Οι εργαζόμενοι αυτοκτονούν...

(πηγή)

του Ρούσσου Βρανά

από τη στήλη "Δρόμοι" 

στα Νέα

Άλλος ένας... Εργαζόμενος κι αυτός στη γαλλική τηλεφωνική εταιρεία. Σύζυγος και πατέρας ενός μικρού κοριτσιού. Κρεμάστηκε στην αυλή του σπιτιού του, στη Νιμ. Δεν άντεξε την απόφαση της διεύθυνσης να μεταταγεί αλλού και να κάνει μια δουλειά που δεν ήταν η δική του. Μέσα σε δύο εβδομάδες τον Σεπτέμβριο, πέντε εργαζόμενοι στη Φρανς Τελεκόμ ακολούθησαν αυτόν τον δρόμο. Είκοσι τέσσερις συνολικά από την αρχή της χρονιάς. Και τριάντα πέντε την προηγούμενη. Δεν είναι παρά μερικοί από τους 300-400 εργαζόμενους που αυτοκτονούν κάθε χρόνο στη Γαλλία.

Στη Γερμανία εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι το έχουν ρίξει στα χάπια εξαιτίας της εργασιακής ανασφάλειας. Έρευνα της γερμανικής ασφαλιστικής εταιρείας DAK έδειξε πως 2 εκατομμύρια εργαζόμενοι παίρνουν αντικαταθλιπτικά φάρμακα για να αυξήσουν την απόδοσή τους στη δουλειά. Επειδή ο ανταγωνισμός στην εργασιακή ζούγκλα είναι σκληρός. Και οι απολύσεις πολλές.

Κατάρα κάνουν την ευχή...

Edvard Munch, The scream, 1893 (πηγή)

του Ρούσσου Βρανά

από ΤΑ ΝΕΑ (14/10)

«Καµιά άβυσσος δεν παραβγαίνει 

µε τούτη την έρηµη πατρίδα,

Με τούτο το κάρβουνο τ' ουρανού

Με τούτο το κάρβουνο του αέρα,

µολυσµένου 

από το βούισµα του φόβου», 

έγραφε ο µεγάλος χιλιανός ποιητής Γκονζάλο Ρόχας, γιος ανθρακωρύχου.

Οι εργάτες...
... στο ορυχείο της Χιλής νίκησαν τον φόβο. Χρειάστηκε πρώτα να βρεθούν η γνώση, ο τρόπος, το χρήµα και η πολιτική βούληση που οδήγησαν στη διάσωσή τους. Οµως, η άβυσσος του φόβου θα εξακολουθήσει να καταπίνει αµέτρητους εργάτες του κόσµου κάθε χρόνο.

Σαν να είναι η µοίρα τους αυτή. Στον εικοστό πρώτο αιώνα, η αισιόδοξη πίστη στην ικανότητα του ανθρώπου να υποτάξει το άγνωστο και να γίνει αφέντης της µοίρας του έχει υποχωρήσει µπροστά στη µεσαιωνική πεποίθηση πως είναι ανίσχυρος να παλέψει µε τους κινδύνους που τυχαίνουν στον δρόµο του.