Οι κεντροαριστεροί πάντα για τη βρόμικη δουλειά

(πηγή)

του Βασίλη Πάικου

από την 

Κυριακάτικη Αυγή 

(19/12)

Το περιστατικό ανάγεται στο μακρινό 1963. Νοέμβριος του 1963, προεκλογική περίοδος. Πολιτευόμενος της "Ένωσης Κέντρου" του Γεωργίου Παπανδρέου (μετέπειτα υφυπουργός του) μιλούσε στην πλατεία πρωτεύουσας εκλογικής περιφέρειας της Βόρειας Ελλάδας, όταν ομάδα "αντιφρονούντων" οπαδών της ΕΡΕ άρχισε να τον αποδοκιμάζει αποκαλώντας τον "συνοδοιπόρο" (προς γνώσιν των νεότερων εκ των αναγνωστών μας, ως "συνοδοιπόροι" χαρακτηρίζονταν την εποχή εκείνη από τη δεξιά αλλά κι από τις επίσημες αρχές, οι κεντρώοι που συνεργάζονταν ή ήταν ανεκτικοί απέναντι στην αριστερά). Ο κεντρώος πολιτευόμενος διέκοψε τότε την ομιλία του και αποστόμωσε τους επικριτές του λέγοντας: "Όταν εμείς πιάσαμε τον Μπελογιάννη, τον εκτελέσαμε, ενώ εσείς πιάσατε τον Γλέζο και τον αφήσατε ελεύθερο". Ο πολιτευόμενος της "Ένωσης Κέντρου" αποκατέστησε πράγματι την ιστορική αλήθεια. Έτσι ακριβώς έγιναν τα πράγματα...

 

Σήμερα ευτυχώς ο κόσμος προχώρησε, άλλαξαν οι εποχές. Δεν έχουμε πια έκτακτα στρατοδικεία, δεν έχουμε βασιλικούς επιτρόπους, δεν έχουμε εκτελέσεις αριστερών. Είναι όμως κάποια πράγματα που -για λόγους μεταφυσικούς ίσως;- δεν άλλαξαν με τίποτα από τότε. Ότι για παράδειγμα στην Ελλάδα (μόνο στην Ελλάδα άραγε;) οι κεντροαριστεροί αναλαμβάνουν πάντα τη βρόμικη δουλειά.

Η διαπίστωση διαθέτει ιστορική τεκμηρίωση ισχυρότατη, πραγματικά ακλόνητη. Όχι πως οι δεξιοί συμπεριφέρονταν πιο "πολιτισμένα", ούτε λόγος. Όταν όμως πρόκειται να ληφθούν πολύ σημαντικές, κορυφαίες αποφάσεις προς αντιδραστική κατεύθυνση, τότε "καλούνται" πάντα κεντρώοι, κεντροαριστεροί, σοσιαλδημοκράτες να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά.

Ο φιλελεύθερος Ελευθέριος Βενιζέλος νομοθέτησε το "ιδιώνυμο". Ο κεντρώος Γεώργιος Παπανδρέου διαχειρίστηκε τα Δεκεμβριανά. Επί του κεντροαριστερού Θεμιστοκλή Σοφούλη "δοκιμάστηκαν" για πρώτη φορά από τους Αμερικανούς οι βόμβες Ναπάλμ στον εμφύλιο. Επί του κεντρώου Σοφοκλή Βενιζέλου αποφασίστηκε η αποστολή ελληνικού εκστρατευτικού σώματος στον πόλεμο της Κορέας. Επί του κεντροαριστερού Νικολάου Πλαστήρα εκτελέστηκαν ο Μπελογιάννης κι ο Πλουμπίδης. Ο σοσιαλιστής (και ΕΑΜίτης) Ηλίας Τσιριμώκος έγινε ο δεύτερος βασιλικός πρωθυπουργός στα Ιουλιανά του '65. Ο σοσιαλιστής Ανδρέας Παπανδρέου διαπραγματεύτηκε και υπέγραψε την παραμονή των αμερικανικών βάσεων. Ο ίδιος νομοθέτησε το περίφημο "άρθρο 24" που καταργούσε κάθε έννοια συνδικαλιστικής ελευθερίας. Για να σταθούμε μονάχα στα πιο χτυπητά από τα σχετικά παραδείγματα του πίνακα της κεντροαριστερής ντροπής.

Δεν ξέρω μήπως θα 'πρεπε να προστεθεί και το γεγονός ότι ο εργατικός Τόνι Μπλερ υπήρξε ο πιο αφοσιωμένος σύμμαχος του Τζορτζ Μπους στις όλες πολιτικές του επιχειρήσεις...
 

Με το πάθος του νεοφώτιστου
 

Παλιότερα ήταν τα δυναμικά στηρίγματα της εξουσίας (το παλάτι, ο "συμμαχικός παράγων" κ.λπ.) που "επέλεγαν" τους κεντρώους, τους κεντραριστερούς, τους σοσιαλδημοκράτες για τα πολύ δύσκολα. Τώρα πια, μετά τη μεταπολίτευση, τα αναλαμβάνουν από μόνοι τους. Επιδεικνύοντας μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις υπερβάλλοντα ζήλο με το πάθος του νεοφώτιστου "νεοδεξιού". Η "επιλογή" παλιότερα είχε να κάνει με τη βάσιμη πρόβλεψη πως οι κεντρώοι θα συναντήσουν τις λιγότερες δυνατές αντιδράσεις στην υλοποίηση της "βρόμικης δουλειάς". Το ίδιο όμως ισχύει και σήμερα κι ας μην πρόκειται περί έξωθεν ή άνωθεν επιλογής του κεντρώου διαχειριστή.

Δεν βρίσκεται ασφαλώς πολύ μακριά από την πραγματικότητα η εκτίμηση πως αν σήμερα ήταν στην εξουσία η Ν.Δ. κι έκανε τα μισά απ' όσα διαπράττει το ΠΑΣΟΚ, δεν θα είχε μείνει λίθος επί λίθου στην Ελλάδα.

Σήμερα, οπότε, δεν λέμε ασφαλώς όλη την αλήθεια όταν υποστηρίζουμε πως ξεθεμελιώνονται όσα κατακτήθηκαν με αίμα τον τελευταίο αιώνα στο επίπεδο των εργασιακών σχέσεων. Σήμερα οικοδομείται βήμα - βήμα μια Ελλάδα που δεν έχει σχέση, που δεν θα έχει καμιά σχέση με ό,τι ξέραμε, με ό,τι ζήσαμε, με ό,τι κατακτήθηκε με αγώνες και με θυσίες. Σήμερα ανατρέπεται ο ίδιος ο πολιτικός πολιτισμός στη χώρα μας. Σήμερα, οπότε, μοιάζουν με κακόγουστα ανέκδοτα τα προεκλογικά διλήμματα του τύπου "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" και "αλλάζουμε ή βουλιάζουμε". Κι όλ' αυτά επί των ημερών του -και προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς- σοσιαλιστή Γιώργου Παπανδρέου. Έτσι, για να μην υπάρξουν εξαιρέσεις ή αποκλίσεις από την ιστορική παράδοση...