 |
| (πηγή) |
από ΤΑ ΝΕΑ
Μπορεί να είναι και η αρχαία Θούλη που επισκέφθηκε ο εξερευνητής Πυθέας τον τέταρτο π.Χ. αιώνα κι έγραψε γι’ αυτήν στο «Περί Ωκεανού και Γης». Το πιστεύουν πολλοί ιστορικοί για την Ισλανδία. Το βέβαιον όµως είναι πως έχει το αρχαιότερο κοινοβούλιο του κόσµου, το Αλθίνγκι, από το 930 µ.Χ. Και ίσως και το πιο ηρωικό.
Στους Βρετανούς και Ολλανδούς τραπεζίτες, που απαίτησαν να πληρώσει ο ισλανδικός λαός τα δανεικά και αγύριστα που είχαν δώσει σε ισλανδούς τραπεζίτες, το Αλθίνγκι έθεσε όρους που διασφαλίζουν τη λαϊκή και την εθνική κυριαρχία:
«1. Να ληφθούν υπόψη οι εξαιρετικές συνθήκες που αντιµετωπίζει η χώρα. Αυτό σηµαίνει πως τα αντισυµβαλλόµενα µέρη πρέπει να συµφωνήσουν στο λογικό αίτηµα της Ισλανδίας να αναθεωρηθούν οι συµφωνίες.
Αντί δηλαδή να υποταχθεί στην επιβολή µέτρων λιτότητας σαν και αυτά που εδώ και τέσσερις δεκαετίες έχουν κάνει τις τριτοκοσµικές χώρες να αποφεύγουν το ∆ιεθνές Νοµισµατικό Ταµείο σαν πανούκλα, το ισλανδικό κοινοβούλιο άλλαξε τους κανόνες του παιχνιδιού. Εξάρτησε τις πληρωµές προς τη Βρετανία και την Ολλανδία από την ικανότητα της ισλανδικής οικονοµίας να κάνει αυτές τις πληρωµές,
«από την οικονοµική ανάπτυξη και τις µεταβολές του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος, καθώς και από τις µεταβολές του πληθυσµού και τη συµµετοχή του στην αγορά εργασίας».
 |
| (πηγή) |
Για πρώτη φορά εδώ και έναν αιώνα, εξηγεί ο Μάικλ Χάντσον, καθηγητής των Οικονοµικών στο Πανεπιστήµιο του Κάνσας, η Ισλανδία έθεσε την αρχή της ικανότητας πληρωµής ως νοµική βάση για την εξυπηρέτηση του χρέους.
Δεν είναι να απορεί κανείς, λοιπόν, που η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία αντέδρασε µε οργή. Το ποσόν της οφειλής που θα καταβάλλει η Ισλανδία θα είναι ανάλογο µε την ανάπτυξη της οικονοµίας της. Είναι κάτι που ισοδυναµεί µε εξέγερση των δούλων. Κι ωστόσο είναι εντελώς φυσικό να αντιδρά έτσι µια χώρα που, ενώ οι πολίτες της είχαν πριν από την κρίση το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο στον δυτικό κόσµο, είναι σήµερα οι πιο χρεωµένοι. Αυτό που πριν από την κρίση έµοιαζε µε «δηµιουργία πλούτου» αποδείχτηκε κατόπιν ότι δεν ήταν παρά δηµιουργία χρέους, στο οποίο οι τραπεζίτες δεν αναλάµβαναν καµία ευθύνη για τη δυνατότητα του οφειλέτη να το ξοφλήσει. Ηταν άλλωστε βέβαιοι, λέει ο καθηγητής Χάντσον, πως, στην ανάγκη, φιλικές τους κυβερνήσεις θα φόρτωναν αυτό το χρέος στους φορολογουµένους, καταδικάζοντας τις οικονοµίες τους σε συρρίκνωση και τις µελλοντικές γενιές σε υποτέλεια.
Οι όροι του Αλθίνγκι δείχνουν ότι οι χρεωµένες χώρες δεν είναι καταδικασµένες να είναι υποτελείς στους τραπεζίτες. Ούτε είναι υποχρεωµένες να θυσιάζουν τους πολίτες τους σε ανώφελες προσπάθειες πληρωµής χρεών που δεν µπορούν να αποπληρωθούν, αλλά απλώς βυθίζουν τις οικονοµίες τους σε ακόµη µεγαλύτερη εξάρτηση από τους δανειστές τους.
Δεν είναι να απορεί κανείς, λοιπόν, που η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία αντέδρασε µε οργή. Το ποσόν της οφειλής που θα καταβάλλει η Ισλανδία θα είναι ανάλογο µε την ανάπτυξη της οικονοµίας της. Είναι κάτι που ισοδυναµεί µε εξέγερση των δούλων. Κι ωστόσο είναι εντελώς φυσικό να αντιδρά έτσι µια χώρα που, ενώ οι πολίτες της είχαν πριν από την κρίση το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο στον δυτικό κόσµο, είναι σήµερα οι πιο χρεωµένοι. Αυτό που πριν από την κρίση έµοιαζε µε «δηµιουργία πλούτου» αποδείχτηκε κατόπιν ότι δεν ήταν παρά δηµιουργία χρέους, στο οποίο οι τραπεζίτες δεν αναλάµβαναν καµία ευθύνη για τη δυνατότητα του οφειλέτη να το ξοφλήσει. Ηταν άλλωστε βέβαιοι, λέει ο καθηγητής Χάντσον, πως, στην ανάγκη, φιλικές τους κυβερνήσεις θα φόρτωναν αυτό το χρέος στους φορολογουµένους, καταδικάζοντας τις οικονοµίες τους σε συρρίκνωση και τις µελλοντικές γενιές σε υποτέλεια.
Οι όροι του Αλθίνγκι δείχνουν ότι οι χρεωµένες χώρες δεν είναι καταδικασµένες να είναι υποτελείς στους τραπεζίτες. Ούτε είναι υποχρεωµένες να θυσιάζουν τους πολίτες τους σε ανώφελες προσπάθειες πληρωµής χρεών που δεν µπορούν να αποπληρωθούν, αλλά απλώς βυθίζουν τις οικονοµίες τους σε ακόµη µεγαλύτερη εξάρτηση από τους δανειστές τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου