Οι εργαζόμενοι αυτοκτονούν...

(πηγή)

του Ρούσσου Βρανά

από τη στήλη "Δρόμοι" 

στα Νέα

Άλλος ένας... Εργαζόμενος κι αυτός στη γαλλική τηλεφωνική εταιρεία. Σύζυγος και πατέρας ενός μικρού κοριτσιού. Κρεμάστηκε στην αυλή του σπιτιού του, στη Νιμ. Δεν άντεξε την απόφαση της διεύθυνσης να μεταταγεί αλλού και να κάνει μια δουλειά που δεν ήταν η δική του. Μέσα σε δύο εβδομάδες τον Σεπτέμβριο, πέντε εργαζόμενοι στη Φρανς Τελεκόμ ακολούθησαν αυτόν τον δρόμο. Είκοσι τέσσερις συνολικά από την αρχή της χρονιάς. Και τριάντα πέντε την προηγούμενη. Δεν είναι παρά μερικοί από τους 300-400 εργαζόμενους που αυτοκτονούν κάθε χρόνο στη Γαλλία.

Στη Γερμανία εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι το έχουν ρίξει στα χάπια εξαιτίας της εργασιακής ανασφάλειας. Έρευνα της γερμανικής ασφαλιστικής εταιρείας DAK έδειξε πως 2 εκατομμύρια εργαζόμενοι παίρνουν αντικαταθλιπτικά φάρμακα για να αυξήσουν την απόδοσή τους στη δουλειά. Επειδή ο ανταγωνισμός στην εργασιακή ζούγκλα είναι σκληρός. Και οι απολύσεις πολλές.

Η επιδημία των αυτοκτονιών δεν πλήττει μόνο τη Γαλλία. Μαζί με την Ουκρανία και τις ΗΠΑ (όπου τα στοιχεία του αμερικανικού Γραφείου Στατιστικής της Εργασίας δείχνουν ότι οι αυτοκτονίες στους χώρους δουλειάς αυξήθηκαν κατά 28% το 2008), είναι οι τρεις χώρες με τα περισσότερα κρούσματα κατάθλιψης στους χώρους εργασίας.

Για να φτιάξει το ντοκιμαντέρ του «Δουλειά μέχρι θανάτου», που προβλήθηκε στη Γαλλία, ο δημοσιογράφος Πολ Μορέιρα ταξίδεψε μέχρι τις πιο απόκρυφες γωνιές του κόσμου της εργασίας. Εκεί όπου η απόδοση και η παραγωγικότητα λατρεύονται σαν θεοί. Θεοί μοχθηροί, που σπρώχνουν τους εργαζόμενους στην απελπισία, ακόμη και στην αυτοκτονία. Κι έδειξε τους μηχανισμούς που σπέρνουν την καταστροφή, τις μεθόδους των μάνατζερ που ανατρέπουν μέσα σε μια στιγμή ολόκληρες ζωές, που καταστρατηγούν συλλογικές συμβάσεις με συμφωνίες προσωρινής εργασίας προκαλώντας πολλές αδικίες και ανθρώπινα δράματα.

Η διάρκεια ζωής των εργαζομένων αυξάνεται αντιστρόφως ανάλογα από τα κέρδη των επιχειρηματιών. Όπως έγραφε ο διευθυντής του περιοδικού «Νουβέλ Ομπζερβατέρ» Ζαν-Μαρσέλ Μπουγκερό, 

«το 1980, το 2-3% εθεωρείτο ένα φυσιολογικό ποσοστό κέρδους. Το 1990 έφτασε στο 10%. Το 2000 στο 15%. Και σήμερα πια τείνει να ξεπεράσει το 20%». 

Τα διευθυντικά στελέχη των επιχειρήσεων ζουν περισσότερο από τους εργαζόμενούς τους, διαπιστώνει έρευνα του γαλλικού δημογραφικού ινστιτούτου INED. Ένας εργαζόμενος 35 ετών προσδοκά πως θα ζήσει άλλα 41 χρόνια (στα 17 από τα οποία θα μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία), ενώ ένα διευθυντικό στέλεχος άλλα 47 (χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα υγείας). 

Για τους μελλοθάνατους του κόσμου της εργασίας έγραφε η Μπάρµπαρα Έρενραϊχ:

«Παραμελούν τα παιδιά τους για να είναι φροντισμένα τα παιδιά των άλλων. Ζουν σε υποτυπώδη σπίτια για να είναι τα σπίτια των άλλων τέλεια και αστραφτερά. Υπομένουν στερήσεις για να πέφτει ο πληθωρισμός και να ανεβαίνουν οι μετοχές. Είναι οι ανώνυμοι δωρητές, οι άγνωστοι ευεργέτες όλων των άλλων».

Ο κόσμος της σύγχρονης εργασίας είναι τόσο απάνθρωπος και επισφαλής, που συχνά σπρώχνει τον άνθρωπο να διατηρήσει την αξιοπρέπειά του έστω και πηδώντας από το παράθυρο.