Por que Grecia? (Γιατί η Ελλάδα;)

Ένα υπέροχο οπτικοποιημένο κείμενο για όλα εκείνα που αν ήταν πρώτη ύλη στα σχολειά, δεν θα έβρισκε πόρτες ανοιχτές και πρόθυμες η βαρβαρότητα.
Ένα υπέροχο οπτικοποιημένο κείμενο για ό,τι μίσησε και ευτέλισε η νεοελληνική φτήνεια, για ό,τι μισεί και ευτελίζει κάθε μισάνθρωπος, μισαλλόδοξος κρετίνος.
Ένα υπέροχο οπτικοποιημένο κείμενο για ό,τι αγαπήσαμε από αυτόν τον τόπο που μας έλαχε να ζούμε. Όσοι αγαπήσαμε...

("Κάθε βήμα που έκανε ο άνθρωπος προς τον πολιτισμό, τον κατέστησε οφειλέτη της Ελλάδας". Μην χαρίζουμε τα στολίδια της πνευματικής μας πατρίδας στους ανιστόριτους Υβριστές του ελληνικού πολιτισμού. Δείτε το ντοκιμαντέρ. Δείτε το!)

.-.-.-.

Ο Pedro Olalla González de la Vega (Οβιέδο, Ισπανία 1966) είναι συγγραφέας, ελληνιστής, καθηγητής φιλόλογος, μεταφραστής, φωτογράφος και κινηματογραφιστής, και σε αυτούς τους τομείς συνεργάζεται τακτικά με εκδοτικούς οίκους, πανεπιστήμια και πολιτιστικούς φορείς από διάφορες χώρες του κόσμου. Εδώ και είκοσι οκτώ χρόνια, διατηρεί μια έντονη σχέση με την Ελλάδα και το 1994 μετοίκησε στην Αθήνα με σκοπό να ασχοληθεί με την έρευνα, τη δημιουργία και τη διδασκαλία. Η κύρια απασχόλησή του είναι η συγγραφή: 27 πρωτότυπα έργα λογοτεχνικού και πολιτιστικού περιεχομένου (βιβλία, σενάρια, οπτικοακουστικό υλικό) σε διάφορες γλώσσες, καθώς και μια μακρά σειρά από δημοσιογραφικά άρθρα και μεταφράσεις Ελλήνων και Ισπανών συγγραφέων.

Δίδαξε νέα ελληνικά στο Πανεπιστήμιο του Οβιέδο και, στην Ελλάδα πλέον, διατέλεσε για χρόνια διευθυντής του Πολιτιστικού Δελτίου της Ισπανικής Πρεσβείας, αρχισυντάκτης του δίγλωσσου μηνιαίου περιοδικού "El Sol de Atenas" και καθηγητής στο «Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα Μετάφρασης-Μεταφρασεολογίας» του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1994 έως σήμερα, εργάζεται ως καθηγητής στο Instituto Cervantes της Αθήνας και στη Βουλή των Ελλήνων. Ως φωτογράφος έχει πραγματοποιήσει εκδόσεις, οπτικοακουστικές παραγωγές, ντοκιμαντέρ και περισσότερες από σαράντα ατομικές εκθέσεις σε διάφορες χώρες. Ως λεξικογράφος, είναι συγγραφέας του «Νέου Ελληνο-Ισπανικού Λεξικού» (εκδ. Texto), για το οποίο δούλεψε για χρόνια με υποτροφία του Ιδρύματος «Α. Γ. Λεβέντη». Ως ερευνητής και φωτογράφος, έχει συνεργαστεί με εξειδικευμένους εκδοτικούς οίκους όπως National Geographic, Thames & Hudson, Altaïr, Planeta, Road Editions, κ.α. καθώς και με διάφορα τηλεοπτικά κανάλια και εταιρείες παραγωγής.

Τα τελευταία χρόνια δημοσιεύει τακτικά σε ξένες εφημερίδες άρθρα για την κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα. Για τη δουλειά του στο χώρο της μελέτης και της προώθησης του ελληνικού πολιτισμού, αναγορεύτηκε Πρεσβευτής του Ελληνισμού από το ελληνικό κράτος, Associate Member του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών του Harvard University, Επίτιμος Δημότης Κλείτορος Αρκαδίας και υπήρξε προσκεκλημένος ομιλητής από πλήθος φορέων και ΜΜΕ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Πανεπιστήμιο Αθηνών, Αιγαίου, Θράκης, College Year in Athens, Onassis Foundation New York, Fulbright Foundation, Universidad Autónoma de México, Διεθνές Πανεπιστήμιο Menéndez Pelayo, Πρεσβεία της Ελλάδος στη Σουηδία, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία, Εθνικό Κέντρο Βιβλίου κ.α.) Επίσης υπήρξε ιδρυτικό μέλος και διευθυντής της International Society for Arcadia και αντιπρόεδρος του Συνδέσμου Υποτρόφων του Ιδρύματος Α. Σ. Ωνάσης.

ΕΠΙΣΗΜΗ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ 

ΠΗΓΗ VIDEO 

Τεχνοκράτες και πολιτική

(πηγή)

από την Αυγή

Καθώς ο "κανένας" αναδεικνύεται στις δημοσκοπήσεις ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός και τα δύο μεγάλα κόμματα βυθίζονται στη λαϊκή ανυποληψία, εμφανίζονται προτάσεις για κυβερνητικές λύσεις που ανταποκρίνονται, εκ πρώτης όψεως, σε "εξωπολιτικά" κριτήρια για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης.

Στην προχθεσινή δημοσκόπηση της GPO το 41,9% των ερωτηθέντων απαντά ότι πιο κατάλληλη κυβέρνηση είναι εκείνη από "πολιτικά πρόσωπα και τεχνοκράτες". Το ενδιαφέρον είναι ότι η λύση αυτή, που έρχεται πρώτη σε προτίμηση, καταγράφει ακόμη μεγαλύτερη αποδοχή στον χώρο της αριστεράς, καθώς την υποστηρίζει το 57% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και το 42,1% των ψηφοφόρων του ΚΚΕ. Επίσης την προκρίνει το 76% των ψηφοφόρων του ΛΑΟΣ. Οι ψηφοφόροι των μικρότερων κομμάτων απορρίπτουν τις κυβερνήσεις των κομμάτων του δικομματισμού, χωρίς, ωστόσο, να θεωρούν ότι μπορεί να υπάρξει άλλη λύση με καθοριστικό ρόλο των μικρότερων κομμάτων.

Πολιτικό κακό: από το παρελθόν στο παρόν

Λούκας βαν Λέιντεν
«Τρίπτυχο της Δευτέρας Παρουσίας»
(λεπτομέρεια), 1527

του Nικόλα Σεβαστάκη

από τα Ενθέματα 

της Κυριακάτικης Αυγής


1. Εδώ και κάποια χρόνια επανέρχεται η συζήτηση για το κακό και τους πολιτικούς του όρους. Δεν αναφέρομαι προφανώς στις καθιερωμένες και παλαιές φιλοσοφικές και θεολογικές ή στις νεότερες ανθρωπολογικές προσεγγίσεις του κακού. Μιλώ για τη δημόσια χρήση του θέματος, για τις εντυπώσεις που δημιουργεί «αυτό που κάνει ο άνθρωπος στον άλλον άνθρωπο» κατά την έκφραση της φιλοσόφου Μυριάμ Ρεβώ ντ’ Αλόν.1 Οι όροι της συζήτησης φαίνεται λοιπόν να παραπέμπουν σε δυο διαφορετικούς τόπους προέλευσης.

Ο πρώτος τόπος σχετίζεται με τη γνωστή, εδώ και μια εικοσαετία προβληματική μιας επιστροφής της ηθικής στην οποία εντάσσεται και η ονομαζόμενη ηθική στροφή (ethical turn) στην πολιτική σκέψη. Η ηθική στροφή συνδέθηκε γενικά με την επάνοδο της έννοιας του υπεύθυνου υποκειμένου και των αξιών στη συγκυρία που σφραγίστηκε από την κρίση του μαρξισμού. Στην αφετηρία αυτής της επιστροφής υπήρξαν δύο αλληλοσυνδεόμενα διαβήματα: ο αναστοχασμός --περισσότερο απαιτητικός και συχνότατα αρκετά επιφανειακός-- των «εμπειριών του ολοκληρωτισμού» και δεύτερον η μαζική καθιέρωση του ζητήματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για να δανειστώ μια έκφραση του Μαρσέλ Γκωσέ έχουμε εδώ και πολλά χρόνια τη μετατροπή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε πολιτική,2 στη μόνη μάλιστα --έτσι ισχυρίστηκαν πολλοί-- «εφικτή» πολιτική που μπορεί να σεβαστεί την πλουραλιστική ανθρωπότητα και το δημοκρατικό συμβόλαιο.

Η τυραννία των ειδικών

σκίτσο Alan Sakhavarz

του Τάσου Παππά

από την Ελευθεροτυπία

Στους απολογισμούς που γίνονται εν θερμώ τα στρατόπεδα είναι δεδομένα: από τη μια οι προφήτες της καταστροφής (σύσσωμη η αντιπολίτευση) και από την άλλη οι ντελάληδες φανταστικών θριάμβων (η κυβέρνηση και οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της).

Τα μανιχαϊκά σχήματα είναι η προσφιλής ερμηνευτική μέθοδος της τρέχουσας πολιτικής και υπηρετούν κομματικές σκοπιμότητες.

Η αλήθεια σ' αυτές τις περιπτώσεις βρίσκεται κάπου στη μέση και έτσι αντιλαμβάνονται τα πράγματα και οι υποψιασμένοι πολίτες, προσπερνώντας τις βαρύγδουπες αναλύσεις που προσεγγίζουν την πραγματικότητα με όρους Αποκάλυψης ή με πρόθεση αποθέωσης. Χρήσιμο είναι ωστόσο να σταθούμε σε δύο πλευρές της κυβερνητικής πρακτικής οι οποίες δείχνουν σε μεγάλο βαθμό τη νοοτροπία της ηγετικής ομάδας του κυβερνώντος κόμματος. Η μία έχει να κάνει με τη λαγνεία απέναντι στους ξένους ειδικούς, με ιδιαίτερη προτίμηση σ' αυτούς που προέρχονται από τον αγγλοσαξονικό χώρο, και η άλλη με τη φετιχοποίηση των βιογραφικών.