Το atm είπε πως ανακτήσαμε την ανταγωνιστικότητά μας τα τελευταία δύο χρόνια και θα την... ανακτήσουμε κι άλλο με τα νέα μέτρα που είναι στο τραπέζι. Να το πούμε στο 1.000.000 ανέργους να χαρούν που θα βρούν άλλο ένα εκατομμύριο συναδέλφους προσεχώς... Έτοιμη και η νέα σημαία!
"'Τα σπλάχνα και η θάλασσα ποτέ δεν ησυχάζουν' έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός σ' έναν από τους ακριβέστερους και γι' αυτό μεγαλειώδους ομορφιάς στίχους του.Αυτό ακριβώς επιδιώκεται σήμερα. Η νεκρική ησυχία των σπλάχνων, ώστε να πάψει να υφίσταται η συνείδηση της ομορφιάς του κόσμου. Και η αντικατάστασή της από ένα ά-σχημο, ανερμήνευτο φοβικό γεγονός.Και ακριβώς επειδή η συνείδηση της ομορφιάς, η συνείδηση ότι αξίζει να ζεις είναι ανίκητη, έχει εξαπολυθεί όλη αυτή η απίστευτα βάρβαρη επιχείρηση καθολικής λοβοτομής πάντων και πασών. Δεν ξέρω κατά πόσον ισχύει το ελπιδοφόρο αξίωμα πως η ίδια μας η ομορφιά θα μας σώσει. Εκείνο που ξέρω όμως είναι πως, αν το ξεχάσουμε, τότε έχουμε ανοίξει την Κερκόπορτα για να μπούνε στην πόλη οι φοβεροί χειρούργοι (και όχι χειρουργοί) με τα νυστέρια της λοβοτομής."
Διαβάζοντας και αναρτώντας πριν το υπέροχο κείμενο του Κώστα Καναβούρη μου ήρθαν δυο τραγούδια. Έβαλα πριν τον Θανάση Γκαϊφύλλια να τραγουδά το "Αντισταθείτε" του Μιχάλη Κατσαρού
Τώρα θέλω να το στολίσω με την ομορφιά του Χατζιδάκι, του Γκάτσου και της Ελενίτσας!
Ελένη Τσαλιγοπούλου - Έλα πάρε μου τη λύπη
στίχοι: Βασίλης Καρδής (ψευδώνυμο του Νίκου Γκάτσου)
μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
από τον δίσκο: Στην εποχή του ονείρου (1998)
- Στη χούντα, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος έλεγε στο Μάνο Λοΐζο πως πρέπει να βρουν τρόπο να γράψουν πολιτικά τραγούδια για να τονωθεί το ηθικό του κόσμου. Κι ο Μάνος επέμενε πως κι ένα όμορφο ερωτικό τραγούδι, πολιτικό κι επαναστατικό είναι... Ή όχι;
Αν με πηγαίναν αύριο στην κρεμάλα
μανούλα μου, μανούλα δόλια μάνα
ξέρω ποιανού το δάκρυ στάλα-στάλα
θα 'πεφτε από τα μάτια τα μεγάλα
μανούλα μου, μανούλα δόλια μάνα
Μια και με γράψανε φονιά
πήρα τον κόσμο παγανιά
και την ζωή σεργιάνι
Κακό να κάνω στους κακούς
που εσύ μονάχα τους ακούς
μα ο νους σου δεν τους πιάνει
Στην ερημιά που 'χα βρεθεί
με το 'να χέρι στο σπαθί
και τ' άλλο στο βαγγέλιο
ήρθαν μανάδες κι ορφανά
κι είπα το δάκρυ του φονιά (*που πανά)
να τους το κάνω γέλιο
Μα τώρα που έφτασε η στιγμή
να κλείσουν οι λογαριασμοί
ποιος τάχα θα μπορέσει
να δει πως είχα μια καρδιά
σαν της αγάπης τα παιδιά
και να με συγχωρέσει;
«Ο Τσαρούχης έκανε θυσίες για τον Καραγκιόζη. Τον αγαπούσε πολύ, όπως και όλα τα αυθεντικά λαϊκά. Είχε μέσα του αυτή τη φλόγα που τον τραβούσε προς το λαϊκό πολιτισμό» (Ευγένιος Σπαθάρης)
«Σωστά ευαίσθητος, υγιής, κάτω από τη διδασκαλία των φίλων και των δασκάλων, μαζί με όλα τα άλλα αρνήθηκα τη «σοβαρή» μας μουσική, που η μισή ντυμένη με κουρέλια παρίστανε την Ευρώπη και η άλλη μισή με φουστανέλες την «αθάνατη Ελλάδα» μέσα από επαρχιακούς στρατώνες» (Μάνος Χατζιδάκις)
"Μακάριος όποιος αντικρύζει με την σοβαρότητα που της οφείλεται την τέχνη του Θεάτρου σκιών του Σωτήρη Σπαθάρη. (...) Μέσα από αυτήν την τέχνη, ξεδιπλώνεται η δύναμη του Έλληνα να ξεπερνά τα ανάποδα, ανεβαίνοντας από τα σκαλιά της εξυπνάδας, ως τα σκαλιά του ηρωισμού. Κι αυτό με μια ανθρωπιά κι έναν ανώτερο πολιτισμό που έχουν ταίρι του, μονάχα στην αληθινά μεγάλη τέχνη" (Άγγελος Σικελιανός)
Κι όταν ο λόγος του Σικελιανού απειλείται να χαθεί μέσα στον ευρωπαϊκό μεγαλοϊδεατισμό της δεκαετίας του 90, έρχεται ένας άλλος μεγάλος δημιουργός να στηρίξει τον Καραγκιόζη. Ο Γιάννης Τσαρούχης έλεγε πως έμαθε πολλά από τον Καραγκιόζη: Του επέτρεψε να δώσει μια εξήγηση για την κάθε Ρωμέικη φάτσα, αλλά και σε κάθε τι που έχει σχέση με την πραγματικότητα εδώ. Του επέτρεψε να μην είναι ένας επανελθών από το Παρίσι. Ο Καραγκιόζης, έλεγε, με τα αναρχικά και χοντρά του αστεία, του έδωσε τη δύναμη να αντιταχθεί στους εχθρούς του κάθε καλλιτέχνη: την διανόηση, τη φιλολογία, τον καθωσπρεπισμό" (από την εκπομπή του Άρη Χατζηστεφάνου 17/5/2009).
"Ο Γιάννης Τσαρούχης διαµορφώνει µια προσωπική εκδοχή της έννοιας της ελληνικότητας, την οποία προσεγγίζει µέσα από τη λαϊκή παράδοση, τον Καραγκιόζη και τον Θεόφιλο, τη βυζαντινή τέχνη και τα διδάγµατα του Κόντογλου, αλλά και την αισθητική και τις αρχές της αρχαίας ελληνικής ζωγραφικής, των τοιχογραφιών της Ποµπηίας, των πορτραίτων του Φαγιούµ." (Οδυσσέας Ελύτης)
