του Πιτσιρίκου
Μετά από 15 ημέρες στην πλατεία Συντάγματος, μετά από 15 διαδηλώσεις μπροστά στη Βουλή και 15 λαϊκές συνελεύσεις, δεν έχω καταλήξει σε κανένα οριστικό συμπέρασμα, οπότε, θα γράψω ό,τι μου κατεβαίνει στο κεφάλι – βέβαια, αυτό κάνω πάντα.
Δεν ξέρω γιατί πάω κάθε βράδυ στο Σύνταγμα. Δηλαδή, ξέρω αλλά δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς.
Λοιπόν, όσο είμαι στο Σύνταγμα, είμαι πολύ αισιόδοξος, πολύ χαρούμενος και σχεδόν σίγουρος πως θα καταφέρουμε να ανατρέψουμε το πολιτικό και επιχειρηματικό κατεστημένο που μας έχει φάει τη ζωή, μας έχει φάει. Αισθάνομαι πάρα πολύ δυνατός – είμαι έτοιμος να φάω σίδερα.
Αυτά, όσο είμαι στο Σύνταγμα. Το άλλο πρωί είμαι στα μαύρα μου τα χάλια. Διεκπεραιώνω εκεί ό,τι δουλειές έχω να κάνω, και μετά μετράω μία-μία τις ώρες, για να ξαναπάω στο Σύνταγμα να ανέβω ψυχολογικά. Είμαι σαν το πρεζόνι που περιμένει να πάρει τη δόση του.
Εν τω μεταξύ, εμένα η πλατεία Συντάγματος ποτέ δεν μου άρεσε. Την απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι• όπως ο διαδηλωτής τα χημικά – κι έχω φάει πολλά χημικά εκεί γύρω. Και τώρα, η πλατεία Συντάγματος είναι το πιο αγαπημένο μου μέρος. Το Θησείο, η Πλάκα, τα Πετράλωνα, το Γκάζι και το Μοναστηράκι έχουν να με δουν δυο βδομάδες.
«Τι θα γίνει, ρε πιτσιρίκο» μου λέει μια φίλη χτες στο τηλέφωνο, «πότε θα έρθεις στο νησί; Είχες πει ότι θα έρθεις στα μέσα Μαΐου και κοντεύουν μέσα Ιουνίου». «Α, δεν μπορώ» της λέω, «γιατί θα χάσω τις συνελεύσεις». «Κάνουμε και στο νησί συνελεύσεις» μου λέει, «κάθε βράδυ μαζευόμαστε στην πλατεία, κάνουμε συνέλευση και μετά πάμε για νυχτερινό μπάνιο».
Μήπως να πάω να συνεχίσω την επανάσταση στο νησί; Αλλά, ρε γαμώτο, δεν θέλω να το χάσω αυτό το πανηγύρι. Μια φορά στη ζωή μου βλέπω ανθρώπους αποφασισμένους να αγωνιστούν για να διεκδικήσουν μια πραγματική δημοκρατία κι εγώ θα λείπω; Όπως και να το κάνεις, είναι λίγο ξεφτίλα.
Από την άλλη, όλη αυτή η θεωρία στις συνελεύσεις έχει αρχίσει να μου σπάει τα νεύρα. Καθόμαστε όλοι γύρω-γύρω και ακούμε τους συνανθρώπους μας να λένε τι καλό πράγμα που είναι η άμεση δημοκρατία, και πόσο ωραία είναι η άμεση δημοκρατία, και έχουμε όλοι ίσα δικαιώματα στην άμεση δημοκρατία, και ψηφίζουμε όλοι για όλα στην άμεση δημοκρατία, και γουστάρω άμεση δημοκρατία και ζήτω η άμεση δημοκρατία!
Μόνο που δεν έχουμε δημοκρατία – ούτε άμεση, ούτε έμμεση. Έχουμε εκατό, διακόσιες, τριακόσιες οικογένειες που έχουν μοιράσει τη χώρα, την πουλάνε, την ξεπουλάνε –μαζί με εμάς- και εμείς καθόμαστε στη μέση της πλατείας και συζητάμε για την άμεση δημοκρατία.
Στις συνελεύσεις της πλατείας Συντάγματος, μερικές φορές νιώθω σαν χριστιανός που προσεύχεται στο Θεό και περιμένει καρτερικά τη Δευτέρα Παρουσία. Δηλαδή, ότι επειδή εμείς εκεί συζητάμε συνέχεια για τη δημοκρατία, θα έρθει και μόνη της η δημοκρατία. Θα ακούσει που συζητάμε γι’ αυτήν, θα συγκινηθεί και θα έρθει.
Εδώ μαζεύτηκαν την περασμένη Κυριακή περισσότεροι από 400 χιλιάδες άνθρωποι στο Σύνταγμα και τους γύρω δρόμους, οι φωνές τους ακούστηκαν στο φεγγάρι, και δεν ίδρωσε το αυτί κανενός.
Έλεγα στην παρέα μου το βράδυ της Κυριακής πως, αν εμένα με έβριζαν μισό εκατομμύριο άνθρωποι –και με έλεγαν «κλέφτη», «προδότη», «ρουφιάνο» και όποια άλλη βρισιά υπάρχει-, θα δήλωνα αμέσως παραίτηση. Τι παραίτηση; Θα αυτοκτονούσα επί τόπου. Θα έπαιρνα ένα πιστόλι, θα στεκόμουν δίπλα στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, θα έλεγα «σας ζητώ συγγνώμη», και θα τίναζα τα μυαλά μου στον αέρα.
Βέβαια –μετά από τέτοιο εξευτελισμό- είναι και λίγο ύποπτο ότι δεν έχει βρεθεί ούτε ένας βουλευτής να δηλώσει παραίτηση. Δεν μπορεί μέσα σε τόσους ανθρώπους να μην υπάρχει ούτε ένας που να έχει λίγη τσίπα πάνω του. Και στατιστικά να το δεις, θα πρέπει να υπάρχουν κάποιοι.
Έχω την υποψία –που αρχίζει να γίνεται βεβαιότητα- πως κάποιοι βουλευτές δέχονται τρομακτικές πιέσεις για να μην παραιτηθούν. Όχι μόνο πιέσεις αλλά και εκβιασμούς. Και δέχονται πιέσεις και εκβιασμούς από τους λίγους πασίγνωστους μεγαλοεπιχειρηματίες που ξέρουν καλά πως, αν η Βουλή «πέσει», οι μέρες τους είναι μετρημένες.
Η ατιμωρησία και η παντελής απουσία της Δικαιοσύνης –που μετατρέπουν τη χώρα σε ζούγκλα- δεν θα συνεχιστούν, αν η Βουλή «πέσει». Η ασυλία τους θα τελειώσει. Θα έρθουν στο φως όλα τα ονόματα των πολιτικών, των μεγαλοεπιχειρηματιών και των μεγαλοεργολάβων που έφαγαν τη σάρκα αυτής της χώρας. Και θα πληρώσουν. Αν «τραβήξεις» έναν από αυτούς, όλο το νήμα θα ξηλωθεί.
Το έχω γράψει πολλές φορές και θα το γράψω μια ακόμα: αν δεν ξηλωθεί όλο αυτό το σάπιο και σιχαμένο σύστημα που διέλυσε τη χώρα και μετέτρεψε –με πολύ μεθοδικό τρόπο- τους πολίτες σε λαμόγια, δεν έχουμε καμία ελπίδα να ζήσουμε σε μια πραγματική δημοκρατία.
Πρέπει να διαλυθεί όλο αυτό το σύστημα. Όλοι αυτοί πρέπει να φύγουν – και να πληρώσουν, βέβαια. Πολιτικοί, μεγαλοεπιχειρηματίες, ιδιοκτήτες ΜΜΕ, εφοπλιστές, δικαστικοί, τηλεδημοσιογράφοι, εργατοπατέρες -και όλος αυτός ο εμετικός συρφετός- πρέπει να πάνε στον αγύριστο.
Την επιστροφή της χώρας στη δημοκρατία και την αξιοπρέπεια δεν θα την ανακοινώσει η Όλγα Τρέμη από το Mega, ούτε θα ακολουθήσει βίντεο με τις φιλανθρωπίες της Μαριάννας Βαρδινογιάννη. Όσο βλέπεις μπροστά σου αυτά τα πρόσωπα, να ξέρεις πως είμαστε ακόμα υπόδουλοι.
Θα πολεμήσουν λυσσαλέα για να διατηρήσουν τη δύναμή τους. Είναι αδίστακτοι –και καθόλου φιλάνθρωποι- και έχουν όλα τα όπλα στα χέρια τους. Ελέγχουν τα μέσα παραγωγής, τα ΜΜΕ, τη Δικαιοσύνη- ελέγχουν τα πάντα.
Έχουν δικούς τους στρατούς και έχουν και μια Αστυνομία που προετοιμάζεται και εξοπλίζεται εδώ και πολλούς μήνες, για να αντιμετωπίσει τους εξεγερμένους – έστω και με ειρηνικό τρόπο- πολίτες.
Φυσικά, δημόσια έλεγαν πως η Αστυνομία ενισχύεται και ισχυροποιείται για να προστατεύσει τους πολίτες από τους κακοποιούς και τους εγκληματίες. Βέβαια, «ξέχασαν» να αναφέρουν πως, σε μια εξέγερση, κακοποιοί και εγκληματίες είναι όλοι αυτοί που εξεγείρονται – εμείς δηλαδή.
Είναι πολύ ωραία τα λόγια και οι συζητήσεις για την άμεση και πραγματική δημοκρατία. Όμως, τις συζητήσεις για τη δημοκρατία τις κάνουν οι ελεύθεροι άνθρωποι. Πρώτα κατακτάς την ελευθερία σου και μετά συζητάς για τη δημοκρατία. Ποτέ στην παγκόσμια ιστορία δεν συζητούσαν για δημοκρατία οι σκλάβοι. Κι εμείς είμαστε σκλάβοι. Ακόμα.
(Ως πότε παλικάρια…)
Λοιπόν, όσο είμαι στο Σύνταγμα, είμαι πολύ αισιόδοξος, πολύ χαρούμενος και σχεδόν σίγουρος πως θα καταφέρουμε να ανατρέψουμε το πολιτικό και επιχειρηματικό κατεστημένο που μας έχει φάει τη ζωή, μας έχει φάει. Αισθάνομαι πάρα πολύ δυνατός – είμαι έτοιμος να φάω σίδερα.
Αυτά, όσο είμαι στο Σύνταγμα. Το άλλο πρωί είμαι στα μαύρα μου τα χάλια. Διεκπεραιώνω εκεί ό,τι δουλειές έχω να κάνω, και μετά μετράω μία-μία τις ώρες, για να ξαναπάω στο Σύνταγμα να ανέβω ψυχολογικά. Είμαι σαν το πρεζόνι που περιμένει να πάρει τη δόση του.
Εν τω μεταξύ, εμένα η πλατεία Συντάγματος ποτέ δεν μου άρεσε. Την απέφευγα όπως ο διάολος το λιβάνι• όπως ο διαδηλωτής τα χημικά – κι έχω φάει πολλά χημικά εκεί γύρω. Και τώρα, η πλατεία Συντάγματος είναι το πιο αγαπημένο μου μέρος. Το Θησείο, η Πλάκα, τα Πετράλωνα, το Γκάζι και το Μοναστηράκι έχουν να με δουν δυο βδομάδες.
«Τι θα γίνει, ρε πιτσιρίκο» μου λέει μια φίλη χτες στο τηλέφωνο, «πότε θα έρθεις στο νησί; Είχες πει ότι θα έρθεις στα μέσα Μαΐου και κοντεύουν μέσα Ιουνίου». «Α, δεν μπορώ» της λέω, «γιατί θα χάσω τις συνελεύσεις». «Κάνουμε και στο νησί συνελεύσεις» μου λέει, «κάθε βράδυ μαζευόμαστε στην πλατεία, κάνουμε συνέλευση και μετά πάμε για νυχτερινό μπάνιο».
Μήπως να πάω να συνεχίσω την επανάσταση στο νησί; Αλλά, ρε γαμώτο, δεν θέλω να το χάσω αυτό το πανηγύρι. Μια φορά στη ζωή μου βλέπω ανθρώπους αποφασισμένους να αγωνιστούν για να διεκδικήσουν μια πραγματική δημοκρατία κι εγώ θα λείπω; Όπως και να το κάνεις, είναι λίγο ξεφτίλα.
Από την άλλη, όλη αυτή η θεωρία στις συνελεύσεις έχει αρχίσει να μου σπάει τα νεύρα. Καθόμαστε όλοι γύρω-γύρω και ακούμε τους συνανθρώπους μας να λένε τι καλό πράγμα που είναι η άμεση δημοκρατία, και πόσο ωραία είναι η άμεση δημοκρατία, και έχουμε όλοι ίσα δικαιώματα στην άμεση δημοκρατία, και ψηφίζουμε όλοι για όλα στην άμεση δημοκρατία, και γουστάρω άμεση δημοκρατία και ζήτω η άμεση δημοκρατία!
Μόνο που δεν έχουμε δημοκρατία – ούτε άμεση, ούτε έμμεση. Έχουμε εκατό, διακόσιες, τριακόσιες οικογένειες που έχουν μοιράσει τη χώρα, την πουλάνε, την ξεπουλάνε –μαζί με εμάς- και εμείς καθόμαστε στη μέση της πλατείας και συζητάμε για την άμεση δημοκρατία.
Στις συνελεύσεις της πλατείας Συντάγματος, μερικές φορές νιώθω σαν χριστιανός που προσεύχεται στο Θεό και περιμένει καρτερικά τη Δευτέρα Παρουσία. Δηλαδή, ότι επειδή εμείς εκεί συζητάμε συνέχεια για τη δημοκρατία, θα έρθει και μόνη της η δημοκρατία. Θα ακούσει που συζητάμε γι’ αυτήν, θα συγκινηθεί και θα έρθει.
Εδώ μαζεύτηκαν την περασμένη Κυριακή περισσότεροι από 400 χιλιάδες άνθρωποι στο Σύνταγμα και τους γύρω δρόμους, οι φωνές τους ακούστηκαν στο φεγγάρι, και δεν ίδρωσε το αυτί κανενός.
Έλεγα στην παρέα μου το βράδυ της Κυριακής πως, αν εμένα με έβριζαν μισό εκατομμύριο άνθρωποι –και με έλεγαν «κλέφτη», «προδότη», «ρουφιάνο» και όποια άλλη βρισιά υπάρχει-, θα δήλωνα αμέσως παραίτηση. Τι παραίτηση; Θα αυτοκτονούσα επί τόπου. Θα έπαιρνα ένα πιστόλι, θα στεκόμουν δίπλα στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, θα έλεγα «σας ζητώ συγγνώμη», και θα τίναζα τα μυαλά μου στον αέρα.
Βέβαια –μετά από τέτοιο εξευτελισμό- είναι και λίγο ύποπτο ότι δεν έχει βρεθεί ούτε ένας βουλευτής να δηλώσει παραίτηση. Δεν μπορεί μέσα σε τόσους ανθρώπους να μην υπάρχει ούτε ένας που να έχει λίγη τσίπα πάνω του. Και στατιστικά να το δεις, θα πρέπει να υπάρχουν κάποιοι.
Έχω την υποψία –που αρχίζει να γίνεται βεβαιότητα- πως κάποιοι βουλευτές δέχονται τρομακτικές πιέσεις για να μην παραιτηθούν. Όχι μόνο πιέσεις αλλά και εκβιασμούς. Και δέχονται πιέσεις και εκβιασμούς από τους λίγους πασίγνωστους μεγαλοεπιχειρηματίες που ξέρουν καλά πως, αν η Βουλή «πέσει», οι μέρες τους είναι μετρημένες.
Η ατιμωρησία και η παντελής απουσία της Δικαιοσύνης –που μετατρέπουν τη χώρα σε ζούγκλα- δεν θα συνεχιστούν, αν η Βουλή «πέσει». Η ασυλία τους θα τελειώσει. Θα έρθουν στο φως όλα τα ονόματα των πολιτικών, των μεγαλοεπιχειρηματιών και των μεγαλοεργολάβων που έφαγαν τη σάρκα αυτής της χώρας. Και θα πληρώσουν. Αν «τραβήξεις» έναν από αυτούς, όλο το νήμα θα ξηλωθεί.
Το έχω γράψει πολλές φορές και θα το γράψω μια ακόμα: αν δεν ξηλωθεί όλο αυτό το σάπιο και σιχαμένο σύστημα που διέλυσε τη χώρα και μετέτρεψε –με πολύ μεθοδικό τρόπο- τους πολίτες σε λαμόγια, δεν έχουμε καμία ελπίδα να ζήσουμε σε μια πραγματική δημοκρατία.
Πρέπει να διαλυθεί όλο αυτό το σύστημα. Όλοι αυτοί πρέπει να φύγουν – και να πληρώσουν, βέβαια. Πολιτικοί, μεγαλοεπιχειρηματίες, ιδιοκτήτες ΜΜΕ, εφοπλιστές, δικαστικοί, τηλεδημοσιογράφοι, εργατοπατέρες -και όλος αυτός ο εμετικός συρφετός- πρέπει να πάνε στον αγύριστο.
Την επιστροφή της χώρας στη δημοκρατία και την αξιοπρέπεια δεν θα την ανακοινώσει η Όλγα Τρέμη από το Mega, ούτε θα ακολουθήσει βίντεο με τις φιλανθρωπίες της Μαριάννας Βαρδινογιάννη. Όσο βλέπεις μπροστά σου αυτά τα πρόσωπα, να ξέρεις πως είμαστε ακόμα υπόδουλοι.
Θα πολεμήσουν λυσσαλέα για να διατηρήσουν τη δύναμή τους. Είναι αδίστακτοι –και καθόλου φιλάνθρωποι- και έχουν όλα τα όπλα στα χέρια τους. Ελέγχουν τα μέσα παραγωγής, τα ΜΜΕ, τη Δικαιοσύνη- ελέγχουν τα πάντα.
Έχουν δικούς τους στρατούς και έχουν και μια Αστυνομία που προετοιμάζεται και εξοπλίζεται εδώ και πολλούς μήνες, για να αντιμετωπίσει τους εξεγερμένους – έστω και με ειρηνικό τρόπο- πολίτες.
Φυσικά, δημόσια έλεγαν πως η Αστυνομία ενισχύεται και ισχυροποιείται για να προστατεύσει τους πολίτες από τους κακοποιούς και τους εγκληματίες. Βέβαια, «ξέχασαν» να αναφέρουν πως, σε μια εξέγερση, κακοποιοί και εγκληματίες είναι όλοι αυτοί που εξεγείρονται – εμείς δηλαδή.
Είναι πολύ ωραία τα λόγια και οι συζητήσεις για την άμεση και πραγματική δημοκρατία. Όμως, τις συζητήσεις για τη δημοκρατία τις κάνουν οι ελεύθεροι άνθρωποι. Πρώτα κατακτάς την ελευθερία σου και μετά συζητάς για τη δημοκρατία. Ποτέ στην παγκόσμια ιστορία δεν συζητούσαν για δημοκρατία οι σκλάβοι. Κι εμείς είμαστε σκλάβοι. Ακόμα.
(Ως πότε παλικάρια…)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου