Στην Τρόικα μαλάκας και στον μετανάστη μάγκας

φωτογραφίες και κείμενο του AntistaChef

Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα ήταν το ιδεολογικό δίλημμα που μας είχε θέσει προεκλογικά ο σημερινός πρωθυπουργός. Και κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι μας κορόιδεψε καθώς δεν θυμάμαι να το είχε απαντήσει. Προφανώς τώρα γνωρίζουμε ποια ήταν η απάντηση.

Κι εγώ όπως και όλοι μας πιστεύω έχουμε μείνει άναυδοι με την έξαρση της εγκληματικότητας. Ποιος να το περίμενε ότι με το ένα εκατομμύριο ανέργους, τη συρίκνωση της οικονομίας, τη γενίκευση της φτώχειας και την απώλεια κάθε ελπίδας ότι αύριο μπορεί να είναι μια καλύτερη μέρα, θα καταλήγαμε στη ραγδαία άνοδο της εγκληματικότητας και με μορφές εξαιρετικά βίαιες. Έχω πέσει απ’ τα σύννεφα.

Ο παροξυσμός του κακού φέρνει το καλό...

του Γιάννη Σχίζα
από Oikoniki Pragmatikotita

Στη χώρα μας η άποψη περί «δημοσιοϋπαλληλικού υπερπληθυσμού» διατυμπανιζόταν για κάμποσα χρόνια από εφημερίδες όπως η Ημερησία, Το Βήμα, Το Έθνος κ.λπ. Όμως η απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων τον Ιούλιο του 2010 έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, καθώς αποδείχτηκε περίτρανα πως οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι είναι συνολικά 768 χιλιάδες, δηλαδή αρκετά λιγότεροι από τους 1,1 εκατ. και βάλε, που διατυμπάνιζαν οι ψευδολογούντες νεοφιλελεύθεροι...

Ο νεοφιλελευθερισμός φυσικά δεν έπαψε να επιδιώκει την κατεδάφιση του δημόσιου τομέα, εν μέρει ευθέως αλλά προπάντων υπογείως, με την υπονόμευση, την αποδιοργάνωση και τελικά το σαμποτάρισμα διαφόρων υπηρεσιών, με άμεσο στόχο την παραγωγή πολιτικών επιχειρημάτων υπέρ της ιδιωτικοποίησης...

Λαός διχασµένος, πάντα ηττηµένος

(πηγή)

του Ρούσσου Βρανά

από Τα Νέα

Οι απανταχού εξολοθρευτές των δηµοσίων υπαλλήλων βρήκαν ίσως το πιο κυνικό φερέφωνό τους στο πρόσωπο του Μόρτιµερ Τσούκερµαν. Ο αµερικανός µεγιστάνας της αγοράς ακινήτων και των µέσων ενηµέρωσης δήλωσε πως οι εργαζόµενοι στον δηµόσιο τοµέα είναι «η προνοµιούχος νέα τάξη, η πραγµατική άρχουσα τάξη» που καταδυναστεύει την κοινωνία. Κάλεσε λοιπόν τους συµπατριώτες του να ξεχάσουν τους πάµπλουτους επιχειρηµατίες, τη Γουόλ Στριτ, τις διασώσεις των τραπεζιτών, τις φοροαπαλλαγές των πλουσίων, τα ιδιωτικά τους τζετ και τα επιβλητικά µέγαρά τους. Επειδή για όλα τα στραβά της οικονοµίας δεν φταίνε αυτοί, αλλά οι δηµόσιοι υπάλληλοι µε τις υπέρογκες αµοιβές τους και τις παχυλές συντάξεις τους. Το µερίδιο που αποσπούν από το εθνικό εισόδηµα, κατέληξε ο Τσούκερµαν, είναι δυσανάλογο µε την προσφορά τους.

Μας αφορούν όλους...

(πηγή)

του Γιάννη Παντελάκη

από την Ελευθεροτυπία

Ο «κοινωνικός αυτοματισμός» που προωθεί η κυβέρνηση, συνεπικουρούμενη από μεγάλο αριθμό μέσων ενημέρωσης, έχει φέρει τους απεργούς των μεταφορών απέναντι σε σεβαστό κομμάτι της κοινωνίας.

Αυτό που χρησιμοποιεί τα δημόσια μέσα μεταφοράς και εδώ και αρκετό χρόνο δυσκολεύεται να εξυπηρετηθεί. Ωστόσο, όσο οξύμωρο και αν ακούγεται, τα συμφέροντα των δύο πλευρών δεν είναι συγκρουόμενα, το αντίθετο.

Οι συγκεκριμένες κινητοποιήσεις αφορούν το σύνολο της κοινωνίας. Οχι με την έννοια των επιπτώσεων που έχουν σε αυτήν, αλλά επειδή τα δικαιώματα που χάνονται για τους συγκεκριμένους εργαζόμενους, αποτελούν προοίμιο εκείνων που θα χαθούν από το σύνολο των εργαζομένων. Οσων, τουλάχιστον, δεν έχουν χαθεί ακόμα.

Το Ράιχ της αγοράς εργασίας

σκίτσο του Βαγγέλη Χερουβείμ από την Αυγή

του Θανάση Καρτερού

από την Αυγή

Κλέφτης - κλέφτης, φωνάζουν οι Μνημονίου προμαχούντες, δείχνοντας με το μελανιασμένο από τόσες άθλιες υπογραφές δάχτυλο τους «προνομιούχους» του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ. Εμφανίζοντας κάθε σκληρό μέτρο εναντίον τους ως αντικλεπτικό, ως αποκατάσταση της εντιμότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της σοσιαλιστικής ηθικής. Και χύνοντας μαύρο δάκρυ για το μαύρο χάλι των «μη προνομιούχων» του ιδιωτικού τομέα, των λιγότερο εύπορων (κατά Ρέππα), των αδικημένων (κατά Πάγκαλο), των πλέον ευάλωτων (κατά Παπανδρέου).

Αμερικανική συνταγή η επίθεση στους δημόσιους υπάλληλους

(πηγή)

Για την αρνητική κατάσταση των συνδικάτων στις ΗΠΑ διαβάζουμε στο υπό έκδοση τεύχος του περιοδικού New Yorker της Δευτέρας 17/1. 

Σε ιστορικά χαμηλά επίπεδα η αποδοχή των εργατικών συνδικάτων, αποτέλεσμα της συντονισμένης προπαγάνδας κατά των δημοσίων υπαλλήλων και του τηλεοπτικού μύθου της παντοδυναμίας τους. Οι Αμερικανοί πιστεύουν ότι όλοι φταίνε για την ανεργία: κυβέρνηση, συνδικάτα, επιχειρήσεις.

Όχι και ρε στον Ρέππα

(πηγή)

του Θανάση Καρτερού

από την Αυγή

"Οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων στις δημόσιες συγκοινωνίες ταλαιπωρούν τους λιγότερο εύπορους πολίτες. Οι απεργοί στρέφουν τη γροθιά τους κατά των επιβατών που θέλουν να πάνε στη δουλειά τους. Και εν πάση περιπτώσει τα συμφέροντα της κοινωνίας είναι ευρύτερα από τα συμφέροντα ενός κλάδου εργαζομένων."


Τάδε έφη Δημήτρης Ρέππας, ο οποίος αποφάσισε να στείλει σκληρό μήνυμα προς τους προκαταβολικώς (λέει...) απεργούντες και αδικαιολογήτως (λέει...) ταλαιπωρούντες τους συμπολίτες τους. Για να μας βάλει έτσι, κοτζάμ υπουργός του ΠΑΣΟΚ και σαράντα χρόνια φούρναρης του σοσιαλισμού, σε μεγάλη δοκιμασία όλους. Στην προσπάθεια να καταλάβουμε ώς πού μπορεί να φτάσει το θράσος, η αναίδεια και τελικώς η ανυποληψία, που έχει ενσκήψει σοσιαλιστικότατα στην πολιτική μας σκηνή.

Ακριβά εισιτήρια και φτηνές απειλές

Ψιλοάσχετη εικονογράφηση για λόγους εντοπιότητας (πηγή)

Αν. Σεβ.
από την Αυγή

Την τακτική του τηλεοπτικού διαγγέλματος, κατά τη διάρκεια του βραδινού τηλεοπτικού δελτίου, επέλεξε ο υπουργός Υποδομών Δ. Ρέππας για να προειδοποιήσει τους εργαζόμενους στις αστικές συγκοινωνίες να μη συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις τους. Είπε πολλά ο κ. Ρέππας, ξέχασε, ωστόσο, να αναφερθεί στους υπεύθυνους για τη δημιουργία των τεράστιων ελλειμμάτων στις συγκοινωνίες, στις πελατειακές σχέσεις των κυβερνήσεων του δικομματισμού και ιδιαίτερα του ΠΑΣΟΚ και, στη συνέχεια, στην αποχώρηση του κράτους από την υποχρέωσή του να καλύπτει τα ελλείμματα των συγκοινωνιακών φορέων. Πράξεις και παραλείψεις που είχαν ως αποτέλεσμα την υπερχρέωσή τους.

Η προπαγάνδα της ζούγκλας...

(πηγή)

του Ρούσσου Βρανά

από Τα Νέα

Οποιος θέλει να κάνει έναν δυσαρεστηµένο εργαζόµενο να τα πάρει στο κρανίο δεν έχει παρά να του δείξει τον χειρότερο «εχθρό» του: έναν δηµόσιο υπάλληλο. Αυτό κάνουν σήµερα οι κυβερνήσεις. Για να αποφύγουν την οργή των εξαθλιωµένων εργαζοµένων του ιδιωτικού τοµέα, τους δείχνουν τους χαρτογιακάδες που «ροκανίζουν τα λεφτά των φορολογουµένων». Αυτό κάνουν στην Ευρώπη. Αυτό κάνουν και στην Αµερική. Μια αµερικανική έρευνα, όµως, που έγινε στις ανατολικές ΗΠΑ από το Κέντρο Οικονοµικής Πολιτικής και Ερευνας και από το Ερευνητικό Ινστιτούτο Πολιτικής Οικονοµίας, έρχεται να διαλύσει τον µύθο των «κακοµαθηµένων» δηµοσίων υπαλλήλων. ∆ιαπιστώνει µάλιστα πως οι δηµόσιοι υπάλληλοι είναι αδικηµένοι, αφού «αµείβονται λιγότερο από όσο οι συνάδελφοί τους του ιδιωτικού τοµέα». Πέρα από τη σύγκριση, όµως, µπαίνει ένα ερώτηµα: Γιατί άραγε ο δηµόσιος τοµέας έχει γίνει ένας τόσο εύκολος στόχος για τους απανταχού δηµαγωγούς πολιτικούς; Στο περιοδικό «Ατλάντικ» η δηµοσιογράφος Μισέλ Τσεν δίνει την απάντηση:  

Λεωφορείο το τέρας

(πηγή)

της Μαριάννας Τζιαντζή

από την Καθημερινή

Tις τελευταίες ημέρες, έγιναν πολλές τηλεοπτικές συζητήσεις για τον ξυλοδαρμό του Κωστή Χατζηδάκη, καθώς και για τις απεργίες στα δημόσια μέσα μεταφοράς. Διαφορετικά θέματα, που όμως τα συνδέει ένα αμείλικτο νήμα: η περιρρέουσα, η μουλωχτή και πολιτικά ακατέργαστη κοινωνική οργή. Τουλάχιστον αυτό διαπίστωσα τη Δευτέρα, στη διάρκεια μιας πολύωρης διαδρομής με λεωφορείο από μια συνοικία της Αθήνας προς το κέντρο.

Οι «γνωστοί δημοσιογράφοι»

από AntistaChef

του Γιάννη Παντελάκη

από την Ελευθεροτυπία

Τρεις ημέρες πριν, αναφερθήκαμε από αυτή τη στήλη στον «κοινωνικό αυτοματισμό» που προωθεί η κυβέρνηση με τη βοήθεια μερίδας μέσων ενημέρωσης και με σκοπό να στρέψει τη μια κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης.

Μόλις χθες εκπρόσωποι εννέα επιστημονικών συλλόγων (ΔΣΑ, ΤΕΕ κ.ά.), με επιστολή τους προς τον πρωθυπουργό, αναφέρονται σε αυτό ακριβώς το θέμα. 

«Οι επιστημονικοί και κοινωνικοί φορείς, κλάδοι εργαζομένων, με αφορμή τα όποια δίκαια ή όχι αιτήματά τους, λοιδορούνται, συκοφαντούνται με κατευθυνόμενα δημοσιεύματα», αναφέρουν ενδεικτικά στην επιστολή. Και προσθέτουν: «Οταν με γνωστούς δημοσιογράφους, στρέφουν τον έναn κλάδο κατά του άλλου, αλλοιώνοντας και αποσιωπώντας τα όποια αιτήματά τους, τότε υπάρχει έλλειμμα ορθής, έγκαιρης, αντικειμενικής πληροφόρησης». 

Ποιος έχει σειρά για την ... αρένα;

(πηγή)

γράφει το Μαρικάκι

στο Ποντίκι
 

Πριν δυο χρόνια τέτοιο καιρό ήταν τα επεισόδια και οι κινητοποιήσεις για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου που κρατούσαν τον κόσμο μακριά από το κέντρο και απειλούσαν τα εμπορικά μαγαζιά με λουκέτα. Ασχέτως αν τα μαγαζιά των συνοικιών έβαζαν λουκέτα και χωρίς επεισόδια. Σήμερα, με την κρίση να αποτυπώνεται στα ενοικιαστήρια και τα λουκέτα που κατά δεκάδες συναντά κανείς εδώ και μήνες στους πιο κεντρικούς εμπορικούς δρόμους της Αθήνας, είναι οι απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς που και πάλι απειλούν με λουκέτα την αγορά, σύμφωνα με το επιχείρημα μερίδας του εμπορικού κόσμου.

Κυβερνητικές επιτυχίες

(πηγή)

του Γιάννη Παντελάκη

από την Ελευθεροτυπία

Μπορεί η ύφεση να βαθαίνει και η ανάπτυξη ν' αργεί απελπιστικά, ωστόσο η κυβέρνηση έχει να επιδείξει έργο με αποτέλεσμα σ' έναν άλλο τομέα, αυτόν του κοινωνικού αυτοματισμού.

Ηδη έχει καταφέρει να στρέψει μεγάλες ομάδες της κοινωνίας εναντίον άλλων. Για τους δοκιμαζόμενους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα, οι ευθύνες ανήκουν σε όσους απασχολούνται στο Δημόσιο. Εστω κι αν οι τελευταίοι έχουν υποστεί δραστικές μειώσεις στις απολαβές τους. Για τους εμπόρους, που περιμένουν την εορταστική αγορά για ν' ανασάνουν, τις ευθύνες έχουν οι εργαζόμενοι στα μέσα μεταφοράς, που απεργούν και δεν μεταφέρουν υποψήφιους πελάτες. Γενικότερα, για όσους υφίστανται τις δραματικές συνέπειες της κρίσης, υπεύθυνοι είναι κάποιοι άλλοι εργαζόμενοι.

Η εφεύρεση της ακινησίας

σκίτσο Πέτρου Ζερβού (πηγή)

του Γιάννη Καλαϊτζή

από την Ελευθεροτυπία
 

Επειδή ο κ. πρωθυπουργός (ο αστέρας των Βρυξελλών) συμβουλεύεται διαπρεπείς επιστήμονες όπως ο κ. Στίγκλιτς και περιστοιχίζεται από τραπεζίτες όπως οι κ.κ. Παπαδήμος και Σκιόπα, δίνεται η εντύπωση ότι μας κυβερνούν οικονομολόγοι, αλλά, κατά την άποψή μας, η παρούσα κυβέρνηση αποτελεί μια σχολή φιλοσόφων.

«Οπως ακριβώς το κορμί μας θα γίνει κομμάτια αν πάψει να δέχεται την πίεση της ατμόσφαιρας», γράφει ο Α. Σοπενχάουερ, «κατά τον ίδιο τρόπο, αν αφαιρούσε κανείς από τη ζωή του ανθρώπου το βάρος της αθλιότητας, της λύπης, των ατυχιών και των μάταιων προσπαθειών... η αλαζονεία του θα τον οδηγούσε στην καθαρή τρέλα». Και συνεχίζει: «Στον καθένα μας χρειάζεται μια δόση από έγνοιες, από πόνους ή ταλαιπωρίες, όπως χρειάζεται έρμα στο πλοίο για να ισορροπεί». Με την ίδια μέθοδο σκεπτόμενος ο κ. Πάγκαλος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το «μνημόνιο» είναι ευκαιρία, είναι ευλογία, είναι ευτυχία για τον τόπο.

Η στρατηγική του φθόνου

(πηγή)

του Θανάση Καρτερού

από την Αυγή 

Μήνες και μήνες οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα περιγράφονταν από την προπαγάνδα του Μνημονίου ως θύματα, ως μη προνομιούχοι, ως υποζύγια που σέρνουν το κάρο της οικονομίας σε αντίθεση με τους συναδέλφους τους του δημόσιου τομέα. Οι μεν είναι στο έλεος της ανεργίας, οι δε υπό τη σκέπη της μονιμότητας, οι μεν ζουν με τον φόβο της απόλυσης, οι δε με τη σιγουριά της μονιμότητας, οι μεν έχουν άθλιες αμοιβές, οι δε παίρνουν διπλάσια και τριπλάσια λεφτά και επιδόματα και πολλά άλλα.

O χορός του αλληλοσκοτωμού

(πηγή)

του Στάθη

από την Ελευθεροτυπία 

Υπάρχουν οι άνθρωποι που τους φταίει ο Θεός για όσα έχουν συμφωνήσει με τον Διάβολο. Θα τους βρείτε παντού: στα πάνελ να ζητάνε απολύσεις, στις εκκλησίες να κάνουν μεγάλους σταυρούς, στο σπίτι τους να λένε μεγάλες κουβέντες -ή να μη μιλούν καθόλου- και δίπλα σας. Οταν δεν μοσχοβολάει μέσα σας η αύρα του εσπερινού - κάποια απ΄ αυτές τις νεκρές ψυχές καταδίδει κάπου τον πλησίον της...

Το κυρίως θέμα τις τρέχουσες ημέρες είναι και θα είναι η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Η σταδιακή στην αρχή και η εξ ολοκλήρου στη συνέχεια υποκατάστασή τους με επιχειρησιακές ή και ατομικές συμβάσεις - που θα απέχουν από τη μαύρη εργασία όσον ο ένας κρίκος μιας αλυσίδας απ΄ τον άλλον.