Όταν πεθαίνει το παλιό...

σκίτσο του Γιάννη Ιωάννου

από την Αυγή

Η ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος θα γίνει σε μία συνεδρίαση στη Βουλή, ως ένα άρθρο. Εφάπαξ ψηφοφορία και για τους εφαρμοστικούς νόμους. Η αποθέωση των συνοπτικών διαδικασιών.

Τι σχέση έχουν όμως αυτά με τον κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία; Από πότε αποφάσεις που αφορούν χρονική περίοδο πέραν της διανυόμενης κοινοβουλευτικής περιόδου λαμβάνονται ως να είναι θέματα ρουτίνας; Γιατί ακόμη δεν έχει έρθει στη Βουλή η δανειακή σύμβαση με την τρόικα, ενώ ετοιμάζεται νέο δάνειο; Αν η κυβέρνηση επινόησε πέρυσι τη νομιμοποίηση να ψηφίσει το Μνημόνιο, επικαλούμενη την τότε νωπή λαϊκή εντολή, φέτος δεν υφίσταται ούτε αυτό το φύλλο συκής.

Η διαδικασία στη Δημοκρατία είναι θέμα ουσίας. Όλα όσα συμβαίνουν σήμερα “δικαιολογούνται” με τον χαρακτήρα της έκτακτης κατάστασης. Πόσο απέχει, όμως, αυτή η απόφαση από τη θεωρητικοποίηση της εκτροπής; Όταν, μάλιστα, ο πρωθυπουργός συνεχώς επανέρχεται με τρομοκρατικά διλήμματα, ακόμη και έξοδο από το ευρώ; Όταν παίζει με απειλές για “στημένα” (μαζί με τον ΣΕΒ και τους δραχμοκερδοσκόπους) δημοψηφίσματα; Πόσο απέχει η κινδυνολογία και οι ανοησίες περί “νέων Γκοτζαμάνηδων” από την προβοκάτσια;

Προκαλεί ανησυχίες το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός, αν και ετοιμόρροπος, έχει γαντζωθεί στην εξουσία και σχεδιάζει “κυβερνήσεις τεχνοκρατών”. Επιχειρεί να αποπολιτικοποιήσει τις αντικοινωνικές πολιτικές, να ντύσει με “επιστημονική ουδετερότητα” τις ταξικές πολιτικές του Μνημονίου. Είναι αργά...

Και με αυτά τα κόλπα, ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να οδηγήσει την κοινωνική αγανάκτηση σε εκτόνωση. Οι πλατείες αποτελούν τον νέο δημοκρατικό χώρο, στη χώρα μας και σε ολόκληρη την Ευρώπη, όπου η λαϊκή οργή αποκτά σωματική υλικότητα. Η δυσαρέσκεια, που επί ένα χρόνο είχε σταθμεύσει στην αποχή και τη συλλογική κατάθλιψη, τώρα πάει πλατεία και σύντομα θα πάει κάλπες! Ζούμε περίοδο Μεσοβασιλείας. Το παλιό, το δικομματικό πολιτικό σύστημα, όπως το ζήσαμε μεταπολιτευτικά, πεθαίνει, αλλά δεν έχει ακόμη γεννηθεί το νέο. Οι εκλογές είναι το πρώτο αναγκαίο βήμα για να καταγραφούν οι νέοι συσχετισμοί, και αυτοί όμως σε αρκετά ρευστή κατάσταση.

Οι χιλιάδες λαού που συνέρρευσαν στις πλατείες την περασμένη Κυριακή, μαζί με την οργή τους για την εξαθλιωμένη καθημερινότητά τους, κουβαλούν τις κυρίαρχες ιδεολογικές αναπαραστάσεις, που κι αυτές όμως τώρα υπόκεινται στις αλλαγές που επιβάλλει η σκληρή πραγματικότητα και στην επανεμφάνιση της αρχής της αλληλεγγύης. Προς στιγμήν, διακρίνεται, όχι βέβαια ευθύγραμμα, μια νέα πολιτικοποίηση, την οποία δεν μπορούν να χειραγωγήσουν τα διάφορα κομματικά και μιντιακά εξαπτέρυγα του Μνημονίου.

Για πρώτη φορά, την Τετάρτη, μέρα της γενικής απεργίας, τα συνδικάτα θα ενωθούν με τους Αγανακτισμένους, στην πλατεία Συντάγματος, δημιουργώντας ελπίδες για μια νέα λαϊκή ενότητα, τόσο αναγκαία...

Ακόμη κι αν ψηφιστούν τα νέα Μνημόνια, από μια απαξιωμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, θα σκοντάψουν στη λαϊκή κινητοποίηση και θέληση. Είναι θέμα αυτοσυντήρησης της κοινωνίας και υπεράσπισης της Δημοκρατίας να μην περάσουν τα νέα μέτρα. Να γεννηθεί το καινούργιο!