Εκλειψη ευθύνης

σκίτσο του Πάνου Ζάχαρη

του Παντελή Μπουκάλα

από την Καθημερινή 

Κι όταν η παράσταση της εθνικής υπευθυνότητας έλαβε τέλος, περί τις δέκα το βράδυ, κι αφού είχε συμπληρωθεί ένα εξάωρο εξουθενωτικής τηλεοπτικής συζήτησης για κάτι «απολύτως σίγουρο», που, ωστόσο, δεν έμελλε να προκύψει ποτέ, το συμπέρασμα ήταν απλό: Αντί για την έκλειψη σελήνης που είχαν προαναγγείλει οι αστρονόμοι, σημειώθηκε έκλειψη ευθύνης. Και μάλιστα, από τους μέχρις εξαντλήσεως ευθυνολογούντες. Κι ύστερα άρχισε η σοβαρή αντιπαράθεση διά σοβαρότατων δηλώσεων, το επίπεδο των οποίων ένα μόνο παρηγορητικό στοιχείο διαθέτει: ότι βεβαιώνει πως και οι πολιτικοί μας ηγέτες παιδιά είναι κατά βάση, όχι τόσο αθώα, πάντως παιδιά: «Εσείς αρχίσατε τις διαρροές». – «Οχι, εσείς». – «Ναι, αλλά εσείς βιαστήκατε να πείτε ότι ήταν δική σας ιδέα». – «Οχι, εσείς το είπατε». Αποκολοκύνθωση...

Δεν ξέρω πόσες μονάδες εκλογικής επιρροής έχασαν την Τετάρτη το βράδυ οι στυλοβάτες του δικομματικού συστήματος, πόντους αξιοπιστίας πάντως έχασαν κάμποσους. Και δεν διέθεταν πολλούς, να πει κανείς ότι τους περίσσευαν και κάποιους μπορούσαν να χαραμίσουν. Στο ναδίρ ήταν το κύρος τους στα μάτια του κόσμου. Και τώρα, μετά τη φαρσοκωμωδία στην οποία συμπρωταγωνίστησαν χωρίς την αίσθηση ότι πρόκειται περί τραγωδίας, μας υποχρεώνουν να σκεφτούμε ότι ακόμα και το ναδίρ, παρότι ορίζεται ως το κατώτατο δυνατό σημείο, διαθέτει κάτι κατώτερό του – κάτι σαν το απεχθές CCC που φορτώνουν στην πλάτη μας οι ενάρετοι οίκοι αξιολόγησης, οι άνευ όπλων Αττίλες της μετανεωτερικής εποχής μας, που μπορούν να εκμηδενίσουν χώρες και λαούς με μια απλούστατη και φαινομενικώς αναίμακτη κίνηση.

Τώρα, τα επιτελεία του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. ζυγίζουν τα πράγματα (πάντοτε με πνεύμα εθνικής ευθύνης) για να δουν τι έχασαν και τι κέρδισαν, πού ωφελήθηκαν και πού ζημιώθηκαν. Θα ήταν τραγελαφικό, αν δεν ήταν εφιαλτικό, μια και οι ίδιοι, μήνες τώρα, επιμένουν ότι ο τόπος ζει έναν εφιάλτη, τον εφιάλτη της κατάρρευσης και της χρεοκοπίας. Αλλά ποιος να τους πιστέψει πλέον, έπειτα από μια διελκυνστίνδα υπευθυνολογίας και ανιδιοτελειοφλυαρίας, που κατέληξε στην αποθέωση της ανευθυνότητας και της ιδιοτέλειας;  

Ποια πλατεία να αδειάσει ύστερα από τόσο κυνισμό και τόσο τυχοδιωκτισμό, σχεδόν σε «απευθείας σύνδεση» και με ακροατήριο το σύνολο των Ελλήνων που, ήδη μουδιασμένοι, αποσβολώθηκαν με όσα άκουγαν, νιώθοντας να τους εμπαίζουν με τον πιο χοντροκομμένο τρόπο και να τους προσβάλλουν βαρύτατα;

Θα πρέπει, πάντως, να είναι η μοναδική φορά σε χαρτοπαίγνιο που έχουν απομείνει δύο παίκτες στο παιχνίδι, μπλοφάρουν και οι δύο και χάνουν αμφότεροι. Για άλλη μια φορά, λοιπόν, πρωτοπορήσαμε και γράψαμε ιστορία. Και δεν μπορούμε καν να πούμε για τους δύο παίκτες πως «είναι άξιοι της μοίρας τους». 

Γιατί η δική τους μοίρα είναι σιγουρεμένη. Με τη δική μας παίζουν.