Βαβυλώνα, Ρώμη, Βρυξέλλες

"Ο (υπό κατάρρευση) Ναός της Ευρώπης", του Tjeerd Royaards (CartoonMovement)

του ΚΙΜΠΙ

Ο τρόπος που συμπεριφέρονται η Μέρκελ, ο Σαρκοζί κι όσοι τους ακολουθούν πιστά στην εγκαθίδρυση της σιδηράς αυτοκρατορίας της Πίστης (της τραπεζικής, φυσικά) στην Ευρώπη δεν είναι απλά καταστροφικός. Είναι και αυτοκαταστροφικός. Χαρακτηρίζεται από έλλειψη μιας στοιχειώδους αίσθησης της Ιστορίας. Παρ’ ότι ο αιώνας στον οποίο γεννήθηκαν και ξεκίνησαν την πολιτική τους καριέρα δίνει τα οδυνηρά παραδείγματα δύο παγκόσμιων πολέμων, με το διάλειμμα ενός ολέθριου κραχ και με παρονομαστή τον ίδιο: το χρέος.

Η Ιστορία προσφέρει, βέβαια, πολύ περισσότερα παραδείγματα ολέθριας ή σωτήριας διαχείρισης του δημόσιου ή ιδιωτικού χρέους. Από μια άποψη, ολόκληρη η Ιστορία της ανθρωπότητας μπορεί να διαβαστεί κι ακριβώς έτσι: σαν μια Ιστορία του χρέους, από τα προϊστορικά χρόνια μέχρι τις μέρες μας.

Επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος

(πηγή)

του Techie Chan

Είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο σε αυτό το πορτοκαλί μαγαζάκι να προσπαθούμε να κρατήσουμε τα μάτια στη μπίλια κι όχι στις ανακοινώσεις του κρουπιέρη, καθώς σήμερα όλοι έχουμε καταλάβει πως ο κρουπιέρης μπορεί να λέει μαύρο τη στιγμή που η μπίλια έχει καθίσει στο κόκκινο.

Στην τρίτη συνέχεια (πρώτο μέρος πώς να γίνετε πλούσιοι χωρίς χρήματα the greek way, 2ο Eat That) της σαπουνόπερας που ονομάζεται το τέλος του παιχνιδιού ή μαζί τα φάγαμε θα ασχοληθούμε με μία ακόμα τέτοιου είδους αντινομία. Βασικό μοτίβο της φιλελεύθερης προπαγάνδας από τη θάτσερ, μέχρι τον τελευταίο πρόεδρο επιμελητηρίου και υιό υπουργού της δικτατορίας είναι η σκληρή δουλειά. Σύμφωνα με το φιλελευθερισμό, για να προκόψεις χρειάζεται σκληρή δουλειά. Δεν είναι δυνατό σου λέει να βγαίνεις στη σύνταξη στα 50-55 σου, δεν γίνεται να έχεις υψηλούς μισθούς χωρίς ανάλογη “παραγωγικότητα”. Για να το θέσω στο πιο αφαιρετικό επίπεδο, το δόγμα λέει: “δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα”.

Σήμερα θα προσπαθήσω να δείξω πως αυτό το μαύρο ήταν στην ουσία κόκκινο. Πως παρότι η σκληρή δουλειά προπαγανδίζεται ως το μόνο μέσο για την επιβίωση και την επιτυχία, την ίδια στιγμή το ίδιο σύστημα έπαιρνε αποφάσεις προς ακριβώς την αντίθετη κατεύθυνση. Και πως η κοινωνία όχι μόνο αντιλήφθηκε αυτή την αντινομία, αλλά προσαρμόστηκε σε αυτή, αντέδρασε και δημιούργησε νέα πρότυπα. Τα οποία σήμερα οι φιλελεύθεροι μας τα δείχνουν ως απόδειξη πως το δόγμα τους είχε δίκιο.

Στην εποχή των τεράτων *

(πηγή)

του Ρούσσου Βρανά

από Τα Νέα

 
Ενα κράτος που η κυβέρνησή του λειτουργεί σαν επιχείρηση ήταν μέχρι τώρα αποκύημα μόνο της επιστημονικής φαντασίας (αν και κάποιοι ιστορικοί αναγνωρίζουν έναν τέτοιο τύπο κράτους στη μεσαιωνική Φλωρεντία). Ομως η πραγματικότητα μερικές φορές ξεπερνά ακόμη και την πιο καλπάζουσα φαντασία, ιδιαίτερα από τότε που ξέσπασε η τρέχουσα κρίση και φούσκωσε τα χρέη των χωρών.

Μια φορά και έναν καιρό τίποτα δεν ήταν πιο φερέγγυο από το κυρίαρχο κράτος. Η κυβέρνησή του μπορούσε να αντλεί τεράστια έσοδα από τη φορολογία, διέθετε συναλλαγματικά αποθέματα και μπορούσε να τυπώνει χρήμα.  

Γινόμαστε είλωτες, χάνουμε την ελευθερία μας

Dave Cutler (πηγή)

συνέντευξη του Κώστα Βεργόπουλου 

στον Μιχάλη Σιάχο

πηγή: Δρόμος της Αριστεράς 

Για επιστροφή στην πριν το Σόλωνα εποχή με την ανάπτυξη της νέας ειλωτείας κάνει λόγο -μιλώντας στο Δρόμο- ο Kώστας Βεργόπουλος, καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Paris VIII, τονίζοντας ότι η τελευταία απόφαση της Συνόδου Κορυδής δεν αντιμετωπίζει το ζήτημα του χρέους, το οποίο δεν μετριάζεται, αλλά οξύνεται ακόμη περισσότερο. Επίσης, χαρακτηρίζει την κρίση παγκόσμιο και συστημικό φαινόμενο, υπογραμμίζοντας ότι «το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σήμερα σε αποδόμηση». Αναφερόμενος στο Κίνημα των Πλατειών σημειώνει ότι «είναι το μόνο στοιχείο ελπίδας, υγείας, συνεπούς αντίδρασης της κοινωνίας», επισημαίνοντας ότι «η Ελλάδα, σήμερα, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του παγκόσμιου μετώπου ενάντια στη θλιβερή κατάσταση της χρηματοπιστωτικής κατοχής». 

- Πώς εκτιμάτε την τελευταία απόφαση του Συμβουλίου Κορυφής, που αφορά την Ελλάδα; Ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση επέστρεψαν (πανηγυρίζοντας για άλλη μια φορά) ως «νικητές». Εσείς πώς «διαβάζετε» αυτή την απόφαση; 

- Με αυτή την απόφαση η Ελλάδα αφενός μεν απομονώθηκε από τις ομοιοπαθείς χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, αφετέρου, δε, δεν θεσπίστηκε ευρωπαϊκός μηχανισμός διάσωσης των προβληματικών χωρών της Ευρωζώνης. Έπειτα, με την ίδια απόφαση προστίθενται νέα δάνεια για την αποπληρωμή των παλιών, ώστε το συνολικό Χρέος να συσσωρεύεται, ενώ ταυτόχρονα το εθνικό εισόδημα συρρικνώνεται. Συνεπώς, το πρόβλημα φερεγγυότητας του ελληνικού Χρέους δεν μετριάζεται, αλλά οξύνεται ακόμη περισσότερο, παρά τις θυσίες των μισθωτών.  

Δεν ντρέπεσαι ρε Λοβέρδε;

Σταματήστε τα νεοφιλελεύθερα ζόμπι! (πηγή)

Παρανοϊκή απόφαση του κράτους πρόνοιας

της Ελιζαμπέττας Καζαλόττι 

από την Ελευθεροτυπία

 

Με τη συμμετοχή των πιο αδύναμων κρίκων της κοινωνίας μας σκοπεύει το κράτος να γεμίσει τα άδεια ταμεία του. Ετσι, με την πενιχρή σύνταξή τους θα καλύπτουν στο εξής τις δαπάνες για τη νοσηλεία τους οι χρονίως ψυχικά πάσχοντες που νοσηλεύονται σε δημόσια ψυχιατρεία και άλλες μονάδες κοινωνικής φροντίδας.  

Την πρωτοφανή αυτή απόφαση πήρε ο υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Ανδρέας Λοβέρδος.

Σύμφωνα με την απόφαση, άτομα που χρήζουν ειδικής και συνεχούς μέριμνας και νοσηλεύονται σε μονάδες κοινωνικής φροντίδας που παρέχουν υπηρεσίες κλειστής περίθαλψης, θα υποστούν παρακράτηση ποσού από τη σύνταξη την οποία λαμβάνουν από τον ασφαλιστικό τους φορέα, με ταυτόχρονη απόδοση αυτού στο Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου που τους φιλοξενεί. Το ποσό της σύνταξης που παρακρατείται είτε θα αποδίδεται από τον ασφαλιστικό φορέα στο Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου που φιλοξενεί τον περιθαλπόμενο είτε θα παρακρατείται απ'ευθείας από το ΝΠΔΔ.

Σημαντικά είναι τα ποσά των συντάξεων που θα παρακρατούνται και θα καθορίζονται κλιμακωτά ως εξής:

α) Για σύνταξη μέχρι 360 ευρώ ποσοστό 40%. β) Για σύνταξη από 360,01 ευρώ μέχρι 500 ευρώ ποσοστό 50%. γ) Για σύνταξη από 500,01 ευρώ μέχρι 1.000 ευρώ ποσοστό 60%. δ) Για σύνταξη από 1.000,01 ευρώ μέχρι 1.500 ευρώ ποσοστό 70%. ε) Για σύνταξη από 1.500,01 ευρώ και άνω ποσοστό 80%.

«Η απόφαση αυτή του υπουργού Υγείας, σύμφωνα με την οποία κατάσχεται αυθαίρετα το μισό και παραπάνω της σύνταξης των πιο αδύναμων στρωμάτων αυτής της κοινωνίας, δείχνει ότι ο νεοφιλεύθερος απανθρωπισμός της πολιτικής του δεν έχει πάτο», κατήγγειλε στην «Ε» ο ψυχίατρος διευθυντής του ΨΝΑ Δαφνί, Θόδωρος Μεγαλοοικονόμου και διευκρίνισε:

Ο θρίαμβος του ολέθρου

σκίτσο του Γιάννη Ιωάννου από το Έθνος

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

από το Δρόμο της Αριστεράς

Περίσσευαν τα χαμόγελα τη νύχτα της Πέμπτης, στις Βρυξέλες. Μιλούσαν όλοι με τον στόμφο ενός Ηρακλή μετά τον 12ο άθλο του – σχεδόν 12 ήταν άλλωστε κι οι σύνοδοι κορυφής Ε.Ε. και Eυρωζώνης που έγιναν το τελευταίο 20μηνο με επίκεντρο την ελληνική κρίση.

Κι ο Γ. Παπανδρέου, μ’ ένα παράξενο μείγμα επηρμένης σεμνότητας και ταπεινής θριαμβολογίας, τόνισε με πολλούς τρόπους την «ιστορικότητα» της απόφασης, τον τρόπο που αυτή δικαιώνει μια δύσκολη αλλά «σχεδιασμένη πορεία», την εξασφάλιση «του δικαιώματος του Έλληνα στην ελπίδα».

Δεν λέω, είναι πολλά τα λεφτά, Γιώργο. Αλλά να δούμε πρώτα ποιος τα βάζει. Και να δούμε ποιος τα εξοφλεί.  

Επιστρέφουμε στο τέλος του 19ου αιώνα...

(πηγή)

συνέντευξη του Κώστα Βεργόπουλου 

στον Λουκά Γερμανό

για την Free Sunday

Σε μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη ο διανοούμενος και καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας Κώστας Βεργόπουλος εξηγεί πως σήμερα η Ελλάδα είναι το πειραματόζωο της Ευρώπης, ενώ υπογραμμίζει πως το μνημόνιο δεν αποτελεί μονόδρομο. «Η Αριστερά είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης», τονίζει με νόημα ο κ. Βεργόπουλος, ενώ δεν διστάζει να στηλιτεύσει το σύστημα του άκρατου καταναλωτισμού και την παγκοσμιοποίηση.

- Με βάση τις ραγδαίες οικονομικές εξελίξεις που βιώνουμε, πιστεύετε πως σήμερα το καπιταλιστικό σύστημα αναζητά τρόπους εσωτερικής επιβίωσης;

- Ο καπιταλισμός αντιμετωπίζει οξύ έλλειμμα ορατότητας για το ίδιο το άμεσο μέλλον του. Η τρέχουσα κρίση απορρέει από την επικαιροποίηση στο παρόν των δυσμενών προοπτικών του για το μέλλον. Στην ιστορία, ο καπιταλισμός ήταν ένα σύστημα φυγής προς τα εμπρός μέσω του άκρατου παραλογισμού και καταναλωτισμού. Σήμερα, όμως, αυτά έχουν τελειώσει. Αντί για φυγή προς τα εμπρός, πραγματοποιείται φυγή προς τα πίσω. Τόσο ο παραγωγισμός όσο και ο καταναλωτισμός διαβάλλονται και αναζητείται σωτηρία με το εικονικό χρήμα, τα παράγωγα και τα στοιχήματα με ασφαλιστικά συμβόλαια, ακόμα και με τα πιο στοιχειώδη, όπως η ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια.

Η καταστροφή ως εργαλείο

του Κώστα Καναβούρη
από την Αυγή της Κυριακής 

Δεν ξέρω ποια σκοτεινά μυαλά συνέλαβαν αυτό το τερατώδες σχέδιο εξόντωσης της ύπαρξης, το οποίο βρίσκεται σε εξέλιξη όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και όπου αλλού παρουσιάζεται ή τεχνηέντως δημιουργείται η ευκαιρία. Δεν ξέρω πώς έπεισαν και με ποιους τρόπους τα ενεργούμενα που υλοποιούν αυτό το τερατώδες σχέδιο, που δεν αποτελεί κάποιο παραληρηματικό αποκύημα θεωριών συνωμοσίας, αλλά είναι πασιφανές ότι υπάρχει. Δεν ξέρω σε ποια κέρδη (και ποιοι) ελπίζουν πέραν των χρηματικών, μέσα σε έναν κόσμο τον οποίο θα έχουν εξαθλιώσει ψυχικά, νοητικά και σωματικά, αφού τα κέρδη τους δεν θα έχουν κάποιο νόημα (αν υποθέσουμε ότι η επιδίωξη του χρηματικού κέρδους ως μοναδικού νοήματος της ζωής έχει κάποια υπόσταση).

Δεν ξέρω πόσους τόνους διαστροφής μπορεί να εμπεριέχει αυτή η ολοκληρωτική (με την έννοια του φασισμού που επανήλθε και η γη τρέμει) επιχείρηση ανασκολοπισμού της ανθρώπινης φύσης. Εκείνο που ξέρω και που ξέρει ο κάθε νοήμων άνθρωπος είναι πως πράγματι αυτό το τερατώδες σχέδιο εξόντωσης υφίσταται. Και θα πρέπει βάσιμα να υποθέσουμε από τις εξαιρετικά αποχρώσες ενδείξεις ότι πραγματοποιείται με την πλήρη και ενσυνείδητη σύμπραξη των ενεργουμένων που ανέλαβαν το καθήκον της υλοποίησής του. 

Η αλεπού κι ο μπούφος

(πηγή)

πηγή: Radical Desire

Μια φορά και ένα καιρό, ήταν ένας μπούφος, εργατικός αλλά φτωχός, και αυτό το τελευταίο τό 'φερε βαρέως.

Μια μέρα, περνάει κάτω απ' το κλαδί του μια αλεπού. "Μπούφο", τού λέει, "τι γίνεται; Πώς πάει η ζωή;"

"Χάλια, κυρ αλεπού, χάλια, όλο δουλεύω και όλο χρωστάω και δεν έχω να θρέψω την γυναίκα μου και τα παιδιά μου όπως παλιά."

Ο πόλεμος της ολιγαρχίας του χρήµατος με όπλο το χρέος

(πηγή)

του Ρούσσου Βρανά 

από ΤΑ ΝΕΑ  

Αλλο PIGS και άλλο BELL. Συγκρίνοντας την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, την Ελλάδα και την Ισπανία (PIGS) µε τη Βουλγαρία, την Εσθονία, τη Λετονία και τη Λιθουανία (BELL), που συµµορφώθηκαν πιο πειθαρχικά από τις άλλες χώρες στις υποδείξεις της λιτότητας, η ευρωπαϊκή ηγεσία χαιρετίζει το γεγονός ότι απέφυγαν τη χρεοκοπία. Και τις υποδεικνύει ως υπόδειγµα επιτυχίας. Οµως ο οικονοµολόγος Πολ Κρούγκµαν έχει άλλη άποψη για την επιτυχία: «Η πραγµατική οικονοµία τους δέχτηκε τεράστια πλήγµατα (συρρίκνωση 20% κατά µέσο όρο, µέσα σε τρία χρόνια). Η εσωτερική υποτίµηση (µείωση της τιµής της εργασίας) άφησε πίσω της µια έρηµο».

Η αλήθεια δύσκολα λέγεται από εκείνους που νιώθουν µια βαθιά περιφρόνηση για τον λαό και που ζουν µε τη βεβαιότητα πως, επειδή τάχα ο λαός έχει χαµηλή νοηµοσύνη και ασθενή µνήµη, θα µπορούν πάντα να τον ξεγελούν.

Το πλήθος στην πλατεία και στο κέντρο των πολιτικών εξελίξεων

σκίτσο του Pavel Constantin, Ρουμανία, CartoonMovement

του Κώστα Δουζίνα

από τα Ενθέματα 

της Αυγής της Κυριακής

Πλήθος και Αριστερά

Ο κεντρικός ρόλος του πλήθους σε εξεγέρσεις και επαναστάσεις είχε υποτιμηθεί στο παρελθόν από κυβερνήσεις, κόμματα και ιδεολογίες που επικράτησαν μετά την αλλαγή. Επανειλημμένα οι κληρονόμοι της επανάστασης μετέτρεψαν την καταστατική δύναμη του πλήθους σε κατεστημένο λόγο (Σύνταγμα, νόμους, θεμελιώδεις αρχές, όργανα κλπ.), περιορίζοντας τον εξεγερσιακό ρόλο σε επετείους και τελετές. Οι νικηφόροι επαναστάτες ξέρουν από πρώτο χέρι την δύναμη του πλήθους και θέλουν γρήγορα να το στείλουν πίσω στα σπίτια τους. 

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει ριζικά. Οι επαναστάσεις στην Τυνησία, την Αίγυπτο, τη Λιβύη, την Συρία, το Μπαχρέιν και την Υεμένη, οι «αγανακτισμένοι» στην Ισπανία και την Ελλάδα έχουν βάλει το πλήθος στην πλατεία και στο κέντρο των πολιτικών εξελίξεων. Εντούτοις, οι αντιδράσεις της Αριστεράς για το «Σύνταγμα» είναι αρκετά επιφυλακτικές και οι θεωρητικές προσεγγίσεις σχεδόν ανύπαρκτες. Η αδυναμία πρόβλεψης, και ακόμα περισσότερο κατανόησης του φαινομένου, σχετίζονται, πιστεύω, με τη σχετική αδιαφορία της Αριστεράς και της θεωρίας προς την μεταμαρξιστικές και μεταδομιστικές τάσεις. Το άρθρο αυτό ξεκινάει μια προσπάθεια ανάλυσης την «επανάσταση της πλατείας» με εργαλείο την σύγχρονη πολιτική φιλοσοφία. Εκεί ίσως ανακαλύψουμε ιδέες για προσαρμογή της αριστερής στρατηγικής στις συνθήκες του ύστερου βιοπολιτικού καπιταλισμού. Αλλά ας αρχίσουμε με την πολιτική της Αριστεράς πριν το Σύνταγμα. 

Ο Πινοσέτ σας πείραξε;

σκίτσο του Γιάννη Ιωάννου από το Έθνος

του Άγγελου Τσέκερη

από την Αυγή

Παρεξηγήθηκαν οι καθωσπρέπει κυβερνητικοί αστέρες και οι ακόμα πιο καθωσπρέπει δημοσιογράφοι, για την απρέπεια του Αλέξη Τσίπρα να παραλληλίσει τον πρωθυπουργό με τον Πινοσέτ. Αλλά είναι ανιστόρητοι. Ο μεγάλος αυτός πολιτικός άνδρας, δεν θα έπρεπε να έχει μείνει στην ιστορία μόνο για κάποιες «τραβηγμένες» μεθόδους, με τις οποίες έσωσε την Χιλή από τον σοβιετικό κατήφορο. Αλλά κυρίως για την τόλμη και τη γενναιότητα με την οποία, κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας του, προώθησε τις αναγκαίες οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Δυστυχώς, η ιδεολογική κυριαρχία της αριστεράς στη χώρα μας δεν αφήνει περιθώρια για ψύχραιμες και αντικειμενικές ιστορικές εκτιμήσεις.

Στην εποχή των σπηλαίων

(πηγή)

του Θανάση Καρτερού
από την Αυγή

Έχει στο σύστημά μας η οικονομία αισθήματα, ευαισθησίες, πολιτιστικά χαρακτηριστικά; Όχι θα απαντούσαν οι πιο πολλοί χωρίς δεύτερη σκέψη. Η οικονομία είναι ανάλγητοι αριθμοί, ζημιές και κέρδη, εργατικό κόστος και τζίρος, πωλήσεις και αγορές. Είναι το πεδίο της κοινωνίας στο οποίο βασιλεύει ο νόμος του ισχυρότερου, στο οποίο ο νικητής τα παίρνει όλα και ο χαμένος τα χάνει όλα. Κάπως έτσι.

Κι όμως, αν το καλοσκεφτεί κανείς, όλη η προσπάθεια των λεγόμενων κατώτερων στρωμάτων από τις απαρχές της οργανωμένης κοινωνίας είναι να εισάγουν κάποιο πολιτισμό στην οικονομία. Να περιορίσουν την απληστία των εχόντων, να τους εξαναγκάσουν να μοιράζονται κάποια από τα κέρδη τους με όσους τα παράγουν. Να αποσπάσουν δικαιώματα, να επιβάλουν ένα λιγότερο εχθρικό προς αυτούς κράτος, να διασφαλίσουν ότι δεν θα πεθαίνουν σαν αδέσποτα όταν δεν μπορούν -ή δεν τους θέλουν- πια να εργαστούν.

Τα αυγά του φιδιού

(πηγή)

του ΚΙΜΠΙ

Τι συμβαίνει με τα φίδια; Γιατί το αντιμετωπίζουμε περίπου ως ενσάρκωση του κακού; Το δηλητήριό τους, είναι η απλούστερη εξήγηση, τουλάχιστον για όσα φίδια το διαθέτουν. Η άλλη, η βαθύτερη ίσως, έχει σχέση με τη Βίβλο και τους συμβολισμούς της Γένεσης όπου, ως γνωστόν, ο όφις αποτελεί τη μεταμφίεση του Διαβόλου. Οι φυσιογνώστες και οι βιολόγοι δεν έκαναν ποτέ ιδιαίτερη προσπάθεια να άρουν την προκατάληψη γι’ αυτά τα πλάσματα που προκαλούν φόβο και αποστροφή. Ακόμη κι όταν είναι έμβρυα, μέσα στο διάφανο αυγό τους.

Ο Σαίξπηρ, στον «Ιούλιο Καίσαρα», βάζει στον Βρούτο λόγια που δεν αφήνουν παρά μια αντίδραση στη θέα ενός αυγού φιδιού: «Θέλει να βάλει το στέμμα: πώς αυτό μπορεί να του αλλάξει τη φύση, εδώ είν’ το ζήτημα. Η ωραία ημέρα βγάζει έξω την οχιά. Κι αυτό απαιτεί προσεκτικά να περπατάς… Αυτό που είναι, μεγαλώνοντας, θα έφτανε σε τούτες και τούτες τις ακρότητες, γι’ αυτό στοχάσου τον σαν ένα αβγό φιδίσιο, που, σκάζοντας, κατά το είδος του, θα γίνει κακοποιό, και σκότωσέ τον μεσ’ στο τσόφλι».

Εχθές οι προδότες κομμουνιστές, σήμερα οι απολίτιστοι μετανάστες, αύριο οι βρωμιάρηδες εγκληματίες φτωχοί

Julio Carrion Cueva, CartoonMovement

του Νικόλαου Γρυσποράκη 

από ΚΙΚΟ 

Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα, κάποιες σκέψεις μου με βάση τις εμπειρίες μου σε άλλες χώρες που έζησαν την λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού.  

 

Είναι εκπληκτικό πως τα λόγια που ακούω από φασίστες και ΜΜΕ, μέχρι μετριοπαθείς ανθρώπους και ακόμη κι αρκετούς αριστερούς είναι ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια που έχω ακούσει σε μεγαλουπόλεις της Λατινικής Αμερικής. Σε χώρες όπου το ΔΝΤ πέρασε και άφησε πίσω του αυτό ακριβώς που θα αφήσει και στην Ελλάδα.  

Ο στραγγαλισμός της κοινωνίας δεν θα επιβληθεί με Δημοκρατία...

(πηγή)

(Ο Γκούντερ Φρανκ) υπολόγισε τι σημαίνει για μια χιλιανή οικογένεια να προσπαθεί να επιβιώσει με αυτό που ο Πινοτσέτ θεωρούσε «επαρκή μισθό διαβίωσης». 

Περίπου το 74% του μισθού διοχετευόταν μόνο στην αγορά ψωμιού, με αποτέλεσμα οι οικογένειες να περικόπτουν «πολυτέλειες όπως το γάλα και τα εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών για να πηγαίνουν στη δουλειά τους… Επιπλέον, πολλά παιδιά δεν είχαν τη δυνατότητα να πίνουν γάλα στο σχολείο, καθώς μία από τις πρώτες ενέργειες της χούντας ήταν να καταργήσει το πρόγραμμα διανομής γάλακτος στα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Αυτό, σε συνδυασμό με την οικογενειακή οικονομική ανέχεια, είχε σαν αποτέλεσμα ολοένα και περισσότερα παιδιά να λιποθυμούν στις τάξεις, ενώ πολλά σταμάτησαν να πηγαίνουν στο σχολείο. 

Στον αστερισμό της ανομίας

σκίτσο του Σπύρου Δερβενιώτη από το Εκτός Καρέ

του Νικόλα Σεβαστάκη

από την Εποχή

Ο θόρυβος δεν λέει να κοπάσει. Η λέξη ανομία καιροφυλακτεί στα πρωτοσέλιδα και σε τρομαγμένες επιφυλλίδες. Στοιχειώνει έντυπα αφιερώματα και διαδικτυακές έριδες. Η λέξη συνοδεύεται από τις κατάλληλες εικόνες και υποβάλλει σκοτεινούς συνειρμούς χάους και κοινωνικής διάλυσης. Και όλος αυτός ο θόρυβος τείνει πια να επιβάλει ως πόρισμα του κοινού νου την εξής, μάλλον απλή, ιδέα: σε αυτό τον τόπο δεν υπάρχει πρόβλημα δημοκρατίας αλλά πρόβλημα καταχρηστικής, «αποχαλινωμένης» δημοκρατίας. Η κρίση που ζούμε, λένε, δεν είναι μήπως αποτέλεσμα μιας υπερτροφικής σώρευσης δικαιωμάτων εις βάρος των υποχρεώσεων; Δεν είναι και αυτή καρπός της περιφρόνησης προς νόμους και κανόνες από μια ανώριμη κοινωνία που δεν απαλλάχτηκε ποτέ από τις νοοτροπίες της αρχαίας μας διαφθοράς;

Οι θανατηφόρες ιδέες του νεοφιλελευθερισµού

(πηγή)

του Ρούσσου Βρανά

από Τα Νέα

Οι συνταγές του ∆ιεθνούς ΝοµισµατικούΤαµείου για τις «διαρθρωτικές αλλαγές» στην υγεία θυµίζουν εκείνο το «∆ιάταγµα περί ευθανασίας» που υπέγραφε o Χίτλερ την 1η Σεπτεµβρίου 1939. Ανέθετε µε αυτό στους πιο επιφανείς γιατρούς του να οργανώσουν «επιτροπές θανάτου» οι οποίες θα έκαναν ευθανασία «σε ασθενείς που η κατάσταση της υγείας τους κρίνεται αθεράπευτη». Για να εξοικονοµήσει χρήµατα για την εκστρατεία του.

Debtocrasy [final] // Χρεοκρατία

DEBTOCRACY // ΧΡΕΟΚΡΑΤΙΑ

Σκηνοθεσία/Σενάριο Κατερίνα Κιτίδη Άρης Χατζηστεφάνου Επιστημονική επιμέλεια Λεωνίδας Βατικιώτης Σκίτσο/Animation Μάγδα Πλευράκη/BitsnBytes Μουσική Γιάννης Αγγελάκας Μοντάζ Άρης Τριανταφύλλου Κάμερες Θανάσης Τσάντας, Julia Reinecke  Διεύθυνση Φωτογραφίας Άρης Χατζηστεφάνου Συντελεστές Μιχάλης Αλιμάνης, Αγγελική Γαϊδατζή, Φανή Γαϊδατζή, Ιουλία Κιλέρη, Μαργαρίτα Τσώμου Παραγωγή Κώστας Εφήμερος 2011 - BitsnBytes.gr

Ο Αρης Χατζηστεφάνου και η Κατερίνα Κιτίδη μιλούν με οικονομολόγους, δημοσιογράφους και προσωπικότητες από όλο τον κόσμο περιγράφοντας τα βήματα που οδήγησαν την Ελλάδα στην παγίδα του χρέους- τη χρεοκρατία. Το debtocracy παρακολουθεί την πορεία χωρών όπως ο Ισημερινός, που δημιούργησαν Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου αλλά και την αντίστοιχη προσπάθεια που ξεκίνησε στην Ελλάδα.
Πηγή: http://debtocracy.gr/

διαβάστε και –αν συμφωνείτε- υπογράψτε την έκκληση για τη δημιουργία Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου επί του ελληνικού δημοσίου χρέους.

Ανάταση και ανασύνταξη της κοινωνίας

Enrico Bertuccioli, CartoonMovement

συνέντευξη του Γιάννη Δραγασάκη 

στον Δημήτρη Χρήστου 

από την Αυγή 

Κατά την άποψή μου λέει ο Γιάννης Δραγασάκης, μιλώντας στην "Αυγή" με την ευκαιρία ενός χρόνου συμπλήρωσης από την εξαγγελία του κ. Παπανδρέου από το Καστελόριζο για προσφυγή στην τρόικα και το Μνημόνιο, η πορεία της χώρας δεν είναι αναστρέψιμη παρά μόνο αν διαμορφωθούν όροι για μια ανάταση και ανασύνταξη της κοινωνίας, καθώς και μια συνολική επανεκκίνηση της οικονομίας, με έμφαση σε μια διαφορετική ανάπτυξη και την πλήρη απασχόληση. Ακόμη και η συζητούμενη αναδιάρθρωση του χρέους, μόνο αν ήταν δραστική και μόνο αν υπηρετούσε ένα συνολικό σχέδιο οικονομικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης θα μπορούσε να έχει αποτέλεσμα. Η συνέντευξη αναλυτικά. 

 

- Συμπληρώνεται ένας χρόνος από τότε που στο Καστελόριζο ο πρωθυπουργός ενημέρωσε τον ελληνικό λαό για την ανάγκη προσφυγής στον μηχανισμό δανεισμού της τρόικα για τη σωτηρία της χώρας. Σήμερα σχεδόν όλοι ομολογούν την αποτυχία. Και όμως η κυβέρνηση επιμένει σε αυτήν την καταστροφική πολιτική. Γιατί; 

 

= Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό. Η αντιμετώπιση μιας κρίσης υπερχρέωσης με πολιτικές λιτότητας, κατά κανόνα οδηγεί: 

• Πρώτον, σε έναν φαύλο κύκλο χρέους - λιτότητας - ύφεσης. 

• Δεύτερο, σε μια δευτερογενή τραπεζική κρίση διότι πολλοί δανειολήπτες δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους. 

• Τρίτον, σε μετεξέλιξη της οικονομικής κρίσης σε κοινωνική και πολιτική. 

Όλα αυτά έχουν επανειλημμένα επιβεβαιωθεί. 

 

Ήδη σε Ουγγαρία και Ιρλανδία οι κυβερνήσεις του Μνημονίου έχουν ηττηθεί. Στην Πορτογαλία η κυβέρνηση παραιτήθηκε προληπτικά. Και στην Ισπανία ο σημερινός πρωθυπουργός ανακοίνωσε την απόσυρσή του από την πολιτική. Στην τροχιά αυτή, της μετεξέλιξης δηλαδή της οικονομικής κρίσης σε έναν επικίνδυνο φαύλο κύκλο, σε μια νέα τραπεζική κρίση και σε μια κρίση κοινωνική, ενδεχομένως και πολιτική, έχουμε μπει και εμείς.