόπου από ένα πολιτικό σύστημα που υποτιμά τον πολίτη, γεννά διαφθορά και ρεμούλα και έχει οδηγήσει την οικονομία και τη χώρα στη σημερινή τραγική κατάσταση.

Καταξιώθηκε σαν ένα μεγάλο κίνημα, ειρηνικό και ακηδεμόνευτο και αυτό του δίνει την ξεχωριστή δυναμική που τρομάζει το κατεστημένο. Στις πλατείες και στους δρόμους της χώρας γίνεται ίσως μια νέα μεταπολίτευση.

Η προηγούμενη μεταπολίτευση έγινε υπό την ηγεμονία της αστικής τάξης και της κεντροδεξιάς. Ακολούθησε την κατάρρευση μιας στρατιωτικής δικτατορίας και μια εθνική τραγωδία. Η σημερινή αφορά στην κατάρρευση του δικομματισμού που θεμελιώθηκε στη δεκαετία του '70 και οδήγησε στην τραγωδία της οικονομίας. Το ερώτημα που τίθεται είναι αυτή την φορά ποιες δυνάμεις θα ηγεμονεύσουν.

Για την ανανεωτική, ριζοσπαστική Αριστερά είναι ένα στοίχημα. Με αρχή της τον σεβασμό της αυτονομίας των κοινωνικών κινημάτων, οφείλει να πείσει ότι μπορεί να πετάξει πέρα από τα όρια της πολιτικής της γεωγραφίας και να εκφράσει πολιτικά, πνευματικά και ηθικά ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Υπό τις συνθήκες αυτές ίσως τα μέχρι τώρα διακυβεύματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, να αποδειχθούν αναγκαία μεν αλλά πολύ λίγα για να ανταποκριθούν στις νέες απαιτήσεις.

Δικαιωμένη σε πολλές από τις θέσεις της, η ανανεωτική, ριζοσπαστική Αριστερά, έτοιμη να ερμηνεύσει δημιουργικά και τα κριτικά μηνύματα που στέλνει γι' αυτήν το κίνημα των πλατειών, διεκδικεί να είναι παρούσα στο νέο πολιτικό σκηνικό όχι σαν απλό συμπλήρωμα αλλά σαν δύναμη ισχυρής παρέμβασης για τις βαθιές προοδευτικές αλλαγές που χρειάζεται ο τόπος.