Πολιτισμός των περιττών αναγκών

Κι άντε να πείσεις τώρα εσύ, για την ανάγκη της αποανάπτυξης και το πέταγμα στο καλάθι των αχρήστων όσων αναγορεύτηκαν σε απαραίτητα από την υστερία του καταναλωτισμού, δημιουργώντας στρατιές "ατόμων με περιττές ανάγκες"...

"I Forgot My Phone"
Written by Charlene deGuzman & Miles Crawford
Directed by Miles Crawford
Starring Charlene deGuzman

Επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος

(πηγή)

του Techie Chan

Είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο σε αυτό το πορτοκαλί μαγαζάκι να προσπαθούμε να κρατήσουμε τα μάτια στη μπίλια κι όχι στις ανακοινώσεις του κρουπιέρη, καθώς σήμερα όλοι έχουμε καταλάβει πως ο κρουπιέρης μπορεί να λέει μαύρο τη στιγμή που η μπίλια έχει καθίσει στο κόκκινο.

Στην τρίτη συνέχεια (πρώτο μέρος πώς να γίνετε πλούσιοι χωρίς χρήματα the greek way, 2ο Eat That) της σαπουνόπερας που ονομάζεται το τέλος του παιχνιδιού ή μαζί τα φάγαμε θα ασχοληθούμε με μία ακόμα τέτοιου είδους αντινομία. Βασικό μοτίβο της φιλελεύθερης προπαγάνδας από τη θάτσερ, μέχρι τον τελευταίο πρόεδρο επιμελητηρίου και υιό υπουργού της δικτατορίας είναι η σκληρή δουλειά. Σύμφωνα με το φιλελευθερισμό, για να προκόψεις χρειάζεται σκληρή δουλειά. Δεν είναι δυνατό σου λέει να βγαίνεις στη σύνταξη στα 50-55 σου, δεν γίνεται να έχεις υψηλούς μισθούς χωρίς ανάλογη “παραγωγικότητα”. Για να το θέσω στο πιο αφαιρετικό επίπεδο, το δόγμα λέει: “δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα”.

Σήμερα θα προσπαθήσω να δείξω πως αυτό το μαύρο ήταν στην ουσία κόκκινο. Πως παρότι η σκληρή δουλειά προπαγανδίζεται ως το μόνο μέσο για την επιβίωση και την επιτυχία, την ίδια στιγμή το ίδιο σύστημα έπαιρνε αποφάσεις προς ακριβώς την αντίθετη κατεύθυνση. Και πως η κοινωνία όχι μόνο αντιλήφθηκε αυτή την αντινομία, αλλά προσαρμόστηκε σε αυτή, αντέδρασε και δημιούργησε νέα πρότυπα. Τα οποία σήμερα οι φιλελεύθεροι μας τα δείχνουν ως απόδειξη πως το δόγμα τους είχε δίκιο.

Η μπόχα από το σβησμένο πούρο του lifestyle

σκίτσο του Πέτρου Τ. Τσιολάκη

του Κώστα Βαξεβάνη 

από Το κουτί της Πανδώρας

Και ξαφνικά το lifestyle σβήνει, αναδύοντας αυτή την μπόχα που αναδύει το βίαια σβησμένο πούρο. Σε λίγο δεν θα υπάρχει ούτε δούλος για να καθαρίσει τα τασάκια. Η αυτοκρατορία της (ξασμένης) τρίχας και του (θεοποιημένου) κώλου μετατρέπεται σε μια γραφειοκρατία που καταγράφει ακάλυπτες επιταγές και παλιές αποδείξεις από Λουί Βιτόν. Τα περιοδικά της λάμψης, πάνε για πολτοποίηση. Κλείνουν. Το χειρότερο είναι πως τα μόνα που πιθανόν να επιβιώσουν είναι αυτά που θα κυκλοφορήσουν για να περιγράφουν την πτώση των μεγιστάνων που καταρρέουν.

Η πυρηνική ενέργεια είναι πάντα επικίνδυνη

Πρόοδος και παρωχημένα εργαλεία.
Σκίτσο του Gianfranco Uber από το Cartoon Movement

του Παναγιώτη Σωτήρη

από Αριστερό Βήμα 

«Τα πυρηνικά εργοστάσια είναι εξαιρετικά περίπλοκες συσκευές για τον εντοπισμό σεισμογενών ρηγμάτων». Ο Αμερικανός οικολόγος Ντέιβιντ Μπράουερ συνήθιζε να εξηγεί με αυτό τον τρόπο γιατί ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για την τοποθεσία ενός πυρηνικού εργοστάσιου. Συχνά, τα πυρηνικά ατυχήματα εντοπίζουν τους κινδύνους και όχι η προνοητικότητά μας.

Μόνο που η περίπτωση της Ιαπωνίας, όπως και του Τσερνόμπιλ παλιότερα, δείχνει ότι αυτή η διαδικασία «δοκιμής και πλάνης» για το όρια κινδύνου των πυρηνικών εργοστασίων είναι τραγική. Η κατάρρευση των συστημάτων ασφαλείας, η απουσία πρόβλεψης για μια ακραία αλλά πραγματική πιθανότητα ατυχήματος, η διάψευση της υποτιθέμενης τεχνολογικής επάρκειας, όλα αυτά δείχνουν ότι ο κίνδυνος από την πυρηνική ενέργεια δεν είναι πιθανός αλλά βέβαιος.

Η Μαίρη Σέλεϊ στη Φουκουσίμα

σκίτσο του Kianoush Ramezani από το Cartoon Movement

του Nίκου Γ. Ξυδάκη

από την Καθημερινή

Τη διαρροή του αντιδραστήρα του Τσερνομπίλ την είχα πια ξεχάσει το 1999, όταν ταξίδεψα στο Ισραήλ. Είχα ξεχάσει τον πανικό, τον φόβο για τα λαχανικά και το γάλα, τη θεαματική αύξηση των διαταραχών του θυρεοειδούς. Το Τσερνομπίλ ήταν παρελθόν. Το ξαναθυμήθηκα στην Καπερναούμ. Καθώς ο μοναχός Ειρήναρχος μάς έδειχνε τον ελληνορθόδοξο ναό των Αγίων Αποστόλων και την αγιογράφησή του, καμωμένη από Φλωρινιώτες μαστόρους, το βλέμμα έπεσε σε φωτογραφίες παιδιών, βέρες και φτωχικά ρολόγια, που κρέμονταν στο τέμπλο. Τι είναι; Τάματα για παιδιά από την Ουκρανία, για παιδιά χτυπημένα από τη λευχαιμία του Τσερνομπίλ. Τάματα και δάκρυα από σκοτεινές ομάδες γυναικών μαντιλοφορεμένων, με οδηγό έναν στάρετς. Χιλιάδες πρόσωπα, χιλιάδες τάματα, θυμητάρια ψυχών, που κλάφτηκαν βουβά. Ετσι ξαναθυμήθηκα το Τσερνομπίλ του υπαρκτού σοσιαλισμού. Κι έτσι το αντικρίζω έκτοτε στο πράσινο τοπίο του Στάλκερ: μια εικόνα του κόσμου μετά την καταστροφή, μια Αποκάλυψη, από τον χρωστήρα του Ταρκόφσκι.

Το μέλλον της πείνας...

(πηγή)

του Νίκου Κυριακίδη

από την Αυγή

Στη μία άκρη του κόσμου η ενεργειακή ασφάλεια είναι το παν. Στην άλλη άκρη, η διατροφική ασφάλεια είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Πώς γίνεται οι δύο αυτές στρατηγικές ανάγκες να “εξυπηρετηθούν” αρμονικά μέσα σ' ένα παγκόσμιο “δίκτυο” αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων και κερδοσκοπίας όπου διαρκώς αυξάνεται η εξάρτηση όλων, πλούσιων και φτωχών, από τους φυσικούς πόρους; Η απάντηση είναι δύσκολη. Οπωσδήποτε πίσω απ' τον προβληματισμό αναδύεται η εσχατολογική αντίληψη μίας επικείμενης αναπόφευκτης τελικής σύγκρουσης - αναμέτρησης που θα κρίνει την πορεία αυτού του κόσμου προς ένα δικαιότερο μέλλον.

Στις μύριες όσες κακοδαιμονίες -και αδυναμίες- του μοντέλου ανάπτυξης του Τρίτου Κόσμου όπου σε μόνιμη βάση η προσφορά τροφίμων δεν καλύπτει τη ζήτηση και όπου η πείνα ενδημεί, έρχεται τώρα να προστεθεί ακόμα μία: Η πιεστική ανάγκη των πλούσιων για “εναλλακτικά” καύσιμα των οποίων η πρώτη ύλη δεν είναι άλλη από τη διατροφική βάση των φτωχών αυτού του κόσμου: το καλαμπόκι, τη μανιόκα, την πατάτα, το ζαχαροκάλαμο...

Μόδα είναι θα περάσει

(πηγή)

της Ευγενίας Ηλιοπούλου

από την Αυγή 

Η επικρατούσα, κατά περιόδους, τάση στην ένδυση ή τρόπος συμπεριφοράς και σκέψεων μεταξύ των μελών δεδομένου κοινωνικού συνόλου με χαρακτήρα εφήμερο και διαρκώς μεταβαλλόμενο. (Γ. Μπαμπινιώτης)

Η ελληνική κοινωνία βομβαρδίζεται από ανέφικτα "όνειρα" χλιδής και ανεμελιάς. Τα τηλεοπτικά κανάλια μας μάς βομβαρδίζουν, συντονισμένα και καθημερινά, με συνταγές και προγράμματα μαγειρικής. Ο ένας πιο ευρηματικός από τον άλλον οι μάγειρες chef, λένε τι και πώς θα μαγειρέψουμε εξωτικά και σπάνια γεύματα. Ποιος τους είπε ότι αναζητούμε καινούργια πράγματα ή ότι πάσχουμε από φαντασία και ιδέες; Ψυγείο άδειο και δίχως τα απαραίτητα έχουμε και ούτε λεφτά έχουμε για να αγοράσουμε. Εδώ ο κόσμος καίγεται και μερικοί, αντί να χτενίζονται, μαγειρεύουν.

Σκουπίδια

(πηγή)

του Κώστα Καναβούρη

από την Κυριακάτικη Αυγή

Λες και το κάνει επίτηδες κι αυτός ο Νοέμβριος με τη ζέστη του. Περπατάς στους δρόμους της γειτονιάς μου -στις παρυφές του κέντρου της Αθήνας- και η αποφορά από τους λόφους των σκουπιδιών σού προκαλεί συσπάσεις στο στομάχι. Χρειάζεται προσπάθεια και κλείσιμο της μύτης και κράτημα της ανάσας για να μην κάνεις εμετό στη μέση του δρόμου (γιατί στο πεζοδρόμιο ούτε λόγος, το έχουν καταλάβει τα σκουπίδια).

Την περασμένη Κυριακή το πρωί, βγαίνοντας για εφημερίδες, το θέαμα είναι αποτρόπαιο: στην άκρη της πλατείας μέσα σε έναν σωρό σκουπιδιών (από τους πολλούς) ύψους, χωρίς υπερβολή, δύο περίπου μέτρων, που έχουν εξαφανίσει τους κάδους, και μήκους τουλάχιστον πέντε, μερικοί ρακένδυτοι γέροι, με πρόσωπα και αμφίεση πλήρους εξαθλίωσης, ανασκαλεύουν ψάχνοντας τα σαπισμένα -στα πρόθυρα του πολτού- απορρίμματα. Αν αυτό δεν λέγεται φρίκη, τότε ποια είναι η φρίκη; Αν αυτό δεν είναι η κόλαση, τότε ποια είναι η κόλαση; Καλώς ήρθαμε, λοιπόν, στην κόλαση. Στην κόλαση που σιγόβραζε μέσα στα καζάνια μιας δανεικής, επίπλαστης, κατευθυνόμενης ως προς το περιεχόμενο ευημερίας και τώρα ξεχείλισε και γέμισε δυσωδία τα πνευμόνια όλων, δικαίων και αδίκων.

Μικροαστική νεοελληνική κατατονία...

(πηγή)

Η κατάθλιψη 

του Δημήτρη Α. Σεβαστάκη 

από την Ελευθεροτυπία 

 

 Την Παρασκευή το απόγευμα ερημιά. Το Σάββατο ερημιά. Δεν στοιχίζει η δημοτική παιδική χαρά ούτε ο περίπατος στις πλατείες ούτε οι βιτρίνες των έρημων μαγαζιών. Ομως ο κόσμος δεν βγαίνει, δεν κοιτάει. Δεν θέλει να βλέπει, γιατί δεν μπορεί να θυμάται αυτό που πριν από λίγους μήνες ήταν: εύπορος Ευρωπαίος που κοίταζε με συγκατάβαση τις γκρίζες φωτογραφίες του πατέρα του ή του παππού του.

Τα φτωχά τζιν καμπάνες του πολυτεχνείου πατέρα, τα πάμφτωχα λινά ρεβέρ του μεταπολεμικού παππού. Κοίταζε με την κουρασμένη υπεροψία του γρήγορου και αδίστακτου καταναλωτή, με την πλεονάζουσα κατανόηση του επιδειξία πλούτου και των καταναλωτικών επιβεβαιώσεων. Ο παππούς έπρεπε να δουλεύει σκυλίσια για το πρώτο διαμέρισμα, ο πατέρας για το μεγαλύτερο διαμέρισμα και το μικρό εξοχικό, αλλά και για να νομιμοποιηθεί μέσα σε μια επισφαλή δημοκρατία, ενώ ο ίδιος έπρεπε να δουλέψει απλώς για να πάρει την ακριβότερη έκδοση αυτοκινήτου με τα δερμάτινα καθίσματα ή να δώσει 20.000 ευρώ για να παντρευτεί. Απλή η ιστορία του τόπου μας.

Θαυμαστός, γενναίος κόσμος, ολίγον ηλίθιος...

(πηγή)

του Στάθη
από την Ελευθεροτυπία

Ως και ο Πωλ Κρούγκμαν έχει βαρεθεί να μετράει τα λάθη του Ομπάμα. Και στο μεταξύ η «στάθμη ανέρχεται» που λέει και ο Χάρρυ Κλυνν, από 45.000.000 στα 50.000.000 έφθασαν οι Αμερικανοί που «δεν έχουν να φάνε», που «πεινάνε» - πού, στις ΗΠΑ! Η πείνα κι εκεί, κι εδώ, κι αλλού αρχίζει να γίνται αξιοθέατο - υπάρχει το ενδεχόμενο να ασχοληθεί μαζί της και η Τέχνη!

Αντιθέτως όμως ως προς το πρόβλημα της πείνας, η ανθρωπότης κινείται με ταχύτερους ρυθμούς ως προς την αντιμετώπιση του προβλήματος του παθητικού καπνίσματος. Οπως διαπιστώνει το επιστημονικό (καθώς μαρτυρά και το όνομά του) περιοδικό «Tobacco Control» το παθητικό κάπνισμα κουφαίνει! Ναι, κουφαίνει! Ακριβώς όπως και η μαλθακία! Δυστυχώς οι αδύναμοι χαρακτήρες δεν μπορούν να κόψουν ούτε το ένα, ούτε την άλλη... Μπορούν όμως να επιδιώξουν την ευτυχία. Διότι η ευτυχία όχι μόνον επιδιώκεται αλλά και μετριέται!

Δεν θέλω την κουβέντα σας, ούτε τη γνωριμιά σας

(πηγή)

του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

από Άρδην

Ο διάολος ή ο Θεός το έκανε, δεν ξέρω, να συμπίπτει η περίοδος της ενηλικίωσης μου –για ωριμότητα δε λέω– με την περίοδο ενηλικίωσης –ο Θεός να την κάνει– της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Νομίζω μερικές φορές πως κι εγώ, όπως και άλλοι της γενιάς μου, βρεθήκαμε έφηβοι τότε, στην αφετηρία της σύγχρονης Ελληνικής Δημοκρατίας, γοητευμένοι απ’ τα ονείρατα που μας έταξε, για να σταθούμε σήμερα κατάκοποι και απογοητευμένοι στα οριστικά ξεφτιλίκια της.

Μιάμιση Γη για να ζήσουμε με τον ρυθμό που ζούμε!

(πηγή)

από την ΑΥΓΗ

Ξεπερνούν κατά 50% την παραγωγική ικανότητα του πλανήτη οι απαιτήσεις της ανθρωπότητας για φυσικούς πόρους. Αυτά υποστηρίζει η διετής έκθεση «Ζωντανός Πλανήτης 2010: βιοποικιλότητα, βιοχωρητικό-

τητα και ανάπτυξη», που συντάσσεται από τη διεθνή περιβαλλοντική οργάνωση WWF, σε συνεργασία με τη Ζωολογική Εταιρεία του Λονδίνου και το Παγκόσμιο Δίκτυο Αποτυπώματος και η οποία δόθηκε χθες στη δημοσιότητα.

Το οικολογικό αποτύπωμα, ένας από τους δείκτες που χρησιμοποιούνται στην έκθεση, δείχνει ότι η ζήτηση της ανθρωπότητας για φυσικούς πόρους διπλασιάστηκε το διάστημα 1966-2007 και ισοδυναμεί πλέον με ενάμιση πλανήτη.

Έλεος!

από Salata tv

Ε, εντάξει! Ας το παραδεχτούμε! Ένας βασικός λόγος που δεν πηγαίναμε διακοπές ήταν αυτός!

Ευτυχώς όμως η βιομηχανία παραγωγής Άχρηστων και Περιττών προϊόντων, που γίνονται "χρήσιμα" και "αναγκαία" μέσω της διαφήμισης, μας έσωσε!

Τώρα πια όλοι μπορούμε να πάμε διακοπές και να σέρνουμε στις παραλίες το σούπερ καρπουζοψυγείο μας! Στυλάτο, μουράτο, ντιζαϊνάτο, in, must, φορητό... Όλα τα καλά! Και με ονοματεπώνυμο παρακαλώ: Marugoto Tamachan!

Παίζουμε στοιχήματα ποιό βλήμα, από τα χιλιάδες που σουλατσάρουν στα κανάλια, θα σκάσει μύτη πρώτο με αυτή την ηλιθιότητα;