 |
| (πηγή) |
«Σωστά ευαίσθητος, υγιής, κάτω από τη διδασκαλία των φίλων και των δασκάλων, μαζί με όλα τα άλλα αρνήθηκα τη «σοβαρή» μας μουσική, που η μισή ντυμένη με κουρέλια παρίστανε την Ευρώπη και η άλλη μισή με φουστανέλες την «αθάνατη Ελλάδα» μέσα από επαρχιακούς στρατώνες» (Μάνος Χατζιδάκις)
"Μακάριος όποιος αντικρύζει με την σοβαρότητα που της οφείλεται την τέχνη του Θεάτρου σκιών του Σωτήρη Σπαθάρη. (...) Μέσα από αυτήν την τέχνη, ξεδιπλώνεται η δύναμη του Έλληνα να ξεπερνά τα ανάποδα, ανεβαίνοντας από τα σκαλιά της εξυπνάδας, ως τα σκαλιά του ηρωισμού. Κι αυτό με μια ανθρωπιά κι έναν ανώτερο πολιτισμό που έχουν ταίρι του, μονάχα στην αληθινά μεγάλη τέχνη" (Άγγελος Σικελιανός)
Κι όταν ο λόγος του Σικελιανού απειλείται να χαθεί μέσα στον ευρωπαϊκό μεγαλοϊδεατισμό της δεκαετίας του 90, έρχεται ένας άλλος μεγάλος δημιουργός να στηρίξει τον Καραγκιόζη. Ο Γιάννης Τσαρούχης έλεγε πως έμαθε πολλά από τον Καραγκιόζη: Του επέτρεψε να δώσει μια εξήγηση για την κάθε Ρωμέικη φάτσα, αλλά και σε κάθε τι που έχει σχέση με την πραγματικότητα εδώ. Του επέτρεψε να μην είναι ένας επανελθών από το Παρίσι. Ο Καραγκιόζης, έλεγε, με τα αναρχικά και χοντρά του αστεία, του έδωσε τη δύναμη να αντιταχθεί στους εχθρούς του κάθε καλλιτέχνη: την διανόηση, τη φιλολογία, τον καθωσπρεπισμό" (από την εκπομπή του Άρη Χατζηστεφάνου 17/5/2009).
"Ο Γιάννης Τσαρούχης διαµορφώνει µια προσωπική εκδοχή της έννοιας της ελληνικότητας, την οποία προσεγγίζει µέσα από τη λαϊκή παράδοση, τον Καραγκιόζη και τον Θεόφιλο, τη βυζαντινή τέχνη και τα διδάγµατα του Κόντογλου, αλλά και την αισθητική και τις αρχές της αρχαίας ελληνικής ζωγραφικής, των τοιχογραφιών της Ποµπηίας, των πορτραίτων του Φαγιούµ." (Οδυσσέας Ελύτης)
