Ο πόλεμος της ολιγαρχίας του χρήµατος με όπλο το χρέος

(πηγή)

του Ρούσσου Βρανά 

από ΤΑ ΝΕΑ  

Αλλο PIGS και άλλο BELL. Συγκρίνοντας την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ελλάδα και την Ισπανία (PIGS) µε τη Βουλγαρία, την Εσθονία, τη Λετονία και τη Λιθουανία (BELL), που συµµορφώθηκαν πιο πειθαρχικά από τις άλλες χώρες στις υποδείξεις της λιτότητας, η ευρωπαϊκή ηγεσία χαιρετίζει το γεγονός ότι απέφυγαν τη χρεοκοπία. Και τις υποδεικνύει ως υπόδειγµα επιτυχίας. Οµως ο οικονοµολόγος Πολ Κρούγκµαν έχει άλλη άποψη για την επιτυχία: «Η πραγµατική οικονοµία τους δέχτηκε τεράστια πλήγµατα (συρρίκνωση 20% κατά µέσο όρο, µέσα σε τρία χρόνια). Η εσωτερική υποτίµηση (µείωση της τιµής της εργασίας) άφησε πίσω της µια έρηµο».

Η αλήθεια δύσκολα λέγεται από εκείνους που νιώθουν µια βαθιά περιφρόνηση για τον λαό και που ζουν µε τη βεβαιότητα πως, επειδή τάχα ο λαός έχει χαµηλή νοηµοσύνη και ασθενή µνήµη, θα µπορούν πάντα να τον ξεγελούν.

Σήµερα πια, η έρηµος είναι ορατή από όλους. Η όαση που είχαν υποσχεθεί οι θύτες της λιτότητας δεν φαίνεται πουθενά. Στον βωµό της αχνίζουν οι στάχτες από ανώφελες θυσίες. Χρειάστηκε να ασκηθούν αφόρητες πιέσεις, ώστε να παρακαµφθούν τα δηµοκρατικά εκλεγµένα Κοινοβούλια των χωρών. Και εκµαιεύτηκε µια συναίνεση που τοποθέτησε τα συµφέροντα των ξένων δανειστών πάνω από τα συµφέροντα των εθνικών οικονοµιών. Ακόµη και ο ίδιος ο ορισµός της «ελεύθερης αγοράς» έµεινε απλώς ένας ευφηµισµός, αφού αποδείχτηκε πως δεν είναι παρά ένας κεντρικός σχεδιασµός των τραπεζιτών, ένας πολιορκητικός κριός για την άλωση των εθνικών οικονοµιών.

Η επίθεση της ολιγαρχίας του χρήµατος µοιάζει µε πόλεµο, λέει ο οικονοµολόγος Μάικλ Χάντσον. Οπως σε µια στρατιωτική κατάκτηση, ο σκοπός της είναι να αποκτήσει τον έλεγχο του εδάφους και του δηµόσιου πλούτου µιας χώρας και να επιβάλει φόρο υποτέλειας. Αυτή η επίθεση έχει εξαπολυθεί από µια υπερεθνική χρηµατοπιστωτική τάξη που επιβάλλει τα συµφέροντά της στις κοινοβουλευτικές δηµοκρατίες, που θυσιάζει τις οικονοµίες τους σε ανώφελες προσπάθειες να πληρωθούν χρέη τα οποία είναι αδύνατον να αποπληρωθούν, που υπαγορεύει µια διαρκή λιτότητα ώστε να υφαρπάζει επ’ αόριστον τον πλούτο των χωρών και να διοχετεύει ολοένα και περισσότερο από το εισόδηµα των εργαζοµένων στην εξυπηρέτηση των χρεών, ολοένα και περισσότερα έσοδα των τοπικών επιχειρηµατιών στην πληρωµή των υπερεθνικών τραπεζιτών. Αν αυτό δεν είναι πόλεµος, τότε τι είναι; αναρωτιέται ο Μάικλ Χάντσον.

Σε έναν πόλεµο όµως, για να µη βρεθεί κανείς µεταξύ των θυµάτων, πρέπει να είναι προνοητικός. Ποιο είναι σήµερα το όπλο του επιτιθέµενου; Το χρέος. Θα µπορούσαµε να ζήσουµε χωρίς αυτό; Εκτός από τις PIGS και τις BELL, υπάρχουν και άλλα ακρωνύµια. Οι χώρες της BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία και Κίνα) είχαν πέρυσι µέσο δηµόσιο χρέος µόλις 23,4%. Και όχι µόνο υπάρχουν, αλλά πρωτοστατούν στον κόσµο. Χίλιες φορές καλύτερα µια χώρα, όσο κι αν είναι φτωχή, να µένει µε τις «ψείρες» της. Να ξύνει µονάχη της την πλάτη της και όχι µε ξένες «βοήθειες».